donderdag 30 juni 2016

GESTEMD MET HET HART – BREXIT 2016



Eigenlijk had bijna niemand het voor mogelijk gehouden. Dat het Britse volk werkelijk tegen de EU zou stemmen, na al de dreigementen en intimidatie, leek praktisch onmogelijk. Toch is Brexit nu een feit. Bijna 52% van de kiezers koos er voor om de EU te verlaten. Een grote overwinning voor iedereen in Europa die af wil van de dictatuur vanuit Brussel en Berlijn. Natuurlijk liggen er nog gevaren op de loer en staan we pas aan het begin van een lange strijd. Maar er is nu een stap gezet die niet meer uit te wissen valt. Hoe serieus dat is kun je aflezen aan de blinde paniek onder de heersende klasse, nadat het resultaat bekend werd gemaakt. Ze weten dat nu niets meer veilig is. De grote ommekeer heeft een aanvang genomen.

Het hoofd of het hart?

Dat de meeste Britten tegen de EU zijn, vooral In Engeland en Wales, was al jaren bekend. Het is altijd een moeilijke relatie geweest, vanaf de eerste periode in de jaren 70 van de vorige eeuw. Steeds opnieuw moest er onderhandeld worden over bijdragen, teruggaven en uitzonderingsposities. Ook bleef Groot Brittannië buiten de Euro zone. Eigenlijk hebben de meeste Britten de EU nooit geaccepteerd. Het werd gezien als een noodzakelijk kwaad dat alleen maar geld kostte. Vooral ook de bemoeizucht van Brussel en de toenemende Europese wetten zijn voor veel mensen een constante bron van ergernis. De EU past eenvoudig weg niet bij de manier van leven die de meeste Britten voor staan. Een eiland blijft een eiland met andere gewoonten en een andere mentaliteit. Toch leek het er lang op dat men in de EU zou blijven. De angst voor het onbekende na een Brexit maakte dat veel mensen overwogen om toch maar met het hoofd te stemmen. Uiteindelijk is het toch het hart geworden. Een moedig en vooral ook principieel besluit.

Uit de cijfers blijkt dat vooral de grote arbeidersgebieden in het Noorden en de Midlands voor de Brexit hebben gestemd. Londen en het zuiden wilden in de EU blijven. Wales stemde voor een Brexit en Schotland en Noord Ierland voor de EU. De laatste twee zijn speciale gevallen. Schotland steunt de EU omdat men hoopt dat dit de onafhankelijkheid van Londen mogelijk zal maken. Alleen in de wereld durft men niet aan, dus wordt de EU als een soort reddingslijn gezien. Dat dit op zich een misrekening is zal nog blijken. Als het gaat om bemoeizucht en opleggen van beslissingen is Brussel geen haar beter dan Londen. Maar dat is pas van later zorg. Schotland ziet de Brexit uitslag nu vooral als een mogelijkheid om het verloren referendum van 2 jaar geleden te corrigeren. De eerste stappen voor een nieuw referendum zijn meteen al gezet. Dat is een prima zet. Een onafhankelijk Schotland zou een stap zijn, die als voorbeeld dient voor alle volkeren die op zoek zijn naar het recht op zelfbestuur.

De Ierse zaak

Dat Noord Ierland tegen de Brexit stemde heeft vooral te maken met de mogelijkheden die het biedt op een verenigd Ierland. De Ierse Republiek is lid van de EU en daarom zien ook veel Noord Ieren het als een manier om van Londen af te komen. Eigenlijk is het een zelfde argument als in Schotland. Alleen hoeft Noord Ierland niet zelf lid te blijven van de EU omdat de Ierse Republiek al lid is. Toen de inkt op het uitslagformulier van het Brexit referendum nog nauwelijks droog, was riep Sinn Fein al op tot een referendum over een verenigd Ierland. Dit zal niet zo snel gaan omdat zowel Londen als Dublin niet staan te springen om een verenigd Ierland tot stand te brengen. Maar er is nu wel wat beweging, omdat iedereen het idee heeft gekregen dat na de Brexit stemming plotseling alles mogelijk is. Dat is een beetje voorbarig, maar er is iets veranderd, dat staat vast.

Winnen of verliezen?

Voordat we naar de onmiddellijk effecten van de Brexit uitslag gaan kijken, moet we eerst zien of de Engelse arbeidersklasse iets heeft gewonnen met deze stemming. Over een ding moeten we duidelijk zijn; Brexit betekend niet het afschaffen van het kapitalisme. In de economische structuur zal niet veel veranderen. Maar het zal wel een einde maken aan de verre dictatuur uit Brussel die op veel vlakken niet te stoppen was. Tegen Londen kun je in actie komen, tegen Brussel was dat eigenlijk niet mogelijk. Dat zullen veel Britse arbeiders hebben gedacht, want het waren vooral zij die voor de Brexit stemden. Het is dus een stap en niet het einde van de strijd. Brussel wordt medeverantwoordelijk gehouden voor de armoede in veel Britse steden en daar is nu de rekening voor gepresenteerd. Dat was juist, en is gelukkig goed begrepen.

