Terwijl men in de meeste landen nog
maar zelden over de klassenstrijd spreekt, is het begrip in Engeland altijd
actueel gebleven. De laatste tijd is te merken dat het belang van de
klassenstrijd in de Engelse maatschappij steeds meer toeneemt. Dat heeft deels
te maken met de steeds radicalere opstelling van de Conservatieven, of beter
gezegd, de Tories. Maar gelijktijdig ook met het feit dat de arbeidersklasse
zich weer meer begint te roeren en te organiseren. Dat is geen nieuwe
modetrend, maar pure noodzaak om te kunnen overleven. Na jaren van bezuinigingen
door Tory regeringen is het leven van de mensen in de arbeiderswijken er steeds
moeilijker op geworden. Of het nu gaat om woningen, onderwijs of gezondheidszorg,
overal is op bezuinigd. Daar komt nog bij dat zowel de lonen als de uitkeringen
steeds verder achter op zijn geraakt. Dit terwijl het aantal miljonairs onder
de Tories sterk is gestegen. Voor de vriendjes weet men altijd wel een
extraatje te vinden, terwijl de meerderheid het gedwongen mag betalen.
Een goed voorbeeld van hoe
levensbedreigend deze situatie kan zijn, is de brand vorige maand in de
Grenfell Tower woontoren in Londen. De flat werd vooral bewoond door mensen die
het niet breed hebben, en die er voor de Tories niet toe doen. Bij een
renovatie werden gevelplaten gebruikt die uiterst brandbaar zijn, en in feite
niet toegestaan. Maar ze zijn goedkoop en dat vonden de Tories in de
districtsraad, die over de wijk gaat, een prima oplossing. Tot in een van de
flats brand uitbrak. Binnen enkele minuten stond het gebouw van meer dan 20
verdiepingen volledig in brand en konden een aantal bewoners niet tijdig naar
buiten komen. Volgens de brandweer vielen er 80 doden en konden meer dan 200
mensen worden gered.
Maar dat laatste is de officiële
versie, die door de nabestaanden van de doden, en de overlevenden sterk in
twijfel wordt getrokken. Zij hebben na de ramp de chaos gezien in de wijk.
Mensen die dagenlang buiten moesten slapen omdat ze niet werden opgevangen.
Informatievoorziening die totaal niet van de grond kwam, en een arrogante
districtsraad die nauwelijks interesse had. Pas dagen na de ramp kwam de hulp
op gang en het hoofd van de raad moest zijn ontslag nemen. Het is dus geen
wonder dat de bewoners de cijfers van de autoriteiten niet geloven. Zij zijn te
vaak belogen, vooral ook omdat ze in een arbeidersbuurt wonen, die onderdeel is
van een veel rijker district, dat al jaren door de Tories wordt bestuurd. Het
contrast tussen rijk en arm is nergens duidelijker te zien dan in dit deel van
Londen. Daar komt nog bij dat de ramp onderzocht gaat worden door een
gepensioneerde rechter, die ook niet vertrouwd wordt omdat hij onderdeel is van
de elite. Hij zal zijn vrienden in hoge posities zeker niet aanvallen, zo
denken de meeste mensen in de buurt, en dus zal er ook geen gerechtigheid
komen.
De bevolking wil echter niet alleen
maar afwachten of protesteren, men heeft het initiatief genomen om zelf een
onderzoek in te stellen naar hoeveel slachtoffers er zijn, en wie nog wordt
vermist. Dat is de juiste manier van handelen. De heersende klasse zal ons
nooit de waarheid vertellen tot dat we ze het pistool op de borst zetten,
letterlijk en figuurlijk. Dat zagen we eerder bij Hillsborough en andere rampen
waar de autoriteiten direct of indirect voor verantwoordelijk waren. Intussen
komt er nog meer druk op de heersers omdat de vakbond van brandweerlieden heeft
gezegd dat de brandbestrijding op dit moment een postcodeloterij is geworden.
