donderdag 26 oktober 2017

DE STRIJD OM DE RUSSISCHE MEDIA

Wie een beetje verder kijkt dan de censuur en de onzin in de westerse media zal zonder moeite vaststellen dat de relatie tussen Amerika en Rusland nog steeds ver onder het vriespunt zit. Vooral de Amerikanen doen er alles aan om deze relatie te beschadigen, en Rusland zo zwart mogelijk te maken. Eigenlijk krijgt Rusland van alles de schuld, zelfs van de zware orkanen die de Amerikaanse staten regelmatig te verduren krijgen op dit moment. Door dit alles neemt de spanning alleen maar toe. Zelfs op diplomatiek terrein. Amerika heeft de Russische handelsmissies en consulaten in New York en San Francisco gesloten, en in feite de gebouwen, die eigendom van Rusland zijn, gewoon ingenomen. De gebouwen werden doorzocht omdat men dacht dat er explosieven waren geplaatst, vlaggen werden ingepikt en diplomaten werd de toegang tot hun eigen archieven ontzegd.

Het is niet verwonderlijk als je gaat denken dat de Amerikaanse overheid niet verder is gekomen dan de kleuterschool. Waarschijnlijk is dit ook niet zo verkeerd gedacht, want het Amerikaanse onderwijs systeem is een van de slechtste in de westerse wereld. Naast al deze pesterijen en kinderachtig gedrag is er nog de enorme Amerikaanse militaire opbouw in Europa. Overigens doen de Europeanen hier, op bevel van Washington, vrolijk aan mee. Vooral in de Oekraïne, Polen en de Baltische staten zou je als toevallige voorbijganger kunnen denken dat er al een grote oorlog gaande is. Deze opbouw ziet Amerika als nodig om de Russische “dreiging” het hoofd te bieden. Van die dreiging is geen spoor te vinden, maar dat maakt de Yanken niet uit. Als Amerika zegt dat er een dreiging is, dan moet dat maar gewoon geloofd worden. Immers, het zogenaamde “land of the free” liegt nooit. En de Europese regeringen gaan er in mee. Ook zij zien hordes Russische tanks de grens naderen. Als de Amerikanen in oost Europa oefenen is dat normaal, vindt men. Als Rusland op eigen terrein oefent gaan overal de sirenes. Als het niet zo droevig was, zou je er heel hard om moeten lachen.

Een groot deel van deze hetze tegen Rusland speelt zich af in en rond om de media. Al maanden is het Amerikaanse systeem, met gebruikmaking van haar eigen gelijkgeschakelde media, bezig om de Russische media aan te vallen en te beschadigen. Vooral Russia Today en Sputnik worden aangewezen als niets meer dan propaganda instrumenten van het Kremlin. Zij zouden maar een doel hebben; het westen zo veel mogelijk zwart maken. Wie deze media giganten goed volgt zal zien dat er inderdaad veel aandacht is voor misstanden in het westen. Maar dit betekend niet dat die misstanden er niet zijn. Wat Sputnik en Russia Today doen is het ware gezicht van het westen tonen, en daar heeft het westen het nog altijd moeilijk mee. Te meer ook omdat de twee media organisaties erg succesvol zijn in wat ze doen. Dus gaat de vuile was naar buiten, tot grote woede van diegenen die er juist alles aan doen om dit soort zaken keurig onder het tapijt te schuiven.

Washington roept dus om maatregelen, en een van de dingen waar over wordt gesproken is om Sputnik en Russia Today als buitenlandse agenten te registeren. Dat zou betekenen dat Sputnik en Russia Today niet meer als gewone media te boek staan en dus ook in hun bewegingsvrijheid beperkt gaan worden. Het is in feite een gewone ordinaire aanval op de vrijheid van de pers. Deze gekheid blijft niet beperkt tot Washington, ook in Europa beginnen aanvallen op de Russische media zich af te tekenen. Zo is er een parlementslid in Groot Brittannië die een lijst bijhoudt van iedereen die ooit te gast was in de programma’s van Russia Today. Al de mensen die op deze lijst terecht komen worden nog net niet als landverraders weggezet, maar ze worden er wel van beschuldigd dat ze niet patriottisch genoeg zijn. Duidelijk een geval van “gedachtenpolitie” dus.