De Britse arbeiders hebben dat veel beter begrepen dan de zogenaamde politieke leiders, ook in de Labour Party. Als Jeremy Corbyn zijn hart was gevolgd en voor de Brexit campagne had gevoerd had Labour een prachtige overwinning kunnen boeken. Maar hij durfde niet door de vele Blair yuppen in de partij. Daarom koos hij voor een stem voor de EU, hoewel wel met een kritische noot. Precies deze tussenoplossing, je zou het een vorm van polderpolitiek kunnen noemen, kan hem nu wel eens duur te staan komen. Dat is het resultaat als je in het veilige midden wilt blijven. Corbyn mag verloren hebben, maar de Britse arbeiders hebben nu meer ruimte om weer wat meer macht over hun eigen leven te krijgen.

Rechts of Links?

In een aantal kringen wordt beweerd dat de stem voor Brexit een overwinning voor rechts of zelfs extreem rechts is. Dat is absoluut niet waar. Labour kende ook zijn Brexit aanhangers en de meeste kleinere linkse partijen, zoals de Socialist Labour Party en de communistische partij, voerde campagne voor de Brexit. Zij hadden de gevoelens binnen de arbeidersklasse veel beter begrepen dan de Labour leiding. Toen deze leiders in de gaten kregen dat heel veel van hun aanhangers voor Brexit waren, was het te laat om nog iets aan hun houding te veranderen. Als ze dat al wilden.

Zeker zijn een aantal rechtse parlementsleden en de populistische UKIP blij met het resultaat. Maar dat maakt het geen overwinning voor rechts. Het zijn juist de gewone mensen in de arbeidersbuurten die de Brexit hebben doorgezet, niet de Londense yuppen die zelf geld aan de EU verdienen. We schreven het al eerder; oppositie tegen de EU is historisch gezien een links onderwerp. Juist omdat links dit onderwerp heeft verwaarloosd, hebben rechtse kringen het kunnen kapen. Maar dat verandert niets aan de historische achtergrond. De EU is een instituut van het grootkapitaal. Dat instituut heeft nu een gevoelige klap gehad, en dat kan alleen links maar tot vreugde stemmen.

Inslag van de bom

Er bestaat geen twijfel aan dat de uitslag als een bom insloeg binnen de Engelse regering. De arrogante miljonair Cameron maakt korte tijd later bekend dat hij in oktober opstapt en de onderhandelingen over het uittreden aan een nieuw iemand over laat. Maar daar houdt het niet op. De Conservatieve partij is door het referendum en de uitslag in stukken gescheurd. Die zullen niet zo maar weer aan elkaar te lijmen zijn. Ook dat is goed nieuws voor de arbeidersklasse. De kans is nu groot dat een pro-Brexit Tory de nieuwe leider zal worden, misschien Boris Johnson, misschien ook iemand anders. Dat is ook niet zo belangrijk. Belangrijk is wel dat het hele Britse establishment met het referendum een gok heeft gewaagd, die verloren is gegaan. Dat kan alleen maar als welkom nieuws beschreven worden. De chaos van het moment gaat weer voorbij, maar de lange termijn schade zal veel groter zijn, zowel binnen het Britse establishment, als ook binnen de EU.

De motieven voor de stemming moeten niet verkeerd begrepen worden. De Britten hebben tegen de EU gestemd, en niet tegen de Europese volkeren of andere Europese landen. Het doel van ons allemaal moet zijn, een begin maken met het afbreken van de hele EU, die onze landen in haar greep houdt, en zonder uitzondering de orders van de Amerikanen uitvoert. De EU kan Europa alleen maar in het verderf leiden, en dat hebben de Britse kiezers heel goed begrepen. Ondanks alle dreigementen en intimidatie vonden ze de juiste weg, en dat geeft hoop voor alle Europese volkeren.

Moving the Goalposts

Als er iets schokkends gebeurt, zoals nu de Brexit, zul je altijd een aantal wanhoopsdaden tegen komen. Zo hebben ongeveer 3 miljoen mensen een internetpetitie getekend om het referendum over te laten doen. Dit is een oud idee van de heersende klasse; laten stemmen tot je het juiste resultaat hebt. In dit geval zal het niet werken omdat de leiders van Labour en de Conservatieven hebben gezegd dat ze de beslissing respecteren, en dus een nieuw referendum uitsluiten. Intussen heeft de persoon die de petitie begon gezegd dat zijn idee is gekaapt door anderen en dat hij de petitie niet meer nodig vindt.

