In de afgelopen week hebben Koerden
over de hele wereld het Koerdisch nieuwjaarsfeest Newroz gevierd. In Koerdistan
zelf kwamen miljoenen mensen samen om het feest van vrijheid en een nieuwe
lente te vieren. Newroz 2015 komt op een moment waarop er grote vraagtekens
zijn over hoe het verder moet met de Koerdische kwestie. Er is in het afgelopen
jaar veel gebeurd, met als hoogtepunt de bevrijding van Kobane door Koerdische
strijders die er in slaagde om de IS moordenaarsbendes te verdrijven. Maar er
is ook veel gesproken over een oplossing van de kwestie en door sommige kringen
wordt daar de ontwapening van de PKK aan verbonden. Dit soort discussies leidt
bij sommige groepen tot paniek, maar daar is op dit moment geen enkele reden
voor.
De feiten zijn namelijk anders. Het is waar dat er al lange tijd onderhandelingen zijn geweest tussen de Koerdische leider Abdullah Öcalan en de Turkse regering en dat het resultaat van dit alles een 10-punten plan is dat een aanzet zou moeten zijn voor de oplossing van het conflict. Öcalan heeft daarna de PKK opgeroepen om een speciaal congres te houden waar het einde van de gewapende strijd kan worden besproken. Voor sommigen, ook binnen de solidariteitsbeweging, geeft dit aan dat de wapens zullen worden neergelegd en dat de PKK op termijn zal verdwijnen. Dit is echter allemaal veel te kort door de bocht en berust niet op feiten. Er zijn namelijk wel degelijk voorwaarden gesteld waaraan de Turkse regering moet voldoen voor dat er ook maar sprake kan zijn van het einde van de gewapende strijd.
Deze voorwaarden betekenen dat de
Turkse regering een aantal hervormingen moet doorvoeren die van Turkije een
volledig ander land zou maken. Een land waar ook de Koerden en andere bevolkingsgroepen
zonder problemen vrij kunnen leven. En precies daar raakt het proces vast in de
modder van het moeras dat beter bekend staat als de Turkse staat. Want als het
er echt op aan komt is de Turkse staat en de AKP regering helemaal niet van
plan om te hervormen. In tegendeel; nog maar kort geleden is er een poging
gedaan om een zogenaamd ‘veiligheidpakket’ door het parlement te krijgen dat
van Turkije nog meer een fascistische staat zou maken dan nu al het geval is.
Uiteindelijk is dit weer even in de ijskast gezet, maar dat is maar tijdelijk.
De Turkse president Erdogan wil geen democratisch land, maar een dictatuur met hem als de almachtige dictator. Als we daarbij in gedachten houden dat Erdogan en zijn AKP vrienden groene fascisten zijn die heel veel steun hebben gegeven aan de IS bendes moet het wel duidelijk zijn dat er met dit soort figuren nooit een overeenkomst te sluiten is. Zelfs met heel veel goede wil is dit niet mogelijk om dat de AKP overeenkomsten van vandaag de volgende dag al weer in de prullenbak gooit. Zij kunnen dus nooit een partner voor vrede zijn. Het enige wat de AKP wil is af en toe wat vrede kopen zodat er weer verkiezingen kunnen worden gewonnen. We moeten niet vergeten dat Turkije op 7 juni weer naar de stembus gaat. Alles wat we dus nu zien is pure berekening om opnieuw een AKP overwinning uit het vuur te slepen.
Wat betekent dat voor de Koerden en de
PPK in het bijzonder? Ten eerste kunnen we Abdullah Öcalan niet kwalijk nemen
dat hij zijn uiterste best doet om tot een oplossing te komen. Geen enkele
oorlog kan eeuwig duren en als er mogelijkheden zijn is het logisch dat er
gepraat wordt. Gelijktijdig is het ook logisch dat de PKK leiding in Kandil op
de rem trapt als het er op lijkt dat bepaalde dingen te ver gaan. Dat hebben we
in de laatste maanden verschillende malen gezien. We moeten niet vergeten dat
Öcalan geen vrije onderhandelaar is. Hij zit in een Turkse gevangenis en staat
dus nog steeds onder controle van de Turkse staat. Hij mag nu wat meer
bewegingsruimte hebben, maar het feit dat hij een gevangene is moeten we niet
uit het oog verliezen. In feiten is het voor hem zo ook onmogelijk om echt te
onderhandelen. Het zijn de bijzondere omstandigheden dit hiertoe hebben geleid.
