Wie in het laatste jaar de media heeft
gevolgd kan het niet zijn ontgaan dat het ene gruwelverhaal over de zogenaamde
Islamitische Staat (IS) het andere opvolgde. Misdaden,
mensenrechtenschendingen, veroveringen, verkrachtingen; het leek geen einde te
nemen. Hoeveel journalisten hebben we bijna in tranen op onze beeldbuizen
gezien als er weer een gijzelaar was onthoofd of een historisch bouwwerk
opgeblazen? Uit al deze rapportages bleek steeds hetzelfde; de IS was een
misdadige organisatie die met wortel en tak moest worden uitgeroeid. Zelfs
Rutte gaf te kennen dat jihadisten die vanuit Nederland naar de IS vertrokken
beter daar konden sterven.
Als je niet beter wist zou je zeggen
dat het westen in gevecht was met een doodsvijand. Met veel mediavertoon werd
dan ook een jaar geleden aangekondigd dat een coalitie geleid door de
Amerikanen luchtaanvallen zou gaan uitvoeren tegen de IS. Het begon in Irak en
ging toen in Syrië verder. De aanvallen in Syrië waren overigens illegaal omdat
ze niet met de Syrische regering waren afgesproken en er ook geen VN mandaat
was. Het luchtruim van Syrië werd dus gewoon iedere dag geschonden zonder dat
iemand zich om de internationale wetten bekommerde die dit verbieden. Al snel
kwamen er berichten binnen over de grootscheepse aanvallen en de doelen die
geraakt zouden zijn. Het vreemde was alleen dat de IS niet om deze aanvallen
leek te geven. De organisatie ging gewoon door met land veroveren en mensen
vermoorden. Waren de westerse aanvallen dan zo ineffectief, of is de IS met
recht een onoverwinnelijke organisatie?
Op deze vragen hebben we intussen
antwoord. Sinds 30 september is Rusland namelijk begonnen met aanvallen op de
IS in Syrië. Deze keer legale aanvallen want de Syrische regering heeft Moskou
om hulp en ondersteuning gevraagd. En wat blijkt? Binnen een week heeft de
Russische Luchtmacht meer schade aan de IS aangericht dan het westen in een
jaar. Grote delen van de infrastructuur van de groep is verwoest en veel IS
leden zijn op de vlucht. Voor de Russische bommen zijn ze bang, terwijl ze
immuun leken tegen de bommen uit het westen. Zeker, Rusland werkt samen met het
Syrische leger, dat een grondoffensief is begonnen, maar dat is nog geen
verklaring voor het mislukken van de westerse inspanningen. Of zou het niet zo kunnen
zijn dat het westen zich helemaal niet heeft ingespannen om de IS te
vernietigen?
President Poetin heeft een duidelijk
standpunt ingenomen; hij steunt de legitieme regering van Syrië en ziet alle
terroristen als legitiem doelwit. Het maakt niet uit bij welke organisatie zij
horen, hoewel het hoofddoel de IS blijft. Na lange tijd te hebben geroepen dat
de IS ons allemaal bedreigd zou je denken dat het westen blij is met de
Russische acties. Maar het tegendeel blijkt het geval. Meteen nadat de eerste
bommen op de IS stellingen waren gevallen begonnen de westerse media te klagen
dat Rusland de verkeerde groepen aanpakte, dat de aanvallen de situatie alleen
maar erger zouden maken, en dat de operatie gevaarlijk is.
Deze zwarte propaganda was het
duidelijkste bewijs van wat wel al heel lang wisten; namelijk dat het westen de
IS helemaal niet wil aanpakken, maar de terroristen blijft gebruiken om het
Syrische leger aan te vallen. Het hoort allemaal bij het Amerikaanse plan voor
“regime change”. De westerse regeringen en media liepen over van kritiek omdat
hun beschermelingen eindelijk werden aangepakt. Nu zijn het de terroristen die
worden uitgeroeid, en niet meer de gewone burgers die door de Amerikanen en hun
mededaders als onbelangrijk werden gezien. Geweten hebben we het altijd; de
Amerikaanse en Europese wapens die naar de zogenaamde “gematigde” terroristen
gingen kwamen in handen van de IS en Al Nusra terecht. Een belangrijke schakel
in dit hele net werk is Turkije. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Ankara
het hardste jammerde toen hun IS vriendjes uit hun stellingen werden geschoten.
