donderdag 24 november 2016

MAAR WEER EENS EVEN NAAR DE WERELD KIJKEN



We hebben in de laatste maanden geschreven over een aantal brandhaarden en conflicten, die nog steeds niet zijn opgelost. Wel zijn er weer een aantal nieuwe ontwikkelingen te melden, en daarom is het goed om even een overzicht te maken van hoe het er op dit moment allemaal voor staat. Op veel plaatsen is er nog steeds veel spanning, en de uitkomst van de Amerikaanse verkiezingen en de eerdere Brexit werpen lange schaduwen vooruit. Laten we dus maar weer eens even naar de wereld kijken, en omdat het jaar al weer ten einde loopt mag daar best een scheut cynisme aan worden toegevoegd. Al was het alleen maar om de boel beter in perspectief te krijgen.

EU, BRUSSEL

We hoeven er niet aan te twijfelen dat het een zwaar jaar is geweest voor de Europese Unie. Niet alleen verliest deze kapitalistenclub steeds meer aan macht, het hele bestaan van de Unie is in feite onzeker. Vanaf midden 2015 is de EU in crisis over het vluchtelingenvraagstuk. Nadat Merkel de poorten had opengezet, was Brussel alleen nog maar bezig met paniekvoetbal om nog enigszins de controle te behouden. Daarin is men dan ook niet geslaagd. Eerst stemde Nederland tegen het associatieverdrag met de Oekraïne, en niet lang daarna stemde het Britse volk voor de Brexit, en dus een terugtrekking uit de EU. Dat waren zware slagen, maar de crisis zit eigenlijk nog veel dieper. Onderwerpen als het herverdelen van vluchtelingen over de verschillende EU landen kunnen niet eens meer op de agenda’s van de beruchte Euro tops worden gezet, omdat men al van te voren weet dat er geen overeenstemming zal zijn. Landen als Hongarije, Polen en Tsjechië weigeren steeds vaker om de EU bevelen uit te voeren. Verder neemt ook het verzet tegen de sancties tegen Rusland steeds vastere vormen aan. Dit alles is natuurlijk een enorme afgang voor Merkel en haar Europese handlangers. Of het nog niet genoeg is, werd ook Trump nog tot president gekozen in Amerika. Dit terwijl de EU leiders van te voren duidelijk hadden aangegeven dat ze hem absoluut niet zagen zitten. Nu moeten ze natuurlijk snel terugroeien om de schade te beperken, maar de onzekerheid hangt als een donkere wolk boven de EU bureaucratie. Voeg daar nog eens de vijandigheid van steeds meer Europese volkeren aan toe en het is niet moeilijk om te zien waarom de glaasjes rode wijn dit jaar minder goed smaken in Brussel en Strasbourg.

DUITSLAND

Als of ze al niet genoeg schade heeft aangericht, heeft Merkel besloten om te proberen voor de 4de keer regeringshoofd te worden. Ze is nu al 16 jaar leider van de CDU en 11 bondskanselier. In die tijd heeft ze Amerika trouw gediend, de EU haar wil opgelegd, en haar eigen land tot op het bot verdeeld. Niet alleen is er veel tegenstand tegen haar vluchtelingenbeleid, in haar tijd is de rechts populistische AfD uitgegroeid tot een partij die steeds meer zetels in de wacht sleept. Vooral in het oosten wordt Merkel als landverrader aangemerkt, maar ook in Beieren is het nog maar de vraag of de CSU haar nieuwe kandidatuur gaat steunen. De CSU heeft steeds geprotesteerd tegen het vluchtelingenbeleid, en eist nog steeds een bovengrens als het gaat om het aantal toe te laten vluchtelingen. Om hier toch enigszins aan tegemoet te komen heeft de Duitse regering een salafistenorganisatie verboden en razzia’s uitgevoerd. Merkel wil laten zien dat ze wel durft aan te pakken als het nodig is. De sociaal democratische SPD is nog bezig met een interne strijd over wie het tegen Merkel gaat opnemen. De partij staat er niet zo goed voor, maar blijft optimistisch omdat men denkt dat Merkel voor het eerst te verslaan is. Intussen zal het aantal aanslagen op vluchtelingenonderkomens dit jaar een record bereiken, zijn er steeds vaker Nazi marsen en weet de gemiddelde Duitser niet meer welke kant hij of zij nu moet opkijken. Dat belooft nog al wat voor de verkiezingen van komend jaar. Daar komt nog bij dat de verkiezing van Trump Duitsland harder treft dan andere landen. Merkel en Trump zijn geen droombruidspaar en na de Amerikaanse verkiezingsuitslag gingen is alle Duitse ministeries de alarmbellen af. Men was gewend aan de huidige meesters en is nu bang dat de nieuwe wind wel eens tot een behoorlijke verkoudheid kan leiden. Kortom; Duitsland zal in de komende tijd meer moeten kiezen dan alleen een nieuwe regering.