Er is ook nog een Labour parlementslid die vindt dat de hele stemming maar gewoon genegeerd moet worden, alsof er nooit een referendum is geweest. Dit soort figuren beweert allemaal dat ze democraten zijn. Alleen als het niet gaat zoals ze willen is het snel afgelopen met de democratie. Het geeft ook aan hoeveel respect sommige types hebben voor de mening van het volk. Er zullen nog een aantal pogingen komen om de boel te blokkeren, “moving the goalposts” zoals dat in Groot Brittannië heet. Maar al deze pogingen zullen weinig kans maken. Mocht dit toch het geval zijn zal het respect voor het establishment onder de Britten nog verder dalen, als dat al mogelijk is. Het nulpunt is immers al jaren geleden bereikt.

De toekomst van de EU

Er kan geen twijfel aan bestaan dat de Brexit een gevoelige klap is voor de hele EU. Men kan de andere kant uit blijven kijken, maar het is een feit dat de EU in heel veel landen vijandig wordt bekeken. Er zijn nu oproepen voor referenda in Nederland, Denemarken en Frankrijk. Die zullen er niet snel komen, want de Eurokriminelen in Brussel hebben nu duidelijk gezien wat er gaat gebeuren als het volk zich mag uitspreken. Deze fout zullen ze niet snel opnieuw maken. Maar hoe het ook verder gaat, de EU zit zondermeer in de slotfase. Precies dat is goed nieuws voor iedereen die over de jaren slachtoffer is geworden van de EU dievenbende, en dat zijn we praktisch allemaal.

Een belangrijke poot van het grootkapitaal staat nu onder grote druk, en dat zal niet snel veranderen. Dat is een vooruitgang omdat de chaos het moeilijker zal maken om Europa vanuit Washington te regeren. Er zullen meer rebellen komen die de strijd met Brussel aan gaan. Dat kan andere ontwikkelingen, zoals de geplande oorlog tegen Rusland, vertragen of tenminste tijdelijk blokkeren. De eindstrijd in deze hele zaak is nog niet in zicht, maar de angst en paniek zit er bij de kapitalisten goed in, en dat is prachtig om te zien.

donderdag 23 juni 2016

REFERENDUM TOT IN DE DOOD



Vandaag stemmen de Britse kiezers in het referendum over EU lidmaatschap. Wat de uitslag zal zijn valt bijna niet te voorspellen. Het staat al wel vast dat de campagne een van de smerigste is geweest die de Britse politiek ooit heeft gezien. De campagne over het Schotse lidmaatschap van de UK was al een dieptepunt, maar wat er in de laatste weken allemaal is gedaan en gezegd gaat alle perken te buiten. Vooral de heersende klasse heeft alle haatregisters opengetrokken om toch maar te voorkomen dat Groot Brittannië de EU zal verlaten. Niets was heilig, zelfs het leven zelf niet.

Dit laatste slaat op de moord op het Labour parlementslid Jo Cox, die vorige week in haar kiesdistrict in Yorkshire werd vermoord. Neergeschoten door een fascist en ook nog met een mes bewerkt. Ze was 41 jaar. De man, die kort daarna werd opgepakt en intussen vast zit, riep “Britain first”, voor dat hij rustig wegliep. Een paar dagen later in de rechtbank gebruikte hij uitspraken als “dood aan de verraders” en “vrijheid voor Groot Brittannië”. Het zijn woorden die vooral in extreem rechtse kring voor komen. Een plaatselijk antiracismeorganisatie heeft gezegd dat hij banden had met Amerikaanse neonazi groepen. De kans dat dit klopt is groot. De autoriteiten gaan er van uit dat het een gerichte aanslag was.

Jo Cox wilde dat Groot Brittannië binnen de EU blijft en daar voerde ze ook fanatiek campagne voor. Op zich niets bijzonders dus, want beiden kampen voeren fanatiek campagne. Maar het is al heel lang duidelijk dat aan deze campagne eigenlijk niets normaal is. Van alle kanten is er haat en angst in gepompt om de vaak wat magere argumenten kracht bij te zetten. Beiden kampen doen hier aan mee, en de rivaliteit loopt dwars door de partijen heen. In feite zijn de grootste scheldpartijen te bespeuren geweest tussen Conservatieven die op dit gebied diep gesplitst zijn. Voeg daar nog de populistische UKIP partij aan toe en je hebt een giftige cocktail, waar bij het wachten was op het eerste slachtoffer. Dat dit slachtoffer nu juist een Labour lid is, is ironisch, maar niet onverwacht.