Maar daarbij blijft staan dat hij niet vrij is en dus te controleren en
chanteren. Dat weten de vrije PKK leiders in Kandil ook en uit alles wat er in
de laatste maanden is gebeurd kunnen we aflezen dat ze deze feiten sterk laten
meewegen in iedere beslissing. Het is niet dat Kandil oorlog wil en zich zo
tegenover Ocalan opstelt. Het is veel meer dat er sprake is van een dubbele
verdediging om te voorkomen dat er verkeerde besluiten worden genomen. Ook uit
de verschillende Newroz verklaringen is dit af te lezen.
Zo als gezegd kan er een moment komen dat de wapens echt worden opgeborgen en dat de PKK zich alleen politiek gaat inzetten. Maar daar is de tijd nog lang niet rijp voor. Ten eerste kruipt Turkije met de AKP steeds verder richting een dictatuur en ten tweede is het belangrijk om de situatie in de wereld niet uit het oog te verliezen. Zoals we in Syrië en Irak hebben gezien zijn de IS bendes levensgevaarlijk en bedreigen zij ook de Koerden. De IS is een afvloeisel van de Amerikaanse politiek in het hele Midden Oosten en krijgt veel steun van ondermeer Turkije. Als de PKK strijders niet het gevecht met deze moordenaars waren aangegaan zou er een ware tragedie zijn ontstaan. Het is dus ook met het oog op deze situatie dat de PKK de wapens goed moet vasthouden, niet alleen ter zelfverdediging, maar ook om dit soort dreigingen het hoofd te bieden. Met lege handen en een hoop politieke slogans kun je je vijanden niet verslaan. Dat weet de PKK als geen ander.
Er is geen beweging in de wereld die zo veel is aangevallen als de PKK, door Turkije, door andere staten in het gebied die delen van Koerdistan bezet houden, en ook door de Amerikaanse imperialisten en hun Europese lakeien. Uit al die aanvallen zijn lessen geleerd die nu in praktijk worden gebracht. De eerste les is dat je nooit, maar dan ook nooit ongewapend voor je vijanden moet staan. We kunnen er zeker van zijn dat Turkije alleen met Ocalan praat omdat de PKK een gewapende macht is. Als dat niet het geval was hadden de fascisten Ocalan al lang vermoord en een volkerenmoord tegen de Koerden ontketend. Dat ze tot alles in staat zijn weten we maar al te goed. Je kunt dus alleen onderhandelen vanuit kracht en dat betekend het behoud van een gewapende macht.
Dit is overigens een les voor heel
veel bevolkingsgroepen en bewegingen, want in de huidige wereld worden de
dreigingen alleen maar groter inclusief het geweldspotentieel van de
tegenstander. Het hebben van een gewapende macht is dus niet alleen legitiem
het is ook van levensbelang. Wat betreft de Koerden is de situatie duidelijk;
als Turkije bereid is om zich te hervormen, als er aan de voorwaarden wordt
voldaan en als men bewijst betrouwbaar te zijn, zal de PKK een congres houden
om dit te beoordelen en om te kijken of het mogelijk is om de gewapende strijd
tegen Turkije te beëindigen. Van het neerleggen of inleveren van wapens is dan
nog totaal geen sprake. Er zijn immers meer vijanden waarmee rekening gehouden
moet worden. Kortom; er zijn nog heel veel barrières te nemen voordat er over
een einde van de strijd kan worden gesproken, en het inleveren van wapens is in
zijn geheel niet aan de orde.
Maar de PKK heeft Turkije nu wel in
het centrum van de internationale aandacht geplaatst. Er kan een oplossing
komen en een vreedzaam einde aan het conflict. Maar dan moet Turkije in actie
komen en een totaal ander land worden, met een totaal andere mentaliteit.
Iedereen die Turkije een beetje kent weet dat dit onmogelijk is. Maar het
Koerdische volk en de PKK kunnen nu rustig met de armen over elkaar toe zien
hoe Turkije zich in de meeste vreemde bochten gaat wringen om uit deze zelf
geproduceerde kooi te raken. Wat de uiteindelijke uitkomst zal zijn is niet te
voorspellen. Maar onder de Koerden en ook de solidariteitsbeweging is geen
enkele reden voor paniek, in Ankara echter zijn er meer redenen dan ooit te
voren. Precies al deze zaken bij elkaar genomen gaan in de komende tijd een
interessant schouwspel vormen. Tot slot nog een ding; de Koerden hebben hun
huidige positie op eigen kracht bereikt. Wat voor oplossing er ook komt, ook
die oplossing zal alleen van waarde zijn als hij wordt bereikt op eigen kracht
en met eigen inzet. Afkortingen en sluiproutes bestaan niet of zijn dodelijk.
Met dat in het achterhoofd kan het Koerdische volk de lange en ook bloedige
strijd tot een grote overwinning voeren. Gevolgd door een rechtvaardig vrede en
een vrij leven.
