donderdag 27 oktober 2016

NIEUWE HOOP VOOR HET NOORDEN VAN IERLAND



Sinds de jaren 90 van de vorige eeuw heeft het Noorden van Ierland in een soort schijnvrede geleefd. Door het Anglo-Irish Agreement, ook wel bekent als het Verdrag van Hillsborough, werd de macht officieel door de twee gemeenschappen gedeeld. De uitkomst was een regering van Unionisten in de vorm van de DUP, en Sinn Fein. De premier is sinds die tijd altijd door de Unionisten geleverd. Sinn Fein kreeg posities, maar tegen een hoge prijs. De eis om te komen tot een verenigd Ierland ging voorlopig in de ijskast, en de Britse aanwezigheid bleef. De IRA moest ontbonden worden en de wapens vernietigd. Sinn Fein stemde in en werd een braaf onderdeel van de machtstructuur waarin Londen nog steeds het laatste woord heeft. Men ging zelfs zo ver dat de Noord Ierse politie, de historische vijand, werd geaccepteerd. Sinn Fein leiders hebben ontmoetingen met Britse Koninklijke figuren en herdenken Britse soldaten. Dat de partij zich nog steeds voor doet als Republican is alleen maar schijn. Het is een façade om de eigen achterban onder de duim te houden. De Sinn Fein leiders verdienen goed aan hun nieuwe status, en dan is er geen ruimte meer voor principes.

Vanaf de dag dat het verdrag werd getekend is er oppositie geweest van activisten die de overeenkomst als verraad zien. Deze oppositie kwam vooral uit groeperingen die zich al eerder van Sinn Fein hadden afgesplitst. Met name Republican Sinn Fein en de 32 Counties Sovereingty Committee wilde de strijd voorzetten. Deze eis werd gewapend ondersteund door de Continuity IRA en de Real IRA. Dit alles tot grote woede van zo wel het Britse als ook het Ierse establishment, dat steeds heeft geprobeerd om deze organisaties te vernietigen. Daarin is men niet geslaagd, maar de activiteiten van de groepen zijn wel meer beperkt geworden. Veel verder dan herdenkingen en wat kleine acties komt men eigenlijk niet meer. Je zou kunnen denken dat dit aan geeft dat de meeste mensen de strijd hebben opgegeven, en de huidige situatie gewoon accepteren. Het tegendeel is echter het geval.

Vooral in de laatste jaren zijn veel voormalige IRA leden, en delen van de achterban van Sinn Fein tot de conclusie gekomen, dat de Ierse strijd eigenlijk een onvoltooide revolutie is. Een revolutie die begin vorige eeuw van start ging met de opbouw van de organisaties en uiteindelijk de Paasopstand van 1916. De ideologische basis voor dit alles was de Proclamation of 1916, de verklaring die werd voorgelezen in Dublin aan het begin van de Paasopstand. Deze verklaring, waarin de toekomst van de Ierse Republiek wordt beschreven, wordt nog steeds gezien als het basisdocument van de Republican Movement. Het beschrijft een republiek waarin iedereen gelijk is en ook gelijke rechten heeft. Het was de blauwdruk voor een arbeiders republiek, die door de verschillende regeringen van de huidige Ierse Republiek nooit is uitgevoerd. Het huidige Ierland is een gewoon kapitalistisch land zoals er velen zijn in Europa. De elite, de grote bedrijven en de banken maken er de dienst uit, en het maken van winst is het enige doel. Veel Ieren zeggen dan ook dat dit niet hun republiek is, en ook niet de republiek waar zo hard voor is gevochten.

Omdat de huidige Sinn Fein leiding alleen maar bezig is met het uitvoeren van de Britse orders in Noord Ierland namen velen echte Republicans een andere weg. Dat leidde tot het ontstaan van de New IRA, een groep die al snel de grootste werd, en eigenlijk de enige die de gewapende strijd probeert voort te zetten. De andere groepen zijn hier niet echt toe in staat en zijn ook hopeloos geïnfiltreerd. The New IRA heeft zichzelf intussen duidelijk bewezen als erfgenaam van de strijd die ooit de Provo’s voerden. Dat is belangrijk omdat het veel mensen hoop geeft dat er toch een verenigd Ierland zal komen en dat de Britse macht op een zeker ogenblik gebroken zal worden. Het gedrag van het huidige Sinn Fein wordt als verraad gezien.