Rechts heeft namelijk de campagne voor of tegen de zogenaamde Brexit gelijktijdig om gezet in een campagne voor of tegen vluchtelingen. Zowel de rechtse Conservatieven als ook UKIP beweren dat het voortdurende lidmaatschap van de EU alleen maar meer vluchtelingen en migranten zal betekenen en dat er voor de autochtone Britten niets meer zal overblijven. Er zijn campagneposters waarop lange rijen vluchtelingen staan afgebeeld, die klaar zouden staan om massaal het land te bestormen als het EU lidmaatschap gehandhaafd blijft.

Maar ook de pro-EU lobby laat zich niet onbetuigd. Zowel Cameron als Osborne komen met de meest bizarre beweringen over wat er gaat gebeuren als Groot Brittannië de EU verlaat. Om er een paar te noemen: de economie zal instorten, het geld voor de pensioenen zal verdwijnen, het aantal terroristen zal toenemen en de kans op oorlog wordt steeds groter. Ze beweren nog net niet dat de builenpest zal uitbreken of dat buitenaardse wezens een aanval voorbereiden, maar het komt er allemaal dicht bij. Wel is het zo dat Osborne met een strafbudget dreigt, vol nieuwe bezuinigen, als de Britten de moed zouden hebben om tegen de EU te stemmen. Kijk hoe democratisch het allemaal gaat. Beiden kampen spelen de angstkaart, want ook Labour leider Jeremy Corbyn zegt dat de rechten van de arbeiders zullen verdwijnen als er uit de EU gestapt wordt. Andere Labour vertegenwoordigers zeggen dat dit onzin is. Er is ondertussen zoveel gelogen, gedreigd en gewaarschuwd dat niemand meer weet wat er nu werkelijk zal gebeuren.

Dit soort angstspelletjes zijn natuurlijk een prima voedingsbodem voor extreem rechtse types en hun sympathisanten, die toch al overlopen van frustratie. Meestal kiezen ze dan sociaal democraten als doelwit, omdat ze die verantwoordelijk houden voor de multiculturele samenleving en de toestroom van migranten. Dan gaat het scenario in werking dat we eerder bij de massamoordenaar Breivik in Noorwegen zagen. Deze keer heeft de fascistische moordenaar maar een slachtoffer gemaakt. In Noorwegen waren het er meer dan 70. Hoeveel van dit soort figuren er nog rond lopen is niet te overzien. Maar het is wel een fenomeen dat toeneemt. Daar komt nog bij dat steeds meer mensen zich compleet machteloos voelen, zonder invloed op hun eigen leven en de maatschappij in het algemeen. Natuurlijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn of haar daden. Maar we moeten niet vergeten dat ook het hele establishment in dit alles een grote rol speelt. Zij zijn het die inspelen op de angst en die onzekerheid prediken. Alleen de ware vijanden laten ze onbesproken, dat zijn namelijk hun meesters en die moeten buiten schot blijven.

We kunnen er niet onderuit dat ook links deels verantwoordelijk is voor de nu ontstane situatie. Veel te veel onderwerpen, zoals de EU, de NAVO en de vluchtelingenproblematiek zijn aan rechts over gelaten. Zij mogen deze onderwerpen kapen en er hun eigen verhaal bij maken, bijna zonder weerwoord. Terwijl juist deze issues ooit agendapunten van links waren. Er is te veel geschipperd en te veel los gelaten. Jeremy Corbyn mag dan zeggen dat de EU de rechten van de arbeiders beschermd, hij gaat er dan volledig aan voorbij dat de EU een instituut van het grootkapitaal is, dat verantwoordelijk is voor de vele bezuinigingen waar tegen hij zelf steeds campagne heeft gevoerd.

De rechten van de arbeiders moeten worden beschermd door de vakbonden en de arbeiders zelf, en niet door een filiaal van het grootkapitaal dat af en toe wat kruimels mag uitdelen. Beweren dat de bescherming uit Brussel moet komen is een zwaktebod waar de kapitalisten alleen maar over kunnen glimlachen. Het wordt tijd dat deze modernistische onzin eindelijk de nek wordt omgedraaid. Geen enkele principiële socialist kan voor de EU zijn, net zoals geen enkele principiële socialist voor de NAVO kan zijn of deze moordenaarsbende uit wanhoop maar kan negeren. Ook op het gebied van vluchtelingen moet duidelijk zijn dat politieke vluchtelingen en vervolgden altijd welkom zijn. Maar dit zelfde kan niet gelden voor gelukzoekers die liever de benen nemen dan te vechten voor hun eigen rechten en families in eigen land. We hebben het eerder geschreven; je vecht waar je staat, en nergens anders. Als deze punten weer op de linkse agenda komen, kan er weer eerlijk leiding worden gegeven aan de arbeidersklasse en iedereen die zich tegen het huidige systeem keert.

