donderdag 27 november 2014

HET AMERIKAANSE KEIZERRIJK Deel 3



In de vorige afleveringen hebben we gezien hoe het Amerikaanse Keizerrijk is begonnen met een grootscheepse aanval op Rusland en hoe de Europanen dit beleid slaafs volgen. Op dit moment is het nog geen open oorlog en wordt de strijd gevoerd met sancties, verdachtmakingen en plaatselijke veldslagen zoals in de Oekraïne en Novorossia, maar de vraag is hoe lang het nog gaat duren voordat er een militair conflict uitbreekt. De tekenen zijn in iedere geval niet goed en wijzen op een confrontatie binnen afzienbare tijd.

Hoe de Amerikanen en de Europeanen hier mee omgaan hebben we intussen gezien. Maar hoe kijkt Rusland naar de recente ontwikkelingen en wat zijn de Russische plannen? Op deze vragen zullen we deze keer dieper in gaan. Voor een beter begrip moeten we terug gaan naar de jaren 90 van de vorige eeuw. De Sovjet Unie was gevallen en Rusland was in de greep terecht gekomen van een groep criminele kapitalisten die het land leegroofden en zelf megafortuinen opstreken. Met de dronkenlap Jeltsin als uithangbord, werd er net gedaan als of er een nieuw Rusland werd opgebouwd naar westers model. Maar wat er in feite aan de hand was is niet moeilijk te ontdekken. Het westen domineerde Rusland volledig met de hulp van de eerder genoemde kapitalisten, ook wel genoemd de oligarchen, en het land verarmde met de dag. De oligarchen verkochten letterlijk alles aan het westen en de Russische bevolking kwam voor grote delen in diepe armoede terecht.

Voor het westen, en vooral natuurlijk het Amerikaanse Keizerrijk leek het als of Rusland voor altijd verslagen was en een handige speelbal was geworden in handen van Washington en Brussel. Toen in 2000 Vladimir Poetin aan de macht kwam hoopte Washington dat hij het beleid van Jeltsin zou voortzetten en dat Rusland haar ondergeschikte status zou behouden. In eerste instantie gaf Poetin de indruk dat dit ook werkelijk zou gebeuren. Hij werkte samen met het westen en was graag aanwezig bij de verschillende Top bijeenkomsten die regelmatig op het programma staan. Rusland leek totaal onder controle van het westen te staan en de oligarchen konden doorgaan met hun westerse vriendjes tevreden stellen. Dit tegen rijke beloning natuurlijk.

Echter Poetin had hele andere plannen, die hij lange tijd goed verborgen hield. Hij wist dat hij een puinhoop had geërfd, en het was nodig om orde op zaken te stellen. Zijn agenda vanaf het begin is geweest om de macht en de soevereiniteit van Rusland te herstellen, en de westerse roofagenda een halt toe te roepen. Maar dit project moest rustig en voorzichtig worden opgebouwd. De oligarchen en hun westerse vrienden hadden veel geld en macht en waren gevaarlijk. Poetin moest dus eerst zijn macht echt vestigen voordat hij de strijd met de oligarchen, die hij ook wel de 5e colonne noemt, kon aangaan. Hij moest eerst de controle veroveren over het leger, de veiligheidsdiensten, binnenlandse zaken en zijn steun onder het Russische volk opbouwen. Hieraan heeft hij rustig en stap voor stap gewerkt zonder dat het westen echt in de gaten had wat er eigenlijk gebeurde.

In 2003 was Poetin sterk genoeg om terug te slaan. Hij liet de criminele zakenman Mikhail Chodorkovsky arresteren voor fraude en belasting ontduiking. Chodorkovsky verdween voor een lange tijd naar de gevangenis en zijn oliebedrijf Yukos werd ontmanteld. Deze aards oplichter en dief was een goede vriend van het westen en zijn arrestatie en opsluiting was het eerste teken voor Washington dat Poetin met een andere koers bezig was. Voor Poetin was de arrestatie niet zo zeer een signaal naar het westen, maar veel meer een waarschuwing aan de andere oligarchen dat het afgelopen was met hun rooftochten en dat ze in het vervolg op hun tellen moesten passen. Die boodschap kwam aan, hoewel ze hun strijd nooit hebben opgeven, tot aan de dag van vandaag. Chodorkovsky werd in december 2013 vrijgelaten, en voert nu vanuit het westen campagne tegen Rusland.

