In de komende weken vieren we dat 70
jaar geleden het fascisme werd verslagen. Tenminste zo wordt het ons verteld in
de media en via de overheid. Maar het begint er steeds meer op te lijken dat we
ons af moeten vragen of het fascisme in 1945 eigenlijk wel werd verslagen. Het
Hitler fascisme zoals dat zich vanaf 1933 als staatvorm presenteerde werd
verslagen, daar bestaat geen twijfel aan. Deze vorm van het fascisme werd
grotendeels door de Sovjet Unie vernietigd, dat reusachtige offers bracht om
niet alleen het eigen land, maar ook de rest van Europa van de bruine pest te
bevrijden. Als er een land het recht heeft om deze overwinning groots te vieren
is het wel Rusland. Hoe daar nu in Europa naar wordt gekeken komen we zo op
terug.
Maar een veel belangrijker vraag is of
de fascistische ideologie ooit wel verslagen werd. Op deze vraag moeten we
helaas ontkennend antwoorden. De fascistische ideologie is nooit echt
weggeweest. Het werd alleen een tijdje opgeborgen in de voorraadkast van het
kapitalistische systeem. De geschiedenis van na 1945 spreekt wat dat betreft
boekdelen. Terwijl de Sovjet troepen van het Rode Leger nog bezig waren om de
rode vlag van de overwinning in Berlijn te planten waren de westerse
geallieerden en anderen al bezig om de voor hun bruikbare stukken van de Hitler
machine weg te slepen. Een paar voorbeelden: het Vaticaan zorgde er voor dat
vele Nazioorlogsmisdadigers naar Zuid Amerika konden verdwijnen. Ze kregen geld
en valse papieren zodat ze aan de woede van de volkeren konden ontsnappen. Voor
deze criminele gang van zaken heeft de katholieke kerk nooit haar
verontschuldigingen aangeboden nog is er een echte verklaring afgelegd. Men is
nog steeds bezig om het oorlogsverleden van deze kerk in de doofpot te stoppen.
Zij waren echter niet de enige; de
Amerikanen sleepten een aantal Nazi wetenschappers naar het zogenaamde “land of
the free”, waar zij aan de wieg stonden van de Amerikaanse atoomwapens en het
VS ruimteprogramma. Wat deze wetenschappers met hun kennis onder Hitler hadden
gedaan kon de Amerikanen weinig schelen. Op zich niet zo verwonderlijk want de
Amerikaanse elite had al voor de oorlog miljoenen in de Hitler partij
geïnvesteerd en de Amerikaanse ponskaarten van IBM speelden een doorslaggevende
rol in de Holocaust. Voor deze twee laatste zaken heeft nooit iemand voor een
rechtbank gestaan. Sterker nog; de grootste investeerders in Hitler, de familie
Bush, mocht later twee Amerikaanse presidenten leveren. We weten intussen dat
“land of the free” betekend; vrij om uit te buiten, te vernietigen en te
onderdrukken.
Maar ook in Europa werd er gebruik
gemaakt van de Nazimisdadigers, en alleen de kopstukken kwamen voor het
internationale gerechtshof. Vele voormalige SS en Gestapo functionarissen
konden zo aan de slag bij de westerse geheime diensten en politieorganisaties.
Men had vooral interesse in hun ervaringen met het vervolgen van communisten.
Dat zou immers in de al snel naderende Koude Oorlog goed van pas komen. In West
Duitsland konden voormalige Hitlerbeulen weer gewoon aan de slag op
sleutelposities. Pas vele jaren later werden er een aantal ontmaskerd, meestal
als ze al geen rol van betekenis meer hadden. De West Duitse autoriteiten
beweerde altijd structureel jacht te maken op oorlogsmisdadigers, maar bijna
niemand werd werkelijk aangeklaagd. Het proces is zo lang uitgesmeerd dat zelfs
nu nog figuren van in de 90 voor rechtbanken moeten verschijnen, terwijl hun
misdaden al in 1945 bekend waren. In deze gevallen maalde de gerechtelijke
molens niet alleen langzaam, ze maalde helemaal niet of nauwelijks. Dit leidde tot
grote woede en frustratie onder overlevenden van de vervolgingen en
verzetsmensen.