GROOT BRITTANNIE

In Londen is men niet echt ondersteboven van de verkiezing van Trump. Men is veel te druk met de eigen Brexit voorbereidingen. Hoewel de eerste stormen zijn gaan liggen is de weg naar voren nog allerminst duidelijk. Premier May wil in maart de artikel 50 procedure starten waarmee de terugtrekkingsonderhandelingen een feit zullen worden. Maar er zijn nog juridische barrières en er is verdeeldheid aan alle kanten. Net als in het hele westen is de heersende klasse onzeker geworden na de Brexit nederlaag. Daar komt nog bij dat steeds meer groepen zich roeren tegen het economisch beleid van May en haar Tory trawanten. Een gemakkelijke rit is het dus zeker niet. Toch is uit onderzoeken duidelijk gebleken dat de meeste Britten vasthouden aan het besluit om de EU te verlaten. De vraag is alleen nog; hoe en wanneer? Overigens is de rust binnen de Labour Party een beetje teruggekeerd. De vijanden van Jeremy Corbyn en de linkervleugel hebben begrepen dat Corbyn muurvast in het zadel zit. Natuurlijk loeren ze op een nieuwe kans, maar die zal niet komen voor de volgende verkiezingen. En als er geen gekke dingen gebeuren staan die  verkiezingen pas in 2020 op het programma.

OEKRAINE

Een poosje geleden schreven we dat er weer een nieuwe wapenstilstand was in de Oekraïne. Net als alle voorgangers is ook dit bestand alleen van kracht op papier. Iedere dag worden de steden en dorpen van de Donbass beschoten door de fascisten, soms wel meer dan 1000 maal per dag. Daarbij vallen ook slachtoffers, en er is geregeld schade. Toch is er nu een kans dat er echt iets gaat veranderen. Nu Obama naar de politieke eeuwige jachtvelden gaat verdwijnen, begint ook de steun voor de fascisten in Kiev weg te vallen. Onder Obama wordt het land openlijk door de Amerikanen bestuurd, die de fascisten in het zadel houden. Maar Trump heeft minder interesse in dit soort zaken en dat is nu al merkbaar. Meteen nadat de verkiezingsuitslag vaststond werd de CIA, en andere Amerikaanse agenten, teruggetrokken uit het gebouw van de Oekraïense geheime dienst in Kiev. Zij verhuisden naar Roemenie en Tsjechië. Dat kan het eersten teken van een Amerikaanse algehele terugtrekking zijn. Als dat gebeurd is het ook voor de fascisten snel afgelopen. Als er in Kiev weer een normale regering komt zou in principe het Minsk Akkoord uitgevoerd kunnen worden. Of dit ook gebeurd is onzeker, want de vrije republieken willen eigenlijk liever tot Rusland gaan behoren, net als de Krim. Wel is zeker dat de Oekraïne nooit meer hetzelfde zal zijn, als gevolg van de Amerikaanse en Europese inmenging. De Amerikaanse vertegenwoordigster Nuland, die berucht is om haar koekjes uitdeelpraktijken terwijl de bevolking honger lijdt, zal met haar meester Obama verdwijnen en dat wordt door de heersers in Kiev met angst waargenomen. Als de Amerikaanse bescherming wegvalt, kan het volk met de fascisten afrekenen, en dat kon nog best eens in een bijltjesdag uitvallen.

