donderdag 18 februari 2016

SYRIE IN HET OOG VAN DE STORM



De hele wereld kijkt naar Syrië, een land dat het slachtoffer is geworden van internationaal touwtrekken. Alle problemen lijken in Syrië bij elkaar te komen; de opmars van de groene fascisten van de ISIS, de grootheidswaanzin van de Turkse moordenaar Erdogan, de zucht naar wereldheerschappij van de Amerikanen en de oorsprong van de vluchtelingencrisis. Steeds lijkt er wat hoop te ontstaan dat er verbetering komt, en steeds wordt die hoop de bodem in geslagen. Kortom; de storm die Syrie heeft getroffen is nog lang niet gaan liggen. Een storm die intussen steeds grotere gebieden meesleept, en ons allemaal bedreigt.

Sinds 2011 is Syrië in oorlog. Sommige noemen het een burgeroorlog, maar er zijn zo veel externe krachten betrokken dat het in feite een ouderwetse veroveringsoorlog is. Niets meer en niets minder. Wat begon als wat protesten tijdens de zogenaamde “Arabische lente” werd door de Amerikanen al snel omgezet tot gewapende opstand tegen het regime van Assad. Assad zat de Amerikanen al jaren in de weg omdat hij een bondgenoot van zowel Iran als Rusland was en nog steeds is. Volgens Washington werd het dus tijd om hem af te zetten en een pro-Amerikaans regime te vestigen. In Iran durfde men dit niet aan, maar in Syrië wel. Het plan kon echter niet volledig worden uitgevoerd omdat Rusland het blokkeerde. Hierop stapten de Amerikanen over op een andere tactiek en begonnen samen met de Europeanen rebellen in Syrië, waaronder de ISIS, te trainen en te bewapenen. Onder hun leiding mocht de ISIS uitgroeien tot de bedreiging die het nu is voor de hele wereld. Washington gebruikt al jaren groene fascisten om niet populaire regimes omver te werpen.

Op deze wijze sudderde de oorlog jarenlang door, met steeds meer slachtoffers, steeds meer vluchtelingen en steeds meer vernietiging. De Amerikanen beweerden de ISIS te bestrijden, maar dat was maar schijn. In feite heeft men nooit anders gedaan dan proberen om Assad te verjagen. Toen de terroristische dreiging te groot werd greep Rusland in. De ISIS wordt vanaf eind september regelmatig door Rusland gebombardeerd en het Syrische leger is nu in staat om grote stukken land terug te winnen op de terroristen. Dit alles heeft het beeld van de afgelopen jaren volledig veranderd. Het zag er lang naar uit dat Assad het inderdaad zou verliezen, maar Rusland heeft dit voorkomen en heeft als prioriteit om Syrië te zuiveren van terroristen. Tot grote woede van Washington en Brussel lijkt dit ook steeds beter te lukken. De terroristen verliezen terrein en raken steeds vaker omsingelt. Het bolwerk dat het westen jaren lang heeft uitgebouwd wordt nu met de regelmaat van de klok verder in elkaar geschoten.

Detail

Hierboven schetsen we de grote lijnen van het conflict, maar er speelt natuurlijk veel meer. Niet alleen Amerika is betrokken, samen met haar zogenaamde Europese “partners”, ook een aantal regionale machten speelt een rol. We kunnen hier een onderscheid maken tussen legale en illegale interventies. Zoals gezegd zijn Rusland en Iran de enige bondgenoten van Syrië. De strijdkrachten van deze landen zijn op verzoek van de Syrische regering in het land en dat betekend dat hun acties en activiteiten legaal zijn onder de internationale wet. We zien verder betrokkenheid van Amerika, de Europese landen en de regionale machten Saudi Arabie en Turkije. Deze landen zijn niet gewenst door de Syrische regering, en dus zijn hun activiteiten illegaal. Dat geldt trouwens ook voor de geplande Nederlandse bombardementen op Syrië.

Wat is nu de drijfveer van deze illegale interventies? Boven hebben we de Amerikaanse plannen al besproken, maar hoe zit het met Saudi Arabie en Turkije? Turkije is nog het meest direct betrokken, te meer ook omdat de Turken een grens met Syrië delen. Turkije heeft een aantal ijzers in het vuur op dit gebied. Ten eerste heeft de Turkse AKP regering de ISIS jaren lang bewapend en gesteund. Voorraden gaan via Turkije naar de ISIS en in ruil voor deze steun krijgt Turkije goedkoop de gestolen ISIS olie. De familie van de Turkse leider Erdogan, een groene fascist van het ergste soort, is persoonlijk betrokken bij deze handel. Een situatie die het westen niet wenst te zien, ondanks de vele bewijzen. De olie komt via de gebieden, die in handen van de ISIS zijn, Turkije binnen en wordt vandaar uit verder getransporteerd en verkocht. Dit levert enorme winsten op. Onder Amerikaanse druk doen de Turken net als of ze de ISIS bestrijden, maar dat is totale onzin. Nog steeds wordt de ISIS vanuit Turkije bevoorraad en worden gewonde ISIS strijders in Turkije verpleegd.

