We schreven recentelijk al over het
onafhankelijkheidsreferendum in Catalonie, en over het feit dat Spanje de
stemming had verboden. Precies wat je van “echte democraten” zou verwachten.
Ondanks dit verbod besloten de regionale autoriteiten in Catalonie de stemming
toch door te zetten. Een moedig besluit dat door de bevolking gedragen werd.
Men wilde zich de wet niet laten voorschrijven door Madrid. Franco is immers al
jaren dood, en men ging er vanuit dat met de dictator ook zijn fascistische
methoden in een koud graf waren verdwenen. Op zondag 1 oktober ging de stemming
ondanks alle druk toch van start, en konden we de proef op de som nemen.
In de voorafgaande week had Madrid al
een aantal functionarissen in Catalonie laten arresteren, en er waren ook hier
en daar invallen geweest. Daar kwam nog bij dat er duizenden Spaanse
oproeragenten naar het gebied werden gestuurd, omdat de lokale politie weigerde
om de orders van Madrid uit te voeren. De spanning was dus aardig opgevoerd en
Spanje bleef hopen dat de stemming zou worden afgezegd. Maar dit bleek een
misrekening. Op zondagmorgen gingen de stemlokalen gewoon open. De reactie
bleef niet uit.
Madrid liet de stemsoftware onklaar
maken, en een website die de stemming moest coördineren werd uit de lucht
gehaald. Ook deze maatregelen hielpen echter niet. Er werd gewoon met de hand
gestemd op papier, en waar de stembiljetten niet voorhanden waren draaiden de
kopieerapparaten. Ook werd er een vervangende website geopend. Kortom; Catalonie
liet het referendum niet lamleggen. Madrid speelde toen de laatste troef uit.
De oproerpolitie werd er op uit gestuurd om stembureaus te sluiten en
stembussen in beslag te nemen. Maar dit pikte de bevolking niet en de politie
werd overal tegengewerkt of geblokkeerd. Nu werden de kettinghonden losgelaten.
De oproerpolitie viel massaal mensen aan die niets meer wilde doen dan alleen
maar hun stem uitbrengen. Er werd geschopt en geslagen, en met rubber kogels
geschoten. Bijna 900 onschuldige mensen raakten gewond, sommige zwaar.
Het fascistische optreden van de
Spaanse politie ging de hele zondag door en de beelden werden overal ter wereld
getoond. Er was maar een conclusie mogelijk; de geest van Franco leeft nog
steeds in Madrid. Waar mogelijk sloeg de bevolking terug, en op sommige
plaatsen beschermde de brandweer de mensen tegen de politie. De fascisten in
Madrid bleven beweren dat het referendum illegaal was en eigenlijk niet had
plaatsgevonden. Maar in de avond kwamen de cijfers. Bijna 2.5 miljoen Catalanen
hadden wel degelijk hun stem uitgebracht, en 90% had voor onafhankelijkheid
gestemd. Dat was het antwoord op het politiegeweld en de fascistische methoden
van de regering in Madrid. Als er eerder nog Catalanen waren die aan de
noodzaak van het referendum twijfelden, dan had het politiegeweld en de
intimidatie al deze twijfels weggevaagd. Catalonie wil Spanje niet meer; nu
niet en ook niet in de toekomst.
Het werd uiteindelijk dus een mooie
overwinning, niet alleen voor de regionale bestuurders, maar vooral voor het
volk. De volgende stap zal een onafhankelijkheidsverklaring zijn. Het schuimbekken
in Madrid zal dus nog wel een poosje door gaan. Men heeft de wil van het volk
opnieuw onderschat, en zelfs een verlaging tot het gebruik van geweld tegen ongewapende
mensen kon hier niets aan veranderen. De scènes die overal in de media
verschenen herinnerden aan de rellen in Noord Ierland op het hoogtepunt van de
“Troubles”. Het imago van Spanje heeft dus een behoorlijke deuk opgelopen, en
ook dat is een overwinning.
Het moet duidelijk zijn dat dit
eigenlijk veel verder gaat dan Spanje en Catalonie. Het laat weer eens zien hoe
“democratisch’ de westerse regeringen eigenlijk zijn. Als er verkiezingen op
het programma staan houden de systeempolitici steevast wanhopige pleidooien om
ons naar de stembus te krijgen. Precies dat, naar de stembus gaan, was de wens
van de Catalanen, en zij vonden de oproerpolitie tegenover zich. Het is het
beste bewijs voor het feit dat de elite alleen maar vasthoudt aan de democratie
als het hun uit komt. De democratie is immers de camouflage die ze gebruiken om
hun machtswellust en misdaden te verbergen. Ze geven ons de illusie dat we iets
te zeggen hebben. Alleen als we daadwerkelijk iets willen zeggen, iets wat hun
macht en privileges in gevaar brengt, schakelen ze meteen de democratie uit.
Dan verschijnt de politieknuppel, de rubberkogel en uiteindelijk het geweer.
Dat is het ware gezicht van de westerse democratie. Het is een schijn vertoning
om de elite aan de macht te houden, gesteund en gedragen door de kritiekloze en
gelijkgeschakelde media.
Luister maar naar het oorverdovende
zwijgen van de systeempolitici over het politiegeweld dat door Madrid is
gebruikt. Luister maar naar het zwijgen van de Europese Unie die de zaak afdoet
als een Spaanse aangelegenheid. Ze zwijgen allemaal omdat ze weten dat ze
morgen in een gelijk geval hetzelfde zouden doen. Ook hier staat de
oproeppolitie klaar als we op een dag zelf willen uitmaken hoe we geregeerd
willen worden. Het enige te verwaarlozen commentaartje kwam van de rat
Koenders, die zei dat hij zich ongemakkelijk voelde bij de beelden uit
Catalonie. Maar het politiegeweld veroordelen deed hij natuurlijk niet.
Die veroordeling werd in Catalonie
zelf dinsdag wel volmondig uitgesproken. Het hele land ging massaal in staking
tegen het politiegeweld. Er waren ook gigantische demonstraties in
verschillende steden. Zelfs FC Barcelona steunde het protest. Gelijktijdig
werden Spaanse politieagenten, die naar Catalonie zijn gestuurd door Madrid,
uit hun hotels gezet. De hoteleigenaren willen geen onderdak geven aan leden
van de bezettingsmacht. Dat was ook het thema van de protesten; de
bezettingsmacht van de Spaanse oproerpolitie zo snel mogelijk het land uit
zetten. De geest is dus voorgoed uit de fles.