RUSLAND

Intussen wacht President Poetin rustig af tot Trump in het zadel zit. Hij gaat er vanuit dat de relatie tussen Rusland en de VS beter zal worden en dat er dan ook schot komt in conflicten zoals de Oekraïne en Syrië. Op de beschietingen na zijn de republieken in de Donbass niet in gevaar, en in Syrië lijkt een overwinning in Aleppo steeds dichterbij te komen. De druk blijft wel op de ketel, maar intussen is Poetin ook druk bezig om de rotte appels uit de Russische regering te verwijderen. De minister van economische zaken is al weg wegens corruptie en er zullen er meer volgen. Het gaat vooral om de zogenaamde liberalen die in het verleden hebben geprobeerd om Rusland aan het westen te verkopen. Omdat de positie van Rusland nu steviger is kan Poetin dit soort figuren aanpakken zonder dat er grote problemen van komen. Er wordt dus grote schoonmaak gehouden, en daar is niets mis mee. Het zal de populariteit van Poetin alleen verder doen stijgen. Hij kan intussen rustig toekijken  hoe het westen langzaam uit elkaar valt. Geen slechte positie als je bedenkt dat het westen zo zijn best heeft gedaan om Rusland te isoleren. Die boemerang is met kracht terug gekomen, en het is nog niet te overzien wie er allemaal tegen de vlakte zullen gaan. Moskou is in ieder geval in het voordeel, en zal dit zeker uitbuiten. Het schaakspel gaat gewoon verder, maar het lijkt er wel op dat met Trump de acute dreiging van een Derde Wereld Oorlog voorlopig is afgenomen. Dat is waarschijnlijk nog het beste nieuws van het hele jaar. Overigens had Vladimir Poetin deze week toch nog een kleine verrassing voor het westen. Om de NAVO agressie aan de Russische grenzen tegen te gaan, worden er Russische raketten gestationeerd in Kaliningrad. Het is een logische stap, want niet alleen gaan er steeds meer NAVO troepen naar de grens, maar is nu ook het zogenaamde Amerikaanse raketschild geactiveerd. Het Kremlin heeft dus het volste recht om te reageren. Maar de paniek in het westen viert weer hoogtij, van deze hypocrieten kun je niets anders verwachten.

NEDERLAND

Natuurlijk is er ook nog Nederland, hoewel er van dit front weinig te rapporteren is. Wilders staat nog steeds voor de rechtbank, er zijn bedreigingen over en weer, en Zwarte Piet is intussen de meeste gediscrimineerde allochtoon in het hele land. Wat er verder gebeurd komt meestal neer op hele kleine stormpjes in een nog kleiner glas water. Er is nog wel de langzaam op gang komende verkiezingscampagne. Maar die is net zo spannend als het plukken van kwastharen van een pas geverfde deur. Misschien dat er richting maart nog wat vuur komt, maar naar de huidige stand van zaken te oordelen, zal ook dat koudvuur zijn. Of worden we toch nog wakker?

CONCLUSIE

De recente ontwikkelingen hebben toch wat hoop doen ontstaan dat er binnen niet al te lange tijd wat gaat veranderen. De heersende klasse in het westen is onzeker en af en toe zelfs in paniek. Dat hebben we lang niet meer gezien. Het kan dus zo maar zijn dat er toch nog wat mogelijkheden liggen voor een andere wereld. Daar zal nog wel wat tijd over heen gaan, maar de wind draait zich, na heel veel jaren uit dezelfde richting te hebben geblazen. De strijd is dus nog lang niet verloren.   
           

donderdag 17 november 2016

SOROS OP HET OORLOGSPAD TEGEN TRUMP



Terwijl de wereld nog aan het bijkomen is van de schok die de overwinning van Donald Trump in de Amerikaanse verkiezingen heeft veroorzaakt, kunnen we een week later enigszins vooruit zien wat er de komende tijd gaat gebeuren. Misschien moeten we beginnen met te kijken naar de redenen voor de overwinning, en of een herhaling mogelijk is in andere landen. Het is precies dat waar de politieke elite overal nu doodsbang voor is. In de verschillende landen van Europa, waar binnenkort verkiezingen zijn, wordt nu al gesproken over het zogenaamde Trump effect. Gelijktijdig wordt stemming gemaakt, naar buiten toe gericht tegen de populisten, maar in werkelijkheid tegen delen van de bevolking die het niet meer pikken en de politieke elite zo snel mogelijk de nek willen omdraaien. Wie zijn de mensen die de oude kliek de rug toedraaien, en wat willen ze bereiken?

In zowel Europa als ook Amerika heeft sinds de Tweede Wereld Oorlog constant dezelfde politieke elite de dienst uitgemaakt. Of het nu gaat om sociaal democraten, christen democraten of conservatieven, democraten of republikeinen, het beleid en ook het achterliggende systeem is hetzelfde gebleven. Ondanks mooie woorden en beloften zijn er in al die tijd steeds meer stappen gezet om de arbeidersklasse van een vertegenwoordiging te beroven. Het gevolg is dat heel veel mensen in het westen het gevoel hebben de controle over hun eigen leven en hun omgeving volledig kwijt te zijn. Steeds opnieuw heeft het systeem hun verteld dat er bezuinigd moet worden, dat onpopulaire beslissingen noodzakelijk zijn en bovenal dat er geen alternatief is. Jarenlang is dit morrend geaccepteerd. Steeds als men even uit de band leek te springen waren wat dreigementen, en het oproepen van angst, voldoende om het verzet in de kiem te smoren of ineffectief te maken.

