We hebben er al eerder melding van gemaakt, in Afrin
vecht het Koerdische volk al weken lang voor haar leven. Natuurlijk heeft zo'n
strijd iets heldhaftigs. Niet opgeven, vechten tot de laatste kogel. Jammer
genoeg is dat soms zelfs niet genoeg. Intussen zijn Turkse troepen, samen met
de islamistische terroristen, waar ze gemene zaak mee maken, Afrin binnen
gedrongen. De bevolking is geëvacueerd, en de Koerdische milities beginnen nu
een guerrilla oorlog tegen de moordbendes van Erdogan. Deze manier van vechten
zal meer succesvol zijn dan een frontenoorlog. Het is immers niet makkelijk om
een NAVO leger met normale middelen tegen te houden. Maar in een guerrilla
oorlog ligt dit anders. Een guerrilla leger is niet te verslaan en altijd in
het voordeel tegen een regulier leger. We kunnen dus gerust aannemen dat er nog
vele Turkse soldaten en andere moordenaars in kisten naar huis terug zullen keren.
Maar er zit ook een andere kant aan deze strijd. Want er
wordt niet alleen gevochten in Afrin, de stad en dus ook haar burgers zijn
wekenlang constant gebombardeerd door de Turken. Sirenes, schuilkelders en
angst. Het ging 24 uur per dag door. Slachtoffers bleven natuurlijk ook niet
uit. Cijfers zijn moeilijk te krijgen, maar het zullen er vele honderden zijn.
Daarom ook kunnen we zeggen dat Afrin Koerdistan’s Dresden is geworden. Afrin
is immers een cultuurstad, en dat was Dresden ook. Daar houdt de vergelijking
ook nog niet op. Dresden was geen militair steunpunt, maar toch werd de stad
door de Britten en de Amerikanen in 1945 platgegooid. Precies zoals nu met
Afrin is gebeurd. Terwijl dit gaande was keek de wereld toe. Niemand kan deze
keer zeggen dat ze het niet hebben geweten. Vele mediakanalen hebben naar
buiten gebracht wat er met Afrin gebeurde. Maar nog steeds keek de wereld elite
de andere kant op.
Steeds opnieuw “vergeten” de oorlogsvoerders dat het
verboden is om burgerdoelen te bombarderen. Dat de burgerbevolking nooit als
een doel mag worden gezien. Het staat in verdragen en conventies. Presidenten
en premiers hebben er hun handtekening onder gezet. Maar het maakt geen enkel
verschil. Al vele jaren zien we dat terreurbombardementen gericht tegen de
burgerbevolking gewoon doorgaan. Niemand wordt hier voor berecht, en niemand beland
in de gevangenis. Vele steden zijn intussen doelwit geweest. Warschau,
Rotterdam, Coventry, Dresden, de steden in Vietnam en Cambodja, steden in Irak
en Afghanistan, de Servische steden, Halabja en nu dus Afrin. Het is makkelijk
om deze laffe manier van oorlogsvoeren in te zetten tegen vrouwen en kinderen,
tegen oudere mensen en zieken. De zieke geesten die dit soort dingen bedenken
krijgen er zelfs onderscheidingen voor. Je blijft je afvragen hoe diep de
mensheid eigenlijk nog kan zinken.
Maar dan maken we een fout. Het gaat niet om de mensheid,
maar om de geldgierige elites die de dienst uit maken. Als de gewone mensen het
voor het zeggen hadden bestonden terreurbombardementen niet. Daar heb je
slagers als Erdogan voor nodig. En hij staat niet alleen. De Amerikaanse
leiders, de NAVO generaals en vele anderen in de wereld elite schrikken er niet
voor terug om duizenden onschuldige levens van de kaart te vegen. Als hun
belangen in het geding komen is geen enkel leven een cent meer waard. En
achteraf wordt er over gelogen en bedrogen. Niemand is ooit ergens
verantwoordelijk voor. Sterker nog; uiteindelijk komen er zo veel leugens aan
te pas dat het er op gaat lijken dat de slachtoffers van de
terreurbombardementen zelf de schuld dragen. Hiervoor gebruikt men onderzoeken,
geheime diensten en gekochte wetenschappers. Als er geld op tafel komt is bijna
iedere onderzoeker of wetenschapper te koop. Er zijn uitzonderingen, maar het
zijn er weinig en zij worden nauwelijks gehoord.
