De toon van de westerse media wordt
met de dag meer hysterisch als het gaat om nieuws met betrekking tot Rusland of
President Poetin. Kort geleden ging men weer totaal door het lint omdat Poetin
een wet had ondertekend die het mogelijk maakt om NGO’s, die zich vijandig
opstellen tegenover Rusland, buiten de deur te werken. Er werd onmiddellijk de
conclusie getrokken dat het om een inperking van de mensenrechten ging en dat
Poetin opnieuw zijn macht wilde tonen. Op zich was deze reactie niet zo
verwonderlijk want met deze wet heeft de Russische regering het westen weer een
mogelijkheid ontnomen om van binnenuit in te grijpen in de Russische politiek.
Daar is men in Washington en Brussel natuurlijk niet over te spreken, wat meteen
in de gelijkgeschakelde media wordt overgenomen.
Maar hoe zit het dan met deze NGO’s en
van welk spel maken ze deel uit? Jaren geleden waren het meestal de ambassades
en consulaten van landen die fungeerden als basis voor spionage en andere
ondermijnende activiteiten. Dit was en is alom bekend en dat maakt dat landen
die het niet zo met elkaar kunnen vinden elkaars ambassades en andere
gelijksoortige diensten intense in de gaten houden. Dat werkt beperkend en er
wordt altijd naar nieuwe mogelijkheden gezocht om dit soort activiteiten op een
meer ongeziene manier voort te zetten. Het westen heeft er al lang geleden voor
gekozen om NGO’s op dit terrein in te zetten. Op zich hebben deze clubs een
verkeerde naam. Ze beweren niet aan regeringen gebonden te zijn, maar in de
praktijk blijkt dat toch vaak anders.
Veel NGO’s hangen af van
overheidssubsidies en andere giften en dat maakt het voor regeringen makkelijk
om wat terug te vragen voor de vrijgevigheid. Je ziet dan ook vaak dat dit
soort clubs worden ingezet in landen waar de regering van het thuisland weinig
banden mee heeft. Hoewel niet alle NGO’s als spionageorganisaties kunnen worden
weggezet, rapporteren ze wel vaak terug en verstrekken informatie die op andere
manieren moeilijk te krijgen is. Maar het gaat nog veel verder. Onder de vlag
van NGO zijn er allerlei oncontroleerbare stichtingen in het leven geroepen,
die over veel geld beschikken en zich vestigen in landen waar het westen
plannen mee heeft. Het gaat dan zeker niet om positieve plannen. Dit soort
stichtingen legt vaak de basis voor bewegingen die worden ingezet om een
regering die het westen niet ziet zitten om ver te werpen. Zo worden de
stichtingen en organisaties van de multi-kapitalist George Soros hier constant
voor gebruikt. Soros heeft met trots toegegeven dat hij de Maidan in Kiev heeft
georganiseerd en gefinancierd.
De werkwijze in dit soort campagnes is
iedere keer hetzelfde en het gaat over het algemeen om langdurige projecten.
Een gekozen regering omver werpen omdat een criminele geest in Washington dat
graag wil, doe je niet in een paar dagen. We moeten dan in veel meer in jaren
denken. Het begint er mee dat bijvoorbeeld de CIA via de verschillende NGO’s
jonge professionals werft waarbij een voorwaarde is dat ze de taal van het land
waar ze gaan werken perfect spreken. Na aanwerving worden ze uitgestuurd, gaan
in het betrokken land langdurig wonen, en gaan aan de slag. Meestal gebeurt dat
via de bureaus en kantoren van NGO’s, en dan gaat het zeker niet om de
kleinste. Er wordt informatie verzameld, teruggerapporteerd, er worden
contacten gelegd, vooral met actiegroepen en men probeert op die manier invloed
te krijgen. Zo als gezegd; dat kost allemaal tijd. Dit is echter geen probleem
voor de plannenmakers.
Als men enigszins geworteld is, en af
en toe ook naar buiten treed, begint de volgende fase. Er wordt geprobeerd om
onrust te stoken en aan te wakkeren. Men laat de plaatselijke actievoerders
voor aan gaan en stuurt van uit de achtergrond. Dan is het wachten op het
juiste onderwerp om de boel echt op zijn kop te zetten. In Kiev ging het
hierbij vooral om de banden met de EU en de mogelijke toetreding tot de
Eurozone. De regeringen beginnen met leningen te zwaaien en gestuurde personen
nemen de actie meer en meer over. Hierbij gebruikt men alles en iedereen,
vooral heeft men een voorliefde voor fascistische groepen die nodig zijn voor
straat rellen. Het volgende doel is dan om het betrokken land onbestuurbaar te
maken. De westerse pers helpt natuurlijk en voor een regering die niet al te
stevig in de schoenen staat is het heel moeilijk om dit proces te bedwingen.