Men zou nu kunnen denken dat Poetin toen al de wortels heeft geplant voor een confrontatie met het westen, maar dat is niet het geval. Poetin wilde maar al te graag met het westen samenwerken, maar dan moest Rusland wel gezien worden als een volwaardige partner en niet als een slaafse volgeling van de dictaten uit Washington en Brussel. Het Russisch herstel werd nog een heel proces  waar Poetin keihard aan moest werken. Langzaam aan herstelde hij de Russische economie, hield de oligarchen op hun plaats en verstevigde zijn eigen machtsbasis. Er is wel eens gesuggereerd dat Poetin zelf een oligarch is die ook uit was op een groot fortuin. Maar ook dat was een totaal verkeerd beeld. Het is Poetin altijd om het welzijn van Rusland en de Russische bevolking gegaan. Rusland moest ten kosten van alles herbouwd worden, en daar is Poetin grotendeels in geslaagd. De 5de colonne is er nog steeds en ook op prominente posities, maar Poetin heeft hun macht binnen de perken gekregen en als iemand hier aan probeert te ontkomen volgen er onmiddellijk maatregelen. Dit tot grote ergernis van het westen die het onder controle houden van de oligarchen als schending van de mensenrechten ziet.

Toch hoopten men in het westen nog steeds dat Poetin te controleren was en dat men Rusland zonder veel moeite onder de duim kon houden. Dat dit een droom was bleek tijden de Syrië crisis. Rusland liet niet toe dat het westen Syrië onder de voet liep zoals dat eerder was gedaan met Irak en Libië. Sterker nog, toen Obama in de problemen raakte door zijn rode lijnen en dreigementen om Syrië te bombarderen, greep Poetin in en zette de situatie zo naar zijn hand dat Syrië niet ten onder kon gaan. Naar buiten toe was het westen blij met de Syrische ontknoping, maar achter gesloten deuren was men furieus. Rusland had bewezen dat het eigenmachtig kon optreden en het westen had het nakijken. Dat was men absoluut niet gewend en kon dus ook niet worden geaccepteerd.

Op dat moment besloot men in Washington om de reeds lang aan de gang zijnde aanval op Rusland een paar grote stappen verder te zetten. De Oekraïne werd als springplank aangewezen om de NAVO tot aan de grenzen met Rusland te brengen. Om dit te bewerkstellingen organiseerde het westen een coup in Kiev en kwam er een fascistische junta aan de macht. Maar Poetin zat niet stil en greep in terwijl het westen er nog van overtuigd was dat hij eigenlijk niets kon doen. De Krim werd via een referendum lid gemaakt van de Russische Federatie, waarmee twee dingen binnen enkele weken werden veiliggesteld. Ten eerste kwam de basis van de Russische vloot weer in Russische handen, en gelijktijdig kon het westen de Krim niet gebruiken om het Russische territorium te bedreigen. Dat was namelijk de opzet van Washington geweest. Zonder de Krim is de Oekraïne eigenlijk voor het westen waardeloos. Het ging nog verder want het zuid oosten, de Donbass, kwam in opstand tegen de Kiev fascisten en dat is nu Novorossia. Rusland steunde de opstand en hielp zo veel mogelijk op humanitair gebied. Novorossia is nu een feit en de Oekraïne is een verscheurd land geworden. Er is nu een soort bestand, maar de gevechten en beschietingen gaan door.

Voor de tegenstanders van Poetin binnen Rusland was de overname van de Krim een enorme klap. Men wist dat het westen dit nooit zou accepteren en de 5de colonne realiseerde zich dat hun westerse vrienden steeds meer afstand zouden nemen. Deze groep is nu in feite verslagen, maar nog steeds gevaarlijk omdat men over enorme geldmiddelen beschikt. Poetin houd de oligarchen op afstand door zijn controle over de belangrijkste ministeries van het land en een steun van rond de 80% van de Russische bevolking. Deze hele gang van zaken heeft het westen woedend gemaakt en de Amerikanen hebben Europa gedwongen sancties tegen Rusland af te kondigen. Het doel van deze sancties gaat veel verder dan de situatie in Novorossia. Washington gebruikt de sancties om een ander regime in Moskou te bewerkstelligen. Men hoopt op een gelijksoortig coup als in Kiev. De Russische minister van buitenlandse zaken, Lavrov, heeft gezegd dat Moskou weet waar het westen mee bezig is, maar dat het geen verschil zal maken. Rusland wil nog steeds samenwerken, maar de toon wordt duidelijk harder.

