In de laatste maanden hebben we
regelmatig geschreven over het feit dat de huidige linkse beweging geen
antwoorden heeft op de vragen en problemen van deze tijd. We spreken dan over
de mainstream linkse stromingen, zoals de sociaal democratie in zijn
verschillende vormen, maar bijvoorbeeld ook over de leiding van de vakbonden.
Het gaat dan dus om organisaties die in het verleden een massa aanhang hadden,
of deels nog hebben. In de meeste landen zijn er naast deze grotere bewegingen
ook nog een groot aantal kleine linkse partijen en groepen, die zich veel
radicaler opstellen tegen het systeem, maar met een veel kleiner bereik. Ook is
er een grote vijandigheid tussen al deze verschillende groepen en stromingen.
In plaats van een gezamenlijke vuist maken tegen het kapitalisme, hoe
bescheiden dan ook, vechten ze elkaar regelmatig de tent uit, of worden
individuen buiten de groep gezet omdat ze niet zuiver op de graad zouden zijn. Het
is dat het kapitalisme de concurrentie al heeft uitgevonden, anders zouden deze
clubs daar zeker een project van hebben gemaakt.
Als we zeggen dat links geen
antwoorden meer heeft, dan is dat op een zeker moment niet voldoende meer. Er
moeten consequenties aan verbonden worden. Het moment is nu gekomen om daar
serieus naar te kijken. Er is namelijk geen tijd meer te verliezen. We zien in
veel Europese landen dat soft links of mainstream links steeds opnieuw grote
nederlagen te verwerken krijgt. In Nederland werd de PvdA bijna vernietigd,
ging de SP er op achteruit, en won alleen GroenLinks. In Frankrijk haalde geen enkele
linkse kandidaat de eindronde van de presidentsverkiezingen, en ook in
Duitsland en Groot Brittannië staan er binnenkort nederlagen op de agenda voor
zowel de SPD als Labour. Liberaal of conservatief krijgt overal de overhand. In
Frankrijk noemt Macron zichzelf een sociaal liberaal, maar de waarheid is dat
hij een ordinaire vijand van de arbeidersklasse is.
De agenda van Macron, kon ook nog best
eens het programma van een komende volgende regering Rutte worden. Alle
ingrediënten liggen voor zo’n koers bereid, hoewel het uitvallen van Klaver wel
de fantasiebelastingen wat zullen beperken. In andere landen zijn het vooral de
conservatieven of christen democraten die de aanval op de rechten van de
arbeiders willen openen of voorzetten. Maar in feite is er niet veel verschil.
Macron is in Frankrijk net zo tegen de arbeiders als May in Groot Brittannië. Dat
betekend dat de aanval op onze rechten en onze verworvenheden niet alleen zal
worden doorgezet, maar dat er ook een nieuw niveau bereikt zal worden. Daar
komt nog bij dat de dreiging van de politieke islam en ongure organisaties als
de EU en de NAVO alleen maar groter wordt. We zullen onze verdediging moeten
opbouwen en versterken, en het moet intussen overduidelijk zijn dat dit met de
traditionele linkse stromingen, die zo lang hebben gedomineerd, niet meer gaat.
Er is te veel gelogen en bedrogen, en er zijn te veel beloftes gebroken. Daar
komt nog bij dat vooral de sociaal democratie door haar zogenaamde politieke
correctheid zelf verantwoordelijk is voor een behoorlijk deel van de problemen.
Er moeten dus andere antwoorden komen,
waar de relikwieorganisaties uit de vorige eeuw niet over willen nadenken, maar
die door hun steeds verder teruglopende achterbannen worden geëist. Deze eisen
zijn terecht want de gevaren nemen alleen maar toe. Als een stroming de eigen
achterban niet meer aanspreekt, kan er van bestaansrecht in feite geen sprake
meer zijn. Laten we het dus duidelijk zeggen; mainstream links, of het nu gaat
om de sociaal democratie of clubs als de SP en GroenLinks hebben ons niets meer
te bieden. Niet alleen hier, maar in heel Europa. Hun tijd is voorbij, temeer
ook omdat de maskers in de laatste jaren steeds meer zijn gevallen. Het zijn
juiste deze stromingen die liberalen en conservatieven aan een meerderheid
helpen, terwijl in datzelfde proces links in zijn geheel ten grave wordt
gedragen. Alle strijdorganisaties van de arbeidersklasse hebben ze afgebroken.
