In de laatste weken is de Turkse AKP
regering begonnen met luchtaanvallen op de stellingen van de PKK in Zuid
Kurdistan (Noord Irak). Het is de eerste keer in een aantal jaren dat er weer
op de Kurdische stellingen wordt geschoten. Bij de bombardementen zijn tot nu
toe een klein aantal Guerrillastrijders om het leven gekomen. Er zijn wel veel
meer slachtoffers onder de burgerbevolking. Zo werd een dorp vlak bij het PKK
Hoofdkwartier in Kandil door de Turkse luchtmacht platgebombardeerd. De nieuwe
oorlog begon nadat een terrorist, waarschijnlijk van de IS, zichzelf had
opgeblazen tijdens een bijeenkomst van Jonge Socialisten in Suruc, niet ver van
de grens met Syrië. Hierbij vielen 32 doden en vele gewonden. Omdat de Turkse
staat de IS al jaren steunt en bewapend en dus medeverantwoordelijk is voor de
aanslag, liquideerde de PKK kort daarna twee Turkse politieagenten. Later was
er ook nog een bomaanslag in Amed waarbij tenminste 1 militair omkwam. Sinds
het begin van de luchtaanvallen zijn ook de aanvallen van de Guerrilla
toegenomen. Een logische reactie op de oorlogsverklaring van Erdogan.
De Turkse staat gebruikte kort na
Suruc de verschillende aanslagen als excuus om een offensief te beginnen tegen
zowel de IS als ook de PKK. Tenminste zo luidt de officiële lezing. In feite
wordt er maar beperkt opgetreden tegen de IS terwijl de hoofdaanval tegen de
PKK is gericht. Immers de AKP en de IS zijn nog steeds broeders en de aanvallen
over en weer zijn maar show. Turkije staat nu wel toe dat een Turkse
luchtmachtbasis wordt gebruikt door de Amerikanen voor de aanvallen op de IS.
Dit groene licht was nodig om van de Amerikanen gedaan te krijgen dat Turkije
de PKK weer mocht aanvallen. Overigens worden deze aanvallen in veel Europese
landen maar met lede ogen aangezien. Immers de Koerden zijn de enigen die echt
tegen de IS vechten en ook succes hebben. De Europeanen willen eigenlijk niet
dat deze situatie in het gedrang komt. Zoals gewoonlijk trekken de Amerikanen
zich hier niets van aan. Hun gebruikelijke doel is alleen maar om meer oorlogen
en conflicten aan te stoken. Ook de NAVO heeft zijn steun uitgesproken voor de
Turkse regering. Omdat de Amerikanen de NAVO controleren is dit geen
verrassing.
Naast de luchtaanvallen op Kandil en
andere PKK gebieden zijn er ook in heel Turkije arrestaties uitgevoerd. Men
beweerd dat het hierbij om IS en PKK aanhangers gaat, maar ook dat is een
leugen. Het zijn meest Koerden en linkse Turken die worden opgepakt. Overigens
waren de militaire operaties al een aantal weken aan de gang, en namen de
provocaties toe. Men zocht een aanleiding voor een volledige aanval en die werd
geleverd door de aanslag in Suruc. De IS heeft de dictator Erdogan dus weer in
de kaart gespeeld. Zo als gebruikelijk zul je hier in de westerse media weer
niets over terug vinden.
De achterliggende reden voor het
nieuwe AKP offensief is de verkiezingsuitslag van bijna 2 maanden geleden, toen
de AKP haar meerderheid verloor en de pro-Kurdische HDP over de 10% kiesdrempel
heen kwam. Dit blokkeerde het plan van Erdogan om een officiële presidentiële
dictatuur te vestigen. Hij probeert het nu op deze manier opnieuw. In een
coalitie was hij nooit geïnteresseerd. Immers een dictator wenst niemand naast
zich. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen. De groene fascisten van de AKP
zijn hetzelfde als de kemalisten van vroeger. De kleur mag verschillend zijn,
maar het karakter is niet veranderd. Ze gebruiken dezelfde tactieken en uitvluchten.
Erdogan wilde nooit een vredesproces om de Kurdische kwestie op te lossen, hij
wilde alleen maar tijdwinst boeken om verkiezingen te winnen en intussen de PKK
van binnenuit te vernietigen. Dit laatste is hem niet gelukt, zoals het ook
eerder de kemalisten, met als drijvende kracht het leger, niet lukte.