Overigens blijft het niet bij woorden. President Poetin is op vele terreinen bezig Rusland los te koppelen van het westen. Hij wil af van een wereld waarin de Amerikanen de alleenheerschappij opeisen, en streeft naar meerdere machten in de wereld die onafhankelijk van elkaar opereren, maar ook samen kunnen werken. Daarom zet hij in op de Eurazië Economische Unie en andere samenwerkingsverbanden van onafhankelijke landen. Vooral dit is het westen een doorn in het oog. De grote prijs voor Rusland is de toenemende samenwerking met China. Bijna iedere week worden er grote gascontracten tussen Rusland en China getekend en ook op veel andere terreinen wordt er samengewerkt. Daar komt nog bij dat deze grote energiecontracten worden betaald in Roebels en Yuan, de Chinese munteenheid, en niet meer in dollars. Dit ondermijnt de dollarheerschappij in de wereld.

Poetin is van plan een heel eigen betalingssysteem op te zetten voor internationale deals, zodat Rusland los kan komen van het internationale SWIFT systeem. Via de SWIFT kan Rusland nu nog gechanteerd worden omdat het westen steeds dreigt om Moskou uit de SWIFT te zetten. Als Rusland samen met China een eigen systeem opzet is het afgelopen met de chantage. Zo komt Rusland steeds meer op eigen benen te staan zonder dat de Amerikanen er greep op hebben, en dat steekt in Washington. De huidige sancties zijn voor Rusland natuurlijk een probleem, maar ten eerste is dat maar tijdelijk en ten tweede is er ook een positieve kant.

Rusland is sinds de jaren 90 steeds meer afhankelijk geworden van westerse producten terwijl men zelf alleen maar grondstoffen leverde. Nu is Rusland door de sancties weer bezig om zelf producten te ontwikkelen en produceren. Zo verliest het westen nog meer grip op de Russische markt. Poetin heeft zijn strategie lang van te voren gepland en gaat in zijn tegenstoten tegen het westen niet verder dan noodzakelijk is. Hij wil niet afwijken van zijn eigen tempo en is daarin erg succesvol geweest. Maar hij is ook constant bezig om het westen te waarschuwen. Zo heeft hij gezegd dat het voor Moskou onacceptabel is dat in Kiev een fascistisch regime huist. Hij heeft ook duidelijk gemaakt dat Rusland niet zal tolereren dat Novorossia door Kiev, met steun van de NAVO, onder de voet wordt gelopen. Hij wil niet militair in grijpen in de Oekraïne, maar zal het wel doen als er geen ander alternatief meer is.

Ook op dit gebied is de steun van China van groot belang. China heeft de aansluiting van de Krim bij de Russische Federatie erkend, en heeft geen enkele keer de Russische betrokkenheid bij Novorossia bekritiseerd. Ook de westerse sancties zijn door China afgewezen. De alliantie tussen Moskou en Beijing neemt iedere dag duidelijkere vormen aan. Heel af en toe spreken sommige Europese landen hun steun uit, zoals we hebben gezien met Tsjechië en Hongarije. Maar het blijven uitzonderingen.

Poetin gaat er vanuit dat de Amerikaanse aanval nog lang niet is afgeslagen en dat er nog veel meer strijd zal volgen. Hij wil geen militair conflict met het westen, maar hij zal niet aarzelen om alles te doen wat nodig is om de Russische belangen te beschermen en veilig te stellen. Hij heeft steeds duidelijk gemaakt dat het westen de confrontatie zoekt en dat men dat maar beter kan laten. De kans dat Washington zal luisteren is klein. Dat weet Poetin ook en hij laat niets aan het toeval over. Op dit moment is het hele conflict een gigantisch schaakspel, en Poetin is zeker niet van plan om deze partij te verliezen.