Naast de actieve New IRA leden kwam er ook een bredere beweging tot stand waar steeds meer groepen en individuen zich bij aansluiten. Zo is wordt er campagne gevoerd voor de rechten van gevangenzittende Republicans, en zijn er steunfondsen voor de families. De gevangenen zijn constant slachtoffer van mishandeling, intimidatie en pesterijen. Zij vormen een gesloten front en dat wordt door de activisten buiten de gevangenismuren voortgezet en uitgedragen. Ook andere politieke punten, die Sinn Fein laat liggen, worden steeds opnieuw opgepakt. Zo groeide de beweging en ook de steun binnen de bevolking.

Dit alles bereikt een voorlopig hoogtepunt in april van dit jaar toen de Republican Movement, bestaande uit tegenstanders van het Verdrag van Hillsborough, de 100ste verjaardag van de Paasopstand herdacht in Coalisland. Er was een grote mars in militaire formatie en de opkomst was veel hoger dan de organisatoren hadden verwacht. Het evenement ontketenende schokgolven in Dublin en Londen, en de Unionisten ontstaken in woede. Voor het eerst zagen ze dat er weer van echt verzet sprake was. Het ging er steeds meer op lijken dat de Republicans, die de schijnvrede niet accepteren, met een verenigde stem begonnen te spreken. Een grote noodzaak om de versplintering van de afgelopen jaren tegen te gaan. Er werd weer eensgezind opgetreden, en dat maakte indruk.

Veel deelnemers aan de mars in Coalisland zagen de noodzaak van een politieke stem en vertegenwoordiging van de beweging, en er begon een periode van voorbereiding voor de vorming van een nieuwe partij. Zo als bij velen bekend is het oprichten van een nieuwe partij niet makkelijk, omdat veel activisten een eigen visie hebben van hoe de toekomst er uit moet gaan zien. Over de jaren zijn veel meningsverschillen ontstaan en die moesten eerst zo veel mogelijk uit de weg worden geruimd. Dat kostte tijd, maar was nodig om een eventuele valse start te voorkomen.

Het eerste deel van het proces werd met succes afgesloten en op 25 september 2016 werd de nieuwe partij, Saoradh, opgericht in het Canal Hotel in Newry. De naam is het Ierse woord voor Bevrijding, en het is de bedoeling dat de nieuwe organisatie de onvoltooide revolutie gaat voltooien. Een grote taak waar een enorme inzet voor nodig is. Saoradh wil een einde maken aan de opdeling van Ierland en komen tot een verenigde Ierse Socialistische Arbeiders Republiek. In feite de uitvoering van de Proclamation of 1916. Naast de strijd voor een verenigd Ierland, zal er ook nauw met de gemeenschap worden samengewerkt tegen de huidige onderdrukking en de intimidatie door de staatskrachten zowel in het Noorden als ook het Zuiden. Dit betekend dat de originele Republican agenda weer als basis zal dienen, na jaren van verraad door Sinn Fein. De partij zal ook strijd voeren voor de rechten van de gevangenzittende Republicans en is bezig met het aanknopen van internationale banden. Zo was er een vertegenwoordiger van het Palestijnse volk aanwezig op het openingscongres.

Over een aantal zaken wordt er binnen de partij nog discussie gevoerd. Dit betreft ondermeer de deelname aan verkiezingen. Er is besloten dat gewonnen zetels in de huidige parlementen in Dublin, Belfast en Londen niet zullen worden ingenomen. Maar of er wel aan verkiezingen moet worden deel genomen is nog een open vraag. De eerste indicatie is dat de leden hier niet voor zijn. Traditioneel hebben Republicans wel zetels ingenomen in gemeenteraden omdat deze instellingen minder in verband worden gebracht met het systeem van parlementen, en er mogelijkheden liggen om de plaatselijke gemeenschap te vertegenwoordigen en bij te staan. Maar ook dit punt ligt nog open binnen Saoradh. Uiteindelijk zullen de leden beslissen welke weg wordt ingeslagen. Woordvoerders voor de partij hebben al gezegd dat er op geen enkele manier zal worden samengewerkt met parlementen en andere instellingen die de staat vertegenwoordigen. Dit geldt voor zowel het noorden als het zuiden.