De PKK zegt nu dat het
staakt-het-vuren van de laatste paar jaar geen zin meer heeft. Dat is de juiste
benadering. Nu blijkt ook hoe correct de beslissing van de PKK leiding was om
de wapens niet in te leveren, zoals in de vredesvoorstellen van Abdullah Öcalan
stond. Deze wapens zijn nu hard nodig om de strijd tegen de fascisten, zowel de
AKP als ook de IS, voort te zetten. De ontwikkelingen van de laatste dagen
hebben bewezen dat de zogenaamde aanval op de IS alleen maar schijn is, en
dient als camouflage voor de aanval op de Kurden. Ook de bovengenoemde geluiden
uit Europa, dat de aanval op de PKK niet juist is, moeten we met een korreltje
zout nemen. Deze dingen worden alleen maar gezegd omdat Europa bang is voor de
IS en in de Kurden handige “bondgenoten” zien die tegen de IS kunnen strijden,
zonder dat er Europees bloed wordt vergoten. Als het er op aan komt zal Europa
altijd de kant van Turkije kiezen, tegen de PKK en de Kurden. Ook vanuit Europa
is dus niets te verwachten. Over de terroristen in Washington hoeven we al
helemaal niet te praten, want zij zijn de aanstokers van al deze ellende.
De ware bedoelingen van Erdogan werden
ook al snel duidelijk op het politieke toneel. AKP parlementsleden hebben
opgeroepen tot een verbod op de HDP. De partij zou verbonden zijn met de PKK.
Er lopen ook onderzoeken tegen HDP leider Demirtas. De AKP zal er alles aan
doen om de HDP uit te schakelen of tenminste te beschadigen, zodat Erdogan de
volgende verkiezingen kan winnen. Deze verkiezingen zullen niet lang op zich
laten wachten. Erdogan kan zich zelf dan weer afschilderen als de beschermer
van de Turkse staat. Zo is de cirkel dan weer rond. We kunnen alleen hopen dat
steeds meer Turken zullen begrijpen dat Erdogan geen redder is maar een
machthongerige dictator met bloed aan zijn handen.
Voor de PKK en de Kurden blijft er
maar een weg open; strijden voor een vrij en onafhankelijk Kurdistan. Gewoon
dus het oude doel waar het al die jaren geleden mee is begonnen. Alleen wat je
zelf met strijd wint heeft waarde en zal duurzaam zijn. Alles wat gegeven wordt
heeft een prijs en is maar tijdelijk. Een volk van 40 miljoen is sterk genoeg
om zich vrij te vechten. Alle andere wegen lopen dood. Het was geen fout om deel
te nemen aan de vredesonderhandelingen, ondanks het feit dat het vanaf het
begin twijfelachtig was of the AKP regering wel serieus was. Onderhandelen is
altijd beter dan oorlog voeren. Maar de kaarten liggen nu op tafel en het is
duidelijk dat er niets meer is om over te onderhandelen.
De Kurdische vrijheidsbeweging zal de
blik nu op Kurdistan moeten richten, met de successen in Rojava als richtsnoer.
Van Ankara was en is niets te verwachten. Alleen maar bommen, granaten, dood en
verderf. Een oplossing binnen de Turkse grenzen is door Erdogan eigenhandig aan
flarden geschoten. De oplossing ligt in de eenheid van de Kurden. Als die
eenheid er komt zal het Kurdische volk een kracht zijn in het Midden Oosten
waar rekening mee gehouden moet worden. Precies dat is Erdogan’s ergste
nachtmerrie.
De oorlog zal nu voorlopig doorgaan en
de uitkomst is ongewis. Grote delen van het Midden Oosten zijn in rep en roer
en het beeld verandert iedere dag. Voor het Kurdische volk betekend dit een
aantal mogelijkheden om de toekomst in eigen hand te nemen. Niet meer toegeven
aan kolonialisten of andere duistere krachten. Geen uitverkoop meer van
Kurdische belangen, en een einde aan de onderlinge verdeeldheid. De tijd is
gekomen dat het Kurdische volk aan de eigen toekomst gaat werken. Een toekomst
die onherroepelijk verbonden is met de PKK en haar ideologische basis. De
nieuwe toekomst, waar de Kurden al zo lang op wachten, is er, maar zal alleen
realiteit worden als iedereen er zelf in geloofd en tot actie over gaat. Biji
PKK! Biji Kurdistan!
In samenwerking met de
Informatiedienst Kurdistan-Nederland (IKN)