In de komende tijd zullen we door gaan met het volgen van deze ontwikkelingen en regelmatig terugkomen op de aanval van het Amerikaanse Keizerrijk op Rusland. De nu lopende strijd zal uiteindelijk beslissen hoe de toekomstige wereld er uit komt te zien. Zal het een wereld zijn waarin de Amerikanen iedereen tot slaaf maken, of komt er een wereld met sterke onafhankelijke landen die als werkelijke partners met elkaar zullen coöpereren? Om deze strijd kan niemand van ons heen, want hij is beslissende voor de toekomst van ons allemaal. 

donderdag 20 november 2014

HET BANKROET VAN EEN PRAGMATIST



Het is opnieuw een slechte week geweest voor de sociaal democraten. Niets nieuws, zullen velen roepen, want sinds het vormen van de huidige coalitie heeft de PvdA eigenlijk alleen maar slecht nieuws te incasseren gehad. Dat is natuurlijk de consequentie van het weggooien van alle verkiezingsbeloften en het vormen van een coalitie met de vijand, in dit geval de VVD. Deze keer echter kwam het slechte nieuws van binnen de partij en niet van de vele kiezers die de PvdA intussen de rug hebben toegekeerd, om nooit meer terug te komen op het sociaal democratische nest. Nu was het eindelijk echt bonje, en wel midden in de Kamerfractie. Samsom dacht de zaak nog te kunnen dempen. Maar zoals al zo vaak eerder sloeg hij weer de plank mis. Later we maar eens kijken hoe de sociaal democraten verder werkten aan hun eigen ondergang.

Het centrale punt van de meest  recente oprisping binnen de partij is het onderzoek dat de minister voor sociale zaken, Asscher, laat doen naar de activiteiten van 4 Turkse organisaties, waaronder Milli Gorus. Asscher heeft namelijk het idee dat de activiteiten en denkbeelden van deze organisaties de integratie in de weg staan.  Om hier achter te komen laat hij de organisaties volgen, iets wat de komende jaren aan de gang zal blijven. Op zich is dit onderzoek weer een soort schijnbeweging want het is al jaren duidelijk dat deze organisaties publiekelijk de integratie hoog in het vaandel hebben staan, terwijl men er aan de binnenkant niets van moet hebben. De Diyanet bijvoorbeeld, een van de genoemde groepen, is gewoon het Turkse ministerie van onderwijs en religie. Dat weet Asscher en dat weet iedereen die in die wereld een beetje thuis is. Een onderzoek is dus op zich niet nodig, want de feiten zijn bekent. Hij moet gewoon de Turkse regering zeggen hun bemoeizuchtige vingers uit Europese zaken te houden, omdat er anders consequenties dreigen. Maar omdat hij dat niet durft verschuilt hij zich achter al weer een onderzoek.

In plaats van een rel te schoppen met Erdogan en bijvoorbeeld Fethullah Gulen, die een zelfde bemoeizucht aan de dag legt, ontstond er een rel binnen de PvdA. Twee Turkse fractieleden, Kuzu en Ozturk, hadden heftige kritiek op het onderzoek in een landelijke krant en werden daarna aangevallen door het Marokkaanse PvdA kamer lid Marcouch, die zich opwierp als de grote pleitbezorger van Asscher.  Niet verwonderlijk want deze Marcouch heeft nog nooit blijk gegeven van een enkel principe en trekt, om carrière te maken, altijd de kant van de overheid of de partijleiding. Kortom, hij is een rasopportunist die geen mogelijkheid voorbij laat gaan om ergens een slaatje uit te slaan. Vooral als het weer een mediaoptreden betekent. Dat was het begin van een stroomversnelling aan ontwikkelingen.

Partijleider Samsom probeerde zo als gebruikelijk de boel te sussen, door nog te zeggen dat het allemaal wel mee viel en dat de uitspraken van de twee Turkse kamerleden te dik waren aangezet in de krant. Maar hij zat er volkomen naast. Tijdens een fractievergadering brak er een stevige ruzie uit die er in resulteerden dat de twee kamerleden uit de fractie en gelijktijdig uit de partij werden gezet. Om dit te rechtvaardigen werden ze er indirect van beschuldigd agenten van Erdogan in Nederland te zijn. De twee gaan nu een eigen groep opzetten. Ze zeggen dat ze geen vertrouwen in Asscher konden uitspreken, zoals Samsom had geëist, omdat ze dan monddood geweest zouden zijn. Ze deden ook een aanval op de verharding, de verruwing en de verrechtsing in de Nederlandse politiek, en dan vooral binnen de PvdA.