Die tijd is nu duidelijk voorbij. Het is vooral de arbeidersklasse die nu de eigen keuzes maakt en zich niets meer aantrekt van de dreigementen en de driftbuien van de politieke elite. Het is geen revolutie, maar het is wel een stille revolte die vooral gebaseerd is op gevoel en die het systeem totaal op zijn kop aan het zetten is. Sommige zeggen dat figuren zoals Trump handig gebruik maken van de onvrede. Maar dat is ook om te draaien. Het lijkt er veel meer op dat de bevolking zonder meer wil afrekenen met de elite en daarvoor handig gebruik maakt van routes zoals Trump of de anti-EU beweging. Veel andere routes zijn er op dit moment immers niet. Er is een chronisch gebrek aan echte arbeiderspartijen die niet bij de eerste gelegenheid de boel verraden om op het pluche plaats te nemen. Communistische partijen zijn of klein, of afwezig. Dus wordt voor dit moment de route van de populisten genomen.

Het is ook geen kwestie van kuddegedrag. Vooral uit de Amerikaanse verkiezingen kunnen we opmaken dat mensen wel degelijk hun keuze met volle overtuiging en goed geïnformeerd maken. Een voorbeeld is de steeds terugkomende factor van de relatie met Rusland in de campagne. Clinton heeft in al haar propaganda Rusland aangevallen en Trump er van beschuldigd een vooruit geschoven post van het Kremlin te zijn. Normaal gesproken zou dit een kandidaat zonder meer hebben gebroken. Maar de overwinning van Trump geeft aan dat ook deze leugens niet meer werken. Sterker nog, veel mensen hebben heel goed begrepen dat de huidige hetze tegen Rusland en Poetin maar een sluitstuk kan hebben; een oorlog met Rusland die heel makkelijk tot een derde wereld oorlog kan leiden. Men heeft door de propaganda heen gekeken en gezien dat de zogenaamde dreiging van Rusland een fabricatie is van Obama, Clinton en de neo-cons die wereldheerschappij nastreven. Iedere stem tegen Clinton was daarom gelijk een stem tegen een grote oorlog.

Trump heeft steeds gezegd dat hij op Rusland toe wil gaan en samenwerking zoeken, geen confrontatie. Als hij dat waar maakt, is het een cruciale stap ter voorkoming van oorlog tussen het westen en Rusland. Dat de kiezers in dit programma zijn mee gegaan betekend dat ze wel degelijk het oorlogsgevaar hebben gezien, een wel overwogen besluit hebben genomen en er voor hebben gekozen om ook de media hetze tegen Rusland af te wijzen. Vooral voor Amerika is dit een uitzonderlijke situatie. Wat echter ook duidelijk is, is dat de neo-cons en hun machtige steunpilaren het er niet zo maar bij laten zitten.

Meteen na de overwinning van Trump waren er in Amerika demonstraties. Volgens de media, ook hier in Europa, gaat het om een spontane afwijzing van Trump en zijn plannen. Niets is minder waar. Veel van de acties worden georganiseerd door stichtingen en groeperingen die van fondsen worden voorzien door George Soros, de uitvinder van de kleurenrevoluties. Hij ontketende een paar jaar geleden de “opstand” in de Oekraïne en is al jaren bezig om een oorlog tegen Rusland voor te bereiden. Clinton was het laatste instrument dat hij nodig had om zijn doel daadwerkelijk te bereiken. Ware het niet dat Clinton nu door de kiezers naar de prullenbak van de geschiedenis is verwezen. Soros kan dat verlies natuurlijk niet accepteren en vandaar de plotseling acties en demonstraties.

