We kennen allemaal het gevoel, het
feestje was leuk, maar dan komt het moment waar iedereen tegen op ziet. Als de
rekening verschijnt hebben velen de neiging om snel weg te duiken. Het lijkt er
steeds meer op dat verschillende sociaal democratische leiders last van deze
neiging beginnen te krijgen. Weg duiken, doen alsof je van niets weet en de
handen in onschuld wassen. We zien het gedrag niet alleen bij PvdA leider
Diederik Samsom, maar ook bij de Duitse SPD leider Sigmar Gabriel. Deze laatste
is zelfs de trendsetter. Allemaal tekenen van een stroming in diepe crisis.
We kunnen zonder twijfel vaststellen
dat er binnen de sociaal democratie in een aantal landen een soort
terugtrekkingsbeweging gaande is. Dat is ook geen wonder als we kijken naar het
functioneren van de verschillende sociaal democratische partijen binnen
coalities met conservatieve of liberale partners. Zoals gezegd is de SPD leider
Sigmar Gabriel de trensetter op dit gebied. Zijn partij ging een coalitie aan met
de CDU van Merkel luide roepend dat er niet opnieuw mocht gebeuren wat eerder
het geval was geweest. Een eerdere coalitie was voor de SPD namelijk slecht
uitgepakt omdat men zich volledig ondergeschikt had gemaakt aan Merkel.
Toen de huidige coalitie tot stand
kwam gaf Gabriel een garantie aan zijn leden en kiezers dat deze keer de SPD
niet met zich zou laten sollen. Hij zou daar persoonlijk voor zorgen. De SPD
mocht geen bijwagen van de CDU worden. Flinke woorden, die door de naïeve
sociaal democratische achterban ook nog geloofd werden. Natuurlijk kwam er van
al deze woorden niets terecht. De SPD werd door Merkel volledig onder de voet
gelopen en had in het beleid niets te zeggen. Of het nu ging om de
vluchtelingen, deelname aan militaire interventies of wat voor issue dan ook,
Merkel’s wil was wet. In feite functioneerde de Beierse CSU, de partnerpartij
van de CDU, beter als het ging om de kritische noot dan de SPD. Kortom; Gabriel
kroop voor Merkel.
Dat kwam hem op forse kritiek te
staan, niet alleen binnen de SPD, maar ook van de vele teleurgestelde kiezers.
De SPD staat nu op het historisch laagste niveau in de peilingen ooit. Gabriel
werd al tijden gezien als de volgende kanseliers kandidaat van de SPD, maar hij
moet nu tegen de kritiek op fietsen en dat blijkt een hele klim. Hij lijkt het
zelfs al op te geven, bang voor de afrekening die gaat komen. Eerst werd gezegd
dat hij zich misschien zou terugtrekken door gezondheidsproblemen. Daar werd
toch maar van af gezien, omdat men al snel inzag dat dit een politieke ziekte
leek. Met andere woorden schoolziek.
Om toch bij het laaiende vuur vandaan
te komen heeft Gabriel nu voorgesteld om een verkiezing van de kandidaat te
organiseren. Hij zal dan zelf wel aan deze verkiezing mee doen, maar uit alles
blijkt dat hij hoopt verslagen te worden. Dan mag een ander het pak slaag
krijgen dat voor hem bedoeld is. Namen die genoemd worden zijn de huidige
minister van buitenlandse zaken Frank-Walter Steinmeier en Olaf Scholz, de
huidige burgemeester van Hamburg, die in zijn stad erg populair is. Deze
laatste heeft al gezegd dat hij de gifbeker liever aan hem voorbij ziet gaan.
Het zou dus kunnen dat Gabriel toch nog het bord soep moet uitlepelen dat hij
zelf heeft opgeschept.
In Nederland zien we intussen een
zelfde beeld ontstaan. Diederik Samsom had al langere tijd aangegeven dat hij
bij de volgende verkiezingen weer lijsttrekker van de PvdA wilde zijn. Net als
in Duitsland heeft de PvdA vanaf het begin van de huidige coalitie naar de
pijpen van Rutte’s VVD gedanst. Menig keer heeft Samsom uitgesproken wat een
geweldige relatie hij toch met Rutte heeft. Rutte kan hier alleen maar om
grijnzen, want intussen liet hij Samsom alle rotzooi opruimen die er maar te
vinden was. Het beleid van Rutte II is het beleid van Rutte en niemand anders.
De PvdA mocht het smerige werk doen en al haar verkiezingsbeloften breken.
Samsom bleef optimistisch, ondanks het feit dat net als de SPD in Duitsland,
ook de PvdA in de peilingen kelderde.
Nu is het uur van de waarheid aan het
naderen, want binnen niet al te lange tijd zijn er ook hier verkiezingen.
Samsom, bang voor een pak slaag van de kiezers, lijkt nu plotseling geen
lijsttrekker meer te willen zijn. Vol lafheid heeft hij gezegd pas na de zomer
uitsluitsel te willen geven over zijn toekomst. Ook hij rent nu om de hete
aardappel heen, die steeds dichter bij komt en ook steeds heter wordt. Intussen
beginnen andere kandidaten zich af te tekenen. Natuurlijk is een van de namen
die van Lodewijk Asscher, die al jaren op de nominatie staat. Maar ook
Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam wordt genoemd. Toch staan ook zij niet
echt te trappelen om het lijsttrekkerschap te aanvaarden. Ook zij zien de bui
al hangen. Het is een perfecte afspiegeling van wat er in Duitsland aan de hand
is.
Het is altijd weer verbazingwekkend
hoe de sociaal democraten er in slagen om steeds opnieuw het slachtoffer te
worden van de eigen ambities. Hiervoor gaan ze over lijken, soms zelfs
letterlijk. Kijk naar Van Rijn en zijn levensbedreigende bezuinigingen in de
zorg. Kijk naar Klijnsma en haar intimidatiepraktijken tegen mensen met een
uitkering. Praktijken die gerust terreur genoemd kunnen worden. En dan is er
nog de rat Koenders die als minister van buitenlandse zaken de fascisten in
Kiev de hand boven het hoofd houdt. Ooit heeft iemand gezegd dat de sociaal
democraten altijd de bloedhonden leveren die het smerige werk voor de heersende
klasse opknappen. Een uitspraak die tot op de dag van vandaag nog geldig is.
Nooit leert men lessen, alleen het betalen van de rekening na de misdadige
arbeid doet men liever niet. Een sociaal democraat met ruggengraat is een
schaars artikel.
Intussen dient zich de volgende in
deze rij al weer aan. In Frankrijk heeft de zich socialist noemde president Hollande
het aan de stok met de vakbonden. Hij heeft wetten ingevoerd die het
makkelijker maken om arbeiders te ontslaan. Het gevolg is dat er al weken wordt
gestaakt en gedemonstreerd. Ondanks deze acties blijft Hollande, als een
typische klassenverrader, roepen dat deze wetten hem heilig zijn. Weer iemand
die de kiezers niet zullen vergeven en die waarschijnlijk het hazenpad kiest
als de stembureaus open gaan.
Al deze zaken leveren het bewijs dat
de sociaal democratie niet alleen een stroming is die we als arbeidersvijandig
moeten zien, maar dat de sociaal democratische leiders gelijktijdig laffe
honden zijn, die er tussen uit knijpen als ze verantwoordelijkheid moeten
afleggen voor hun leugens en gebroken beloften. De sociaal democratie heeft de
arbeiders altijd verraden, en heeft steeds opnieuw de kant van de heersende
klasse gekozen. Laten we dat vooral niet vergeten als de tijd komt om met deze
onderkruipers af te rekenen.