Laten we ons even verplaatsen in de gemiddelde Brit, die in de afgelopen weken niets dan leugens en bedreigingen over zich heen heeft gekregen. Hoe kun je dan nog een beslissing nemen als er geen heldere leiding is met duidelijke taal zonder franje? Precies die rol hoort links te spelen. Jammer genoeg zie je dat nu alleen bij de wat kleinere partijen. Maar dat is niet genoeg. Als we de straat, en eigenlijk alle Europese landen, niet aan de fascisten en hun Amerikaanse sponsors willen laten, zal het roer echt om moeten, en zal links zich moeten herpakken. Anders komen we terecht in een situatie waarbij de moord in Yorkshire deze week nog maar een klein incident zal zijn in vergelijking. De signalen staan al zo lang op rood, maar bijna niemand ziet het of wil het zien.

Het is al jaren duidelijk dat de meeste Britten tegen de EU zijn. Toch is de kans groot dat ze zullen stemmen om te blijven. Het zal dan een stem uit angst zijn en niet uit het hart. De tegenmacht om zo’n stemming wel eerlijk te laten verlopen ontbreekt. Dus sterft een moeder van 2 kinderen in een gewone straat in Yorkshire, niet alleen om haar mening, maar omdat wij als Europese arbeidersklasse, na eeuwen strijd, niet in staat zijn een maatschappij af te dwingen waarin fascisme en haat geen kans krijgen. Af gezien van het referendum is dat misschien nog wel het grootste verlies van allemaal.

donderdag 16 juni 2016

JE ZULT MAAR EEN AMERIKAANSE KIEZER ZIJN



Als we vanuit Europa naar de Amerikaanse politiek kijken, en zeker tijdens verkiezingsperiodes, valt niet aan het idee te ontkomen dat het om een soort circus gaat. Eigenlijk is het allemaal theater. Het gaat om persoonlijkheden, en enige inhoud is ver te zoeken. Toch is dit theater levensgevaarlijk, vooral voor Europa en de Europese volkeren. Achter de kleurige decors gaat een wereld schuil die gelijk staat aan een slangenkuil. Juist het concentreren op persoonlijkheden moet deze slangenkuil verbergen. Dat is lange tijd aardig gelukt. Tot nu, zo lijkt het. De slangen vertonen zich in het daglicht, en dat is geen prettig gezicht.

We staan nu weer aan de vooravond van een Amerikaanse presidentsverkiezing. Het zou mooi zijn als we konden zeggen dat het met ons niets te maken heeft. Dat het niet onze zaak is wat er aan de ander kant van de oceaan gebeurd. Helaas kunnen we dat nog steeds niet zeggen. De Amerikaanse greep op Europa en andere delen van de wereld is nog steeds zo danig, dat het ook voor ons belangrijk is wie er uit de slangenkuil tevoorschijn komt. Zeker, in het verleden zijn er figuren in het Witte Huis geweest die een donkere schaduw over de wereld hebben achter gelaten. We noemen Nixon, Reagan en de criminele Bush familie. Maar wat er nu uit de spelonken van duister Amerika tevoorschijn komt is veel meer dan een donkere schaduw. Het is meer dan de meest dreigende onweerslucht.

Natuurlijk weten we dat de Amerikaanse president niet meer is dan een uithangbord van het systeem dat het land regeert. We weten ook dat er nauwelijks verschil is tussen de Democraten en de Republikeinen. Beiden zijn partijen van het groot kapitaal die alleen wat oppervlakkige verschillen gaande houden, om de Amerikaanse kiezer het idee te geven dat er wat te kiezen valt. Dat niet alles al vast ligt nog voor er ook maar een stem is uitgebracht. De mythe moet immers in stand blijven, en dat mag miljoenen kosten. Het systeem ziet het als een goede investering.

Het staat nu vast dat de verkiezingen in november gaan tussen Trump voor de Republikeinen en Clinton voor de Democraten. Een grotere nachtmerrie kun je je eigenlijk niet voorstellen. Trump is een racist die de klok met gemak 100 jaar terug zou willen draaien. Als je wilt zoeken naar goede punten bij deze karikatuurfiguur ben je snel klaar. Die zijn er namelijk niet. Hij beweert nu wel dat hij in het algemeen tegen interventies in andere landen is, maar dat is vooral verkiezingstaal. Mocht deze schreeuwlelijk echt president worden zal het systeem hem wel van deze “dwaling” genezen. Trump heeft veel kanten die je ook bij fascisten tegen komt. Hij staat altijd klaar met simpele oplossingen, probeert iedereen te overschreeuwen, en hij gaat geweld niet uit de weg. Dat is vele malen bewezen bij de verkiezingsbijeenkomsten die hij heeft gehouden. Mensen met een andere mening kunnen bij Trump op klappen rekenen. Kortom; hij is een ramp die klaar staat om realiteit te worden.