Er wordt natuurlijk de vraag gesteld of het wel nodig is om weer een nieuwe partij toe te voegen aan het toch al versplinterde Republican landschap. Draag je op deze manier niet juist bij aan de versplintering en wordt de strijd daardoor niet steeds moeilijker en minder begrijpelijk? In dit geval is het antwoord dat Saoradh wel degelijk een grote bijdrage kan leveren. Zoals eerder beschreven zijn de verschillende andere partijen, die het verdrag niet accepteren, intussen een beetje ingeslapen. In plaats van stappen naar voren te zetten kiezen ze voor het vasthouden aan wat ze nu hebben, wat in de praktijk toch vaak achteruitgang betekent. Al heel lang is er een roep geweest naar een organisatie die een nieuw elan aan de strijd kan toevoegen, een organisatie die de strijd weer dynamisch maakt. De leden van Saoradh zijn ervaren activisten die ook een eigen achterban meebrengen en die de strijd van binnen en buiten kennen. Ze weten ook maar al te goed waar ze aan zijn  begonnen. Naast hun ervaring is het duidelijk dat ze wel degelijk stappen naar voren willen zetten en de strijd voor een verenigd Ierland nieuw leven in blazen. In feite zijn ze in een unieke positie om juist die rol te spelen. Er bestaat dus geen twijfel aan dat Saoradh bestaansrecht heeft.

Het kan het begin zijn van een nieuwe fase in de strijd. Ook het establishment is daar bang voor en de intimidatie en vervolging tegen de nieuwe partij is al begonnen, zowel in het noorden als het zuiden. Leden worden lastig gevallen, geïntimideerd en zelfs hun kinderen zijn niet veilig voor de politie en de Special Branch. Maar zoals gezegd; de activisten die Saoradh hebben gevormd kennen dit alles en weten zich te wapenen. In de laatste 100 jaar heeft de Ierse strijd veel vormen gehad en zijn er veel organisaties geweest die elkaar hebben afgewisseld. De Irish Volunteers en de Irish Citizens Army van de Paasopstand werden uiteindelijk de Irish Republican Army. De Official IRA kon aan het einde van de jaren 60 de strijd niet voortzetten en werd opgevolgd door de Provisional IRA. Het lijkt er op dat de beweging nu weer een nieuwe vorm heeft gekregen. Hopelijk zal deze vorm de basis zijn voor precies dat waar zo veel jaren voor is gestreden, en veel kameraden hun leven voor hebben opgegeven; een Ierse Socialistische Arbeiders Republiek. Misschien dat nu eindelijk de Ierse revolutie voltooid zal worden. Een cruciale stap in die richting is nu gezet.             

donderdag 20 oktober 2016

HET VERVAL VAN EEN “GROOTMACHT”



Er wordt wel eens gezegd dat als je op de top van je macht bent, het verval al is begonnen. Dat geldt voor personen, maar ook voor landen. Op dit moment kijkt de wereld weer naar het amusementsspektakel dat de Amerikaanse presidentiële verkiezingen heet. Dit is de enige manier om het te beschrijven, want met echte politiek heeft deze show maar heel weinig van doen. Op zich zijn we wel wat gewend van deze zogenaamde campagnes. Over de jaren hebben we heel wat vreemde karakters de revue zien passeren. Nixon, Reagan en Bush Junior waren al vreemde figuren, die allemaal ook een duidelijke criminele neiging hadden. Voor deze neiging hebben een aantal landen en volkeren duur moeten betalen. We noemen Vietnam, Cambodja, Irak, Afghanistan en Syrië. Natuurlijk waren het er meer, maar als we alle misdaden van Amerikaanse presidenten willen beschrijven moeten we eigenlijk aan een boek beginnen. Is er ooit een Amerikaanse president geweest zonder bloed aan zijn handen?

Toch moeten we vaststellen dat de huidige campagne alle voorgangers dubbel en dwars overtreft. Nog nooit eerder is het hele circus op zo’n wanvertoning uitgedraaid, en dat is nog matig uitgedrukt. Clinton en Trump doen hun uiterste best om het kleine beetje waardigheid, dat de Amerikaanse politiek nog bezat, zonder pardon de grond in te stampen. In feite zie je hier niet twee kandidaten voor het hoogste ambt in het land aan het werk, maar twee geestelijk gestoorde bejaarden, die voor niets terugschrikken om de ander politiek om zeep te helpen. Wat een aanfluiting voor een land dat zich de enige “supermacht” in de wereld noemt. En wat een nachtmerrie om als Amerikaanse kiezer uit deze twee gevaarlijk flutfiguren te moeten kiezen. Vooral als je er aan denkt dat de vinger van een van deze twee wangedrochten binnen niet al te lange tijd op de rode knop zal rusten. De knop die de Amerikaanse atoomwapens kan afvuren. Een regisseur van horrorfilms in Hollywood had het eigenlijk niet beter kunnen bedenken.