Het westen slaat zich altijd op de borst dat het een toonbeeld van vrijheid en democratie is. Daar hoort ook de vrijheid van de pers bij. Echter als je bezig bent met de soort zaken die hierboven staan beschreven, blijft er van het westerse imago niets meer over. Kijk naar de beschuldigingen dat Rusland zou hebben ingegrepen in de Amerikaanse verkiezingen. Van al de beweringen is geen enkel bewijs gevonden, sterker nog; de meeste van deze beweringen zijn niets meer dan leugens gebleken. Intussen is het westen zelf wel hard bezig om zich met de Russische verkiezingen van volgend jaar te bemoeien. Als een zogenaamde oppositieleider, die maar een minimale stroming vertegenwoordigd, gevangen wordt gezet omdat hij met opzet de wet heeft overtreden, wordt dat breed uitgemeten. Terwijl een zelfde overtreding in het westen op een gelijksoortige sanctie zou kunnen rekenen. Het meten met twee maten is een heel normale zaak geworden. En precies dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Want als iedere leugen tot waarheid wordt verklaard komen we in de buurt van het gladde ijs waar we ook in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw al eens op zaten. Een ontwikkeling die toen tot een wereld oorlog met miljoenen doden heeft geleid.

Natuurlijk gaat Rusland niet zo maar toelaten dat gerenommeerde mediabedrijven, als Sputnik en Russia Today, door de Amerikanen aan banden worden gelegd. Moskou heeft al laten weten dat er met gelijke munt zal worden terug betaald als de maatregelen tegen de Russische media niet worden teruggetrokken. Dan zullen de Amerikaanse mediabedrijven in Rusland geen leven meer hebben. Terecht natuurlijk, het zijn de Amerikanen die de confrontatie zoeken, en dat moet consequenties hebben.


Het is de moeite waard om regelmatig de wereld te bekijken door de bril van de Russische media. Je komt vaak feiten tegen die hier in het westen worden verzwegen. Zo zei Sputnik al op de ochtend na de grote brand in Londen eerder dit jaar, die aan meer dan 80 mensen het leven kostte, dat het vuur was begonnen in een diepvriezer. Niemand in het westen kwam hier mee. Pas maanden later stond het verhaal ook in de Britse pers, want het bleek de waarheid te zijn. Daarom is het westen zo bang voor Sputnik en Russia Today. Zij doen hun werk grondig, en trekken iedere doofpot open. Het is mooi om te zien dat het westen, tientallen jaren na de val van de Sovjet Unie, nog steeds bang is voor de pravda (waarheid). Dat is misschien nog wel het grootste compliment van allemaal. 

donderdag 19 oktober 2017

IRAK VALT KIRKUK AAN – KOERDISCHE STAD IN HET KRUISVUUR

Na het onafhankelijkheidsreferendum in Zuid Koerdistan is de spanning in het gebied alleen maar toegenomen. Meer dan 90% van de Koerden stemden voor onafhankelijkheid van Irak. Maar Bagdad heeft geen interesse in de mening van de Koerden, en heeft als enig antwoord een serie dreigementen naar voren geschoven. Men wilde de Koerdische autoriteiten dwingen om het referendum en de uitslag nietig te verklaren. Toen de Koerden dit terecht weigerden liet Bagdad haar ware gezicht zien. Het Iraakse leger viel de Koerdische stad Kirkuk aan. Na de IS zijn het nu de Iraakse Arabieren die de Koerden in Kirkuk bedreigen. Een herhaling van de geschiedenis.

De aanval begon in de ochtend van 16 oktober 2017, toen eenheden van het Iraakse leger met tanks en andere zware wapens, samen met een Arabische militie richting Kirkuk optrokken. De guerrilla’s van de PKK in Kirkuk riepen meteen op om de Koerdische stad tegen de Iraakse Arabieren te verdedigen. Samen met gewapende burgers werd een verdedigingslinie opgebouwd en er deden zich schermutselingen voor. Maar de verdedigingslinie werd al snel doorbroken omdat de peshmerga’s van de KDP onmiddellijk de stad verlieten. Hun zware wapens, waaronder artillerie, namen ze mee. Zonder deze wapens was de strijd niet te winnen en de PKK strijders en de burgers trokken terug om een nieuwe linie op te bouwen. Door het verraad van de KDP viel een Koerdische stad opnieuw in handen van bezetters, en opnieuw zijn het de Iraakse Arabieren.