Aan de andere kant zien we Hillary Clinton. Tot over haar oren verwikkeld in allerlei deals met grote bedrijven, vooral ook wapenfabrikanten. Ze is een bekende oorlogshitser en ziet interventies als de enige manier om de Amerikaanse belangen te verdedigen. Daar komt nog bij dat ze staat te popelen om een oorlog tegen Rusland te beginnen. Dat heeft ze in het laatste jaar keer op keer duidelijk gemaakt. We weten dus wat we kunnen verwachten als zij in het Witte Huis terecht komt. Sommige zien in Clinton een feministisch rolmodel, omdat ze kans maakt om de eerste vrouwelijk president te worden. Dat is totale onzin. Ze is veel meer een verslonsde Amerikaanse versie van Margaret Thatcher. Wat Thatcher voor vrouwenrechten heeft betekend hoeven we niet meer te beschrijven. Dat is meer dan genoeg bekend.

De enige fatsoenlijke kandidaat die aan de voorverkiezingen deelnam, en nog steeds in de race is, is Bernie Sanders. Hij zegt openlijk dat hij socialist is, iets wat in de Amerikaanse politiek nooit voorkomt. Zijn insteek was een campagne tegen de bezuinigingen, en inzet voor een beter leven voor iedereen. Helaas maakte hij geen kans omdat de Democratisch partijbonzen al vanaf het begin hadden besloten dat Clinton de kandidaat moet zijn. Toch heeft Sanders niet opgegeven en Clinton in een aantal staten het leven zuur gemaakt. Zelfs nu weigert hij zich terug te trekken, ondanks het feit dat hij geen kans meer maakt. Hij hoopt nog steeds op een ommekeer, en zelfs druk van Obama, om het bijltje er bij neer te gooien, mocht niet baten.

Of hij toch nog een kans maakt is niet te voorspellen. Clinton heeft het beruchte email schandaal nog niet achter zich kunnen laten. Er dreigen meer onthullingen, dus eigenlijk is nog alles mogelijk. Het feit dat zij regeringsmails via haar privé server liet lopen, toen ze nog in de regering zat, heeft de nationale veiligheid schade toegebracht. Ze deed dit omdat ze niet met de officiële computer overweg kon. Veel mails zijn intussen gelekt en er komen er nog meer. Uit de gelekte berichten blijkt ondermeer dat het Amerikaanse leger Clinton waarschuwde voor pogingen tot regime change in Libië. Het zou tot chaos en grotere macht voor de IS kunnen leiden. Clinton negeerde de voorspelling en zette door. Het resultaat is nu duidelijk zichtbaar. Als de schade nog groter blijkt te zijn dan nu lijkt, kon Clinton wel eens over deze zaak struikelen. Dan staat Sanders klaar als de enige overgebleven kandidaat. Waarschijnlijk weigert hij daarom ook om op te geven. Hij wacht gewoon zijn kans af, als die tenminste komt.

Mocht dit alles niet gebeuren en Clinton en Trump gaan om het presidentschap strijden, is dit de ergste nachtmerrie die men kan bedenken. Niet alleen voor Amerika, maar zeker ook voor Europa. De enige hoop is dan nog dat Sanders een eigen onafhankelijke campagne zal starten. Maar dat is duur en voor Sanders eigenlijk niet te betalen. Het Amerikaanse systeem is immers zo ingericht, dat alleen de twee grote partijen een kans maken. De kans is dus levensgroot dat men tussen Trump of Clinton moet kiezen. Je zult maar kiezer zijn in Amerika. Er is ook nog een groene kandidaat, maar ook dat lijkt een heiloze onderneming.