De leugens van het westen zijn intussen zo onwaarschijnlijk dat alleen een
onnozele er nog in kan geloven, en dat met heel veel moeite.
Rusland heeft laten zien dat het weer
een stem heeft in het Midden Oosten en dat het niet langer accepteert dat
bondgenoten door het westen worden aangevallen en uitgemoord. In een verklaring
heeft president Poetin gezegd dat de operatie in Syrië geen haastklus was. Er
zijn weken van voorbereiding aan vooraf gegaan om het materieel op de juiste
plek te krijgen en de doelen te selecteren. Van dit alles werd het westen op de
hoogte gesteld omdat Rusland niets te verbergen heeft. Dat maakt het voor
Washington niet minder zuur. Men was juist van plan om een “no-fly zone” in te
stellen in Syrië, wat meestal de laatste stap is in een campagne om een
regering omver te werpen. Dat gaat nu niet meer gebeuren. De Amerikanen mogen
blij zijn als ze zelf nog boven Syrië mogen vliegen.
De Amerikaanse conclusies zijn snel
getrokken; men is gestopt met het trainen van gematigde terroristen, een
programma dat toch al aan het mislukken was. Verder heeft de Amerikaanse marine
een van haar schepen teruggetrokken. In feite is de Amerikaanse rol in Syrië
voorlopig uitgespeeld. Wat nog erger is voor Washington is dat haar eigen bondgenoten
in de regio de Russische acties direct of indirect steunen. Irak heeft
toegestaan dat kruisrakketen, afgevuurd op de IS door de Russische Marine, over
haar gebied vlogen. Men zou ook graag zien dat Rusland de IS in Irak
bombardeert. Verder is Israel begonnen met het verstrekken van informatie over
de IS aan de Russische strijdkrachten. Al deze zaken zijn een klap in het
gezicht voor Obama en zijn Pentagonbende van moordenaars.
De Amerikanen zullen het er op termijn
zeker niet bij laten zitten, maar voorlopig heeft President Poetin Washington
weer de voet dwars gezet. Er zijn intussen geruchten dat de Amerikanen
luchtdoelartillerie naar de IS willen smokkelen om op de Russische vliegtuigen
te schieten. Dit soort criminele activiteiten kunnen zeker niet worden
uitgesloten. Maar Rusland zal met alles rekening houden, dus een Amerikaanse
verrassing zit er niet in. Wel toont het opnieuw aan hoe ver de Amerikanen gaan
in hun steun voor groepen die ze beweren te bestrijden. Jarenlang hebben ze dit
alles zonder tegengas kunnen doen. Maar die tijd is nu voorbij.
Het is niet de eerste keer dat Rusland
een belangrijke stap heeft gezet om vijanden van de mensheid uit te schakelen.
In 1945 was het de Sovjet Unie die Hitler de nek brak. Nu is het Rusland die de
IS terroristen aan het opruimen is. In plaats van kritiek zou Rusland hiervoor
een staande ovatie moeten ontvangen. Te veel mensen staan nu nog onder de
invloed van de Amerikaanse propaganda. Maar de steun voor Rusland neemt toe, en
die steun zal in de komende tijd alleen maar verder groeien. Meer en meer
mensen zijn op zoek naar krachten die niet met loze woorden komen, maar doen
wat ze zeggen. Rusland heeft zichzelf bewezen, eerst in de Oekraïne en nu in
Syrië, en dat schept vertrouwen. De tijd dat de Amerikanen ongestraft het ene
na het andere land konden binnenvallen om hun onzalige politieke lijn op te
leggen behoort tot het verleden. Dat is een belangrijk stap naar een nieuwe
wereld.