Veel zal het niet uitmaken, want als Soros een kleurenrevolutie in Amerika wil ontketenen zal hij de mensen tegenover zich vinden die nu massaal op Trump hebben gestemd, en dat zal niet goed aflopen voor deze aartsprovocateur. Daar komt ook nog bij dat er duidelijke verschillen zijn binnen de heersende kapitalistenklasse. Terwijl het grootse deel van de elite achter Clinton stond, waren er ook andere groepen die haar enthousiasme voor oorlog met Rusland blijkbaar niet deelden. Daarom ook het nieuwe onderzoek van de FBI naar de email affaire. Dat kan alleen maar een poging van delen van de heersende klasse zijn geweest om Clinton de voet dwars te zetten. Waarschijnlijk omdat een oorlog veel economische schade zou opleveren. Deze strijd zal ook na de verkiezingen worden voortgezet, en er kunnen nog veel vreemde dingen gebeuren in de komende tijd. Maar aan de uitslag zal het niets veranderen. Zeker is het zo dat de route die grote delen van de bevolking nu hebben gekozen onzeker is en dat er ook gevaar bij zit. Maar dat doet niets af aan de stille revolte en als deze route niet werkt zal er een andere komen. Hoofdzaak blijft het wegvagen van de huidige heersers met hun leugens en politieke correctheid.

Zo als we al zagen wordt er vooral voor de huidige route gekozen omdat er van linkse partijen en groeperingen nauwelijks antwoorden komen op de problemen van vandaag. Als we naar Nederland kijken als voorbeeld, hebben de grote zogenaamd linkse partijen zichzelf volledig verkocht aan het systeem. De kleinere groepen, uitzonderingen daar gelaten, houden zich bezig met Zwarte Piet, de beschildering van de Gouden Koets of het koloniale verleden. Allemaal gerommel in volledig onnodige marges waar de arbeidersklasse met afkeer naar kijkt. Het heeft totaal geen raakvlakken met de problemen waar mensen iedere dag tegen aan lopen.

Als links weer iets wil betekenen en een route bieden na de fase van de populisten, zal er gevochten moeten worden op terreinen die er werkelijk toe doen. Moralistisch gedoe rond een stoomboot en fantasiefiguur snijdt dan absoluut geen hout. Waarom zijn er geen acties tegen de zich verrijkende zorgverzekeraars en de woningbouwverenigingen? Waarom wordt er niet opgetreden tegen de uitbuitende directies van verzorgingshuizen en andere instellingen? Waarom worden de intimiderende sociale diensten nauwelijks aangepakt? Waar blijven de protesten tegen het leegroven van de pensioenfondsen? Waarom kijkt links nauwelijks om naar het vluchtelingenprobleem en het feit dat steeds minder mensen rond kunnen komen? Dat zijn een paar van de problemen waar iedereen mee te maken heeft. Als de linkse beweging op deze terreinen echt actief zou worden, en dan mogen het best ook harde acties zijn, zal er weer respect en krediet komen. Met het Zwarte Piet hobbyisme wordt de isolatie alleen maar groter.

We kunnen van dit alles een nog veel langere lijst maken, maar dat heeft geen zin. Het punt is duidelijk; zo lang de linkse beweging alles door de vingers laat glippen, moet je niet verbaast zijn dat de bevolking achter types als Trump aan gaat. Niet uit domheid of blinde volgzaamheid, maar om die politieke elite te vernietigen, die de linkse beweging veel te lang zijn gang heeft laten gaan of in stand heeft gehouden. De bevolking in het westen heeft haar prioriteiten gesteld, routes om die te bereiken worden gezocht en gevonden. Het is nu aan de linkse beweging om voor dit alles een eigen route aan te bieden en hier actief mee bezig te zijn. Anders valt het doek, als dat al niet is gebeurd.

donderdag 10 november 2016

TRUMP; EEN NIEUW HOOFDSTUK OF EEN DUISTERE BLADZIJDE



Soms wordt het ondenkbare plotseling werkelijkheid. Iets wat nog maar kort geleden nog onmogelijk leek is dan tot een realiteit geworden, waar we niet meer om heen kunnen. Zo’n gebeurtenis hebben we de afgelopen week kunnen beleven toen Donald Trump werd verkozen tot president van Amerika. Over de jaren hebben vele bizarre figuren het Witte Huis een poosje als hun thuis kunnen beschouwen. Maar we kunnen zonder moeite vaststellen dat Trump wel de meeste bizarre president is die de Amerikanen ooit hebben gekozen. Misschien is kiezen ook niet het juiste woord, want eigenlijk waren er alleen maar twee benedenmaatse kandidaten, die het hele presidentschap tot een karikatuur hebben gemaakt. Het was dus een kwestie van een keuze maken tussen slecht en nog iets slechter. Uiteindelijk hebben de meeste Amerikanen, vooral kiezers uit de arbeidersklasse, Trump als net iets minder slecht gezien.