Wie ook het Witte Huis betreedt na de verkiezingen, de wereld zal een stuk onveiliger worden. Obama was een slappeling die alleen maar puin heeft nagelaten. Maar bij wat er nu komt zal dit als onschuldig afsteken. Voor Europa is er maar een weg; zo snel mogelijk afstand van Amerika nemen en de Amerikaanse invloed in en over Europa uitbannen. Alleen een onafhankelijk Europa heeft een toekomst. De Amerikaanse weg leidt regelrecht het vuur in. Reden dus om die weg zo snel mogelijk te verlaten. Als het kan, vandaag nog.

donderdag 9 juni 2016

DE VERMOORDE ONSCHULD VAN ERDOGAN



Het was zo’n gezellig samenzijn. Aan de ene kant van de parkbank Duitsland’s Merkel, en aan de andere kant Erdogan van Turkije. Samen staarden ze in de verte, dromend van een gezamenlijk toekomst, terwijl de rest van de wereld in brand staat. Ze konden het zo goed vinden samen, waarbij we wel moeten aantekenen dat Erdogan af en toe even de knuppel moest gebruiken. Maar dat vond Merkel niet erg. Misschien zelfs wel leuk. Bijna een idylle dus. Tot dat het Duitse parlement roet in het eten gooide. Roet dat door de rest van de wereld als een grote noodzaak wordt gezien. Maar gelijktijdig roet dat Turkije herinnert aan een diep zwart verleden, waar men niets van wil weten.

Afgelopen week stemde het Duitse parlement eindelijk voor een resolutie die de moord op 1.5 miljoen Armenen, door de voorlopers van de Turkse staat, als genocide erkende. Deze stap heeft 101 jaar geduurd, niet alleen in Duitsland, maar in veel westerse landen. De druk van Turkije om de massamoord geen genocide te noemen is nog steeds enorm hoog. Veel landen zijn keer op keer onder die druk bezweken. Bang voor de woede van de Turken, en bang voor de handelsbetrekkingen. Duitsland heeft nu eindelijk die angst aan de kant gezet en de ware aard van de gebeurtenissen van 1915 erkend. Laat, maar beter laat dan nooit. En zelfs nu, 101 jaar later, is de woede van de Turken er nog steeds. De woede van de daders, die geen daders willen zijn.

Als je het nuchter bekijkt kom je vanzelf op de vraag waar de Turken zich eigenlijk zo druk over maken. De genocide op het Armeense volk werd niet gepleegd door de huidige Turkse staat. Die bestond nog niet. Het was het Ottomaanse Rijk dat zich schuldig maakte aan de moordpartij. Armenen werden afgeslacht of op lange marsen gestuurd waar ze nooit meer van terug zouden komen. Het is gebeurd, het is beschreven en gedocumenteerd en het valt niet te ontkennen. Net zo min als de Holocaust en de Ierse hongersnood. Het zijn zwarte feiten in de geschiedenis. Het zou voor de Turken makkelijk zijn geweest om dit toe te geven en te zeggen; “Dat waren niet wij, maar de Ottomanen. Met ons heeft het niets te maken.” Toch deden ze dit niet en doen ze dat nog steeds niet. De Turkse staat, voor en nu tijdens Erdogan, blijft beweren dat er geen volkerenmoord was. Dat het gewoon om oorlogsslachtoffers ging, en dat het er ook veel minder waren. Met leugens en dreigementen probeert men deze “Turkse waarheid” in stand te houden.

Maar waarom? Het antwoord op deze vraag ligt in de manier waarop de Turkse staat en ook grote delen van het Turkse volk naar zichzelf kijkt. Men wordt verteld en gelooft, dat het grootste goed op deze aarde is, om als Turk te worden geboren. Het is een andere uitleg van het uitverkoren volk. Het is ook enigszins gelijk aan het geloof van de Duitsers onder Hitler dat ze een “herrenvolk” en “übermenschen” waren. Met andere woorden; net als de Duitsers toen geloven de Turken van nu nog steeds dat ze beter zijn dan andere volkeren. Dat ze zich boven andere volkeren en de mensheid in het algemeen kunnen plaatsen. Natuurlijk geldt dit niet voor alle Turken, maar het is in iedere geval wel een behoorlijke meerderheid. Het is dit idee van beter zijn dan een ander dat de ontwikkeling van Turkije in de weg staat. Want “übermenschen” geven nooit toe dat ze fout hebben gezeten. Zelfs hun voorgangers kunnen geen fouten maken. Dat zou immers de onschendbaarheid aantasten. Daarom zal het huidige Turkije de genocide op de Armenen nooit erkennen. Het gaat zelf gewoon door met de volgende genocide, nu op de Koerden. Zo lang de huidige staatsideologie stand houdt zal dat ook niet veranderen.

Maar waarom heeft Turkije hier zo lang mee weg kunnen komen? Andere volkerenmoorden worden immers ook benoemd en de schuldigen aangewezen. Wat is er in dit geval zo verschillend? Het antwoord is boven al een beetje gegeven. Het gaat allemaal om belangen. Het belang van de Turkse staat voor andere wereldmachten was steeds groter dan de belangen van de Armenen en ook de Koerden. Het was allemaal een kwestie van strategie. Toen de Turkse staat ontstond werd daar door verschillende machten van geprofiteerd met als doel; een stevige vinger in de pap van het Midden Oosten. Turkije ligt immers op een strategische plaats.

