donderdag 28 juli 2016

EUROPA TUSSEN ANGST EN HAAT



Na de vele gebeurtenissen van de laatste weken zou je het bijna vergeten; het is zomer. Normaal gesproken is dat de tijd dat we het wat rustiger aan doen, nieuwe plekken ontdekken en energie op doen voor de komende tijd. Dat was het beeld van Europa in de zomer zoals we het jaren lang, zelfs generaties lang, hebben gekend. Maar we schreven het al eerder; Europa is niet meer hetzelfde. Waarschijnlijk zullen die tijden van toen ook niet zo snel terug komen. Dus in plaats van een plekje in de zon of de schaduw zoeken moeten we ons bezighouden met aanslagen, amokmakers, en oneindig veel slachtoffers. Dat laatste is nog het ergste van alles.

De waxinelichtjes op de promenade van Nice zijn nog niet eens uit na de aanslag met de vrachtwagen, of de nieuwe lichtjes worden al weer ontstoken in München waar een Duitse Iraniër wild om zich heen schoot. Tussen deze twee gebeurtenissen was er nog een steekpartij in Frankrijk en een aanslag in een trein in Duitsland. Het slotstuk leek een Syrische vluchteling die in Reutlingen, ook in Duitsland, een vrouw dood stak en twee andere mensen verwonde. Maar afgelopen zondagavond blies een andere Syrische vluchteling zichzelf op bij een feest in Beieren en raakt 15 mensen gewond. En in Normandie, Frankrijk, sneden twee IS aanhangers dinsdagochtend de keel van een priester door tijdens een gijzeling in een kerk. Beiden werden door de politie doodgeschoten. Dat alles gebeurde in een week tijd. Van vakantiestemming, of zomerplezier was toen nog maar weinig over. In plaats van de zon hangt er een zwarte wolk boven Europa. Tijd om dit alles wat dieper te onderzoeken, en om te kijken hoe het verder moet.

De verschillende incidenten die volgde op de grote aanslagen in Parijs en Brussel, hebben uiteen lopende achtergronden. Maar in een aantal, Nice en het treinincident in Duitsland bijvoorbeeld, speelde de IS een rol. Het ging dus duidelijk om terroristische daden, alleen nu vooral uitgevoerd door individuen die zich door IS laten inspireren, en niet door getrainde groepen. Toch is het resultaat hetzelfde; veel doden en veel gewonden. De amokmaker in München had een voorliefde voor schietpartijen en heeft waarschijnlijk zijn fantasieën in daden omgezet. Maar wat bezielt al deze, meestal jonge mensen, om op zo’n brute wijze te keer te gaan en op grote schaal slachtoffers te maken? Hoe komt het dat er steeds meer van dit soort incidenten zijn?

Deze vragen zijn niet echt helemaal te beantwoorden. Maar we kunnen wel een poging wagen. Het lijkt er op dat steeds meer jonge mensen met een migrantenachtergrond grote problemen met hun identiteit hebben. Eigenlijk weten ze niet meer wie ze nu precies zijn. In de landen van Europa worden ze niet echt geaccepteerd als gewone burgers en in de herkomst landen van hun ouders horen ze er ook niet echt bij. Ze worden eigenlijk overal als buitenstaanders gezien. Niemand die het interesseert of ze een identiteit hebben of niet. Uit een soort wanhoop proberen ze dan een identiteit in elkaar te zetten en daar wordt meestal de religie voor gebruikt. Als je allochtonenjongeren spreekt zul je horen dat ze er een vreemd soort behagen in scheppen om te voldoen aan oude leefregels. Die regels komen meestal uit de Islam, en terwijl je zou verwachten dat jongeren die hier zijn geboren zich vooral vrij zouden willen voelen, is het omgekeerde het geval. Er ontstaat dan een soort sociale controle waarin ook roddels een grote rol spelen. Natuurlijk kan dit alles niet echt het ontwikkelen van een eigen identiteit vervangen en daar door ontstaan veel problemen. Het is een doodlopende weg, in sommige gevallen letterlijk.