De vrijheid van de burgers van Kirkuk heeft niet lang mogen duren. De stad werd door de Koerden in 2014 bevrijdt van de Iraakse heerschappij, nadat het Iraakse leger op de vlucht was geslagen voor de IS. Nu begint de onderdrukking opnieuw. Een onderdrukking die de Koerdische burgers van de stad maar al te goed kennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zeker 100.000 mensen de stad verlieten nog voor het Iraakse leger binnentrok. Deze mensen zijn opnieuw vluchteling geworden in eigen land. Opnieuw zijn zij slachtoffer van de machtsspelletjes van de imperialisten. Laten we niet vergeten dat het Iraakse leger bewapend is met Amerikaanse wapens, en het zelfde geldt voor de Arabische militie. Daar komt nog bij dat de bezetters nog niet tevreden zijn want ook Sinjar is aangevallen, en andere Koerdische gebieden worden bedreigd. Alleen de strijders van de PKK zijn bereid de strijd echt aan te gaan. Zij dienen de belangen van het Koerdische volk, in tegenstelling tot de KDP die alleen de belangen dient van Barzani en zijn stinkend rijke familie. Intussen heeft de KDP al rond de 8 Koerdische steden opgegeven, een teleurgestelde bevolking achterlatend. Ook de PUK heeft geen weerstand geboden.

Laten we even bij dit alles stil staan. Kirkuk is een Koerdische stad die weliswaar buiten het autonome gebied ligt, maar een grote Koerdische bevolking heeft. Jarenlang was de stad in handen van de Iraakse Arabieren, en was het leven gekenmerkt door onderdrukking en vernedering. De stad werd bevrijdt door de Koerden zelf, waarbij vooral de eenheden van de PKK een leidende rol speelde. De peshmerga’s van de KDP zijn wel talrijker en beter bewapend, maar het heeft ze altijd ontbroken aan echte vechtlust. Kirkuk was dus eindelijk vrij. Dan komt er een nieuwe aanval, opnieuw vanuit Irak, met medeweten en steun van de Amerikanen. Op dat moment, als de nood dus het hoogst is, weet de KDP niets beters te doen dan hard weg te lopen. Niet uit angst of omdat men dreigt verslagen te worden, maar gewoon op bevel van Barzani. Opnieuw is het Barzani die niet alleen Kirkuk, met zijn rijke olievelden, maar de hele Koerdische zaak heeft verraden.

Zijn vader, Mullah Mustafa, zal zich in zijn graf omdraaien en zou zich schamen voor de acties van zijn zoon. Mullah Mustafa was een conservatieve, maar eerlijke man, die de Koerdische zaak nooit schade heeft toegebracht. Zijn zoon kent alleen zijn eigen belangen, en is jarenlang achter de vijanden van de Koerden aangekropen, of dat nu Turken, Irakezen of Amerikanen zijn. Even leek het dat hij met het doorzetten van het referendum eindelijk het Koerdische belang voor ogen had. Maar opnieuw is dat een rookgordijn gebleken. Opnieuw laat hij zijn eigen volk in de kou staan.

Moeten we hier verbaasd over zijn? Eigenlijk niet. Organisaties als de KDP, en in wat mindere mate de PUK, zijn vooral clanorganisaties die altijd eerst naar de belangen van de clan kijken. Het grotere beeld wordt meestal genegeerd, tenzij het de clans toevallig goed uit komt. Het is een van de tragedies dat dit soort groepen binnen in ieder geval een deel van de Koerden die dienst uitmaakt. Dat ondermijnt de Koerdische zaak en maakt een echte eenheid eigenlijk onmogelijk. Terwijl het juist die eenheid is die nodig is om de Koerdische kwestie voorgoed op te lossen. De Koerden konden een doorslaggevende rol in het Midden Oosten spelen als die eenheid een feit zou zijn. Dit lukt maar niet omdat figuren als Barzani altijd weer een andere agenda hebben. Een agenda waarbij er met steeds wisselde partners wordt samengewerkt. Over het algemeen zijn dit partners die geen enkel oog hebben voor de Koerdische belangen.

