Het komt regelmatig voor dat je met
iemand in gesprek raakt over het communisme. Meestal gaat het dan om mensen die
heel sceptisch staan tegenover onze ideologie, en die ook nog eens jaren van
zwarte propaganda hebben ondergaan. De gesprekken gaan meestal op dezelfde
manier. Ten eerste is men enorm verrast om iemand te ontmoeten die het
communisme aanhangt. Dan loopt het gesprek meestal nog vrij goed. Maar de
omslag is niet ver meer.
Die omslag komt meestal als de naam
Stalin valt. Die naam valt altijd want niemand anders is zo zwart gemaakt door
de westerse propaganda als Stalin. Op dat moment komt het gesprek pas goed los,
want de imperialisten hebben hun werk goed gedaan. Alles komt langs; de
bewering over miljoenen doden, de zuiveringen van 1938, en de
"schijn" processen. Als je dan probeert dit donker zwarte beeld wat
bij te stellen, stoot je op pure verbazing. Toch is dat bijstellen niet zo
moeilijk. Vooral als de geschiedenis van de Tweede Wereld Oorlog in beeld
komt. Immers, zonder Stalin was de oorlog nooit gewonnen. Dan is de kans groot
dat de gesprekspartner plotseling weer interesse begint te krijgen. Er komt
immers nu een onderwerp op tafel waar in het westen jarenlang over is gezwegen
of gelogen. We gaan dus buiten de bewandelden paden.
Dat geeft ook de mogelijkheid om wat
andere dingen toe te lichten. De beweringen over de grote zuiveringen van 1938
bijvoorbeeld. Voor de wat meer ingewijden is het geen nieuws dat de Sovjet Unie
in de jaren 30 behoorlijk wat vijanden binnen de poorten had. Deze figuren,
waaronder zogenaamde “witte” en zelfs fascisten, deden zich vaak voor als
communisten, maar wachtten op hun kans om niet alleen Stalin, maar de hele
Sovjet Unie een mes in de rug te steken. Stalin was van nature achterdochtig en
dat kwam hem nu heel goed van pas. Hij wist maar al te goed dat Hitler
Duitsland op een zeker moment de Sovjet Unie zou aanvallen. Via het niet
aanvalsverdrag en andere maatregelen heeft hij geprobeerd om het moment van de
aanval zo lang mogelijk uit te stellen. De Sovjet Unie was er immers niet klaar
voor.
Maar gelijktijdig wist hij ook dat hij
een eventuele oorlog nooit zou kunnen winnen, als de vijanden binnen het
apparaat hun macht zouden behouden. Zij zouden meteen toeslaan op het moment
dat de eerste Duitse soldaat de Russische grens zou oversteken. Het was dus
zaak om deze figuren uit te schakelen voor dat ze in actie konden komen.
Natuurlijk waren er ook agenten van het westen bij, die al jaren probeerden om
de Sovjet Unie te destabiliseren. Werden er tijdens de zuivering fouten
gemaakt? Natuurlijk gebeurde dat. Soms werden de verkeerden of onschuldigen
opgepakt. Dat was jammer en niet juist. Maar een echte andere keuze was er ook
niet. Er was ook nog een andere prijs waar niet aan te ontkomen viel. Door de
zuivering vielen een aantal ervaren officieren van het Rode Leger en de
veiligheidsdiensten weg. Maar de Sovjet leiding werkte liever met minder
ervaren mensen, dan met onbetrouwbare figuren die zeker een verradersrol zouden
hebben gespeeld.
Toen Hitler inderdaad aan viel bleek
de tactiek juist te zijn geweest. Weliswaar had het Sovjet leger het eerst
moeilijk tegenover de Duitsers. Maar toen de nieuwe officieren eenmaal hun
ervaringen hadden opgedaan, werden de Duitse legers teruggedrongen en uiteindelijk
verslagen. Niet alleen had het beleid van Stalin uiteindelijk succes op het
militaire front, hij en zijn kameraden slaagden er ook in om het hele land te
verenigen om zo de Grote Vaderlandse Oorlog, zoals de Russen het noemen, te
kunnen winnen. Zonder die eenheid had de bevolking van Leningrad nooit de 900
dagen van beleg door de Duitsers kunnen trotseren. Ook zonder die eenheid was
de slag om Stalingrad nooit gewonnen, en had de aanval op Moskou niet
afgeslagen kunnen worden. Kortom; zonder Stalin was een overwinning uitgesloten
geweest.
Zeker, de prijs was hoog. Meer dan 26
miljoen doden zijn er in de Sovjet Unie gevallen, zowel soldaten als burgers.