Terwijl niemand zich om deze essentiële zaken druk maakt doen de jihadisten dit juist wel. Zij zien hun kans schoon om te beïnvloeden en te ronselen voor de jihad. Plotseling hebben deze jongeren dan gelijkgestemden, die een veilige haven lijken te zijn. Dat dit allemaal schijn is hebben de meesten niet door. Ze voelen zich eindelijk geaccepteerd en kunnen dan de gekste dingen gaan doen. De voorbeelden hebben we intussen overal gezien. Nu dit soort jongeren door hebben dat je ook gewoon op eigen initiatief toe kunt slaan, gebruikmakend van alle daagse middelen is de geest pas goed uit de fles. Voor alle duidelijkheid; natuurlijk denken niet alle allochtonenjongeren op deze manier. Het is maar een klein percentage, maar het aantal neemt wel toe.

Hoe vaker dit soort jongeren toeslaat hoe meer de angst en ook de woede onder de bevolking gaat toenemen. Ook dat zien we al steeds meer. We hebben dus te maken met een dodelijke cocktail van omstandigheden, die nog veel grotere ontploffingen in zich kan dragen. Daar komt nog bij dat het westen door de interventies in het Midden Oosten steeds meer gehaat wordt. Vorige week nog hebben Franse vliegtuigen in Syrië 120 burgers tijdens een bombardement vermoord. Een paar dagen eerder deden de Amerikanen hetzelfde met meer dan 20 dodelijk slachtoffers. Is het dan verwonderlijk dat de haat aan beiden kanten alleen maar toeneemt? Dat er een sfeer ontstaat waar bij het nemen van wraak als de belangrijkste reactie wordt gezien?

Twee zaken moeten we niet uit het oog verliezen. De interventies in andere landen zijn geen vredesmissies, maar rooftochten voor westerse belangen die de haat, zowel in de landen zelf als ook onder allochtonenjongeren in Europa, alleen maar doet toenemen. In de meeste gevallen hebben hierbij de Amerikanen de hand in het spel, maar dat ziet bijna niemand. Europa laat zich immers willig gebruiken en wordt daarna geconfronteerd met de consequenties. Dus meer aanslagen, groot en klein. Als we de interventies stoppen nemen we in ieder geval een grond weg voor wraaknemingen. Dat betekent niet dat we capituleren voor terrorisme, zoals de systeempolitici altijd beweren. We maken gewoon een einde aan een beleid dat niet het onze is en vanaf het begin fout was. Met capituleren heeft dat niets te maken. Dat is alleen maar ophitserij uit Washington.

Het tweede punt is de rol van de georganiseerde religie. Dit is niet alleen tegen de Islam gericht. Ook het christendom heeft veel misdaden begaan en doet dit nog steeds. Jaren lang hebben we moeten vechten tegen het opleggen door de christelijke kerken van allerlei regels en verboden. De Islam is op dit gebied geen haar beter. Ook de Islam probeert zaken op te leggen aan zowel Moslims als ook niet-Moslims. De steekpartij in Frankrijk waarbij een Moslimman een buurvrouw en haar dochters neer stak omdat zij op vakantie ongepaste kleding zouden hebben gedragen is een goed voorbeeld. Maar hetzelfde geldt ook voor Moslimprotesten tegen bepaalde posters in bushuisjes in Den Haag. Laten we er niet om heen draaien, we hebben er jaren over gedaan om van de invloed van Christen fundamentalisten af te komen, we zullen nu niet toestaan dat de Islam fundamentalisten voor ons gaan beslissen wat we wel of niet mogen doen of hoe we ons kleden. Dat is geen Islamofobie, een term waar snel naar wordt gegrepen. Het is gewoon duidelijk maken dat we ons door geen enkele religie en haar volgelingen laten onderdrukken. Iedereen heeft recht op het beleven van zijn of haar religie, maar georganiseerde religie, zeker in combinatie met politiek, heeft meer slachtoffers gemaakt dan wat dan ook in deze wereld.

We kunnen hier uit concluderen dat om te overleven we een paar zaken goed moeten regelen. Ten eerste moeten we af van de Amerikaanse invloed en dus ook de buitenlandse interventies. Ten tweede moeten we geen concessies doen aan bekrompen religieuze eisen, uit welke hoek die dan ook komen. Het christendom speelt in veel landen nog maar een marginale rol en dat is goed zo. De Islam moeten we op dezelfde manier tegemoet treden. Dat betekent geen overdreven politieke correctheid, met als concreet voorbeeld; geen salafistencentrum in Rotterdam. Er zijn al genoeg jongeren die met vijandsbeelden rondlopen, zonder dat de salafisten olie op het vuur gaan gooien. Ieder de beweerd dat het salafisme geen voorportaal naar fundamentalistisch terrorisme is, heeft de huidige situatie niet begrepen.