Of dat een juiste keuze is geweest zal nog moeten blijken, want Trump is politiek gezien een onbeschreven blad, en we moeten zelfs betwijfelen of hij zelf wel weet wat hij in de komende 4 jaar gaat doen. Daar komt nog bij dat het systeem hem binnen een bepaalt kader zal proberen te houden, en het is nog maar de vraag of dat ook gaat lukken. Een figuur als Trump is niet makkelijk te controleren en dat zal het establishment nog de meeste hoofdbrekens bezorgen. In de campagne heeft hij al laten zien dat wat vandaag, naar zijn zienswijze niet goed is, morgen al slecht kan zijn. Dat kan ook omgekeerd, dus misschien moeten we maar een hele serie vraagtekens opschrijven. Daar schieten we echter ook niet veel mee op, dus moeten we toch maar eens kijken naar de dingen die we intussen wel weten.

Ten eerste is het duidelijk dat Trump buiten de kliek staat die zich de gebruikelijke politieke elite van Amerika mag noemen. Terwijl Clinton nooit uit die wereld is weggeweest, heeft Trump er altijd afstand van gehouden. Hij wil dingen doen, zonder rompslomp, en op dezelfde manier als hij het binnen zijn vastgoedkoninkrijk is gewend. Dat zal niet makkelijk zijn omdat het systeem een vast beleid en een vast recept kent waar niet vanaf geweken mag worden. Precies op dit punt zal Trump zijn grootste gevecht moeten aan gaan. Toch is het misschien wel eens goed als er iemand op deze plek komt te zitten die buiten de hele ons-kent-ons cultuur staat. Iemand met een frisse kijk die af en toe ook nog eens de olifant in de porseleinkast weet uit te hangen. Deze laatste rol is Trump op het lijf geschreven.

Het kan natuurlijk ook zijn dat al zijn grote woorden tijdens de campagne hete lucht waren, en dat hij braaf zal luisteren naar wat hem wordt opgedragen. Maar dat valt te betwijfelen, want daar heeft hij het karakter niet voor. Er zal dus af en toe wel wat vuurwerk af gaan in Washington. Maar ook hiervoor geldt dat dit misschien wel goed is. Dat eindelijk de spinnenwebben eens worden weggeblazen, die de Amerikanen al zo lang het zicht op de wereld benemen. Het blijft afwachten, en nog geen onmiddellijk oordeel vellen, hoewel sommige kringen dat wel niet zullen kunnen laten.

Wat zijn de slechte kanten die we nu al kunnen zien. De multiculturele samenleving met respect voor iedereen is niet bepaald Trump’s hobby. Dat zou nog wel eens de grootste verliespost kunnen zijn. Hij gaat ook niet zachtzinnig om met vrouwen, maar we moeten aannemen dat de Amerikaanse vrouwen hem wel aan kunnen. Ook daar ligt weer een interessant strijdterrein. Verder heeft Trump steeds herhaald dat hij moslims wil weren om zo aanslagen in Amerika te voorkomen. Dat klinkt natuurlijk mooi in de oren van veel kiezers, maar zo als vaak, is zo iets moeilijk uit te voeren. Dat hij zijn volk wil beschermen siert hem, maar de manier waarop zal hij nog moeten uitleggen. Ook hoe realistisch het allemaal is zal nog moeten blijken.

Voordelen zijn er ook. Tenminste dat lijkt op dit moment zo. Trump ziet weinig heil in verdere interventies overzee, en hij lijkt niet uit op wereldmacht, iets wat bij Clinton steeds op de voorgrond staat, inclusief haar hang naar confrontatie met Rusland. Het gaat Trump meer om Amerika, en niet zo zeer om het spelen van politieagent overal ter wereld. Dat is een plus voor de wereld, want het zijn de Amerikaanse interventies geweest die aan miljoenen mensen het leven hebben gekost, en die groepen als de ISIS en Al Nusra hebben voorgebracht. Deze moslimterroristen zullen aan Trump niets hebben, en dat is een groot voordeel. De vraag is natuurlijk wel of hij op dat punt zijn gang mag gaan, of dat het systeem het eigen beleid blijft uitvoeren. Dit laatste lijkt voor de hand te liggen, maar Trump zal het waarschijnlijk wel moeilijker maken.

