Het sprookje dat de verkiezing van
Donald Trump eindelijk een verandering in de Amerikaanse buitenlandse politiek
zou betekenen heeft niet lang geduurd. Sterker nog; het sprookje heeft er alle
schijn van tot een nachtmerrie te worden. Met de kruisraketaanval op Syrië heeft
Trump bewezen wat al een poosje in de lucht hing; hij heeft zich met huid en
haar overgegeven aan de neo-cons en hun oorlogsagenda. Waar Clinton voor
bedoeld was, zal nu door Trump worden uitgevoerd, en dat betekend dat we weer
een paar flinke stappen dichter bij een grote oorlog zijn.
De aanleiding voor de aanval was,
zoals gebruikelijk bij de Amerikanen, weer nepnieuws. Er zou een gifgas aanval
zijn uitgevoerd door de Syrische luchtmacht op een stad die in handen is van
rebellen. Als we gewoon nuchter naar de feiten kijken zien we meteen al dat er
hier iets niet klopt. Syrië heeft haar chemische wapens al in 2013 ingeleverd
en de internationale gemeenschap heeft geaccepteerd dat dit op de juiste manier
is gedaan. Men accepteerde dus dat deze wapens ook daadwerkelijk waren
verwijdert. Intussen hebben we echter wel gezien dat de rebellen gifgas hebben
ingezet, en er zijn ook waarschuwingen geweest dat deze zelfde rebellen de
gevaarlijk stoffen heen en weer transporteerden tussen Irak en Syrië. Met deze
waarschuwingen is niets gedaan. Volgens Russische bronnen was het een fabriek
of opslag van de rebellen die tijdens de aanval werd getroffen. Hierdoor is
waarschijnlijk gifgas, dat daar lag opgeslagen, vrijgekomen. Het was dus gifgas
van de rebellen en niet van de Syrische luchtmacht, dat slachtoffers heeft
gemaakt in de stad.
Rusland heeft meteen aangedrongen op
een onderzoek, maar de Amerikanen wilden niet meer wachten. Trump gaf het bevel
en de kruisraketten werden afgevuurd. Was hij echt zo verontwaardigd over de
slachtoffers van het gifgas, of zat het toch iets anders? Het laatste lijkt het
geval. Al sinds vorige week, lang voor het gifgasincident, was er een
verandering zichtbaar in de Amerikaanse politiek in Syrie. Het ging er steeds
meer op lijken dat de VS Assad willen laten zitten, maar in ruil hiervoor een
eigen invloedsgebied in het land opeisen. Het zou dan een soort Korea situatie
worden, met een deel van Syrie in handen van Assad met Russische steun, en een
ander deel in handen van verschillende rebellengroepen onder Amerikaanse
leiding. De eerste tekenen van dit nieuwe beleid waren al zichtbaar toen de
Amerikanen de opmars van het Syrische leger blokkeerden. Dit alles was dus al
gaande voor het gifgasincident, en de kans is groot dat de Yanken juist dit
incident hebben aangegrepen, of misschien wel in scene gezet, om met de aanval
van vorige week vrijdag het nieuwe beleid kracht bij te zetten. Je zou het dus
als een soort waarschuwing kunnen zien dat Washington het meent.
Dat verklaard ook waarom er niet op
een onderzoek is gewacht. Dan zou waarschijnlijk aan het licht zijn gekomen dat
niet Assad maar de rebellen over gifgas beschikken. Dat paste niet in het plan
dus werd er haast gemaakt. Op zich zou het al absurd geweest zijn voor Assad om
gifgas te gebruiken. Zijn leger boekt veel successen en heeft dit soort
misdaden helemaal niet nodig. Het zijn de door Amerika gesteunde rebellen die
in het nauw zitten, niet Assad. Het incident lijkt dus meer uit Amerikaanse
koker te komen, dan uit de Syrische. Als we naar het Amerikaanse beleid van
tientallen jaren kijken past deze raketaanval precies in het beeld. De
Amerikanen, die zich boven de internationale wetten stellen en proberen hun wil
op te leggen aan ieder land waar dat de VS goed uitkomt. Kortom; de acties van
een schurkenstaat. Had Trump niet gezegd dat hij het anders zou doen? Ja, dat
had hij, en daar komen we zo op terug.
Eerst moeten we kijken naar de
kruisraketaanval zelf, want ook daar zitten vreemde kanten aan. Ten eerste werd
Rusland voor de aanval gewaarschuwd, en zal deze waarschuwing aan de Syriers
zijn doorgegeven. Ten tweede troffen van de 59 raketten maar 23 het doel. Waar
de anderen zijn gebleven weet niemand. Syrie zegt op zoek te zijn. Het kan zijn
dat de raketten zijn opgevangen door de Russische en Syrische afweer, ze kunnen
ook uit de koers gebracht zijn door de elektronische afweersystemen. Dat is op
dit moment nog niet duidelijk. Maar ondanks dat er schade was aan de Syrische
luchtmachtbasis die doel van de aanval was, viel die schade eigenlijk erg mee.