We hebben het al veel langer gezegd, het oude Europa is eigenlijk al verdwenen. Een aantal zaken zijn al veel te ver gegaan en nauwelijks nog terug te draaien. Maar als we volledige chaos willen voorkomen, moeten we op de bovengenoemde manier in actie komen. Daarnaast moet de kwestie van identiteit niet alleen serieus worden genomen maar ook worden aangepakt. Het begint er mee dat we ons weer realiseren wie we zelf zijn. Pas als we daaruit komen, en weer weten waar we in het leven staan kunnen we voortgang boeken richting anderen. De wegen en mogelijkheden zijn er, maar we moeten er wel werk van maken, anders zal de toekomst alleen nog maar bestaan uit haat en angst. Daar op valt geen enkel leven te bouwen. Nu niet en ook in de toekomst niet.

donderdag 21 juli 2016

DE RIJKSDAG VAN ERDOGAN



Afgelopen donderdagavond kwamen er plotseling alarmsignalen uit Turkije. Er waren tanks op straat, soldaten namen strategische posities in en via staatszender TRT lieten militairen meedelen dat het leger de macht had overgenomen. Dat kon alleen maar een coup betekenen om Erdogan, de leider van de groene fascisten, af te zetten. Wat volgde waren uren van chaos en een Erdogan die de coup afsloeg en in triomf terugkeerde. Maar is hij wel ooit weggeweest, al was het maar voor een paar uren? Of hebben we als wereldbevolking zitten kijken naar een knap stukje theater? Er komen steeds meer aanwijzingen dat het inderdaad een bloedig toneelstuk is geweest. Later we rustig naar de feiten kijken en dan oordelen.

De zogenaamde coup kwam voor iedereen als een grote verrassing, omdat er op dit moment eigenlijk geen echte aanleiding was. Het land was niet onstabiel, op het Zuid Oosten na. En vooral in de laatste weken had Erdogan de banden hersteld met zowel Israel als ook Rusland. Een paar maanden geleden maakte hij nog ruzie met alles en iedereen. Toen had een coup eigenlijk meer voor de hand gelegen omdat hij hard bezig was om van Turkije een internationale paria te maken. Dus waarom zou op dit moment, nu alles weer in wat rustiger vaarwater was beland, iemand een coup van start laten gaan? Dat klopte dus eigenlijk al niet.

Hoewel het in de eerste uren leek als of de coup zou lukken, was het al wel heel vreemd dat de coupleiders geen enkele serieuze poging hebben ondernomen om Erdogan en ander regerings en AKP functionarissen op te pakken of tenminste te isoleren. Als je een slang wilt doden moet je de kop er af slaan zegt een oude wijsheid. Maar dat werd zelfs niet geprobeerd. Zeker, er gingen militairen naar de AKP centrale, maar die moeten hebben geweten dat ze daar op een donderdagavond niemand van de regering of de partijtop zouden aantreffen. Hoe het wel moet zagen we eerder tijdens de coup in Egypte. Toen het leger daar de macht overnam werd de toenmalige president, Morsi, en andere Moslem Brotherhood figuren meteen geisoleerd. Zo konden zijn niet effectief mobiliseren. Ook hun aanhangers kwamen op straat, maar het leger liet ze rustig uitrazen en nam in de tussentijd het hele land over. Van dit alles was geen spoor te bekennen in Turkije.

Je zou nog kunnen redeneren de coupplegers niet de slimste waren, maar er zijn nog andere aanwijzingen. Erdogan riep zijn aanhangers op een zeker moment tot verzet op via een mobiele telefoon verbinding. Zogenaamd omdat hij geen andere mogelijkheid had. Een paar seconden later stond hij plotseling wel voor een TV camera. Zelfs de presentator van de NOS merkte op dat hij er heel relaxed uitzag en niet als iemand die voor zijn politieke en misschien wel fysieke leven vocht. Ook dit alles klopt weer niet want het contrast is gewoon te groot en de afloop te snel.

De AKP aanhangers, opgehitst als altijd, gingen inderdaad de straat op. Dat is bij een normale coup niet ongewoon, maar een leger heeft daar meestal niet veel last van want zij hebben de wapens. Deze keer liep het wel heel anders af. Nog voordat de AKP horde bij het Ataturk vliegveld in Istanbul arriveerde klommen de soldaten al in hun voertuigen en reden weg. Op dat moment was daar nog geen enkele aanleiding toe. Zeker, op andere plaatsen werd geschoten en er zijn 285 doden gevallen. Maar laten we eerlijk zijn, zou iemand het verhaal van de coup ook maar een seconde hebben geloofd als er geen gevechten en ook geen doden waren geweest? Het moest natuurlijk wel ergens op lijken.