Wie van de twee kanten er gelijk heeft is eigenlijk niet zo belangrijk. De PvdA top weet al heel lang dat Turkse leden vooral Turkse belangen verdedigen en met behulp van bepaalde organisaties worden gekozen. Het zelfde geldt trouwens voor Marokkaanse leden. Aan alle kanten spelen er belangen die eigenlijk met de Nederlandse politiek niets te maken hebben. Dat is allemaal bekend en er wordt over het algemeen niets tegen gedaan. Onderzoeken komen er alleen als een alibi en om te voorkomen dat er man en paard genoemd moeten worden. Ook deze keer is het niet anders. Intussen is gebleken dat de twee Turkse leden zich al heel lang verzetten tegen bepaalde beleidspunten van de partij die Turkse belangen raakten. Er was dus niets nieuws onder de zon. Waarom dan toch deze uit de hand gelopen rel?

We kunnen alleen maar vaststellen dat het een resultaat is van de principeloze houding van de PvdA, die zelfs voor sociaal democraten heel ver gaat. Want de twee Turkse ex-leden zijn niet de enige die zijn vertrokken. Eerder al nam iemand ontslag over de Israel-Palestina kwestie, en nog daarvoor gooide iemand het bijltje er bij neer over het illegaal verklaren van mensen zonder papieren. Een punt dat uiteindelijk van tafel ging door principieel optreden van de Christen Unie, die de PvdA links inhaalde. De conclusie van dit alles is dat mensen met principes niet gewenst zijn in de PvdA. Sociaal democraten blinken nooit uit in principieel gedrag, maar onder Samsom is alles wat nog over was het raam uit gegaan.

Samsom zelf kent geen enkel principe dat hij niet zou inruilen voor een voordeeltje hier of daar. Hij is als pragmatist uit Greenpeace gekomen en past deze visie nu overal op toe. Mensen met principes of een ideologie begrijpt hij niet, omdat hij zelf geen ideologie heeft en dus alles gewoon kan inleveren om zijn zin te krijgen. Zo ook is het huidige kabinet tot stand gekomen. Een eindeloze uitverkoop van het kleine beetje principes dat de sociaal democraten nog over hadden. Langzaam aan vult Samsom de hele partij met figuren die dezelfde kijk hebben als hij. Dat betekent verrechtsing van het ergste soort. Daar hebben de Turkse ex-leden gelijk in. Zij kunnen nu rustig hun eigen belangen gaan dienen en de PvdA kan verder wegzakken in het moeras. De laatste Turkse stemmers zullen nu net als velen anderen voor hen, de partij de rug toe keren.

Samsom heeft de PvdA politiek bankroet gemaakt en het verval is zo duidelijk dat je het van afstand kunt ruiken. Het is een nieuw zwart hoofdstuk in het boek van de sociaal democratische geschiedenis dat  als titel “Klassenverraad” draagt. Een boek dat binnenkort ergens ver achteraan op een stoffige plank in een museum zal komen te staan. Dat is uiteindelijk het lot van alle verraders.         


donderdag 13 november 2014

HET AMERIKAANSE KEIZERRIJK Deel 2



In de vorige aflevering hebben we gezien hoe het Amerikaanse Keizerrijk is begonnen met een grootscheepse aanval op Rusland. Deze aanval heeft nog niet de vorm van een open oorlog, maar het is wel duidelijk dat de Amerikanen en de NAVO voorbereidingen treffen om de huidige politieke en economische aanvallen om te zetten in volledige oorlogsvoering. Het doel is duidelijk; het Amerikaanse Keizerrijk wil de alleenheerschappij in de wereld. Omdat Rusland dit streven in de weg staat, neemt de spanning met de dag toe. Europa zit in feite tussen de fronten. We zullen nu zien hoe Europa op deze situatie reageert.

