donderdag 30 november 2017

DUITSE SPD OP WEG OM HET EIGEN DOODVONNIS TE TEKENEN

De Duitse politiek is in een diepe crisis terecht gekomen. De erfenis van jarenlang Merkel wanbeleid begint zichtbaar te worden, en dat komt als een mokerslag aan bij veel Duitsers. Mutti Merkel kleeft aan haar zetel, maar de vraag is hoe lang nog. Grotere gevaren dreigen er voor de sociaal democraten van de SPD. Tijd voor een kleine analyse dus, want wat in Duitsland gebeurd heeft meestal ook zo zijn effecten op de rest van Europa.

Het begon er allemaal mee dat de coalitie van Merkel met de SPD bij de verkiezingen in september een historisch verlies leed. De SPD voerde een waardeloze campagne met een waardeloze kandidaat, die een waardeloze coalitie moest verdedigen. De sociaal democraten werden dan ook terecht door de kiezer afgestraft. Eigenlijk is vernedert een beter woord. Vol schaamte kondigde de partij aan in de oppositie te zullen plaatsnemen. Merkel had ook een flinke dreun gekregen, maar ze staat nog wel aan het hoofd van de grootste partij, en kon dus op zoek naar een nieuwe coalitie. 

Dat was alleen mogelijk met de liberale FDP en de voormalig linkse Grunen. Wekenlang leek het er op dat deze zogenaamde Jamaica coalitie er inderdaad ging komen. Merkel ging er opnieuw vanuit dat ze succes kon afdwingen, en opnieuw zat ze er naast. Mutti heeft de neiging zich zelf te overschatten. De FDP trok, zonder waarschuwing vooraf, de stekker uit de onderhandelingen, Merkel in wanhoop achterlatend. De FDP nam, wat het zelf noemde, "een principiĆ«le beslissing “, wat voor een liberale partij ongewoon is. Er wordt gezegd dat het meer te maken had met de hoop van de partij om nog sterker uit eventuele nieuwe verkiezingen te voorschijn te komen. Het kwam ze op veel kritiek te staan. Kritiek die nog steeds gaande is, dus het kan best zijn dat er een misrekening is gemaakt.

De Grunen bleven wel binnen de boot, opnieuw bewijzend dat ze van hun linkse verleden voorgoed afscheid hebben genomen. Als we bedenken dat sommige leden van de partij ooit als staatsgevaarlijk werden beschouwd, kunnen we zien hoe diep men intussen is gezonken. Men prevelde iets over het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in moeilijke tijden. Dat kennen we van andere zogenaamd linkse partijen, die meestal dit soort onzin uitkramen net voordat ze rechts aan een meerderheid helpen. De beloning van het systeem is dan verzekerd. 

Merkel liet stampvoetend weten dat ze een minderheidsregering niet zou accepteren. In de eerste uren na de Jamaica mislukking bleef de SPD bij haar beslissing om de oppositie in te gaan. De afstraffing van de kiezers was niet vergeten.  Maar al snel begonnen baantjesjagers in de partij, en trouwe aanhangers van het systeem, signalen af te geven dat de SPD Merkel toch te hulp moest schieten, zogenaamd uit verantwoordelijkheid voor het vaderland. De kiezers en de eigen leden werden opnieuw vergeten.  De partij is nu bereid om gesprekken met Merkel aan te gaan. 

Sommige zeggen dat er wel een aantal voorwaarden moeten zijn, voordat er echt onderhandeld wordt. Maar dat zijn achterhoede gevechten, want het is al lang duidelijk dat de partijleiding zich weer totaal aan Merkel zal verkopen. Dat kan het einde van de partij worden bij de volgende verkiezingen.  Er is nog de mogelijkheid van een soort opstand onder de leden. Maar de kans dat dit een verschil maakt is klein. In Nederland bleef de PvdA wel buiten de regering, maar de SPD is duidelijk nog verder op weg naar het eigen faillissement, of misschien moeten we het een politiek doodvonnis noemen. Een verlies zal het overigens niet zijn. Voor dat het zo ver is zal er nog veel duw en trekwerk nodig zijn want ook verval kost tijd, maar het hele proces is een nieuw voorbeeld van de verradersrol van de sociaal democraten. Dus ook in Duitsland hebben de arbeiders een nieuwe vertegenwoordiging nodig.

Er is echter nog meer aan de hand. Als het tot een nieuwe coalitie komt tussen de CDU van Merkel en de SPD, zal het een regering zijn van partijen die de verkiezingen hebben verloren, en ook nog met een groot verlies van stemmen. Dat is pas echt een aanfluiting voor de zogenaamde democratie. Alle winnaars zullen in de oppositie terechtkomen, of daar blijven. Het ging toch om de wil van de bevolking? Precies die wil moest toch het beleid voor de  komende 4 jaar bepalen?

De kiezers kunnen naar hun recht op meebeslissen fluiten. Dit bewijst de correctheid van wat we eerder zeiden, verkiezingen maken geen enkel verschil, en zullen nooit tot een betere wereld leiden. Sterker nog, ze leiden de arbeidersklasse naar dwaalwegen, die naar meer uitbuitingen en onderdrukking voeren. Het is een systeem dat alleen dient om de heersende klasse aan de macht te houden, terwijl het gelijktijdig dit alleenrecht mooi camoufleert. Als wij de macht willen zullen we die gezamenlijk moeten grijpen. Andere wegen zijn een illusie.


Het is opvallend dat we de laatste tijd steeds meer voormalige en soft linkse partijen door de mand hebben zien vallen. Sommige imploderen door interne conflicten over richting en leiding, anderen gaan ten gronde omdat ze constant rechts een meerderheid bezorgen door in verraderlijke coalities te gaan zitten. Het is een noodzakelijk proces dat de weg vrij moet maken voor een nieuwe arbeidersbeweging. Er is nog een lange weg te gaan, en succes is zeker niet verzekerd, maar als er vernieuwing moet komen is puinruimen een begin. De opruimingsoperatie kan niet snel genoeg van start gaan..