Binnen een paar uur was het meeste voorbij en kon Erdogan een triomfspeech houden op het vliegveld. Blijkbaar was ook dit gepland want hij had zijn aanhangers specifiek opgeroepen naar het vliegveld te komen. Dit terwijl, toen hij dat deed, hij nog niet kon weten dat het vliegveld niet in handen van het leger zou blijven. Of de man heeft een verziende blik, of hij volgde gewoon het script dat hij zelf had geschreven. De conclusie hier over is niet moeilijk te trekken. Toen bleek dat de “coup” was afgeslagen kwam er plotseling mondelinge steun voor Erdogan van zowel Amerika als de EU. Men had eerst de kat even uit de boom gekeken. Het lijkt er op dat de Amerikanen al wel aan de coup twijfelden, terwijl de EU er gewoon in tuinde. Geen verrassing zullen we maar zeggen.

Intussen zit Erdogan weer gewoon in het zadel en is hij bezig met een wraakoefening, met als voorlopig hoogtepunt het uitroepen van de noodtoestand voor 3 maanden. Naast figuren uit het leger heeft hij bijna 3000 rechters en officieren van justitie buiten dienst geplaatst. In totaal zitten er meer dan 7000 mensen vast. Een deel er van is gearresteerd, anderen geïnterneerd. De arrestatielijsten lagen al voor de “coup” klaar. Volgens Erdogan werken zij allemaal voor zijn rivaal Fethullah Gulen die hij van de coup beschuldigd. Gulen zit echter nog steeds in ballingschap in Amerika en zegt van niets te weten. Als Erdogan zelf de organisator van de coup is zal dit ook kloppen. Gulen is natuurlijk een mooie zondebok. Overigens vielen de Erdogan aanhangers in de “coupnacht” niet alleen het leger aan, men trok ook op naar een linkse buurt in Istanbul waar veel Koerden en socialisten wonen. Dit gebeurde onder politie begeleiding. De jongeren in de buurt vochten echter terug en sloegen zowel de islamisten als de politie de buurt uit.

Als er zaken zoals dit gebeuren, is er maar een echte methode om uit te vinden wie er achter schuil gaat. Dat is; de vraag stellen wie er van dit alles het meeste profijt heeft. In dit geval kan het antwoord alleen maar zijn dat Erdogan het meeste te winnen heeft. Hij kan nu heel makkelijk alle rivalen en mensen met kritiek uitschakelen. Velen zitten al in de gevangenis, maar blijkbaar was dit nog niet voldoende. Erdogan had een reden nodig om ook de rest uit te schakelen. Die reden heeft hij nu. Voor zijn aanhangers is hij een held, gelovige mensen als de AKP achterban zijn nu eenmaal goed gelovig. Verder heeft hij een vrijbrief om zijn vijanden niet alleen op te sluiten, hij kan ze zelfs laten executeren. Het naar voren schuiven van de herinvoering van de doodstraf is natuurlijk niet voor niets. De bloeddictator die al velen heeft vermoord in de Koerdische steden wil nog meer bloed zien.

Ooit heeft Erdogan uitgesproken dat hij de methoden van Hitler bewondert. Het lijkt er nu op dat hij die methoden ook overneemt. Hitler had de Rijksdagbrand om zijn tegenstanders uit te roeien en de mensenrechten buiten spel te zetten. Erdogan heeft nu zijn “coup” die hij een “gift van God” noemt. De overeenkomst is verbluffend. Fascisten onder elkaar zullen we maar zeggen. Groen of bruin, het maakt geen enkel verschil. Zelfs in Europa laat Erdogan zijn aanhangers de straat op gaan om zijn vermeende tegenstanders te bestrijden. De Europese staten kijken er naar en doen verder niets. Zo bang is men voor een escalatie. Dictators profiteren altijd van de angst van anderen.

