donderdag 17 augustus 2017

OP HET RANDJE

De spanning in de wereld neemt toe, roepen de media in koor. De ene dreiging volgt de andere, en heel voorzichtig wordt er wat over een Derde Wereld Oorlog gespeculeerd. Heel voorzichtig, want de tere zieltjes in het westen mogen natuurlijk niet in paniek raken. Men is het niet gewend dat er over dit soort dreigingen wordt gesproken. Dus moet het allemaal met behoedzaamheid onder de aandacht worden gebracht. Gelijktijdig laten commentatoren steeds opnieuw doorschermen dat het eigenlijk allemaal ver weg is, en best nog eens mee zou kunnen vallen.

De hoofdzaak van het probleem ligt waar het al sinds 1945 heeft gelegen, in de agressie van Amerika. Natuurlijk geeft de media aan dat het allemaal de schuld is van Noord Korea, dat Amerika en de hele wereld bedreigt. Net als het eerder de schuld was van Irak, en nog steeds de schuld is van Iran. Amerika en de hele wereld worden overigens ook altijd door elkaar gehaald. Amerika is niet de hele wereld, en daar mogen we erg blij om zijn. Toch zijn alle pijlen gericht op Noord Korea, dat een bedreiging zou vormen voor de wereldvrede. En gelijktijdig indirect op China, omdat Peking niet genoeg afstand neemt van Noord Korea. Wat men daarbij verzwijgt is dat Amerika al jaren bezig is, vooral via Zuid Korea, om de regering in het noorden omver te werpen. Gewoon weer “regime change” dus, het Amerikaanse recept voor alle kwalen. Dat Noord Korea zich daar tegen weert is logisch. Dat men daarvoor wapens moet testen is ook logisch. Maar dat maakt het land nog niet tot een bedreiging voor de wereldvrede. Eigenlijk doet Noord Korea nu precies wat de Amerikanen al jaren doen.

Een volgend punt is of dit alles wel echt dreigen is. Echt dreigen kun je alleen als je je tegenstander kunt vernietigen. Daar is Noord Korea echt niet toe in staat, en de Amerikanen hebben zo’n enorm atoomarsenaal dat de paar raketten van de Noord Koreanen erbij in het niets verzinken. Er is dus in feite helemaal geen sprake van bedreigen, het gaat alleen om waarschuwen, en daar heeft Noord Korea het volste recht toe. Het is een onafhankelijk land dat zich tegen de Amerikaanse agressie moet beschermen. Intussen dreigen ook de Amerikanen steeds bruter. Volgens Trump zal er volle vuurkracht worden gebruikt. Tenminste; dan weer wel en dan weer niet, afhankelijk van wat hij zo juist heeft gegeten, of hij over de kat is gestruikeld of slecht heeft geslapen. Deze laatste zaken zijn dus dingen waar de wereldvrede vanaf lijkt te hangen. Nu weten we natuurlijk dat de grootste hobby van de Amerikanen is om te zoeken naar vijanden. Zijn die er niet, dan maakt men er gewoon een paar. Kijk maar naar de IS of de andere moslim extremisten, die de hoofdaanleiding vormen voor de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme. Als Amerikanen een steen zien, zullen ze er zeker een vijand onder vinden.

Blijkbaar is Noord Korea als vijand nog niet genoeg. Trump dreigt nu ook militair geweld tegen Venezuela te gebruiken. De CIA is al jaren bezig om daar de linkse regering weg te krijgen. Dat is steeds niet gelukt, hoewel men er wel in slaagt om met rechts geweld het land te destabiliseren. Dit gaat Trump echter niet snel genoeg. Hij wil niet wachten op een Chili scenario zoals in de jaren 70 van de vorige eeuw. De beuk moet er nu in, dus dreigt hij rustig verder. Zoals een Yank woordvoerder zei: “We kunnen niet tolereren dat er op ons eigen continent een dictatuur ontstaat. Het continent verdiend beter.” Zouden er nog mensen zijn die in dit soort onzin trappen? Vast wel. Wat men natuurlijk verzwijgt is dat de Amerikanen jarenlang rechtse dictaturen op hun “eigen” continent aan de macht hebben geholpen, en ze vervolgens ook in het zadel hebben gehouden. De vele slachtoffers van deze dictaturen spreken op dit gebied boekdelen.

Het is allemaal weer het oude liedje; Amerika dicteert en de rest heeft te volgen. Het gewone recept van figuren als Soros en andere leden van de oorloglobby. Als er dus over dictaturen wordt gesproken zijn het juist de Yanken die wat uit te leggen hebben. Trump kwam aan de macht door te zeggen dat hij zich vooral met Amerika wilde bemoeien. Intussen zit hij tot zijn nek toe in de interventies en de oorlogstaal. Hij is een volwaardig lid van de oorlogslobby geworden. De neo-cons hebben hem volledig overgenomen, en dat zat er altijd in. Het enige voordeel is dat hij Amerika verdeeld en in chaos stort. Dat kan de schade in de rest van de wereld nog een beetje beperken.

Europa ziet niets in de dreigementen over en weer en zou het liefst hebben dat de hele zaak vandaag nog zou verdwijnen. Maar echt tegenspreken doet men ook niet. Zo als altijd is men bang voor de lange arm van Washington. Men jammert wat over de noodzaak van diplomatie, maar men zal zich zeker niet tegen de Amerikanen keren als het echt uit de hand loopt. Daarvoor is men te slaafs en de gemakzuchtig.

De vraag is dus; zitten we op het randje van een grote oorlog met miljoenen slachtoffers? Het antwoord is Ja, maar dat heeft niet te maken met Noord Korea of Venezuela. Dat zijn niets meer dan nevenzaken die worden aangegrepen om weer een flink met de sabel te zwaaien. De echte dreiging zit hem in de pogingen van de Amerikanen om te komen tot een grote oorlog tegen Rusland. Men heeft het al op verschillende manieren geprobeerd, ondermeer via de Oekraïne en Syrië. In beiden gevallen is het nog niet gelukt. Maar het heeft al wel de nodige levens gekost. Washington zoekt steeds nieuwe routes en blijft het proberen. Men is nu weer van plan om meer wapens naar de fascisten in de Oekraïne te sturen. Scandinavië wordt gek gemaakt met beweringen van onzichtbare oorlogsdreigingen, en Polen wordt als handige pion gebruikt wanneer het uitkomt. Als het maar tegen Rusland gaat, is de slagzin.


Het is maar goed dat de Russische leiding zich bezonnen opstelt en zich niet laat provoceren. Maar het geduld is natuurlijk een keer op. Dan zullen we zien wat echte dreigementen zijn. Laten we hopen dat het allemaal niet zo ver zal komen. En laten we ook hopen dat Europa zijn wezelhouding zal afwerpen en zich van de Amerikaanse agressie zal distantiëren. Daarvoor hebben we wel een “regime change” in Europa nodig. Anders zullen de donkere wolken alleen maar verder toenemen.