Als je in een rijke buurt woont maak je meer kans om te overleven, omdat de plaatselijke
brandweer voldoende materiaal heeft en snel ter plaatsen kan zijn. Woon je in
een armere buurt zijn die faciliteiten er veel minder of helemaal niet en loop
je de kans jammerlijk in de vlammen om te komen. Dat is de erfenis van jaren
van bezuinigen door de Tories. Alleen de levens van de rijken tellen, de rest
kan naar de hel lopen.
Het zijn juist deze punten die er voor
zorgen dat de populariteit van Labour leider Jeremy Corbyn nog steeds toeneemt.
Daar is sinds de algemene verkiezingen alleen maar meer steun bijgekomen.
Vorige week sprak hij op het Durham Mijnwerkers Gala en hij zette de Tory
regering van May opnieuw neer als een club van rijke struikelende nietsnutten,
die fout op fout stapelen, en het land alleen maar een dienst kunnen bewijzen
door ontslag te nemen, en nieuwe verkiezingen uit te roepen. Hij gaf hierbij
aan dat Labour klaar staat om het over te nemen en een land te bouwen waar er
gerechtigheid en kansen voor de velen zullen zijn, niet voor een kleine elite.
Hij zei verder dat hij niet in een land wil leven waar sommige obsceen rijk
worden, terwijl de rest van de bevolking het moet doen met huizen die
bouwvallen zijn, en een schaarse maaltijd van de voedselbank. “Een crisis kun
je alleen de baas worden als je investeert in mensen, niet door constant te
bezuinigen,” zei hij.
Jeremy Corbyn sprak ook over de
creativiteit en de strijdlust van de arbeidersklasse. Hij noemde het Gala een
voorbeeld van arbeiderscultuur. Ook Nederland kende ooit een bloeiende
arbeiderscultuur tot het werd geofferd op het altaar van de individualisering
en andere hobby’s van de heersende klasse. De Labour leider zei dat we nooit de
mensen moeten vergeten die ons zijn voorgegaan, en hoe ze hebben geleden om
voor ons een betere wereld te creëren. Hij maakte duidelijk dat wij niet kunnen
tolereren dat al die verworvenheden, die uit de strijd zijn gegroeid, nu worden
omgezet in achteruitgang en verlies. Er bestaat geen twijfel meer aan dat
Jeremy Corbyn de klassenstrijd weer boven aan de politieke agenda heeft
geplaatst. Daar kan links in veel landen een voorbeeld aan nemen.
Er wordt in Engeland voortdurend over
gediscussieerd waarom Jeremy Corbyn zo populair is, en nog steeds meer steun
verwerft. Eigenlijk is het antwoord niet moeilijk te vinden. Hij zegt wat hij
denkt en doet dat op een eerlijke en overtuigende manier. Precies dat willen
veel mensen horen. Ze zijn zat van de leugenaars en de compromismakers die al
jaren de linkse partijen vullen. Ze zijn zat van de carrièrebouwers die naar
boven proberen te komen over de ruggen van de gewone mensen. Ze zijn zat van
het kruipen voor de elite en de misdadigers waaruit deze elite bestaat. Ze
hebben genoeg van oorlog en interventies, en de bloedbaden die hiermee worden
aangericht. En bovenal zijn ze zat van soft linkse leiders die rechts aan de
macht helpen of in hun macht bevestigen.
Voor Jeremy Corbyn komen de gewone
mensen eerst, en dat zegt hij niet alleen, hij meent het ook. Het is juist die
eerlijkheid die hem zijn aanhang bezorgd. Natuurlijk is Labour geen partij van
de revolutie, maar onder Corbyn’s leiding hebben ze het establishment wel de
stuipen op het lijf gejaagd. Het oude gezegde van vroeger geldt nog steeds; als
de elite je aanvalt en op je vernietiging uit is, doe je je werk goed. Als ze
je met rust laten ben je op de verkeerde weg. De klassenstrijd is natuurlijk
nooit weggeweest, maar de tijd is nu gekomen om deze strijd, net als in
Engeland, weer boven aan de agenda te plaatsen. Het is de enige realistische
weg naar een andere wereld.