Een tweede drijfveer van Turkije is de strijd tegen de Koerden. In het Syrische gedeelte van Koerdistan heeft de Koerdisch YPG militie zich vanaf het begin tegen de ISIS verzet. De Koerden zijn de enige militaire kracht op de grond die de ISIS bendes en de andere groene fascisten met succes bestrijdt. Hierdoor zijn zij via een vreemde wending ook de bondgenoten van Amerika geworden. Immers de Amerikanen willen aan de wereld laten zijn dat ze de ISIS bestrijden, maar ze willen geen troepen sturen. Dus maken ze gebruik van de Koerden als een soort vooruitgeschoven eenheid. Het resultaat is dat de Koerden steeds meer gebied in handen krijgen en dat is een doorn in het oog van Turkije. De Turken hebben immers juist de strijd tegen de ISIS als excuus gebruikt om een nieuwe volkerenmoord tegen de Koerden in gang te zetten. De PKK wordt gebombardeerd en de Koerdische steden worden met zware wapens beschoten. Vele burgerslachtoffers zijn het gevolg.

Maar deze moordpartijen kunnen de Koerden van de YPG niet ophouden en de militie staat nu dicht bij de Turkse grens. Uit wanhoop schieten de Turken nu ook over de grens heen op de Koerdische en ook de Syrische troepen. We zien dus dat de ene bondgenoot van Amerika, NAVO lid Turkije, schiet op een andere bondgenoot van de Amerikanen, de Koerdische strijders en inclusief de Koerdische dorpen. Weliswaar heeft Amerika Turkije opgeroepen om hier mee te stoppen. Maar het gaat om een halfhartige oproep, die dan ook niet werkt. De beschietingen gaan gewoon door. Voor vooral de Koerden is deze situatie erg gevaarlijk. De beschietingen zijn nog wel te overleven, maar Turkije dreigt ook met een invasie. Als dat gebeurd is de kans groot dat Amerika toch de kant van Turkije zal kiezen en dan zijn de Koerden opnieuw het slachtoffer. Gelukkig zien de Koerdische leiders dat ook in en worden er meer en meer contacten aangeknoopt met het Syrische leger en met Rusland. Het is de enige manier om een verdere moordpartij te voorkomen. De Turken hebben geen interesse in het bevechten van de ISIS of het Syrische leger. Hun doel is alleen het uitmoorden van de Koerden. Erdogan heeft nachtmerries van een onafhankelijk Koerdistan wat steeds meer tot de mogelijkheden gaat behoren. Zo als iedere kat in het nauw maakt hij dus rare sprongen. Een invasie is daarom niet uitgesloten.

Saudi Arabie

Ook Saudi Arabie speelt een steeds grotere rol in het conflict. Ook de Arabieren dreigen met een invasie, zogenaamd om de ISIS te bestrijden. Maar hun werkelijke doel is Iran. Iraanse troepen vechten aan de kant van het Syrische leger en dat betekend voor Saudi Arabie dat haar aartsvijand direct betrokken is. Saudi Arabie steunt ook verschillende terroristengroepen in het gebied, maar dat lijkt men niet voldoende te vinden. Naast Jemen lijkt Saudi Arabie nu ook militair te willen ingrijpen in Syrië. Misschien op eigen houtje, misschien samen met Turkije. Het is dus duidelijk dat de gevaren alleen maar aan het toenemen zijn en een grote escalatie in de komende dagen is niet uit te sluiten.

Het mag lijken dat Turkije en Saudi Arabie onafhankelijk van Amerika hun eigen potje aan het koken zijn. Maar dat is een verkeerd beeld. Beiden zijn VS bondgenoten en zullen niets doen zonder dat Washington dit beveelt of het oogluikend toestaat. Het betekend wel dat Amerika op een zeker moment gevaarlijk keuzes moet gaan maken waarvan de consequenties niet zijn te overzien. Het kan uiteindelijk tot een directe confrontatie met Rusland komen.

Rusland

De wapenstilstand die Rusland en Amerika afgelopen week hebben gesloten doet het lijken als of de eerste stappen zijn gezet richting een politieke oplossing. Maar dat is verre van zeker. Deze wapenstilstand is een noodstap waar vooral door Amerika en Europa op is aangedrongen. Niet omdat men in zit over de oorlog en de vele slachtoffers, daar heeft men zelf over de jaren voldoende aan bijgedragen. Het gaat er veel meer om dat met Russische luchtsteun het Syrische leger en de Koerden voor het eerst aan de winnende hand zijn. Vooral de omsingeling van Aleppo is in het westen hard aangekomen. Als Aleppo wordt veroverd op de terroristen, en daar lijkt het steeds meer op, heeft het westen een groot deel van de oorlog verloren. Men gebruikt nu weer dezelfde tactiek als in de Oekraïne, als de door het westen gesteunde fascisten in het nauw komen roepen de westerse machten om een wapenstilstand. Zo hopen ze hun vriendjes toch nog te redden, of op zijn minst wat tijd te geven.