We hebben Afrin aan het begin vergeleken met de Duitse
stad Dresden. Misschien kent niet iedereen het verhaal van deze stad, die als
een van de mooiste in Europa gold. Dresden was de hele oorlog niet
gebombardeerd, tot februari 1945. Voor alle duidelijkheid, Duitsland had toen
de oorlog al verloren, en de capitulatie zou over een paar maanden een feit
zijn. Toch werden de Britse en Amerikaanse luchtmachten in februari 1945 naar
Dresden gestuurd, een stad zonder militair belang, en met nauwelijks industrie,
maar wel vol gepakt met vluchtelingen uit het oosten. Dit waren meest vrouwen
en kinderen, en verder oudere mannen die niet meer naar het front konden. In
drie aanvallen met honderden bommenwerpers werd Dresden met de grond gelijk
gemaakt. Er werd gebruik gemaakt van een bijzondere manier van bombarderen om
een zogenaamde vuurstorm te ontketenen. In een paar uur tijd werden duizenden
mensen gedood. Mensen die probeerden te vluchten werden nog beschoten door
Amerikaanse jagers.
Er bestaat geen twijfel aan dat dit een oorlogsmisdaad
was. Maar niemand is ooit voor het vernietigen van Dresden voor de rechtbank
gezet. Het is eigenlijk nog veel erger, want de Amerikanen, de Britten en de
huidige Duitse autoriteiten zijn al jaren bezig om de ramp kleiner te laten
lijken dan dat het werkelijk was. Door de vele vluchtelingen, die niet
geregistreerd waren, wist niemand hoeveel mensen er precies in de stad waren.
Kort na het bombardement ging men er vanuit dat er tussen de 250.000 en 500.000
mensen waren omgekomen. Maar dat cijfer mocht geen standhouden want dan zouden
de Britten en Amerikanen officieel van een oorlogsmisdaad kunnen worden
beticht. Na jaren van onderzoek en geschiedvervalsing beweerd men nu dat er
20.000 tot 25.000 slachtoffers waren. In Dresden gelooft niemand dit. Maar de
overwinnaars schrijven de geschiedenis en komen zo met alles weg.
Als de geschiedenis van Afrin wordt geschreven zal het
niet anders zijn. Turkije is nog steeds lid van de NAVO en zal altijd steun van
de rest van deze misdadige organisatie krijgen. En de islamistische bendes die
door Turkije zijn ingezet worden ook door anderen gebruikt, dus zal er ook geen
vinger naar deze moordenaars wijzen. De conclusie kan alleen maar zijn dat de
Koerden er weer alleen voor staan, zoals al zo vaak in de geschiedenis. Maar de
strijd is nog lang niet verloren. Een guerrilla oorlog tegen de Turken en hun
handlangers kan eigenlijk alleen maar succesvol zijn. En, om bij het thema van
de Tweede Wereld Oorlog te blijven, het is zeker niet uitgesloten dat Afrin
uiteindelijk het Stalingrad van de Turken gaat worden. In 1942 leek Stalingrad
ook verloren, en hadden de Duitsers grote delen van de stad in handen. Met de
soldaten van het Rode Leger gaven niet op en vochten voor ieder huis en voor
iedere verdieping. Na veel offers wonnen zij de strijd, en was het lot van de
Duitsers bezegeld. Niemand kan zeggen dat in Afrin niet hetzelfde zal gebeuren.
Met de moed der wanhoop is heel veel mogelijk. En een ding is zeker, aan moed
heeft het Koerdische volk nooit gebrek gehad. Een overwinning is dus nog lang
niet uitgesloten.