Onze voorlopige conclusie moet dus zijn dat een echte conclusie over wat een Trump presidentschap gaat betekenen nu nog niet mogelijk is. De situatie is gewoon te onzeker en te onoverzichtelijk. Wat wel duidelijk gesteld \kan worden is dat er voor Trump geen midden weg zal zijn. Of hij wordt de beste president die Amerika ooit heeft gehad, of hij wordt een miserabele mislukking. Andere opties zijn er niet. We kunnen dus alleen maar afwachten en goed kijken wat er eventueel gaat veranderen. Wel blijft van kracht dat Europa zo snel mogelijk afstand van Amerika moet nemen. Wat voor spelletjes er ook gespeeld gaan worden, er zal zeker een poging zijn om Europa te misbruiken. Misschien dat dit onder Trump wat minder zal zijn dan bij Clinton het geval zou zijn geweest. Maar Amerika blijft een verraderlijk land dat zoekt naar slaven en niet naar bondgenoten.

We kunnen gerust zeggen dat er met het aantreden van Trump een nieuw hoofdstuk is gestart. Toen Obama aan de macht kwam bracht dit een onrealistisch gevoel van hoop tot bloei op veel plaatsen in de wereld. Daar is allemaal niets van terecht gekomen en Obama heeft een nog grotere puinhoop achter gelaten dan hij zelf 8 jaar geleden als erfenis tegenkwam. Het is nu aan Trump om orde in deze puinhoop te brengen. Wat verder duidelijk naar voren komt is dat ook de kiezers in Amerika niet meer naar de politieke elite luisteren. Dat zagen we eerder al bij het Brexit referendum en tijdens de stemming over het Oekraïne verdrag in Nederland. De kettingen die veel mensen door de politieke elite jarenlang waren aangelegd zijn duidelijk gebroken. Bangmakerij en dreigementen helpen niet meer. Dat is een bemoedigend verschijnsel dat ook tijdens andere verkiezingen de kop zal opsteken. Niets is meer hoe het was. Hoe het met Trump verder zal ontwikkelen valt nog te bezien. Hij kan een positief hoofdstuk worden, maar ook een zwarte bladzijde. Hoe dan ook, de wereld houdt de adem in.

donderdag 3 november 2016

RUTTE DE DESPOOT



Het schijnt dat er nog steeds mensen bestaan die geloven dat de parlementaire democratie iets met echte democratie te maken heeft. Zij denken dat we door te stemmen toch nog een bepaalde controle hebben over onze levens en de maatschappij. Gelukkig komen er steeds meer bewijzen naar buiten die het tegendeel aangeven. Het beste voorbeeld is hoe de Rutte II kliek omgaat met de uitslag van het Oekraïne referendum eerder dit jaar. Al van af het begin was duidelijk dat de regering alles in het werk zou stellen om de duidelijke Nee stem te negeren. De bevolking had immers tegen de wil van de elite gestemd. Als dat gebeurd vliegen alle mooie woorden over democratie binnen seconden het raam uit. Ook deze keer is het niet anders.

Omdat er volgend jaar ook nog verkiezingen zijn heeft Rutte de Nee stem niet automatisch naast zich neer gelegd. Hij beloofde naar Brussel te gaan om aanpassingen in het associatieverdrag te laten uitvoeren. Dat was natuurlijk een leugen, want hij heeft geen enkele moeite gedaan om wat dan ook te veranderen. Daar zou hij in feite ook niet de kans toe krijgen want de EU bureaucratie heeft al gezegd dat men met het verdrag zal door gaan ook al weigert Nederland om te tekenen. Precies daar zit nu het probleem. Als Rutte zijn handtekening niet zet, worden zijn fascistenvriendjes in Kiev boos. En erger nog, ook zijn Amerikaanse meesters zullen hem zo’n zet niet in dank afnemen. Dus in plaats van de EU te overtuigen dat het anders moet, is hij bezig om de oppositie in de Tweede Kamer te chanteren zodat Nederland toch, tegen de wil van het volk in, kan ondertekenen. Intussen blijft hij uitstellen en opschuiven. Wat een prachtig staaltje van democratie, en wat is Rutte toch begaan met de wensen van de bevolking.

Wat we hier uit kunnen leren is dat de elite altijd voor de eigen belangen en de belangen van haar zogenaamde bondgenoten zal kiezen tegen de wil van de eigen mensen. Dat wordt met mooie woorden en smerige streken afgedekt, maar dat maakt het niet anders. Wat Rutte en zijn soort betreft maakt het geen moer uit wat het Nederlandse volk over de Oekraïne denkt. Net zo min als wat het uitmaakt wat de bevolking denkt over de zorg, de economie, de Europese Unie enzovoort. Men mag stemmen en verder de kop houden. We kunnen nu al voorspellen dat deze despoot van de koude grond toch zijn handtekening gaat zetten, of hij daar nu een meerderheid voor in de Kamer heeft of niet. Dat is de westerse opvatting van democratie, niet meer en niet minder.