In de media is de aanval op Kirkuk wel aan de orde geweest, maar de Iraakse agressie is nergens veroordeeld. De Koerden hebben opnieuw niet de steun gekregen van de rest van de wereld. Ook over dit feit kunnen we niet verbaasd zijn. De wereld heeft nooit oog voor de belangen van de Koerden gehad, ook al gaat het om een volk van 40 miljoen mensen, en misschien zelfs meer. Altijd weer zijn er andere belangen en prioriteiten. Als de Koerden tegen de IS vechten worden ze als helden gezien, maar als de Koerdische gebieden worden aangevallen kijkt de wereld de andere kant op. We schreven het al eerder, en het blijft voorop staan; de Koerden kunnen alleen maar op de eigen kracht vertrouwen. In een koude, kille wereld, waar de handelsbelangen, en zaken als olie, altijd de doorslag geven, heb je als onderdrukt volk niets te verwachten.

Je kunt alleen vechten voor je eigen zaak en alle inmenging van buiten uitsluiten. Die inmenging zal immers toch weer tegen je gebruikt worden. Als je dan ook nog te maken hebt met figuren als Barzani wordt de zaak er niet makkelijker op. Maar als de Koerden echt een vrij en onafhankelijk Koerdistan willen, zullen ze de verraders buiten de deur moeten zetten, en vervolgens de strijd voor vrijheid en recht met alle mogelijke middelen voeren. Gegeven zaken hebben geen waarde omdat ze morgen weer ontnomen kunnen worden. Zelf gewonnen zaken kun je vasthouden en verdedigen, waar nodig met het wapen in de hand. Pas dan zal een echte oplossing mogelijk zijn.


donderdag 12 oktober 2017

HET KAPITALISME VERNIETIGEN – HOE DOE JE DAT?

Als reactie op een recent artikel kwam een discussie op gang over hoe je van het kapitalisme kunt afkomen. Misschien is het daarom wel handig om eens te kijken hoe we het kapitalisme kunnen vernietigen, en op wat voor termijn we dan moeten rekenen. Voor alle duidelijkheid, het is niet mogelijk om een blauwdruk te geven van het einde van het kapitalisme in volledig detail. Daarvoor zijn er te veel onzekerheden. Maar we kunnen wel kijken naar de mogelijkheden, en wat we zelf kunnen doen om het noodzakelijke proces wat te bespoedigen.

Karl Marx heeft wetenschappelijk aangetoond dat het kapitalisme geen eeuwigdurende toestand kan zijn. Eerdere systemen verdwenen omdat ze ingehaald werden door nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden. Hetzelfde zal op termijn met het kapitalisme gebeuren. Volgens de Marxisten zal het socialisme dan de opvolger zijn van het kapitalisme. Je zou dus kunnen zeggen dat we eigenlijk helemaal niets hoeven te doen, en gewoon moeten afwachten tot het kapitalisme zijn einde heeft bereikt, waarna we kunnen beginnen met het opbouwen van een socialistische maatschappij. Maar zo makkelijk ligt het niet. De geschiedenis leert ons dat het vaak behoorlijk lang kan duren voordat een systeem plaats maakt voor zijn opvolger. Als we alleen maar afwachten, en niets doen zal dit proces alleen maar langer duren. We moeten dus altijd zelf ingrijpen, gebruikmakend van de mogelijkheden en de tijdgeest.

Al deze zaken zijn na te lezen in ontelbare Marxistische boeken, en het is dan ook niet de bedoeling om dit alles hier te gaan herhalen. Veel belangrijker is het om te kijken wat de huidige stand van zaken is, hoe en wanneer we daar op moeten inspelen, en hoe een toekomstige maatschappij, zonder het kapitalisme, er in de huidige tijd uit zou kunnen zien. Zoals gezegd, er is geen blauwdruk, maar er zijn wel een aantal aanwijzingen die we kunnen onderzoeken.

Hoe staat het nu met het kapitalisme?

We moeten accepteren dat het kapitalisme enigszins is hersteld van de crisis die in 2008 begon. Jaren ven bezuinigingen en het uitknijpen van de arbeidersklasse wereldwijd hebben dit herstel mogelijk gemaakt. Maar het herstel dat we nu zien, en waar commentatoren uren over kunnen vertellen, staat maar op wankele voeten. Want hoewel het economisch wat beter lijkt te gaan, merken de meeste mensen daar weinig of niets van. De heersende klasse blijft beweren dat dit uiteindelijk wel zal gebeuren, maar de kans is groot dat, mocht dit inderdaad zo zijn, de volgende crisis zich al weer aan zal dienen. En zelfs al gaat het economisch enigszins vooruit, moeten we vaststellen dat het herstel op krediet en leningen is gebaseerd, wat betekend dat de torenhoge schulden wereldwijd de zeepbel weer snel tot uiteenbarsten kunnen brengen.