Maar kijk gelijktijdig naar de Duitse legers en divisies die naar het Oost
Front vertrokken en nooit meer terug kwamen. Als deze legers, met al hun
materieel, in 1944 nog voor handen waren geweest in West Europa had de invasie
van Normandie nooit kunnen slagen. Sterker nog, die invasie was er nooit
geweest en West Europa zou nu nog steeds een onderdeel van Groot Duitsland
zijn. Het zijn de overwinningen van het Rode Leger geweest die uiteindelijk de
Nazi oorlogsmachine de kop hebben gekost. We kunnen dus met zekerheid stellen
dat de Sovjet Unie de ware bevrijder van Europa is geweest, en niet de
Amerikanen en de Britten. Zonder het Rode Leger, en haar slagkracht en
offerbereidheid, hadden de westelijke geallieerden geen enkele kans gemaakt
tegen de Duitsers. Deze versie zul je in de westerse geschiedschrijving niet
tegen komen, maar met deze feiten, want dat zijn het, kun je wel geweldig
scoren en verrassen in discussies. Op die manier is er respect af te dwingen,
hoewel het moeilijk blijft om tegenstanders te overtuigen na de vele jaren van
westerse propaganda.
Dan komen we bij de mythe van de
miljoenen doden die Stalin en in feite de Sovjet Unie zouden hebben
veroorzaakt. De cijfers zijn voor grote delen direct te herleiden tot westerse
geheime diensten, die de leugens tot de dag van vandaag zijn blijven herhalen.
Waren er dan helemaal geen doden? Zeker waren er slachtoffers, maar het waren
er geen miljoenen, en het was ook geen kwestie van terreur of massamoorden. We
moeten niet vergeten dat er na de revolutie een burgeroorlog gaande was, en dat
er ook nog de kwestie was van hongernoden en armoede. Deze problemen, van een
bevolking die in armoede leefde, bestonden al ver voor de revolutie. Het was
voor de Communistische Partij heel moeilijk om deze situatie te verbeteren, en
het kostte tijd. We moeten niet vergeten dat men te maken had met een groot en
moeilijk te overzien land. Er waren dus zeker problemen, en slachtoffers, maar
niet op de schaal die altijd door het westen is aangedragen. En ook de redenen
en achtergronden waren anders.
En als we het toch over miljoenen
doden hebben, laten we dan eens kijken naar “onze” wereld waar het kapitalisme
regeert. De lange lijst van slachtoffers van het kapitalisme begint al met de industriële
revolutie, als duizenden arbeiders om komen in ongelukken in fabrieken, mijnen
en andere arbeidsplaatsen, waar niet of nauwelijks sprake is van
veiligheidsmaatregelen. Mensen tellen immers niet, alleen de winsten. Dan zijn
er de miljoenen slachtoffers van de vele oorlogen en conflicten. In de Eerste
Wereld Oorlog waren er 41 miljoen slachtoffers, waarvan 18 miljoen doden. In de
Tweede Wereld Oorlog kwamen zeker 60 miljoen mensen om. Sinds 1945 zijn er
nogmaals miljoenen slachtoffers gevallen in andere oorlogen, waaronder de
oorlogen in Vietnam, Korea, Irak en Afghanistan. Al deze oorlogen zijn
ontketend of aangestookt door de westerse kapitalisten. En dat is nog lang niet
alles. De honger in Afrika, de vernietiging van het milieu en de vervuiling in
lucht en bodem die ons allen ziek maakt. Al deze verschrikkingen komen op
rekening van het kapitalisme. Het is eigenlijk ongelofelijk en schandalig
dat een systeem dat zo van bloed doordrongen is nog steeds als de norm wordt
gezien.
Terug naar de Sovjet Unie. Toen Stalin
in 1953 overleed begon langzaam maar zeker het verval. De controle verminderde,
en dat gaf kansen aan baantjesjagers, corrupte bonzen en westerse agenten. Toch
kwam de echte ineenstorting pas in 1992. Dat geeft aan hoe sterk het systeem
was. Het gejammer van een handje vol dissidenten werd heel lang overstemd door
de bijval van een grote meerderheid van gewone Sovjet burgers. En zelfs nu nog,
in het Rusland van Poetin, zijn hier en daar structuren uit de Sovjet Unie te
herkennen. We schreven het al eerder; de Sovjet Unie was een experiment
dat uiteindelijk niet is geslaagd. Maar we zien ook dat het moorddadige
kapitalisme de problemen van de wereld bevolking niet kan oplossen. De vele
miljoenen doden zijn de stille getuigen. De tijd is gekomen voor een nieuw
experiment, dat we met de kennis van vandaag tot een succes kunnen maken.
Daarvoor hebben we mensen met visie en kracht nodig. De dood van het communisme
is een westers verzinsel. Het vuur brand nog steeds, en zal ooit weer tot een stralend
baken worden. Onze tijd zal komen, vroeger of later. Dan wordt er
afgerekend.