Later werd Turkije NAVO lid gemaakt om op die manier de Sovjet Unie te bestrijden. Wat de Turken in het verleden hadden uitgevoerd, en nu nog uitvoeren werd als minder belangrijk gezien. De andere belangen waren steeds groter. Dat Duitsland nu wel het woord genocide gebruikt is voor de Turkse staat erg pijnlijk omdat juist Duitsland altijd als grootste bondgenoot in Europa werd gezien. Duitsland wist indertijd van de volkerenmoord, maar omdat het Ottomaanse Rijk een bondgenoot was in de Eerste Wereld Oorlog werd er gezwegen. Meer dan 100 jaar lang. Duitsland heeft dit nu doorbroken en gelijktijdig ook de eigen rol in deze zaak benoemd.

Dit werd al eerder door de Koerden gedaan. Tijdens de genocide hebben sommige Koerdische stammen aan de moordpartijen deel genomen om in ruil hiervoor concessies te krijgen van het Ottomaanse Rijk. Andere Koerden hielpen juist de Armenen. Een paar jaar geleden hebben de Koerdische organisaties de rol van de Koerden in de genocide toegegeven en excuses aangeboden. Dit was een grote en moedige stap die door Armenië en de Armeense organisaties erg is gewaardeerd.

De volgende vraag is waarom juist Duitsland nu deze stap heeft gezet. Als het aan Merkel had gelegen was de stemming er nooit gekomen. Zij heeft achter de schermen alles gedaan om de resolutie te schrappen of tenminste uit te stellen. Zo bang is ze dat de zogenaamde vluchtelingendeal met Turkije schade zou oplopen. Nog de zondag voor de stemming heeft Erdogan haar gebeld om druk uit te oefenen. Het mocht echter niet baten. De zaak was al te ver gekomen en alle partijen in het Duitse parlement steunden de resolutie. Uiteindelijk moest ook Merkel voor stemmen om te voorkomen dat ze opnieuw werd beschuldigd van het kruipen voor dictator Erdogan. Maar ze bracht haar stem wel een dag eerder uit, en tijdens het debat liet ze zich niet zien. Toch een beetje kruipen dus.

Dat de stemming precies nu is gekomen is deels toeval, maar het zal zeker ook een rol hebben gespeeld dat de Duitse politiek de chantagepraktijken van Erdogan meer dan zat is. Dit was een mooie gelegenheid om de dictator dwars te zitten. Dat lukte ook prima, want Erdogan ontstak in woede na de stemming. Hij riep de Turkse ambassadeur uit Duitsland terug en kwam met nieuwe dreigementen. Zelfs Duitse parlementsleden werden en worden bedreigd. Veranderen doet dat natuurlijk niets. Duitsland heeft eindelijk recht gedaan aan de geschiedenis.

Nederland is nog steeds niet zo ver. De regering wil niet spreken over de Armeense genocide, maar houdt het bij “de kwestie van de Armeense genocide”. Weer een typische beschamende polderoplossing. Doen als of je wat doet en eigenlijk niets doen. Poldergedrag ten voeten uit. Asscher gaat dat dan ook nog staan verdedigen, en lijkt er trots op te zijn dat Nederland net iets slimmer is geweest dan Duitsland. Als het niet zo tragisch was, zou je in lachen uitbarsten. Net als al 101 jaar lang het geval is, ruilt de Nederlandse regering de gevoelens van de Armenen in tegen de handelsbetrekkingen met Turkije. Dat is een miserabele vertoning waar we ons allemaal voor moeten schamen.

Hier is echter de zaak niet mee klaar. De Armeense genocide is meer dan 100 jaar geleden. Maar op dit moment worden de Koerdische steden in puin geschoten en de Koerden vermoord door het Turkse leger. Dat gebeurt nu, en de wereld, ook Nederland, kijkt toe. Men kijkt niet eens de andere kant op, maar blijft wel zwijgen. Deze nieuwe genocide wordt gepleegd door een NAVO land, een kandidaat lid voor de Europese Unie, en gelijktijdig een land waarmee Nederland een associatieverdrag heeft ondertekend. Toch blijft men hardnekkig zwijgen. De lessen van de geschiedenis leert men immers nooit, want ook tijdens de Holocaust zweeg men. Tijdens herdenkingen roept men altijd “dat nooit meer’. Het zijn loze woorden zonder ook maar een schijn van betekenis. Terwijl deze woorden nog nagalmen wordt in Koerdistan de volgende stad in stukken geschoten en de bewoners verbrand. Hoe hypocriet kun je eigenlijk zijn?