Terwijl de leiders van Amerika en
Noord Korea elkaar voor rotte vis uitmaken, en het conflict steeds meer richting
een explosie lijkt te gaan, houden andere landen en volkeren zich bezig met
stemmen. Verkiezingen in Duitsland en referendums in Catalonie en Zuid
Koerdistan, hebben in de laatste dagen de media bezig gehouden. Twee zaken
spelen hierbij een doorslaggevende rol; spanning en onzekerheid. Wacht er een
nieuwe morgen, of blijft alles toch maar weer bij het bekende en beruchte oude?
Tijd voor een kleine analyse.
De verkiezingen in Duitsland zijn wel
zo ongeveer gelopen als was voorspelt. “Mutti” Merkel is weer de grootste, maar
ze heeft wel een behoorlijk pak stemmen moeten inleveren. Veel van die stemmen
gingen naar de populistische AfD, die voor het eerst in het parlement
vertegenwoordigd zal zijn. Beiden ontwikkelingen zijn een niet mis te verstane
erfenis van de vluchtelingencrisis. De AfD is meteen derde partij geworden
achter de sociaal democratische SPD, die haar grootste nederlaag in de
geschiedenis incasseerde. Ook dat is een erfenis, maar dan van 4 jaar aan de
rokken van Merkel hangen. De SPD voerde een hopeloze campagne, met een hopeloze
kandidaat. De sociaal democraten gaan nu in de oppositie om hun wonden te likken.
Dat de AfD het zo goed heeft gedaan is een bittere pil voor de politieke elite.
Men raakt er dan ook niet over uitgepraat. Zelfs de kleine winst voor Die
Linke, normaal altijd een mikpunt voor de pers en de andere woordvoerders van
de heersende klasse, werd maar nauwelijks benoemd.
Het politieke establishment moet er
nog aan wennen dat de kiezers niet meer alleen kijken of ze persoonlijk winnen
of verliezen op economisch gebied, maar dat men ook nadenkt over de toekomst
van het land en de eigen identiteit. Ook in deze verkiezingen is duidelijk
geworden dat veel mensen zich zorgen maken over de invloed van de politieke
islam en de machthonger van de EU. Er wordt weer gezocht naar een overtuiging
die tastbaar is, in tegenstelling tot de loze woorden en beloften van de
systeempartijen. Men is de politieke correctheid meer dan zat, en wil niet meer
luisteren naar de grijsgedraaide mantra dat er geen alternatief zou zijn. We
hebben eerder gezegd dat de populisten de problemen niet gaan oplossen. Maar ze
spreken wel de problemen aan waar heel veel mensen mee zitten. Problemen die
door de systeempartijen steeds op de achtergrond worden gehouden.
Dit gevoel van onvrede en
machteloosheid zal op een zeker moment verder gaan dan alleen een proteststem
uitbrengen. Hoe die reactie er uit zal zien, als hij komt, valt nog niet te
voorspellen. Op dit gebied zal veel afhangen van veranderingen op links. Grote
delen van de bevolking voelen zich genegeerd en niet serieus genomen door
links. Als dat niet snel verandert, kunnen er gevaarlijke scenario’s aan de
horizon verschijnen. Protest kan zo maar tot overtuiging worden. Dan zijn er
geen grenzen meer.
Merkel moet nu proberen om een nieuwe
coalitie te vormen. De SPD wil immers niet meer, dus komen de FDP en Die Grunen
in beeld. Beiden hebben niet veel echte principes, dus zullen er ook niet veel
rode lijnen zijn. Maar men moet natuurlijk wel naar het voorbeeld van de SPD
kijken. Merkel een meerderheid geven kan een zelfmoordcommando zijn. Er zal dus
nog wel wat denkwerk aan te pas moeten komen.
Een andere plek waar de stemming te
snijden is, is in Spanje. De leiders van Catalonie hebben het plan opgevat om
op 1 oktober een referendum te houden over afscheiding van Spanje. Democratisch
als ze zijn, proberen de heersers in Spanje alles te doen om dit referendum de
kop in te drukken. Eerst al werden lokale bestuurders in Catalonie opgepakt en
hun gebouwen doorzocht. Nu is de Catalaanse politie onder directe orders van de
Spaanse politie geplaatst. Er zijn ook veel Spaanse politieagenten naar
Catalonie gestuurd. Dat heeft weer tot een woedende reactie van zowel de
Catalaanse politie als ook van de bevolking geleid. Zelfs mensen die eigenlijk
niets in het referendum zagen, willen nu de strijd met Spanje aanbinden. Het
lijkt er dus op de Spaanse autoriteiten hard bezig zijn om zichzelf in de voet
te schieten.
De hele zaak geeft opnieuw aan hoe dun
het zogenaamde democratische laagje werkelijk is. Zolang iedereen naar de
pijpen van de heersers danst is er geen vuiltje aan de lucht, en hangt men de
modeldemocraat uit. Maar als er tegenwind komt is de sleutel naar de dictatuur
heel snel gevonden. De hele democratische schijnvertoning is een farce, en het
is juist dat Catalonie zich door deze oplichters niet van de wijs laat brengen.
Wat het resultaat ook mag zijn, de strijd voor een onafhankelijk Catalonie zal
alleen maar sterker uit de bus komen. Dat zal zelfs nog meer het geval zijn als
Madrid haar ramkoers voortzet. Catalonie heeft het recht op een eigen toekomst,
en dat zal Spanje vroeger of later moeten accepteren.
Ondanks alle druk en dreigementen
hebben de kiezers in Zuid Koerdistan massaal voor onafhankelijkheid van Irak
gestemd. Met een opkomst van 72% stemde de bevolking met meer dan 90% voor
onafhankelijkheid. De Koerdische leiders zijn niet gezwicht voor de snoeiharde
kritiek uit vele hoeken, en hebben het referendum doorgezet. Dat was ook de
enige juiste beslissing. Maar ook zij krijgen meteen met de zogenaamde
“democraten” te maken. Zowel nepdemocraat Erdogan van Turkije, als de kliek die
zich de Iraakse regering noemt, dreigen nu met militair ingrijpen. Als dit
werkelijk gebeurd, zal het interessant zijn om de verschillende reacties te
bekijken. Zouden al die westerse leiders, die steeds roepen dat militair
ingrijpen nooit een oplossing kan zijn, een eventuele inval in Zuid Koerdistan
veroordelen? Zullen ze met sancties komen tegen de aanvallende landen? Of
zullen ze de andere kant op kijken, en de Koerden opnieuw in de steek laten?
Dat laatste ligt voor de hand.
We leven in een wereld waarin het
kapitalisme de heersende kracht is. Dat heeft met democratie of recht op
zelfbeschikking niets te maken. Alleen het uitroeien van het kapitalisme kan de
weg vrijmaken voor andere manieren van leven. Daar komen steeds meer mensen
achter, hoewel de lessen vaak hard en soms dodelijk zijn. Maar de tegenbewegingen
roeren zich, ook al verschillen de onderwerpen, en zijn door de kapitalisten
nog nauwelijks in bedwang te houden. Daarom ook is de stemming te snijden in
een toenemend aantal delen van de wereld. De tegenstellingen beginnen zichtbaar
te worden, en steeds vaker begint het te botsen. Dat is een belangrijke
ontwikkeling. Het is zeker nog niet het einde van het kapitalisme, maar het kan
wel de aanvang zijn van het begin van het einde.