Ook in Nederland werd maar een beperkt
aantal oorlogsmisdadigers werkelijk bestraft. Een van de smerigste SD’ers,
Willy Lages, kreeg zelfs gratie omdat de toenmalige koningin Juliana zich voor
hem had ingezet. Als er een van de Nazimisdadigers de kogel verdiende, dan was
het Lages wel. Maar hij mocht rustig naar Duitsland vertrekken omdat hij zich
zogenaamd had bekeerd en een slechte gezondheid had. Die gezondheid ging meteen
met sprongen vooruit toen hij eenmaal de grens was gepasseerd en in zijn oude
heimat terug was. Over de zuiveringen van na de oorlog zullen we het maar
helemaal niet hebben. Dat is en blijft een zwarte bladzijde in de geschiedenis.
Nu zal men denken dat dit allemaal in
het verleden is en dat we vooruit moeten kijken. Maar als we dat doen wordt het
beeld niet bepaald prettiger. In Duitsland, ooit de bakermat van het Hitler
fascisme, trekken extreem rechtse bewegingen als Pegida weer duizenden
aanhangers. Daarnaast neemt het aantal neonazi aanslagen op
asielzoekersverblijven en kantoren van partijen als Die Linke, met de dag toe. Hetzelfde
geldt voor mishandelingen en bekladdingen, dit laatste ook van
oorlogsmonumenten en voormalige concentratiekampen. In sommige gebieden voeren
bendes neonazi’s een waar schrikbewind uit, gebruikmakend van angst voor bedreigingen
en mishandelingen. Daar is de nazi ideologie dus zeker niet verslagen.
Maar dat is nog lang niet alles. In de
Oekraïne is het fascisme weer onderdeel van de staatsideologie, in de Baltische
staten mogen SS veteranen als helden marcheren en in steeds meer landen winnen
fascistische partijen aan steun. Kortom; het fascisme is weer openlijk terug in
Europa na jaren van semiondergronds gewroet. Dat kan ons alleen maar laten
concluderen dat weliswaar het staats fascisme van Hitler 70 jaar geleden
verslagen werd, maar zeker niet de ideologie die ons allemaal iedere dag meer
bedreigd. En waar we ons opnieuw tegen moeten wapen. Het weer oplevende
fascisme vindt opnieuw zijn steun en zijn kapitaal in Amerika. Dat gaat zelfs
zo ver dat Washington druk zet op sommige Europese landen om monumenten die
herinneren aan de overwinning van het Rode Leger in 1945 te verwijderen.
Gelijktijdig weigeren westerse leiders
deel te nemen aan de Overwinningsparade in Moskou op 9 mei. Zogenaamd als
gevolg van de situatie in de Oekraïne, maar in werkelijkheid is het onderdeel
van de Amerikaanse oorlogspolitiek tegen Rusland. Is het een schande dat de
westerse leiders, die in feiten hun bestaan aan het Rode Leger te danken
hebben, weigeren naar Moskou af te reizen? Ja, dat is een schande, want zonder
de enorme offers van het Rode Leger en het Russische volk zouden de Nazi’s
nooit verslagen zijn. Toch maken de mensen in Rusland zich niet echt druk om de
westerse houding. Ze zien het heel eenvoudig: “wie wil komen is welkom, maar
wie niet wil komen blijft maar weg. Het is ons feest en dat laten we door
niemand verstoren.”
Gelijktijdig zijn ze klaar voor een Amerikaanse aanval,
mocht die komen. Niemand heeft illusies op dat gebied.
Binnen heel kort zullen we allemaal moeten kiezen. Kiezen tussen het Amerikaanse imperialisme dat het fascisme als een vast onderdeel in zich draagt, en een andere pluriforme wereld waarin geen enkel land domineert en de volkeren hun eigen route kunnen kiezen. Dit laatste is het beleid van Rusland, dat niet accepteert dat de Amerikaanse overheid de wereldbevolking tot slaven van de VS belangen maakt. We kunnen hier als antifascisten alleen nog maar aan toevoegen dat voor ons de keuze niet moeilijk zal zijn.