Maar er is nog iets heel anders aan de gang wat de economische kant meer dan overschaduwd. Zelfs voor een minder bewust persoon is het zichtbaar dat de tegenstellingen binnen het systeem hand over hand toenemen. De verdeeldheid en de basis voor conflicten is sinds de Tweede Wereld Oorlog niet meer zo groot geweest. Vooral de kloof tussen Amerika en Europa wordt steeds meer zichtbaar. Dit komt niet alleen door Trump, want het proces was al eerder in gang gezet. De verkiezing van Trump heeft alleen maar bevestigd wat al eerder duidelijk was; het kapitalisme is in een leiderschapscrisis terecht gekomen. Dat is goed nieuws, want als de volgende financiële crisis zich aandient, zal men veel minder in staat zijn om snel en adequaat te reageren. Hier liggen dus zeker kansen om het hele systeem verder te ondermijnen en het vertrouwen de grond in te boren. Zonder dat vertrouwen is het systeem nergens.

De tegenstellingen nemen dus toe. Binnen de kapitalisten onderling, maar ook tussen de heersende klasse en de arbeiders. Het is nog lang niet zo ver dat hier echte opstanden uit voortkomen, maar de onvrede is overal merkbaar. Het is deze onvrede die leidt tot de verkiezing van populisten in een aantal landen, en tot de roep om onafhankelijkheid van bepaalde regio’s. Deze verschillende bewegingen, die op onvrede en woede zijn gebaseerd, kunnen we beschouwen als een tussenfase. Het kan een voorbode zijn voor veel grotere protestbewegingen en zelfs opstanden. Zoals gezegd is dat nu nog te vroeg, maar het zijn wel signalen die we niet moeten negeren. Over het algemeen kijkt links met wantrouwen naar dit soort zaken, maar dat is een cruciale fout omdat de linkse partijen en organisaties die deze signalen niet serieus nemen of negeren, zich steeds verder verwijderen van de dagelijkse praktijk van de arbeidersklasse. Want laten we er geen doekjes om winden, naast de leiderschapscrisis binnen het kapitalisme, zien we ook een enorme crisis binnen links. Ook die crisis is gevaarlijk omdat het veel mensen kan aanzetten tot nog meer steun voor de populisten, en op termijn zelfs voor fascisten.

Gaat er een dreiging uit van de huidige staat van het kapitalisme?

Daar bestaat geen twijfel aan. Hoe instabieler het kapitalisme wordt, hoe groter ook de dreiging. We spreken dan niet alleen over de steeds toenemende economische uitbuiting. Ook de dreiging van oorlog en zelfs atoomoorlog neemt met de dag toe. Nu zal men dan meteen denken aan de dreigementen over en weer tussen Amerika en Noord Korea. Maar daar blijft het niet bij. Amerika neemt ook een steeds dreigender houding aan richting Iran. Een ander deel van deze materie is dat het kapitalisme steeds meer de neiging heeft om bepaalde atoomwapens ook in handen van terroristen te spelen. Het atoommateriaal dat in de wereld gewoon is “verdwenen” vormt een constant groter wordende bedreiging. Te meer ook omdat dit soort spullen vaak “verdwijnen” richting islamitische terroristen die door het westen keer op keer worden gebruikt tegen zogenaamde vijandelijke regimes. Dit soort groepen kent geen enkel gewetensbezwaar als het gaat om de inzet van deze wapens, en tegen wie is ook niet belangrijk. Hoofdzaak; veel slachtoffers. Als ze genoeg van dit materiaal in handen hebben zullen ze het gebruiken. Verder is er natuurlijk ook nog de Amerikaanse en Europese dreiging richting Rusland en China. De oude uitspraak dat kapitalisme oorlog betekend is nog steeds van kracht. De dreiging op dit gebied neemt met de dag toe, en zeker niet af.