Misschien is het beter om de hele zaak te negeren, en gewoon maar af te wachten. Maar omdat ook onze veiligheid en leven er van af hangt, zijn we toch gedwongen om een poging te wagen om de zaak toch nog enigszins te analyseren. Op zich is dat niet zo moeilijk, hoewel wel onsmakelijk. Aan de ene kant zien we Trump, rijk, schreeuwerig en met de meest vreemde en gevaarlijk standpunten die ook nog dagelijks wisselen. In feite is hij het toonbeeld van de Amerikaanse kapitalist. Natuurlijk horen daar de nodig schandalen bij. Corruptie, belastingontduiking, jacht op vrouwen en andere elementen die in deze kringen schering en inslag zijn. Boven al natuurlijk uitbuiting. Een figuur als Trump bereikt nooit zijn huidige positie zonder anderen uit te buiten en te bestelen. Precies al deze dingen gaan natuurlijk een grote rol spelen als iemand zich voor verkiezingen meldt. Hoewel we over uitbuiting niet veel horen, dat is immers zo normaal in de “American dream” dat het niemand meer opvalt. Een normaal mens zou van een figuur als Trump nog geen tweedehands auto kopen, en hem het Witte Huis in stemmen zou al helemaal onmogelijk moeten zijn. Toch is die kans er nog steeds.

Trump doet hetzelfde als de populisten in Europa; hij speelt in op de angst voor aanslagen door terroristen, en laat zijn racistische kanten duidelijk zien. Precies dat maakt dat hij nog steeds een behoorlijke aanhang heeft. Hij weet te zeggen wat velen voelen, en dat maakt dat veel mensen zich gehoord voelen, en denken dat ze niet meer alleen zijn met hun problemen. De kans dat hij deze problemen werkelijk oplost is klein. Dan zou hij het kapitalistische systeem moeten afschaffen, en als aartskapitalist zal hij dat zeker niet doen. Hij is immers een trouwe zoon van het grote geld. Het zijn vooral allemaal woorden, die achteraf waardeloos zullen blijken. Wel is het zo dat Trump weinig moet hebben van de oorlogshitsers die opzoek zijn naar nieuwe interventies en conflicten. Hij beweegt zich vooral binnen de Amerikaanse grenzen, en houdt zich bezig met de belangen binnen Amerika.

Op dit punt staat hij lijnrecht tegenover Clinton. Zij is een politiek beest, met een netwerk van contacten in de oorlogsindustrie, het Pentagon en de neocons. Zij is de droomkandidaat van de oorlogshitsers met als hoofdprijs een grote oorlog tegen Rusland. Clinton wil niet alleen heersen over Amerika, zij wil wereldmacht. En daarvoor mag bloed vloeien. Het is niet voor niets dat zij de kandidaat van het establishment is, met steun van grote delen van de media. Clinton is het laatste stukje in de oorlogslegpuzzel. Iemand zonder geweten, maar met haat, heel veel haat. Het spreekt uit haar woorden en bliksemt uit haar ogen. Het feit dat ze geestelijk onstabiel is maakt het gevaar dat van haar uit gaat levensgroot.

Ook aan Clinton kleven schandalen. Corruptie via de Clinton Foundation, het beruchte email schandaal, en het feit dat zij verantwoordelijk was voor de chaos in Libië wat een Amerikaanse diplomaat en zijn staf het leven kostte. Clinton was toen minister van buitenlandse zaken en gaf steun aan de rebellen die vervolgens haar eigen mensen afslachten. Ze stak geen vinger uit om te helpen, maar ging wel meteen aan de slag met een stevige doofpotoperatie. Deze operatie loopt nog steeds. Het email schandaal gaat over een privé server die zij gebruikte om haar mail, inclusief staatsgeheimen, te versturen. Deze server was maar matig beveiligd en werd dan ook gehakt. Ze gebruikte deze weg omdat ze te dom was om te computers van haar eigen departement te gebruiken. Zo kwamen geheime stukken op straat te liggen. Zelfs de hoogste ambtenaar zou in de gevangenis zijn belandt als hij zoiets had geflikt, maar Clinton mocht gewoon kandidaat worden en werd van alle blaam gezuiverd. Men heeft haar immers nodig, en dan tellen de misdaden uit het verleden niet.

Zo wel Clinton als Trump hebben in het Witte Huis niets te zoeken. Dat de toekomst van de wereld in de handen van deze verknipte figuren komt te liggen is een grof schandaal. Het is ook niet mogelijk of juist om een van de twee aan te duiden als de betere of slechtere kandidaat. Slechter kan in feite niet. Trump vormt vooral een gevaar binnen Amerika. Dit komt voort uit zijn racisme, seksisme en pure stompzinnigheid. Clinton is voor de hele wereld een gevaar. Haar hetze tegen Rusland laat duidelijk zien welke kant zij en haar neocon vriendjes graag op willen. Als Clinton wint kunnen we in Europa al vast beginnen met het bouwen van schuilkelders. Als Trump wint zal Amerika nog verder in chaos vervallen.

