donderdag 16 juni 2016

JE ZULT MAAR EEN AMERIKAANSE KIEZER ZIJN



Als we vanuit Europa naar de Amerikaanse politiek kijken, en zeker tijdens verkiezingsperiodes, valt niet aan het idee te ontkomen dat het om een soort circus gaat. Eigenlijk is het allemaal theater. Het gaat om persoonlijkheden, en enige inhoud is ver te zoeken. Toch is dit theater levensgevaarlijk, vooral voor Europa en de Europese volkeren. Achter de kleurige decors gaat een wereld schuil die gelijk staat aan een slangenkuil. Juist het concentreren op persoonlijkheden moet deze slangenkuil verbergen. Dat is lange tijd aardig gelukt. Tot nu, zo lijkt het. De slangen vertonen zich in het daglicht, en dat is geen prettig gezicht.

We staan nu weer aan de vooravond van een Amerikaanse presidentsverkiezing. Het zou mooi zijn als we konden zeggen dat het met ons niets te maken heeft. Dat het niet onze zaak is wat er aan de ander kant van de oceaan gebeurd. Helaas kunnen we dat nog steeds niet zeggen. De Amerikaanse greep op Europa en andere delen van de wereld is nog steeds zo danig, dat het ook voor ons belangrijk is wie er uit de slangenkuil tevoorschijn komt. Zeker, in het verleden zijn er figuren in het Witte Huis geweest die een donkere schaduw over de wereld hebben achter gelaten. We noemen Nixon, Reagan en de criminele Bush familie. Maar wat er nu uit de spelonken van duister Amerika tevoorschijn komt is veel meer dan een donkere schaduw. Het is meer dan de meest dreigende onweerslucht.

Natuurlijk weten we dat de Amerikaanse president niet meer is dan een uithangbord van het systeem dat het land regeert. We weten ook dat er nauwelijks verschil is tussen de Democraten en de Republikeinen. Beiden zijn partijen van het groot kapitaal die alleen wat oppervlakkige verschillen gaande houden, om de Amerikaanse kiezer het idee te geven dat er wat te kiezen valt. Dat niet alles al vast ligt nog voor er ook maar een stem is uitgebracht. De mythe moet immers in stand blijven, en dat mag miljoenen kosten. Het systeem ziet het als een goede investering.

Het staat nu vast dat de verkiezingen in november gaan tussen Trump voor de Republikeinen en Clinton voor de Democraten. Een grotere nachtmerrie kun je je eigenlijk niet voorstellen. Trump is een racist die de klok met gemak 100 jaar terug zou willen draaien. Als je wilt zoeken naar goede punten bij deze karikatuurfiguur ben je snel klaar. Die zijn er namelijk niet. Hij beweert nu wel dat hij in het algemeen tegen interventies in andere landen is, maar dat is vooral verkiezingstaal. Mocht deze schreeuwlelijk echt president worden zal het systeem hem wel van deze “dwaling” genezen. Trump heeft veel kanten die je ook bij fascisten tegen komt. Hij staat altijd klaar met simpele oplossingen, probeert iedereen te overschreeuwen, en hij gaat geweld niet uit de weg. Dat is vele malen bewezen bij de verkiezingsbijeenkomsten die hij heeft gehouden. Mensen met een andere mening kunnen bij Trump op klappen rekenen. Kortom; hij is een ramp die klaar staat om realiteit te worden.

Aan de andere kant zien we Hillary Clinton. Tot over haar oren verwikkeld in allerlei deals met grote bedrijven, vooral ook wapenfabrikanten. Ze is een bekende oorlogshitser en ziet interventies als de enige manier om de Amerikaanse belangen te verdedigen. Daar komt nog bij dat ze staat te popelen om een oorlog tegen Rusland te beginnen. Dat heeft ze in het laatste jaar keer op keer duidelijk gemaakt. We weten dus wat we kunnen verwachten als zij in het Witte Huis terecht komt. Sommige zien in Clinton een feministisch rolmodel, omdat ze kans maakt om de eerste vrouwelijk president te worden. Dat is totale onzin. Ze is veel meer een verslonsde Amerikaanse versie van Margaret Thatcher. Wat Thatcher voor vrouwenrechten heeft betekend hoeven we niet meer te beschrijven. Dat is meer dan genoeg bekend.

De enige fatsoenlijke kandidaat die aan de voorverkiezingen deelnam, en nog steeds in de race is, is Bernie Sanders. Hij zegt openlijk dat hij socialist is, iets wat in de Amerikaanse politiek nooit voorkomt. Zijn insteek was een campagne tegen de bezuinigingen, en inzet voor een beter leven voor iedereen. Helaas maakte hij geen kans omdat de Democratisch partijbonzen al vanaf het begin hadden besloten dat Clinton de kandidaat moet zijn. Toch heeft Sanders niet opgegeven en Clinton in een aantal staten het leven zuur gemaakt. Zelfs nu weigert hij zich terug te trekken, ondanks het feit dat hij geen kans meer maakt. Hij hoopt nog steeds op een ommekeer, en zelfs druk van Obama, om het bijltje er bij neer te gooien, mocht niet baten.

Of hij toch nog een kans maakt is niet te voorspellen. Clinton heeft het beruchte email schandaal nog niet achter zich kunnen laten. Er dreigen meer onthullingen, dus eigenlijk is nog alles mogelijk. Het feit dat zij regeringsmails via haar privé server liet lopen, toen ze nog in de regering zat, heeft de nationale veiligheid schade toegebracht. Ze deed dit omdat ze niet met de officiële computer overweg kon. Veel mails zijn intussen gelekt en er komen er nog meer. Uit de gelekte berichten blijkt ondermeer dat het Amerikaanse leger Clinton waarschuwde voor pogingen tot regime change in Libië. Het zou tot chaos en grotere macht voor de IS kunnen leiden. Clinton negeerde de voorspelling en zette door. Het resultaat is nu duidelijk zichtbaar. Als de schade nog groter blijkt te zijn dan nu lijkt, kon Clinton wel eens over deze zaak struikelen. Dan staat Sanders klaar als de enige overgebleven kandidaat. Waarschijnlijk weigert hij daarom ook om op te geven. Hij wacht gewoon zijn kans af, als die tenminste komt.

Mocht dit alles niet gebeuren en Clinton en Trump gaan om het presidentschap strijden, is dit de ergste nachtmerrie die men kan bedenken. Niet alleen voor Amerika, maar zeker ook voor Europa. De enige hoop is dan nog dat Sanders een eigen onafhankelijke campagne zal starten. Maar dat is duur en voor Sanders eigenlijk niet te betalen. Het Amerikaanse systeem is immers zo ingericht, dat alleen de twee grote partijen een kans maken. De kans is dus levensgroot dat men tussen Trump of Clinton moet kiezen. Je zult maar kiezer zijn in Amerika. Er is ook nog een groene kandidaat, maar ook dat lijkt een heiloze onderneming.

Wie ook het Witte Huis betreedt na de verkiezingen, de wereld zal een stuk onveiliger worden. Obama was een slappeling die alleen maar puin heeft nagelaten. Maar bij wat er nu komt zal dit als onschuldig afsteken. Voor Europa is er maar een weg; zo snel mogelijk afstand van Amerika nemen en de Amerikaanse invloed in en over Europa uitbannen. Alleen een onafhankelijk Europa heeft een toekomst. De Amerikaanse weg leidt regelrecht het vuur in. Reden dus om die weg zo snel mogelijk te verlaten. Als het kan, vandaag nog.