Maar ook onze gezondheid wordt door het kapitalisme bedreigd. Hoe komt het immers dat ziekten zoals kanker, Alzheimer, diabetes en de talloze allergieën steeds vaker voorkomen, zelfs bij mensen die nooit drinken, roken en gezond leven? De antwoorden liggen in ons voedsel en in de verontreinigde lucht. En precies daar is niet aan te ontkomen. We halen immers allemaal adem en wat we daarmee binnen krijgen maakt steeds vaker ziek. Veilig voedsel is al helemaal bijna niet te krijgen, zo als het recente eierschandaal heeft getoond. Het helpt ook niet als je vegetariër wordt of je eigen groenten gaat verbouwen. Ook vegetarisch eten wordt slachtoffer van het winstmotief, en de vervuiling slaat natuurlijk ook toe in je eigen tuin of volkstuin. Jaren geleden zei de Baader-Meinhof groep al: “Mach kaputt was dich kaputt macht”. Hoe waar zijn die woorden intussen gebleken, en het advies staat nog steeds als een huis. Het kapitalisme bedreigt ons leven, iedere dag, ieder uur, iedere minuut.

Hoe kunnen we het kapitalisme vernietigen en de dreiging wegnemen?

De beste manier om van het kapitalisme af te komen, is nog steeds een revolutie. Opstanden en massastakingen kunnen het systeem al snel in het nauw drijven. Helaas moeten we vaststellen dat op dit moment weinig mensen overtuigd genoeg zijn om een revolutie te beginnen. De onvrede is er, maar dat komt niet echt verder. In feite zijn we bezig om weer van de grond af te beginnen. Het kapitalisme mag in een diepe crisis zitten, het systeem weet zich nog steeds te verdedigen en lijkt voor veel mensen onverslaanbaar. Toch nemen de tegenstellingen toe, zoals we al zeiden. Daar komt nog bij dat het systeem steeds kwetsbaarder wordt door het vele gebruik van computers en elektrische systemen en mechanismen. Het digitale tijdperk is ook een kwetsbaar tijdperk, met veel ruimte voor sabotage. Groepen die uit zijn op chaos hebben nu veel meer kansen. Het wapen van de chaos is immers niet te onderschatten. Als er een echte protestbeweging op gang komt zal deze beweging niet alleen op straat actief zijn. Ook de digitale wereld zal als doel gekozen worden. Dat weet de heersende klasse ook, en de beveiliging neemt toe, maar uit zuinigheid worden vele deuren opgelaten, en precies daar zal goed van geprofiteerd kunnen worden.

Er zijn dus mogelijkheden om het kapitalisme op zijn minst te ontregelen en te saboteren. Die mogelijkheden moeten we dan ook zeker niet laten liggen. Maar om het kapitalisme echt te vernietigen zullen veel meer mensen in actie moeten komen. Die fase is nog niet bereikt. Hoe lang het zal duren om een echte mobilisatie van de grond te krijgen is nog niet te zeggen. Maar de mogelijkheden nemen toe, en het kan soms sneller gaan dan we nu denken. We moeten er dus constant klaar voor zijn, op alle terreinen.

Wat kunnen we op dit moment doen?

Tijdens de eerder vermelde discussie zei iemand dat de robotisering het probleem vanzelf zal oplossen. Die robotisering zal zo snel toenemen dat bijna niemand meer hoeft te werken, en dat een basisinkomen in de levensbehoeften zal voorzien. Voor deze theorie is wel wat te zeggen omdat er inderdaad steeds meer werkzaamheden mechanisch worden verricht zonder dat er mensen aan te pas komen. Het is ook opvallend dat er steeds vaker over het basisinkomen wordt gesproken, terwijl dit in het verleden altijd als een utopie en ongewenst van de hand werd gewezen. Nu wordt er serieus over gesproken, en er zijn zelfs experimenten. De heersende klasse ziet natuurlijk ook dat er grote veranderingen op til zijn, en zoekt uitwegen.

Maar dat betekend niet dat er een einde zal komen aan de kapitalistische uitbuiting. Ze zullen altijd een weg vinden om meer winsten uit de arbeidersklasse te persen, hoe groot de technische mogelijkheden ook mogen zijn. De bovengenoemde theorie betekend dus niet dat we achterover kunnen leunen en op beter tijden wachten. Zo lang het kapitalisme bestaat zal er uitbuiting en oorlog zijn. Op wat voor manier dan ook. Vernietiging van dit mensonterende systeem moet dus de prioriteit blijven.