Als we al deze zaken op ons in laten werken kunnen we alleen maar vaststellen dat het Turkse volk opnieuw in een zelf gegraven kuil is gevallen. Een normale maatschappij heeft Turkije nooit gekend en een democratie is het zeker nooit geweest, ondanks Erdogan’s bewering dat hij de democratie aan het verdedigen is. Vroeger werd Turkije vergiftigd door het Kemalisme, de verwerpelijke ideologie van Ataturk. Nu komt het gif van de politieke islam. Of die islam verbonden is met Erdogan of Gulen maakt geen enkel verschil. Slecht is slecht en zal dat altijd blijven. Het leger heeft al nooit een positieve rol gespeeld, en is dus ook geen oplossing. Zolang niemand ingrijpt, kan Erdogan rustig verder bouwen aan zijn bloedkalifaat met zichzelf als sultan. Net als Hitler ooit aan zijn 1000-jarig rijk bouwde.

Uiteindelijk kan alleen het Turkse volk zelf deze gruwelijke toestand beëindigen. Maar velen zijn te blind of te berekenend om werkelijk iets te doen. Precies daarvan profiteert het AKP tuig, zoals eerder de Kemalisten deden. Het symbool van de AKP is een brandende gloeilamp, maar niemand zal kunnen ontkennen dat Turkije een duistere toekomst tegemoet gaat. De AKP dictatuur is nu pas echt begonnen, en het ironische is dat dit gebeurd in naam van de democratie. Dat is iets om goed over na te denken.

EN DAN NOG EVEN DIT……….

Een Turkse minister beweerde een dag na de zogenaamde ‘coup’ dat de Amerikanen verantwoordelijk waren voor de gebeurtenissen. Dat kwam hem op een woedende reactie vanuit Washington te staan. Intussen verbieden de Turken de Amerikanen om de Incerlik luchtmachtbasis te gebruiken voor aanvalsvluchten tegen de IS in Irak en Syrië. Op die basis liggen ook Amerikaanse atoomwapens. Wat de blokkade van de basis precies inhoudt is moeilijk te zeggen, maar het kan zijn dat Erdogan via chantage probeert om Gulen uitgeleverd te krijgen. Als dat inderdaad zo is kan hij nog een kleine verrassing verwachten. De Yanken laten zich over het algemeen niet chanteren, daar zijn ze zelf veel te druk mee.

donderdag 14 juli 2016

OP ZOEK NAAR OORLOG IN HET OOSTEN



Als je met gesloten ogen naar het nieuws luistert, en de beelden van de huidige wereld even buiten sluit, zou je kunnen denken dat we terug zijn in de meest duistere jaren van de Koude Oorlog. Oorlogstrommels, hysterische politici en tanks op de achtergrond maken het beeld compleet. Het spook van de zogenaamde dreiging uit het Oosten mag zich weer tot in zijn volle lengte oprichten. En weer, net als toen, trappen veel mensen er in. Wat is er aan de hand, dat deze duistere krachten weer volop in de belangstelling staan? Het antwoord is eenvoudig; de NAVO hield een conferentie in Warschau. Een conferentie waar zogenaamd over onze veiligheid werd gewaakt. Maar; waar eigenlijk de plannen voor een oorlog tegen Rusland pas echt vorm hebben gekregen. Tijd voor alarmbellen dus.

In verschillende kringen gaan al geruchten dat de NAVO al in 2017 zal proberen om een directe oorlog met Rusland uit te lokken. Of dat klopt valt niet met zekerheid te zeggen, maar het is wel zo dat de westerse strijdkrachten steeds verder opdringen naar de Russische grens. Dit is een totale verwerping van de overeenkomst die met de Russische Federatie is gesloten na de val van de Sovjet Unie. De NAVO, en dus eigenlijk de Amerikanen die er de dienst uitmaken, willen Rusland nu volledig isoleren van de rest van de wereld. Deze politiek is al een aantal jaren gaande. Hoe het verder moet werd nu dus in Warschau besloten. In feite is het al een provocatie dat de bijeenkomst in Warschau plaats vond. Immers in die plaats ontstond eens het Warschau Pact. De NAVO beweert dat dit toeval is. Maar wie gelooft deze leugenaars nog?

Al de hele week staat de pers vol van berichten over de Russische dreiging. Er wordt steeds herhaald dat de huidige spanningen zijn ontstaan omdat Rusland de Krim in 2014 annexeerden. Dit is pure NAVO propaganda die door de systeempers zonder vragen wordt overgenomen. Als we de berichten lezen wordt het alleen maar gekker. Men schrijft dat er in het voorjaar van 2014 plotseling vreemde militairen in de Krim opdoken. Niemand wist wie het waren en pas later merkte men dat het om een Russische annexatie ging. In al deze zinnen is nauwelijks een spoortje van waarheid terug te vinden.