Is het geen grote schande dat een kapitalistenland als Amerika, waar uitbuiting hoog in het vaandel staat, de toekomst van ons allemaal kan bepalen? Wordt het niet tijd dat we ons als Europa van deze slangenkuil afkeren? Ja, dat wordt tijd. En als we dan ook nog met onze eigen slangen afrekenen, kunnen we misschien heel voorzichtig bouwen aan een nieuwe wereld. Als we daar tenminste nog de kans, en de tijd,  voor krijgen.

donderdag 13 oktober 2016

HET KWIK STIJGT IN SYRIE



We hebben al vaker geschreven over de pogingen van de VS om Rusland in een grote oorlog te betrekken. Het lijkt er nu op Washington er nog een behoorlijke schep boven op wil doen. Het huidige strijdterrein is Syrië, maar dat kan in de komende tijd nog sterk worden uitgebreid. De wereld alarmklok stond al een poosje op 5 minuten voor 12. Maar we twijfelen er nu niet meer aan dat de wijzer intussen gevaarlijk dichtbij het hele uur komt. Het vreemde is alleen dat er in het westen niemand iets van schijnt te merken. Zeker, Syrië komt uitgebreid in de media aan de orde, maar wat de consequenties voor de rest van de wereld kunnen zijn, wordt buiten beschouwing gelaten. Precies daar schuilt het grote gevaar, want Syrië is veel meer dan alleen maar het zoveelste strijdterrein in het Midden Oosten.

De huidige verscherping van de situatie is terug te voeren op de gebeurtenissen in september toen er een wapenstilstand werd gesloten op initiatief van de Russische minister van buitenlandse zaken, Lavrov, en de Amerikaanse minster van buitenlandse zaken, Kerry. De overeenkomst leek hoop te bieden op een politieke oplossing van het conflict. Maar dit was maar van korte duur. Terwijl de meeste partijen zich aan het bestand hielden, vielen vliegtuigen van de zogenaamde Amerikaanse coalitie eenheden van het Syrische leger aan. Hierbij werden tientallen soldaten gedood. In enkele minuten werd het bestand aan stukken geschoten. Amerika gaf toe dat het coalitievliegtuigen waren geweest die de aanval uitvoerden. Maar Washington beweerde dat het een ongelukkige vergissing was, en dat men dacht ISIS doelen aan te vallen. Dit is niet geloofwaardig want met de huidige technische hulpmiddelen is het niet moeilijk meer om uit te vinden wie zich waar bevindt. Daar komt nog bij dat de frontlinie in Syrië vrij statisch is, en niet veel verschilt van dag tot dag. De conclusie kan alleen maar zijn dat de aanval is uitgevoerd om het bestand kapot te schieten.

Een paar dagen later werd er een konvooi met hulpgoederen aangevallen en deels vernietigd. Wie deze aanval uitvoerde is nog steeds onduidelijk. Amerika beweert dat het Rusland was, maar Rusland ontkent dit en er zijn ook geen echte bewijzen. Het lijkt er veel meer op dat deze aanval in scene is gezet om de Amerikaanse aanval op het Syrische leger uit de krantenkoppen te halen. Immers de aanval op het Syrische leger was een keerpunt in het proces, want kort daarna verklaarde het Syrische leger het bestand voor beëindigd, omdat niemand zich aan de overeenkomst hield. Voor Syrië en Rusland was dit reden om de bevrijding van Aleppo nu echt door te drukken. Nu weet iedereen dat het bevrijden van een verdedigde stad moeilijk is en altijd tot slachtoffers zal leiden, inclusief burgers. De aanvallen op Aleppo waren voor de westerse media reden om lange klaagzangen te houden over de burgers van de bestookte stad en hun lot. Natuurlijk werd Rusland weer als schuldige aangewezen, en Merkel kwam maar weer eens met een nieuw sanctiesplan, dat ze wel niet zelf bedacht zal hebben.