Omdat er op dit moment nog geen draagvlak is voor een echte revolutie, kunnen we alleen maar de daden en misdaden van het systeem steeds weer onder de aandacht brengen. We moeten nooit moe worden van uitleggen hoe gevaarlijk het kapitalisme is, de informatie hiervoor is op grote schaal aanwezig. Ook moeten we er op blijven hameren dat er wel degelijk een alternatief is. Veel mensen zijn klaar voor iets anders, maar weten niet wat ze met dat gevoel aan moeten. Precies daar ligt de vruchtbare grond voor een echte mobilisatie. Als het moment aanbreekt waarop er een grote protestbeweging ontstaat, is het onze taak om onze ideologie en onze theorieën daar in te brengen. Opstand alleen is niet genoeg als de juiste handvaten, op het juiste moment, niet worden geboden.

Het kapitalisme vernietigen is een lange, taaie strijd waarbij nederlagen vaker voorkomen dan overwinningen. Maar het is een strijd die we moeten winnen. Dat is van levensbelang voor ons en voor de komende generaties. De antwoorden zijn er, en het is aan ons revolutionairen, om deze antwoorden steeds naar voren te blijven schuiven. Dan is de overwinning alleen nog maar een kwestie van tijd. 

donderdag 5 oktober 2017

FRANCO LEEFT NOG STEEDS IN SPANJE

We schreven recentelijk al over het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonie, en over het feit dat Spanje de stemming had verboden. Precies wat je van “echte democraten” zou verwachten. Ondanks dit verbod besloten de regionale autoriteiten in Catalonie de stemming toch door te zetten. Een moedig besluit dat door de bevolking gedragen werd. Men wilde zich de wet niet laten voorschrijven door Madrid. Franco is immers al jaren dood, en men ging er vanuit dat met de dictator ook zijn fascistische methoden in een koud graf waren verdwenen. Op zondag 1 oktober ging de stemming ondanks alle druk toch van start, en konden we de proef op de som nemen.

In de voorafgaande week had Madrid al een aantal functionarissen in Catalonie laten arresteren, en er waren ook hier en daar invallen geweest. Daar kwam nog bij dat er duizenden Spaanse oproeragenten naar het gebied werden gestuurd, omdat de lokale politie weigerde om de orders van Madrid uit te voeren. De spanning was dus aardig opgevoerd en Spanje bleef hopen dat de stemming zou worden afgezegd. Maar dit bleek een misrekening. Op zondagmorgen gingen de stemlokalen gewoon open. De reactie bleef niet uit.

Madrid liet de stemsoftware onklaar maken, en een website die de stemming moest coördineren werd uit de lucht gehaald. Ook deze maatregelen hielpen echter niet. Er werd gewoon met de hand gestemd op papier, en waar de stembiljetten niet voorhanden waren draaiden de kopieerapparaten. Ook werd er een vervangende website geopend. Kortom; Catalonie liet het referendum niet lamleggen. Madrid speelde toen de laatste troef uit. De oproerpolitie werd er op uit gestuurd om stembureaus te sluiten en stembussen in beslag te nemen. Maar dit pikte de bevolking niet en de politie werd overal tegengewerkt of geblokkeerd. Nu werden de kettinghonden losgelaten. De oproerpolitie viel massaal mensen aan die niets meer wilde doen dan alleen maar hun stem uitbrengen. Er werd geschopt en geslagen, en met rubber kogels geschoten. Bijna 900 onschuldige mensen raakten gewond, sommige zwaar.

Het fascistische optreden van de Spaanse politie ging de hele zondag door en de beelden werden overal ter wereld getoond. Er was maar een conclusie mogelijk; de geest van Franco leeft nog steeds in Madrid. Waar mogelijk sloeg de bevolking terug, en op sommige plaatsen beschermde de brandweer de mensen tegen de politie. De fascisten in Madrid bleven beweren dat het referendum illegaal was en eigenlijk niet had plaatsgevonden. Maar in de avond kwamen de cijfers. Bijna 2.5 miljoen Catalanen hadden wel degelijk hun stem uitgebracht, en 90% had voor onafhankelijkheid gestemd. Dat was het antwoord op het politiegeweld en de fascistische methoden van de regering in Madrid. Als er eerder nog Catalanen waren die aan de noodzaak van het referendum twijfelden, dan had het politiegeweld en de intimidatie al deze twijfels weggevaagd. Catalonie wil Spanje niet meer; nu niet en ook niet in de toekomst.