Al sinds de Tweede Wereld Oorlog heeft Amerika een enorme grip op Europa. Deze invloed loopt over twee polen. De eerste pool is Groot Brittannië en de tweede Duitsland. Groot Brittannië pronkt al jaren met de “special relationship”, de bijzondere relatie met Amerika. Tijdens de Tweede Wereld Oorlog kreeg de Britse regering steun van de Amerikanen. Er werden materieel en voorraden geleverd. Later gebruikte de Amerikanen het land als een soort vliegdek en troepenschip. Vandaar uit werden de Duitsers aangevallen op het vaste land. Met de steun aan Groot Brittannië sloegen de Amerikanen twee vliegen in een klap; ten eerste had men een prachtige uitvalsbasis om bezet Europa aan te vallen, en gelijktijdig kreeg Amerika veel macht over de Britten. Het materieel dat werd geleverd was namelijk geen gift. Het moest allemaal na de oorlog worden afbetaald.

Het resultaat was dat Groot Brittannië wel als winnaar, maar gelijktijdig ook als volkomen verarmd uit de oorlog kwam. Hierdoor ging het Britse rijk te gronde en konden de Amerikanen hun macht in de wereld enorm uitbreiden. De invloed over Londen is altijd gebleven. Als we naar de Britse buitenlandse politiek kijken zien we dat er veel vijandigheid en wantrouwen is tegenover Europa, terwijl Amerika als de nooit falende God wordt gezien. Iedere Britse minister president volgt de Amerikaanse leiding op meer dan slaafse wijze. Het maakt dan niet uit of het om een Labour of een conservatieve regering gaat. De Britten volgen de Amerikanen ook altijd trouw als er weer een interventie ergens in de wereld op het programma staat. Zie bijvoorbeeld de voortrekkersrol die Blair tijdens de tweede golfoorlog speelde. Zijn leugens sleepte Groot Brittannië een kostbare oorlog in die uitliep op een trauma waarvan men nog steeds niet is genezen. Het Amerikaanse Keizerrijk kan dan ook zonder meer op de Britten rekenen in de aanval op Rusland.

De relatie van Amerika met Duitsland ligt nog weer anders. Duitsland staat in feite onder Amerikaans toezicht sinds 1945. Nergens in Europa zijn zo veel Amerikaanse troepen gestationeerd als in Duitsland. Duitsland wordt voor iedere klus gebruikt die de Amerikanen maar kunnen bedenken en de Duitse regering moet volgen. Waar Groot Brittannië nog wat inbreng heeft is dat bij Duitsland totaal afwezig. Men volgt gewoon de orders uit Washington en doet dit al zo lang dat men vergeten is dat het ook anders kan. In ruil hiervoor heeft Duitsland een paar economische wonderen mogen beleven en werd ook de Duitse eenheid vergoed. Maar de prijs die Duitsland hiervoor betaald is enorm hoog. Daarom ook was de Duitse regering zo ontstemt over de NSA spionagepraktijken. Men was al zo ver gegaan om een trouwe volgeling van het Amerikaanse Keizerrijk te zijn, waarom moest er dan toch gespioneerd worden? Het antwoord is natuurlijk dat de Amerikanen niemand vertrouwen, ook niet de trouwste bondgenoot.

Het Amerikaanse Keizerrijk heeft de gewoonte om in de meeste gevallen anderen voor zich te laten vechten, en natuurlijk sterven. Daarom ook moeten er altijd coalities worden gevormd. We hebben dat gezien in Irak, Afghanistan, Libië en nu ook weer tegen de IS. Deze coalities mogen in feiten deze naam niet hebben. Het gaat gewoon om een strijdmacht met een Amerikaanse leiding en kanonnenvlees uit andere landen. Deze landen hebben geen invloed op het beleid of de strategie, dat wordt allemaal in Washington bepaald. Ze mogen alleen mensen en machines leveren en de zondebok zijn als er weer eens iets fout gaat. De Amerikanen zijn immers onfeilbaar, dus als iets op een fiasco uitloopt moet er voetvolk zijn dat als de schuldige kan worden aangewezen. Zo werkt de volledige Amerikaanse militaire en politieke strategie.

Europa biedt geen enkele tegenstand. Frankrijk wil nog wel eens een beetje tegensputteren, maar dat is alleen maar spel, want als het er op aankomt, is Frankrijk net zo slaafs tegenover Amerika als de rest van de zogenaamde bondgenoten. Toen al die interventies op afstand waren, in het Midden Oosten of elders, was er voor Europa geen echt gevaar. Maar nu komen we in een periode waarin het anders wordt. Vanaf het einde van de Sovjet Unie heeft Amerika er naar gestreefd om alle voormalige Warschau Pact landen onder haar controle te brengen. Dat is in een aantal gevallen ook gelukt. Een overeenkomt met Rusland om dit niet te doen is vele malen geschonden. In de jaren 90 was Rusland te zwak om hier krachtdadige op te reageren. De NAVO kwam dus steeds dichter bij de Russische grenzen.