Dit alles is puur hypocriet gedrag. Toen Aleppo jarenlang in handen was van de terroristen hoorde je niemand over het lot van de burgerbevolking. In feite betekend dit dat het westen directe en indirecte steun geeft aan de terroristen van Al Nusra en de ISIS. Natuurlijk wil niemand dat er burgerslachtoffers vallen, ook Rusland niet. Maar als je een stad moet bevrijden, terwijl de terroristen zich achter de burgers verschuilen zijn slachtoffers niet te voorkomen. Kijk naar het grote aantal burgerslachtoffers in de verschillende Europese landen, waaronder Nederland, toen de Nazi bezetters verslagen moesten worden. Vaak is er geen andere optie. De bevrijding van Aleppo zal een keerpunt in de oorlog zijn, en het is precies dit keerpunt dat het westen dwars zit. Amerika wilde de oorlog nog jaren gaande houden, maar Rusland heeft dit voorkomen. De feiten spreken voor zich en hoeven niet herhaald te worden.

De vraag is wel waarom de Amerikanen er voor kozen om het bestand kapot te bombarderen. Men had immers zelf meegewerkt aan het tot stand komen van de overeenkomst. Al heel lang is duidelijk dat er breuklijnen in de Amerikaanse leiding zijn. Terwijl Obama, op een paar uitschieters na, meestal voor de softe optie kiest, zijn er veel haviken in zijn administratie en het leger die eigenlijk niets liever willen dan de grote confrontatie met Rusland aan gaan. Dat is eerst in de Oekraïne gebeurd en mislukt, en nu probeert men hetzelfde in Syrië. Toch is er meer aan de hand. Het lijkt er op dat Obama een hardere lijn steunt om zo de verkiezingscampagne van Hillary Clinton nieuw leven in te blazen. Zij is de kandidaat van de defensie haviken en van de neocons. Haar banden met de oorlogsindustrie vormen een enorm netwerk. Het is meer dan bekend dat Clinton liefst vandaag nog een oorlog tegen Rusland zou beginnen. Verhoogde spanning in Syrië en de wereld geeft haar dus de mogelijkheid om zich zelf te profileren als de komende sterke president die de wereld zal veroveren. Dat er na zo’n verovering van de wereld niet veel meer over zal zijn zegt ze er natuurlijk niet bij.

Obama heeft tijdens zijn jaren in het Witte Huis zijn hele programma in duigen zien vallen. Hij heeft in feite niets bereikt en heeft geen enkel probleem opgelost. Onder zijn leiding is het Midden Oosten een nog grotere brandhaard geworden, zonder echte pogingen tot oplossingen. Hij heeft zijn overname van de Oekraïne zien mislukken, en, wat voor het Amerikaanse establishment nog erger is, in zijn tijd is Rusland terug op het wereldtoneel verschenen als macht waar rekening mee gehouden dient te worden.. Bijna al zijn beloften heeft hij gebroken en hij wordt over het algemeen gezien als een slap iemand, die mooie toespraken kan houden maar van daden geen verstand heeft. Het lijkt er nu op dat hij alles wil riskeren om zijn laatste project, Clinton het Witte Huis in loodsen, koste wat kost door te drukken. Dit leidt van zelf tot de vraag of hij daarbij zelfs een wereld oorlog zou riskeren. Het antwoord weet niemand, maar uit te sluiten is het niet. Slappe figuren kiezen vaak voor een vlucht naar voren, waarbij alle gevaren worden genegeerd om toch tenminste dat ene doel nog te bereiken. Het lijkt er op dat we met betrekking tot Syrië dit punt hebben bereikt. Je zou kunnen zeggen dat de Syriers mogen sterven om de stemmen voor Clinton binnen te halen.

Zeker zullen er mensen zijn die zeggen dat dit overdreven is en veel te ver gezocht. Maar laten we even naar de feiten kijken. De Amerikanen hebben expres laten lekken dat zij er over nadenken om Syrische en Russische basissen aan te vallen als de aanval op Aleppo niet stopt. Als tegen middel heeft Rusland nu het S300 luchtafweer systeem naar Syrië overgebracht. Het modernere S400 systeem is al in Syrië om de Russische eenheden te beschermen. Deze bescherming wordt nu uitgebreid en er is meteen bij gezegd dat ieder vliegtuig dat te dicht bij de eenheden van het Syrische of het Russische leger komt, zonder verdere waarschuwing uit de lucht zal worden geschoten. Hetzelfde zal gebeuren met raketten. Kortom; Rusland pikt niets meer. Er is dus zonder moeite een scenario te maken waarbij de Amerikanen provocerend vliegtuigen richting de Syrische en Russische troepen sturen. Als deze vliegtuigen dan worden neergeschoten kan dit het begin van de Derde Wereld Oorlog zijn. Zo dicht zijn we intussen het grote gevaar genaderd.