Het werd uiteindelijk dus een mooie overwinning, niet alleen voor de regionale bestuurders, maar vooral voor het volk. De volgende stap zal een onafhankelijkheidsverklaring zijn. Het schuimbekken in Madrid zal dus nog wel een poosje door gaan. Men heeft de wil van het volk opnieuw onderschat, en zelfs een verlaging tot het gebruik van geweld tegen ongewapende mensen kon hier niets aan veranderen. De scènes die overal in de media verschenen herinnerden aan de rellen in Noord Ierland op het hoogtepunt van de “Troubles”. Het imago van Spanje heeft dus een behoorlijke deuk opgelopen, en ook dat is een overwinning.

Het moet duidelijk zijn dat dit eigenlijk veel verder gaat dan Spanje en Catalonie. Het laat weer eens zien hoe “democratisch’ de westerse regeringen eigenlijk zijn. Als er verkiezingen op het programma staan houden de systeempolitici steevast wanhopige pleidooien om ons naar de stembus te krijgen. Precies dat, naar de stembus gaan, was de wens van de Catalanen, en zij vonden de oproerpolitie tegenover zich. Het is het beste bewijs voor het feit dat de elite alleen maar vasthoudt aan de democratie als het hun uit komt. De democratie is immers de camouflage die ze gebruiken om hun machtswellust en misdaden te verbergen. Ze geven ons de illusie dat we iets te zeggen hebben. Alleen als we daadwerkelijk iets willen zeggen, iets wat hun macht en privileges in gevaar brengt, schakelen ze meteen de democratie uit. Dan verschijnt de politieknuppel, de rubberkogel en uiteindelijk het geweer. Dat is het ware gezicht van de westerse democratie. Het is een schijn vertoning om de elite aan de macht te houden, gesteund en gedragen door de kritiekloze en gelijkgeschakelde media.

Luister maar naar het oorverdovende zwijgen van de systeempolitici over het politiegeweld dat door Madrid is gebruikt. Luister maar naar het zwijgen van de Europese Unie die de zaak afdoet als een Spaanse aangelegenheid. Ze zwijgen allemaal omdat ze weten dat ze morgen in een gelijk geval hetzelfde zouden doen. Ook hier staat de oproeppolitie klaar als we op een dag zelf willen uitmaken hoe we geregeerd willen worden. Het enige te verwaarlozen commentaartje kwam van de rat Koenders, die zei dat hij zich ongemakkelijk voelde bij de beelden uit Catalonie. Maar het politiegeweld veroordelen deed hij natuurlijk niet.

Die veroordeling werd in Catalonie zelf dinsdag wel volmondig uitgesproken. Het hele land ging massaal in staking tegen het politiegeweld. Er waren ook gigantische demonstraties in verschillende steden. Zelfs FC Barcelona steunde het protest. Gelijktijdig werden Spaanse politieagenten, die naar Catalonie zijn gestuurd door Madrid, uit hun hotels gezet. De hoteleigenaren willen geen onderdak geven aan leden van de bezettingsmacht. Dat was ook het thema van de protesten; de bezettingsmacht van de Spaanse oproerpolitie zo snel mogelijk het land uit zetten. De geest is dus voorgoed uit de fles.

De lessen van dit alles zijn duidelijk; de systeemparlementen, of ze nu in Madrid of Den Haag staan, zijn niet onze parlementen. Zij vertegenwoordigen de elite en niet de bevolking. De wetten waar deze parlementen over beslissen zijn dan ook niet onze wetten, en er is geen enkele reden om ze te respecteren. Als de wil van het volk niet gehoord of gezien mag worden, is verzet de enige optie. Dat hebben de mensen in Catalonie goed begrepen. Als de actie eenmaal rolt, en de opstand gestalte krijgt, is de beweging niet te stoppen. Natuurlijk is onafhankelijkheid alleen niet genoeg. Ook het fundamentele probleem, het kapitalisme zelf, moet worden aangepakt. Maar wat er nu in Catalonie gebeurd is weer een stap in de juiste richting. Hopelijk zullen er nog veel van deze stappen volgen. Dan is de overwinning niet ver meer.