Of deze vlieger op zal gaan valt te betwijfelen. Rusland kent deze tactiek natuurlijk ook en om te voorkomen dat de omsingeling van Aleppo weer wordt opgeheven gaat het bestand pas na een week vertraging in. Ook zullen de Russische luchtaanvallen op de ISIS en andere terroristische groepen gewoon door gaan. Het Syrische leger kan dus gewoon het offensief voortzetten en zo steeds meer terrein bevrijden. Dat kan het begin van een echte oplossing zijn.

Europa

De rol van Europa tijdens de hele oorlog is niet meer geweest dan het slaafs volgen van de Amerikaanse bevelen. Alleen had men buiten de vluchtelingencrisis gerekend. De tuinkabouters die zich Europese leiders noemen hadden deze aanval niet zien aankomen. Nu is men plotseling voor een snelle oplossing van de oorlog om te voorkomen dat er nog een paar miljoen vluchtelingen naar Europa komen. Merkel maakt het zelfs zo bont dat ze Rusland de schuld van de vluchtelingencrisis geeft. Dat heeft ze overigens niet zelf bedacht, ze herhaald gewoon de woorden van de financiers crimineel Soros, die zelf verantwoordelijk is voor talloze conflicten wereldwijd. Merkel wil in wanhoop een manier vinden om de schuld te kunnen afschuiven. Ze denkt dat iedereen aan een geheugenstoornis leidt. Immers de vluchtelingen stroomden al de hele zomer binnen, terwijl Rusland pas eind september  met de luchtaanvallen begon. Merkel zelf heeft de grenzen geopend nadat haar zogenaamde bondgenoot Erdogan de vluchtelingenkampen opende en de richtingaanwijzers naar Europa opstelde. Dat is de ware toedracht.

Daar komt bij dat Erdogan nog lang niet klaar is met het spelletje. Hij heeft nog 2.5 miljoen vluchtelingen in reserve zodat hij Europa verder kan chanteren. Europa zal dus geen enkele rol spelen in het oplossen van de oorlog. Men wordt veel te veel bezig gehouden met de vluchtelingen, en de onrust en politiek geweld in de eigen landen, om een bijdrage te kunnen leveren. Duitsland mag denken dat het iets in de wereld te zeggen heeft, maar om hun Amerikaanse meesters kunnen ze niet heen. Terwijl de Europese landen wanhopig proberen om elkaar tot solidariteit op te roepen raakt het continent steeds verder in een crisis en begint de EU langzaam te scheuren. Dingen die men zelfs een jaar geleden niet eens voor mogelijk had gehouden worden nu realiteit.

Trouwens, als we het over de vluchtelingen en solidariteit hebben moeten we toevoegen dat deze hele crisis opnieuw heeft bewezen dat onder Arabieren zoiets als solidariteit niet bestaat. De Golf staten bulken in het geld en hebben enorm veel ruimte. Maar ze vangen nauwelijks een vluchteling op. Hun mede Arabieren zijn de Golfstaten geen cent waard. Dat geldt trouwens niet alleen voor de Syriërs. Ook de Palestijnen worden door de Arabische wereld als tweede klas burgers gezien. Wat er ook gebeurd, ze hebben al jaren geen vinger uitgestoken om de Palestijnen te helpen. Dat is geen kwestie van keuzes, maar een kwestie van mentaliteit.         
Conclusie

De vraag is nu hoe dit allemaal gaat aflopen en wat de toekomst van Syrië zal zijn. Waarschijnlijk zou het inderdaad het beste voor Syrië zijn als het Syrische leger, met Russische steun, het land heroverd en de terroristen van de ISIS en Al Nusra vernietigd. Dat is wat er nu gebeurd, en als dit proces is afgesloten moeten de Syriërs eindelijk de kans krijgen om te beslissen wat ze zelf willen. Het is hun land en zij moeten beslissen door wie ze geregeerd willen worden. Dat hoeft ook niet automatisch Assad te zijn. Het is een interne kwestie die alleen geregeld kan worden als de rust terug keert. Rusland, die een gelijksoortige afloop nastreeft, kan dit proces garanderen door verdere aanvallers op afstand te houden, en de westerse ambities blijvend te blokkeren.

Als er geen verdere interventies komen kan dit proces binnen afzienbare tijd van start gaan. Voor Syrië zou dit een toekomst betekenen, maar het is de vraag of verdere provocaties te voorkomen zijn. Het lijkt er op dat zowel Turkije als Saudi Arabie, met instemming van Amerika, vastbesloten zijn om de boel verder te laten escaleren. Als dat gebeurd is alles mogelijk. Al jaren lang wordt gezegd dat een derde wereld oorlog waarschijnlijk in het Midden Oosten zal starten. We kunnen nu preciezer zijn. Als de westerse machten en hun plaatselijk loopjongens hun gevaarlijke koers voortzetten, zal de derde wereld oorlog in Syrië beginnen. Het punt waarop van een terugkeer geen sprake meer kan zijn ligt nu binnen handbereik. De komende weken zullen duidelijk maken of de storm gaat liggen of dat er een orkaan zal losbreken. We kunnen alleen maar hopen dat het eerste het geval is. Maar de signalen staan zonder meer op rood.