Wat men verzwijgt is dat de Krim in opstand kwam nadat er in Kiev door het westen een coup op poten was gezet. Deze coup bracht de fascisten aan de macht, die er met veel westerse steun (en ons geld) nog steeds zitten. De mensen in de Krim en ook in Donbass wilden met de fascisten niets te maken hebben. Een grote meerderheid van de bevolking is Russisch en in een referendum besloot meer dan 90% van de kiezers om aansluiting te zoeken bij de Russische Federatie. Dat gebeurde ook en de Krim is nu weer onderdeel van Rusland. Dit was geen annexatie, maar een besluit van de bevolking. Dat het besluit juist was bleek toen de Kiev fascisten de Donbass aanvielen, en nog dagelijks beschieten. De vreemde soldaten waar de NAVO steeds over spreekt waren Russische militairen die een aanval van de Kiev fascisten moesten voorkomen. Dat is gelukt, er is geen schot gevallen.

De aanleiding voor de zogenaamde spanningen is dus fictie. Net zoals de massavernietigingswapens in Irak fictie waren voor de val van Saddam. Toch ging Amerika, samen met haar westerse slippendragers, in Irak tot oorlog over. We weten dus wat het betekent als de NAVO weer eens fictie predikt. In Warschau beweert men dat de NAVO geen bedreiging voor Rusland is. Dat er alleen maar militairen naar de Russische grenzen worden gestuurd om een aanval op Polen of de Baltische staten te voorkomen. In waarheid is het een grote provocatie want Rusland vormt geen enkele bedreiging voor de buurlanden. Toch worden er steeds meer soldaten gestuurd, en natuurlijk gaan er ook weer Nederlanders naar het nieuwe “Oostfront”. Vele zullen zich nog herinneren wat er in de jaren 39-45 gebeurde met diegenen die naar het Oostfront werden gestuurd. Als de zaak op de spits wordt gedreven, en dat lijkt er wel op, zal het deze keer niet anders zijn.

De Nederlandse regering kruipt zoals altijd vrolijk achter de Amerikaanse meesters aan. Toen de SP in de Tweede Kamer waarschuwde dat de opbouw van NAVO troepen in het oosten als een provocatie gezien kan worden zei de Rat van Buitenlandse Zaken, Koenders, dat dit de taal van Poetin is. Wat hij er niet bij zei was, dat hij zelf de taal van de Kiev fascisten spreekt, waar hij het zo goed mee kan vinden. Niet verwonderlijk natuurlijk, bloedhonden weten elkaar altijd te vinden. In andere landen is er wel meer verzet tegen de NAVO strategie en de oorlogsvoorbereidingen. Maar er wordt nog steeds te veel weggekeken, hopend dat het allemaal zal overwaaien.

Om een oorlog tegen Rusland van start te laten gaan ontbreekt er nog een stuk van de puzzel. De oorlogshitsers hebben een boegbeeld nodig voor de beeldvorming. Het is al heel lang duidelijk dat Obama die rol niet kan spelen, al heeft hij wel geprobeerd om er werk van te maken. Maar bijvoorbeeld in het geval van Syrië is hij jammerlijk mislukt in de ogen van de oorlogshitsers, wat overigens voor het Syrische volk een zegen was. Hij staat te veel bekend als een slappeling zonder echte daadkracht, en daar hebben de moordenaarsbendes in het Pentagon en het NAVO hoofdkwartier niets aan. De oplossing lijkt echter nabij. Als Hillary Clinton tot president van Amerika wordt gekozen hebben de oorlogshitsers eindelijk het boegbeeld waar ze zo naar verlangen. Clinton hitst al jaren tegen Rusland en tegen alles wat niet onder Amerikaanse invloed staat, dus is ze in een unieke positie om de wereld in een oorlog te storten. Een geweten bezit ze niet, dus er staat niets in de weg.