Heeft het dan toch de moeite geloond om tegen te stemmen? Zeker. We wisten vanaf het begin dat Rutte een Nee stem naast zich neer zou leggen. Maar door toch zijn vrije doorgang te blokkeren hebben we al maanden problemen voor de heersende klasse veroorzaakt. Steeds opnieuw moet hij komen uitleggen waar om er maar geen schot in zit. En steeds opnieuw moet hij proberen te verklaren waarom hij een democratisch genomen beslissing niet kan accepteren. Iedere steen die we dit gespuis in de weg kunnen leggen is meegenomen. Zeker, het zijn achterhoede gevechten, maar dat is toch altijd nog beter dan alles maar te accepteren. Daar komt nog bij dat er nog meer achterhoede gevechten aan zitten te komen.

Er zijn plannen om een referendum aan te vragen over het Ceta vrijhandelsakkoord met Canada. Dat akkoord is er doorgeramd door de Europese elite, hoewel de Walen lang weerstand hebben geboden, en de heersende klasse behoorlijk aan het schrikken hebben gemaakt. De Walen hebben concessies afgedwongen voordat ze instemde en claimen een overwinning. Het is een voorbeeld van hoe kleine landen of zelfs gewesten de EU bureaucratie dwars kunnen zitten. Natuurlijk zou Nederland dat ook kunnen doen, maar dat zal nooit gebeuren. Rutte en zijn voorgangers hebben altijd de kant van de EU en Washington gekozen, wat het onderwerp ook was of is. Nederland mag vroeger een koloniale macht zijn geweest, maar intussen heeft men wel een slavenmentaliteit ontwikkeld. Altijd eerst kijken wat de meester wil voor dat men iets zegt of doet. Ook al schaad het de belangen van het eigen volk. De Nederlandse elite probeert er wel altijd iets aan te verdienen, maar dat is nog geen verklaring voor de slavenmentaliteit van de politieke elite.

Er komt dus een gevecht over Ceta, en een nog veel groter gevecht over TTIP, het akkoord met Amerika dat zo schadelijk is voor Europa dat het voor grote delen geheim wordt gehouden. We krijgen dus nog meer kansen om het Haagse gespuis dwars te zitten. Niet dat we hiermee zaken kunnen tegenhouden, maar we kunnen het vertragen en grote problemen veroorzaken voor al die grote “democraten” die niets anders dan vermomde despoten zijn. Alles wat op die manier schade aan het kapitalistische systeem toe brengt is voor ons winst. Geen grote winst, maar wel kleine overwinningen. De tijd dat ze ons konden vertellen wat te doen is voorbij. Dat merken ze nu langzaam. Blij zijn ze daar niet mee, reden te meer dus om er gewoon mee door te gaan.

Soms kan ook het tegengestelde juist zijn. We spraken al even over de verkiezingen van volgend jaar. In maart 2017 mag Rutte en zijn stel leugenaars zich verantwoorden voor alle schade die ze in de laatste 4 jaar hebben aangericht. We hebben intussen gezien hoe democratisch deze figuren zijn, en dan is er nog maar een antwoord. We moeten de verkiezingen boycotten of blanco stemmen. Er is geen enkele partij die de arbeidersklasse kan of wil  vertegenwoordigen, en de zogenaamde “linkse” partijen hebben zich allemaal schuldig gemaakt aan klassencollaboratie. Kortom; er is niets te kiezen.

Toch meedoen, geeft het systeem alleen maar legitimiteit. Als we daar opnieuw intrappen zal er nooit wat veranderen. Dus geen stem en geen steun voor het systeem! Als we iets willen veranderen moeten we dat eigenhandig doen en van af de straat. Alleen als we de Haagse elite wegvagen, waarbij alle middelen geoorloofd zijn, kunnen we een begin maken met het opbouwen van iets nieuws. Maar dan moet het oude eerst verder in diskrediet worden gebracht, en dat kan alleen door ze geen draagvlak meer te geven. We moeten ons niet opnieuw laten belazeren door de leugenaars en parasieten die het zogenaamde parlement bevolken. Dus nogmaals ons motto voor de komende tijd: Geen stem en geen steun voor het systeem!!