Of Amerika Rusland echt zal durven uitdagen is nog niet zeker. Achter de schermen zijn er natuurlijk allerlei contacten. Maar deze contacten worden wel minder en de kloof wordt alleen maar groter. Als deze situatie tot een weg zonder terugkeer wordt is alles mogelijk. Zelfs als het nu niet zo ver komt, betekend dit nog niets. Als Clinton eenmaal is gekozen is een oorlog niet ver meer. Daar valt niet aan te twijfelen als we naar haar houding van de laatste jaren kijken. Zij is het toonbeeld van de president die de oorlogshitsers wensen. Deze scenario’s komen in de westerse media nauwelijks of nooit aan de orde. Ook in Nederland niet. Men maakt zich meer druk over de Zwarte Piet discussie. Je zou denken dat men na de jaren 40-45 beter zou moeten weten, maar dat is absoluut niet het geval. Ook nu weer worden de ogen en de oren gesloten. Tot het te laat is.

De verschillende regeringen houden blijkbaar wel rekening met het ergste. In Duitsland heeft men de bevolking officieel opgeroepen om hamstervoorraden aan te leggen voor het geval van calamiteiten. In Nederland is deze oproep nog niet gedaan, maar wel is bekend gemaakt dat het goud van de Nederlandse Bank overgebracht gaat worden van Amsterdam naar een militairkamp bij Zeist. Men beweerd dat dit praktischer zou zijn, maar het lijkt er meer op dat men zich klaar maakt voor onstabiele tijden.

We kunnen alleen maar hopen dat men zich nog bedenkt voor dat het te laat is, en de situatie in de wereld onomkeerbaar wordt. Maar hiervoor bestaat geen enkele garantie. Laten we er vooral niet op rekenen dat de autoriteiten onze zullen waarschuwen als de dreiging reëel wordt. Ze zullen alleen zich zelf redden, zoals ze dat ook in het verleden hebben gedaan. Het is dus zaak om de ogen en oren open te houden, altijd en overal.

donderdag 6 oktober 2016

DUITSLAND WAS NOG NOOIT ZO VERDEELD ALS VANDAAG



Deze week vierde Duitsland opnieuw de “Dag van de Duitse Eenheid”. In feite viert men dan dat de DDR verdwenen is en dat de Duitsers weer een compleet land hebben. Het is een arrogant feest omdat eigenlijk alleen het westelijk deel wat te vieren heeft, terwijl in het oosten de mensen nog steeds in armoede leven. Op zich geeft dat al aan dat er van eenheid helemaal geen sprake is. Het land is nog steeds verdeeld in twee zones, ook al staat er nu geen muur meer tussen. Maar deze verdeeldheid gaat nog veel verder. Het is niet overdreven om te zeggen dat de Duitse maatschappij nog nooit zo gespleten is geweest dan vandaag het geval is.

Het spreekt voor zich dat dit niet zo over komt, zeker niet in de media. En natuurlijk tijdens de feestelijkheden, die op de dag zelf werden georganiseerd, kwam Merkel met haar medeleugenaars naar Dresden om te laten zien hoeveel er wel niet bereikt was sinds de val van de muur. Maar dat is allemaal maar propaganda. Men denkt nog steeds dat als je iets maar vaak genoeg roept, de bevolking het van zelf gaat geloven. Ze hebben het echter mis. De gemiddelde Duitser prikt tegenwoordig zonder moeite door de leugens heen en keert zich steeds meer af van de gevestigde politiek. Dat mag Merkel betreuren, maar ze doet er absoluut niets aan om het te veranderen. In Dresden kon ze het van nabij voelen toen ze werd uitgefloten en volksverrader werd genoemd.

De breuklijnen in de Duitse maatschappij zijn pas goed duidelijk geworden door de vluchtelingencrisis, en het onverantwoordelijke beleid van Merkel om iedereen zo maar binnen te laten. Niet alleen is gebleken dat een aantal “vluchtelingen’ in waarheid ISIS aanhangers zijn, verschillende van deze figuren zijn er ook in geslaagd om aanslagen te plegen. Ook nu nog worden regelmatig figuren opgepakt die gelijksoortige plannen hebben. Dit tot grote woede van veel Duitse burgers die het beleid van Merkel nooit hebben gesteund, maar wel met de consequenties worden geconfronteerd. Zij hebben de Nieuwjaarsnacht in Keulen en Hamburg gezien, het groeiende aantal salafisten in de Duitse steden en de aanslagen in binnen en buitenland. Naast woede is er ook angst. Nog nooit hebben zoveel Duitsers een kleine wapenvergunning aangevraagd, wat het recht geeft om een gaspistool of pepperspray te bezitten. Is dat de eenheid die Merkel zegt zo hoog in het vaandel te dragen?