Rusland heeft al deze voorbereidingen goed in de gaten en zal iedere uitdaging zonder schromen op pakken. Maar Moskou wil geen oorlog en laat zich ook niet een nieuwe wapenwedloop opdringen. Dat is een verstandig beleid waar de NAVO criminelen hun tanden op stuk mogen bijten. Toch betekend dit niet dat Moskou zelfstandig een oorlog kan voorkomen. Als het westen doorzet, en daar lijkt het erg veel op, zal Rusland moeten reageren. De NAVO zal zo’n oorlog nooit kunnen winnen, maar het zal wel een ramp voor Europa zijn. Amerika vecht altijd op het terrein van iemand anders en blijft zelf buiten schot. Dat is de lafheid van het Amerikaanse systeem, andere mogen voor de Amerikaanse belangen vechten en sterven als het systeem zelf maar in tact blijft.

We hebben het al eerder geschreven; we leven in gevaarlijk tijden. Dat zal nog gevaarlijker worden als Clinton president wordt. De wapenfabrikanten, waar ze zulke goede banden mee heeft, wrijven zich al in de handen. Het is nu meer dan ooit noodzakelijk dat Europa een eigen koers gaat varen en zich van de Amerikanen terugtrekt. Dat is niet langer een politieke beslissing, maar een zaak van leven en dood. De doodgravers van Europa, die in Warschau bijeen waren, mogen hun doel niet bereiken. Dit onder ogen van zo veel mogelijk mensen brengen zal in de komende tijd de eerste prioriteit zijn. Niemand moet kunnen zeggen dat ze het allemaal niet hebben geweten.

donderdag 7 juli 2016

BREXIT EN DE OORLOG BINNEN LABOUR



Niet alleen in Europa, maar ook binnen de Britse politiek blijft de Brexit stemming de gemoederen bezig houden. Terwijl de Conservatieven al begonnen zijn met de verkiezing van een nieuwe leider is er binnen de Labour Party een stevig conflict uitgebroken. Dit conflict lijkt over Brexit te gaan, maar als we even verder kijken is dit alleen maar een aanleiding. Er was al een langer lopende coup om de linkse leider Jeremy Corbyn af te zetten. Zijn vijanden zijn al bezig om hem te vervangen vanaf het moment dat hij werd gekozen. Brexit biedt nu een nieuwe stok om mee te slaan. Maar gelijktijdig is het een stok die wel eens tot een ware boemerang zou kunnen worden. Laten we dus maar eens kijken hoe de sociaal democraten elkaar naar de strot vliegen.

Zo als gezegd is de poging om Corbyn te wippen niet nieuw. Hij is met een grote meerderheid gekozen door de Labour leden. Maar de parlementsfractie is voor het grootste deel rechts en deze fractie heeft de beslissing van de leden nooit geaccepteerd. Verwonderlijk is dat niet want de fractie zit vol met het wrakhout en het schroot van de periodes Blair en Brown. Meest figuren die met de arbeidersklasse en de vakbonden geen enkele band hebben. Al tijdens de leiderschapsverkiezing heeft men al het mogelijke gedaan om Corbyn te stoppen. Hun samenzweringspraktijken mislukten en Corbyn nam zijn intrek. Maar een huwelijk gebaseerd op liefde is het nooit geworden. Haat is een woord dat de situatie dan een stuk beter beschrijft.

Corbyn heeft hier lak aan, en hij is nog steeds heel populair onder de gewone leden, de vakbonden, de arbeiders en de kiezers in het algemeen. Onder zijn leiding heeft Labour al verschillende bijverkiezingsoverwinningen weten te scoren. Iets wat na de grote nederlaag van 2015 een unicum genoemd mag worden. De rechtervleugel maakt dit niets uit en blijft tegenwerken. Zij hebben hun eigen agenda uit de Blair periode toen Labour koos voor de grote bedrijven boven de vertegenwoordiging van de arbeidersklasse. Dat is aan alles te merken, en dat is ook precies wat de partij ondermijnd. Op de achtergrond proberen renegaten als Blair en Brown de zaken binnen de partij nog steeds te sturen. De verkiezing van Jeremy Corbyn maakte dat een stuk moeilijk en is deze verraders dan ook een doorn in het oog.

