Als we naar de landen om ons heen
kijken zien we dat op veel plaatsen de strijd tegen de crisispolitiek van de
verschillende Europese regeringen is ontbrand. Ook wordt er gevochten voor de
rechten van de arbeiders en de vakbonden. Kortom, de Europese arbeiders zijn
het zat om als melkkoe van hun regering te functioneren, en in het proces ook
nog eens een groot deel van hun rechten in te leveren. In een aantal landen
heeft deze strijd geleid tot stakingen. Op andere plekken wordt gedemonstreerd of
worden de machthebbers op andere manieren onder druk gezet. We kunnen zeker nog
niet spreken van een opstand, maar de Europese arbeiders zien een aantal rode
lijnen naderen en dan kan onrust niet uitblijven.
In Duitsland, bijvoorbeeld, zijn er
verschillende stakingen van de treinmachinisten geweest. Het gaat hierbij om
onderhandelingsrechten en oppositie tegen verslechteringen. Deze stakingen
duren soms dagenlang en dat heeft er in Duitsland toe geleid dat er een
inperking van het stakingsrecht wordt overwogen. Vooral de Duitse media
schreeuwde moord en brand tijdens de stakingsdagen en op radio en TV werd
openlijk campagne gevoerd tegen de stakers. Overigens zijn de machinisten niet
de enige die in Duitsland op de barricaden staan. Ook de piloten van de Lufthansa hebben al een aantal stakingen achter de rug.
Hierbij gaat het vooral over het verhogen van de pensioenleeftijd. Ook in
andere sectoren rommelt het, en meer acties zijn te verwachten.
In Italië zijn deze week grote
stakingen geweest tegen de plannen van de regering om het voor werkgevers
makkelijker te maken om mensen te ontslaan. Tijdens de stakingen waren er grote
demonstraties en in een aantal gevallen liep dit uit op vechtpartijen met de
politie. De politie gaat er immers steeds vaker toe over om demonstraties en
protesten aan te vallen en hierbij wordt er gevaarlijk veel traangas gebruikt.
Dit is een beeld dat we overigens in heel Europa tegen komen, niet alleen in
Italië. De machthebbers willen op deze manier alle oppositie van de straat slaan.
Gelukkig lukt dit nog steeds niet. De strijd in Italië zal voorlopig zeker nog
voortduren, want de regering is niet van plan de zogenaamde Jobs Act in te
trekken.
Ook in België zien we grote
stakingsbewegingen tegen de afbraakplannen van de meest rechtse regering die
België ooit heeft gehad. Een aantal sectoren is al in actie geweest en er zijn
plannen om over te gaan tot een algemene staking voor onbepaalde tijd als de
regering niet wil luisteren en vasthoudt aan haar crisisbeleid. Het is nu al
duidelijk dat de zaak dan behoorlijk grimmig kan worden. Over de laatste
maanden hebben we ook protesten gezien in Frankrijk, Griekenland en Spanje.
Overal beginnen de werkers de strijd aan te binden omdat de grenzen van het
toelaatbare meer dan bereikt zijn.
Alleen in Nederland blijft het stil.
Stil is eigenlijk niet het juiste woord. We moeten eigenlijk spreken van de
doodse stilte van een afgelegen en vergeten begraafplaats, waar de voetstappen
van de laatste bezoekers al jaren geleden zijn verwaaid. Ook hier zien we
overal verslechteringen en totale achteruitgang. Maar van weerstand of verzet
is totaal geen sprake. De slaafse vakbondsleiding is veel meer bezig met een
fusie die niemand wil, maar die toch ten koste van alles moet worden
doorgedrukt. De bondsbestuurders hebben het goed afgekeken van hun
kapitalistische vriendjes; als je na een stemming niet je zin krijgt, blijf je
gewoon stemmingen organiseren tot je wel het juiste resultaat hebt. Dat is wat
er nu gaande is, en de kans is groot dat de leiding nu wel haar zin krijgt en
dat ook de laatste kritische vakbondsgeluiden voorgoed zullen worden
onderdrukt. Daar gaat immers deze hele hervorming om. Het laatste restje
strijdbare vakbond moet verdwijnen zodat men lekker door kan gaan met polderen
in de warme directiekamers.
Dat er hier niets is om voor te
vechten wordt immers iedere dag tot een fabel gemaakt. Steeds opnieuw zien we
grote groepen werkers op straat terechtkomen. Kijk naar KPN, Imtech en de
banken. Van de traditionele industrieën is nu al niets meer over. Ook in de
winkelstraten vallen steeds meer gaten. Halfords en Mexx verdwijnen gewoon, en
met hen een groot aantal banen. Iedere keer als er een grote groep arbeiders op
straat wordt gegooid komen de bondsbestuurders met dezelfde smoes: “We zijn ontzet,
en hebben het niet zien aankomen.” De leugens klimmen zonder moeite tegen je
op. Natuurlijk hebben ze het wel zien aankomen, maar kan het ze geen moer schelen.
Als hun eigen mooie baantje maar veilig is. Een baantje waar wij de leden
overigens voor betalen, en dik ook. We kunnen gerust stellen dat in deze hele
crisis, die nog lang niet afgelopen is, de Nederlandse vakbond het meest
waardeloze instituut is dat we in (in) actie hebben gezien.
Dan hebben we het nog niet eens gehad
over de zorg, waar door de zogenaamde hervormingen van de moordenaar-op-afstand
Van Rijn, duizenden thuiszorgmedewerkers hun baan verliezen. Van Rijn ziet
zelfs kans om zijn eigen ouders met zijn beleid in de afgrond te storten. Ook
op dit terrein voeren de bonden weer nauwelijks iets uit. Gewoon slikken en
verder polderen is de slogan. Hier en daar wordt er een beetje onderhandeld om
de schijn op te houden en te voorkomen dat alle leden weglopen. Daar komt nog
bij dat men niet in het strijdperk wil treden tegen sociaal democraten als Van
Rijn en Klijnsma, want dat zijn immers vriendjes. Dat het juist de sociaal
democraten zijn die altijd de bloedhonden leveren wil er bij het FNV natuurlijk
helemaal niet in.
Misschien is de tijd gekomen om het
hele FNV tot de grond toe af te breken waarbij we ook de fundamenten niet
moeten vergeten. Dan komt er ruimte voor een nieuwe vakbond die we zelf kunnen
opbouwen. Waar de arbeiders en niet de volgevreten bestuurders de dienst uit
maken. Dan is het met die vriendjes in de regering en de directiekamers ook
snel afgelopen. Wel een interessante gedachte overigens, de huidige
bondsleiding plotseling brodeloos. Zou niet slecht zijn, dan kunnen ze ook eens
voelen hoe het is om afgedankt te worden, zoals al velen van hun leden het
hebben gevoeld. Dan mogen ze naar Klijnsma om hulp te vragen. Misschien dat ze
dan ondervinden wie wel en wie geen vriendje is.
Misschien is het afbreken en weer opbouwen van de Nederlandse vakbeweging een interessante visie om de komende “feestdagen” eens goed te overdenken. Zodat ook hier in de niet al te verre toekomst de strijd kan losbreken. Wij blijven bij ons bekende slogan: Organiseer en sla terug!! Ook in 2015.