In de laatste jaren heeft President Poetin zich tegen deze politiek te weer gesteld en ook actief laten zien dat Rusland niet aan de leidband van het westen zal lopen. Het resultaat is dat het Keizerrijk nu de aanval op Rusland zelf heeft geopend. Voor dit doel worden de Europese landen ingezet. Duitsland heeft bijvoorbeeld een grote rol gespeeld in de zogenaamde Maidan coup in Kiev. Het geld voor de coup kwam uit Amerika en dan vooral van George Soros, maar organisatorisch moest Duitsland het vuile werk opknappen. De Maidan leiders liepen bij Merkel in en uit om hun orders te ontvangen. Natuurlijk gebeurde dit onder Amerikaanse regie en ook de openlijke leiding werd onmiddellijk aan Washington overgedragen, toen het allemaal de verkeerde kant op ging. Duitsland kan nu alleen nog maar een bijrol spelen waar dat door de Amerikanen wordt bevolen of gewenst. De rest van Europa sukkelt gewoon mee en stelt zich trouw op aan de zijde van Kiev.

Toch levert dit voor Europa enorme gevaren op. Het gaat nu niet meer om wat interventies ergens ver weg. Plotseling is het oorlog, en wel midden in Europa. De oorlog in de Oekraïne is door Amerika gewild en wordt door Amerika gesteund. Zonder die steun was Kiev allang in elkaar gestort. Het is dus de Amerikaanse wil dat het conflict door gaat, als een proxy oorlog tegen Rusland. Maar de kosten zijn voor Europa. Kijk maar naar de resultaten. Nog maar een jaar geleden was de Oekraïne een gewoon land in Midden Europa. Nu is het in stukken gescheurd, failliet en deels in handen van fascisten. Europa moeten miljarden uitgeven om het stuk Oekraïne, dat nog over is, niet failliet te laten gaan, de rekening voor het gas uit Rusland komt ook bij de Europese Unie. Midden in Europa is weer een land dat wordt bestuurd door oligarchen en fascisten, dat moord onder de eigen bevolking en openlijk oorlogsmisdaden pleegt. En dan zijn er nog de economische sancties tegen Rusland. Europa wilde die sancties niet en heeft ze ook lang uitgesteld. Maar de Amerikaanse wil is wet en Amerikaanse ministers lopen er openlijk mee te pronken dat ze Europa zelfs met chantage hebben gedwongen om de sancties op te leggen. En ook voor die sancties betaald Europa een hoge prijs, die het prille economisch herstel met een klap uit het water blaast. In dit alles zijn er twee echte verliezers; de Oekraïne en Europa. Voor beiden is dit nog maar het begin, zo veel staat nu al vast.

Is er dan helemaal geen verzet in Europa tegen deze zinloze en gevaarlijke Amerikaanse aanval op Rusland? Hierop kunnen we een heel kort antwoord geven: Nee, dat verzet is er niet of nauwelijks. Soms hoor je hier en daar in de Europese hoofdsteden wel eens mompelen dat het nu toch afgelopen moet zijn met die sancties en dat het allemaal al kostbaar genoeg is geweest. Maar dat is alleen maar mompelen. Een blik vanuit het Witte Huis is voldoende om deze kleine aanzetten tot tegenstand de kop in te drukken. Praktisch heel Europa, inclusief de Europese media, volgen trouw de richtlijnen die uit Washington arriveren. Men weet dat er hard wordt gewerkt aan het graven van het eigen graf, dat Europa door de Amerikaanse acties steeds verder naar de afgrond wordt geduwd. Maar geen enkele Europese leider staat op en slaat met de vuist op tafel ten teken dat het genoeg is geweest. Men volgt de richtlijnen ook al is het duidelijk dat, in de niet al te verre toekomst, de bevolkingen van de Europese landen groot gevaar zullen lopen. Want wat nu in de Oekraïne en Novorossia gaande is kan overal in Europa gebeuren.