Brexit

Het is al langer bekend dat Jeremy Corbyn geen vriend van de EU is. Dat is ook niet verwonderlijk, in het verleden was Labour tegen wat toen nog de Common Market werd genoemd. Het zou dus zo maar hebben gekund dat Corbyn voor de Brexit campagne was gaan voeren. Dat hij dit niet deed had te maken met de bovenstaande couppogingen. Waarschijnlijk wilde hij zijn vijanden niet nog meer munitie leveren. Hij besloot om zich toch maar voor een verblijf in de EU uit te spreken omdat het de rechten van de Britse arbeiders zou beschermen. Hetzelfde zou gelden voor de mensenrechten. Dit onder het motto; beter dat wat de EU op dit gebied heeft te bieden dan helemaal niets. Maar hij maakte wel duidelijk dat zijn kritiek op de EU niet verdwenen was en dat hij een meer democratische Europese gemeenschap wilde zien na een Ja stem. Het was een compromis, en zoals het vaak met dit soort manoeuvres gaat, heeft het averechts gewerkt.

De Britten stemden voor de Brexit en dat betekende dat naast Cameron ook Corbyn had verloren. Cameron besloot in de herfst op te stappen, maar Corbyn zag geen noodzaak om een zelfde besluit te nemen. Toch werden de messen al geslepen. Ironisch genoeg was het de leider van de Liberal Democrats die hier de munitie voor leverde. In een interview vroeg in de morgen na de uitslag beschuldigde hij Corbyn er van niet genoeg gedaan te hebben om een Brexit te voorkomen. Hij zou niet “geleverd” hebben. Als of de Labour kiezers niet in staat zouden zijn om zelf een beslissing te nemen, iets wat ze trouwens wel degelijk hebben gedaan, met de Brexit als resultaat. De beschuldiging werd met graagte overgenomen door Corbyn vijanden binnen Labour, en de bal was aan het rollen gebracht.

Kort daarna vertelde Hilary Benn, de zoon van Tony Benn, Jeremy dat hij geen vertrouwen meer in hem had. De Labour woordvoerder voor buitenlandse zaken werd door Corbyn op staande voet ontslagen. Deze Hilary Benn heeft eerder bewezen dat hij niet de ware erfgenaam is van zijn vader’s linkse ideologie. Hij is in de laatste jaren steeds verder naar rechts opgeschoven, en er bestaat geen twijfel aan dat Tony Benn hem ook buiten de deur gezet zou hebben in gelijk omstandigheden. Dit ontslag was aanleiding voor nog meer fractieleden om het bijltje er bij neer te gooien. We moeten wel opmerken dat geen van de ontslagbrieven echte politieke redenen bevatten, en men ook niet kon uitleggen waarom Corbyn zou moeten vertrekken. Voor Corbyn was dit alles geen probleem. Hij stelde anderen aan die wel loyaal aan de partij zijn. Hij maakte ook meteen duidelijk dat hij zelf niet zal opstappen. “Als er een nieuwe verkiezing voor partijleider wordt gehouden, zal ik weer kandidaat zijn,” waren zijn woorden. Hij heeft immers een mandaat van meer dan 60% van de leden, en hij zal al deze mensen nooit in de steek laten.

Klassenstrijd

Dus hebben zijn vijanden een probleem. De enige optie is om een andere kandidaat naar voren te schuiven en een nieuwe leiderschapsverkiezing uit te schrijven. Een Labour parlementslid was al bijna zo ver vorige week, maar zette het plan toch maar even in de ijskast omdat ze bang is dat Corbyn ook de volgende verkiezing zal winnen. Ze heeft eerst geprobeerd om hem onder druk te laten aftreden. Maar toen dat niet lukte trok ze terug. Er zullen zeker nog andere pogingen volgen. Maar het probleem voor de rechtervleugel blijft hetzelfde; Corbyn is nog steeds heel populair onder de leden en de bonden, en zolang dat zo is kan hij steeds opnieuw winnen. Dat zou zijn positie alleen maar verder versterken. Dus gaat het touwtrekken verder.

Labour is door de Brexit sneller dan verwacht op een kruispunt beland. Een confrontatie die er al een tijd zat aan te komen is nu in een stroomversnelling terecht gekomen. De partij zal moeten beslissen of het met Corbyn wil terugkeren naar de eigen basis in de Britse arbeidersklasse. Of dat men voort wil gaan op de middenweg ingeslagen door Blair en Brown. Als men de eerste optie kiest kan de partij weer tot op zekere hoogte optreden als spreekbuis van de arbeidersklasse. Een keuze voor de tweede optie zal betekenen dat de partij voor altijd verloren is. Dan kan de linkervleugel alleen nog maar afsplitsen. De komende weken zullen doorslaggevend zijn. Niet alleen voor Labour, maar ook voor de arbeiders die niet zonder vertegenwoordiging kunnen. De klassenstrijd stopt immers nooit.