Er waren ook maar een paar slachtoffers, wat verbazingwekkend is bij zo’n
heftige aanval. Het lijkt er dus op dat de raketaanval meer symbolisch was, een
zogenaamde “show of strength”. Zo werden de landingsbanen niet vernietigd, en
was de basis in de avonduren na de aanval al weer in gebruik. Er is ook geen
tweede aanval geprobeerd. Er wordt gezegd dat de actie al tijden was
voorbereid, lang voor het gifgas incident, en dat het dus meer te maken heeft
met de Amerikaanse ambities dan met zorgen over de slachtoffers van het gifgas.
Rusland veroordeelde de aanval scherp
en zegde het memorandum met de VS op, dat de lucht veiligheid in Syrie regelde.
Maar een echte harde actie werd er nog niet ondernomen. Zo kon het bezoek van
de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken aan Moskou gewoon plaats vinden.
Het afzeggen van dit bezoek had voor de hand gelegen als Moskou zou hebben
gedacht, dat Trump echt op zoek was naar een volledige oorlog in Syrie. Moskou
gaat er nog steeds van uit dat er met Trump te praten valt, en dat de aanval
deels ook te verklaren is door de machtstrijd in Amerika tussen de neo-cons en
zij die van de interventies afwillen. Toch is deze machtstrijd een gevaarlijk
fenomeen, omdat Trump nu heeft bewezen dat hij wel degelijk naar de neo-con
agenda overschakelt als hij er voordeel in ziet. Rusland zal in de komende tijd
testen hoever hij hier in zal gaan, en dus hoe betrouwbaar Trump is als het
gaat om het zoeken naar oplossingen. Als Moskou denkt dat er van
betrouwbaarheid geen sprake is, zullen de banden echt worden doorgesneden. Het
Russische geduld is niet eindeloos. Om zeker te zijn is de luchtafweer in Syrie
al aangescherpt en er gaat ook weer een Russisch oorlogsschip richting het
gebied. Deze maatregelen hebben al meteen effect, want de vliegtuigen van de
zogenaamde “coalitie” durven nog nauwelijks te vliegen op dit moment, en houden
zich met Irak bezig.
De reactie op de kruisraketaanval in
de westerse landen was voorspelbaar. Alle regeringsleiders volgen slaafs de
Amerikanen, zoals gebruikelijk. Twijfels over Trump hebben ze nog steeds, maar
als de oorlogshitsers in Washington weer hun gang kunnen gaan zal niemand zich
verzetten. Wel is opmerkelijk dat in de westerse media de nodige twijfels zijn
over het gifgasincident. Dat is bijzonder omdat normaal gesproken de
Amerikaanse versie zonder meer wordt overgenomen. Misschien zijn er over de
jaren toch wat teveel leugens vertelt, en is men voorzichtiger geworden. Het
lijkt een klein stapje in de goede richting, maar het zal waarschijnlijk
tijdelijk zijn.
Wat betreft Trump zelf; hij heeft er
niet erg lang over gedaan om van zichzelf een oorlogsmisdadiger te maken, net
als zijn voorgangers. De kruisraketaanval was illegaal onder de internationale
wetten, en had ook niet de steun van de VN. Ook heeft Trump het congres en de
senaat in Amerika niet geïnformeerd. Hij heeft gewoon gedaan wat Amerikaanse
presidenten altijd doen; moorden voor Amerikaanse belangen. Hij is dus geen
haar beter dan zijn voorgangers, ondanks al zijn woorden en beweringen. Kijk
naar zijn beloften: hij zou Clinton in de gevangenis stoppen, hij zou de
Amerikaanse ambassade in Israel naar Jeruzalem overplaatsten, hij zou een einde
maken aan de interventies en de NAVO de rug toekeren. Goed of slecht, van al
deze zaken is niets terecht gekomen. De Amerikaanse politieke elite heeft maar
een paar weken, en een serie geruchten en onderzoeken, nodig gehad om Trump
onder controle te krijgen. Precies daar zit ook het grote gevaar; de
oorlogslobby gecombineerd met een onvoorspelbare president is een dodelijk
combinatie die een voorbode kan zijn van een grote oorlog. Misschien zelfs een
derde wereld oorlog. Op verschillende niveaus is die al gaande, maar de grote
klap is tot nu toe voorkomen. De vraag is; hoe lang nog?
Rusland zal de situatie nog even
aankijken. De maatregelen die nodig zijn worden genomen, en verder is het
afwachten of Trump volledig in het neo-con kamp verdwijnt. Als dit het geval
blijkt zal het beleid om betere banden met Amerika na te streven worden
losgelaten. Dan worden de nodige kanalen afgesloten. Mocht Trump zich laten
verleiden tot bijvoorbeeld een provocatie in de Oekraïne of de Donbass zal
Rusland hard terug slaan. Het geduld in het Kremlin begint op te raken en dat
is volledig terecht. Voor betere relaties heb je een partner nodig, en als
Trump die partner niet wil zijn kun je de banden beter gewoon kappen. Dan gaan
we een volgende fase van de Koude Oorlog in.