Al deze zaken hebben natuurlijk ook politieke consequenties gehad. Merkel’s CDU en haar zusterpartij in Beieren, de CSU, zijn elkaar nog nooit zo vaak in de haren gevlogen als in het afgelopen jaar. Er is zelfs verschillende keren met de rechter gedreigd. Daar komt nog bij dat de enige partij die echt van de crisis heeft geprofiteerd de populistische AfD is. Bij verkiezingen in de laatste weken haalde de partij steeds dubbele cijfers als het om stemmen ging. Dit leidde tot vermanende woorden, zowel van de gevestigde politiek als ook in de media. Dit terwijl het juiste Merkel en haar slaafse media zijn die de kiezers in de armen van de populisten drijven. Veel stemmers doen dit uit protest, maar als er geen koerswijziging komt kan protest snel tot overtuiging worden. Dat is nog het grootste gevaar. Is dit de politieke eenheid die Merkel zegt na te streven? Haar partner in de coalitie, de SPD, laat haar begaan, met af en toe een kleine noot van kritiek. Veel meer dan de muis die brulde is het niet.

De SPD weet zelf niet meer wat men nu eigenlijk moet doen. De coalitie met Merkel heeft veel verlies opgeleverd en bereikt is er niets. Ook de partij is gespleten, net als de rest van Duitsland. Terwijl een deel van de SPD weer met Merkel in zee zou gaan, willen anderen dat Rood-Rood-Groen een kans krijgt. De vraag is echter of men na de verkiezingen volgend jaar nog wel naar een coalitiepartner hoeft te zoeken. De opinieonderzoekers voorspellen het ergste. De prijs van klassenverraad is gelukkig altijd hoog. Net als ook in andere landen het geval is laten de kiezers zich niet meer leiden door de media en de gevestigde politiek. Ook in Duitsland baart dit de machthebbers grote zorgen. De tijd van het stemvee is voorbij, en daar moet men nog aan wennen. In dit geval is echter de vraag of dit positief zal uitvallen. Als de AfD een machtsbasis kan bouwen is de ellende niet te overzien.

Economisch mag het volgens de regering beter gaan, maar daar staat tegenover dat er nog nooit zo veel mensen in armoede hebben geleefd als nu het geval is. Met de kinderen als grootste slachtoffers, spoort ook dit steeds meer mensen aan om de gevestigde politiek de rug toe te keren. De vervreemding is enorm en vooral in de grote steden leidt dit tot steeds meer problemen. Criminaliteit, drugsgebruik en een groeiend aantal daklozen. Dat werpt de vraag op: wie profiteert er eigenlijk van die zogenaamde eenheid? In ieder geval niet de gewone mensen die steeds meer bijbaantjes moeten aannemen om nog enigszins te overleven. Intussen groeien de schulden en de hopeloosheid. Ook dat is het Duitsland van Merkel anno 2016.

Het zogenaamde “eenheidsfeest” vond plaats in Dresden, en als je wilt zien hoe gespleten de Duitse maatschappij intussen is kan Dresden symbool staan. Terwijl de gevestigde politiek hun “stappen vooruit” bewieroken, geeft een blik achter de façade een heel ander idee. Vorige week ontplofte er in Dresden twee bommen. Er was een explosie bij een moskee en ook een bij het congrescentrum waar deze week delen van het feest plaats hadden. Er werd aangenomen dat de aanslagen uit extreem rechtse hoek kwamen. Maar vreemd genoeg dook er een brief op waarin een linkse Antifa groep de verantwoordelijkheid opeiste. Dit bleek later weer een vervalsing te zijn. Wie de bommen werkelijk heeft gelegd is nog steeds onduidelijk, maar het waren vrij professionele explosieven, en dat is zorgwekkend. Afgelopen weekend ging 3 politieauto’s in vlammen op, en dat kan wel een actie uit linkse hoek zijn. In de buurt werd graffiti op de muren gespoten, waaronder “Heel Dresden haat de politie”. Kortom, de stad die het hoofdtoneel van het feest was, gaf buiten de veiligheidszone een beeld van chaos en paniek.

Nu kunnen we natuurlijk zeggen dat dit niet ons probleem is. Dat de Duitsers hun eigen problemen en conflicten maar moeten oplossen. Maar door de machtspositie van Duitsland binnen de Europese Unie, en het feit dat de Duitse regering in feit een agent van Washington is, maakt dat ook wij vroeg of laat met dezelfde problemen te maken krijgen. Het gevaar is al eerder over de oostgrens gekomen. Het is maar dat we het weten.