Als dan de stormloop wordt ingezet om de regering om ver te werpen spreken we
van een kleurenrevolutie.
In de Oekraïne was er in de jaren 90
de zogenaamde “oranjerevolutie”. Ook die was er opgericht om de Oekraïne zo ver
mogelijk bij Rusland vandaan te drijven. In eerste instantie lukte de greep
naar de macht, maar de leiders van de coup kregen onderling ruzie en het proces
liep vast. Sinds die tijd is het westen bezig geweest om de Oekraine toch weer
onder controle te brengen. Dit proces kreeg pas met de Maidan zijn beslag, dus
vele jaren later. Maar ook nu is het misgegaan omdat Rusland ingreep en de Krim
bij de Russische Federatie liet aansluiten, op verzoek van de bevolking. Ook de
Donbass weigerde het nieuwe bewind te accepteren en dat leidde tot de huidige
oorlog. De Oekraine is nu een gedeeld land en dat stond niet in de plannen van
het westen. Opnieuw is dus het proces mislukt, wat ook de grote woede en
frustratie in Washington en Brussel verklaard.
We hebben intussen dit soort
kleurenrevoluties gezien in verschillende landen, waaronder Servië, Libië en
tijdens de zogenaamde “Arabische Lente.” Op dit moment loopt er weer een
gelijksoortig proces in Macedonië. Ook daar zijn het weer de agenten van het
westen onder NGO vlaggen die de boel ophitsen en de protesten provoceren. De
Amerikanen hebben het voorzien op de regeringsleider van Macedonië omdat hij
naar Moskou is geweest voor de grote Victory Parade op 9 mei. Hij moet dus
verdwijnen volgens Washington en als aanleiding wordt een afluisterschandaal
naar voren geschoven. Als of the Amerikanen nooit iemand afluisteren. Tot nu
toe houdt de regering stand en heeft om bemiddeling van de EU gevraagd. Of dat
veel zal helpen valt te betwijfelen. Dit proces is dus nog in volle gang.
Gelijksoortige processen hebben we ook gezien in Syrië, en er zijn pogingen
geweest in Wit Rusland. De leiding van Wit Rusland zit echter stevig in het
zadel en heeft alle pogingen tot nu toe afgeslagen. Dit tot grote woeden van
het westen dat de president van Wit Rusland bestempeld als “de laatste dictator
in Europa”. Overigens gebeuren er nu ook dingen in Armenië, die de bekende
kenmerken vertonen.
Een ander kenmerk van deze
kleurenrevoluties is dat ze de betrokken landen in chaos achter laten. Alles
bij elkaar zijn er miljoenen slachtoffers, zijn economieën geruïneerd, en
infrastructuren teruggebracht tot het stenentijdperk. Kortom; als het westen
onder Amerikaanse leiding ergens ingrijpt, blijven er alleen rokende puinhopen
achter. Dat is de erfenis van de zogenaamde kampioenen van democratie en
vrijheid. Kampioenen van dood en verderf zou een betere titel zijn.
Het spreekt vanzelf dat Moskou deze
Amerikaanse methode maar al te goed kent. Ook in Rusland zijn er in de jaren 90
dit soort processen geweest. President Poetin heeft het tot prioriteit gemaakt
om dit soort westers geïnspireerde opstanden te voorkomen en iedere poging in
de kiem te smoren. Daarom ook zal onder de nieuwe wet iedere NGO die verkeerde
activiteiten ontplooid meteen worden gesloten. Een wijze beslissing die het
westen tot hysterische verontwaardiging drijft. Niet dat Poetin veel heeft te
vrezen. Hij heeft de steun van bijna 88% van het Russische volk. Maar zeker is
zeker. Ook heeft het Russische leger opdracht gekregen om iedere poging tot een
kleurenrevolutie te onderzoeken en zo nodig aan te pakken. De Amerikanen maken
dus geen enkele kans, ook al lijken ze dat zelf niet te beseffen. Tegen domheid
valt nu eenmaal niet te werken.