De ideologie, en de opgebouwde kennis van jaren strijd, werden te grabbel
gegooid of in museums opgeborgen. Alles werd verkocht en verkwanseld omdat met
zo nodig “verantwoordelijkheid” wilde dragen, en “moeilijke beslissingen
nemen.” Welke prijs de gewone mensen hiervoor moesten betalen interesseerden ze
niet. Als ze maar door het systeem werden geaccepteerd of er deel van konden
zijn. Daarvoor was ieder offer geoorloofd. Zij hebben ons uitgeleverd aan de
EU, Washington en de NAVO. Niet een keer, maar duizenden keren.
Maar daar hield het nog lang niet op. Men
wilde niet weten wat er in moskees werd gezegd of gedaan, en opende de deur
voor de salafisten en andere religieuze criminelen, tot terroristen aan toe. Iedere
vraag in die richting werd als discriminatie weggezet. Men wilde steeds meer
open grenzen, en steeds meer inmenging van buiten, of het nu ging om de
invoering van de Euro of de Europese grondwet. We kunnen deze lijst nog veel
langer maken, maar dat is niet nodig, want iedereen heeft de misdaden van
mainstream links tegen het eigen volk kunnen zien. We waren allemaal getuigen van
hun collaboratie en hebben veel te lang gezwegen.
Dat zwijgen moet nu voorbij zijn om te
voorkomen dat deze figuren ons meeslepen het ravijn in, waar ze zelf
uiteindelijk zonder twijfel terecht zullen komen. En dat onder luid applaus van
hun liberale en conservatieve meesters. De soft linkse organisaties behartigen
op geen enkel terrein de belangen van de arbeiders, ze willen deze belangen,
onze belangen, niet eens zien. Daarom is het nu tijd om daar voor goed mee te
breken voor dat het te laat is. Want laten we niet vergeten dat al deze zaken
duizenden, zelfs miljoenen arbeiders naar de populisten hebben gedreven. Velen
met pijn in het hart, maar toch doorzettend omdat er geen andere uitweg meer leek
te zijn. Ook dit komt op rekening van de oplichters die zich als progressief
uitgaven.
Waar moeten we dan de hoop op iets
anders vandaan halen? De velen mensen die op de populisten hebben gestemd of
dat nog van plan zijn, en de velen die helemaal niet meer stemmen, geven aan
dat er veel steun is voor een soevereine maatschappij. Een maatschappij waar we
binnen de eigen grenzen de dienst uitmaken zonder inmenging van buiten en
schadelijke bondgenootschappen zoals de EU en de NAVO. Een maatschappij waar niet
de zakkenvullers en asociale liberalen het voor het zeggen hebben, maar het
volk zelf. Waar mensen weer het gevoel hebben dat ze controle hebben over hun
eigen levens en de eigen omgeving. We hebben al een diepere uitleg gegeven in
het eerdere artikel “Tegenstellingen”.
De grote aantallen mensen die in heel
Europa de politieke elite de rug toekeren vormen een enorm potentieel voor een
soevereine beweging, die zeker op een bepaald moment zal ontstaan. Dit zal
gebeuren als men in de gaten krijgt dat ook de populisten niet betrouwbaar zijn,
en er dus een nieuwe weg gevonden moet worden. Het is dan aan ons, communisten,
om onze ideologie zo’n beweging in te dragen en deze beweging verder uit te
bouwen. Het einddoel kan via vele wegen bereikt worden, en daarin moeten we
flexibel zijn. Zelfs in veranderende tijden, waar we nu mee te maken hebben,
hoeven we dus niet pessimistisch te zijn. Er komen altijd nieuwe kansen, zolang
we aan onze ideologie vasthouden. Het is ons enige wapen.