De Europese leiders hebben aangetoond dat ze geen staatsmannen en vrouwen zijn, maar kruiperige onbenullen die liever hun eigen volken in de waagschaal stellen dan zich te verzetten tegen de orders van het Amerikaanse Keizerrijk. Nederland blinkt hierbij nog uit in kruiperigheid. Men gaat zelfs zo ver dat er 400.000 euro wordt uitgetrokken om winterkleding en andere zakenvoor het Kiev fascistenleger te kopen. Voor hetzelfde leger dat intussen verantwoordelijk is voor velen oorlogsmisdaden, vooral begaan tegen vrouwen en kinderen. Hetzelfde leger ook dat naar grote waarschijnlijkheid verantwoordelijk is voor het neerhalen van de MH17. De nieuwe minister van buitenlandse zaken, Koenders, een arrogante sociaal democraat, heeft blijkbaar veel haast om bij zijn meesters in Washington in een goed blaadje te komen. We moeten er wel aan toevoegen dat hij zeker niet de enige is. Europa laat zichzelf blindelings door de Amerikanen naar een nieuwe oorlog slepen.

De Europese volkeren hebben van dit alles weinig in de gaten. De media vertellen alleen wat door de Amerikanen wordt voorgeschoteld, en daardoor hebben veel mensen niet door wat er nu in midden Europa gaande is. De leugens van Kiev schallen uit de luidsprekers van alle Europese media organisaties en over de achtergronden van het conflict wordt al helemaal niet gesproken. Men is veel te druk met het zwartmaken van President Poetin en alles wat Russisch is. Zo gaat de slaapwandeling verder tot Europa tegenover een schokkend ontwaken zal aanlopen. Helaas zal het dan waarschijnlijk te laat zijn om nog een andere richting in te slaan.

Intussen gaan de ontwikkelingen in Rusland gewoon verder en werkt Moskou aan een nieuwe toekomst waarbij de afhankelijkheid van het westen, die in de jaren 90 is ontstaan, steeds verder wordt teruggedrongen. In de volgende aflevering zullen we zien hoe Moskou met al deze ontwikkelingen omgaat en gelijktijdig het hoofd probeert te bieden aan de 5de colonne binnen Rusland zelf. Een 5de colonne die weliswaar is verzwakt, maar nog niet verslagen. 

donderdag 6 november 2014

DE DOOD VAN EEN GROOTMUIL



Deze week is het precies 10 jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord In Amsterdam Oost, door de fundamentalist Mohammed B. Zoals gebruikelijk levert zoiets weer een enorme mediahype op waar maar al te vaak de waarheid door in het gedrang komt. Over het algemeen straalt de schijnheiligheid er van af. Van Gogh mag een goed filmmaker zijn geweest, maar dat weegt niet op tegen de schade die hij in de maatschappij heeft aangericht. Net als Fortuyn beweerde Van Gogh dat zijn hoofddoel was om de vrijheid van meninguiting te beschermen. Beiden hadden ook de Islam in het vizier en staken dat niet onder stoelen of banken.

Maar als we nu terug kijken zullen we zien dat wat de beiden heren met vrijheid van meningsuiting bedoelden was; dat iedereen het recht heeft om alle anderen te beledigen, te kwetsen en te vernederen. Er mochten geen barrières meer zijn en alles moest gewoon gezegd kunnen worden. Fortuyn deed dit met het subtiele van de intellectueel, en Van Gogh gebruikte de botte bijl op een manier die gerust als asociaal kan worden aangemerkt. Van Gogh richtte zijn pijlen niet alleen op de Islam, hij zat ook vol antisemitische opmerkingen en commentaren en deed zijn uiterste best om zo veel mogelijk vijanden te maken. Dat is hem dan ook dubbel en dwars gelukt, en net als met iedere provocateur, heeft ook hij daar uiteindelijk de rekening voor gepresenteerd gekregen.

Om de zaak goed te begrijpen moeten we niet vergeten dat provocateurs als Van Gogh en Fortuyn de perfecte speelballen zijn van de heersende klasse. De uitkomst van hun uitspattingen was dat de sfeer in Nederland totaal vergiftigd werd. Iedereen die deze periode heeft meegemaakt zal zich herinneren hoe bepaalde breuklijnen plotseling grote kloven werden, die de maatschappij er echt niet beter op hebben gemaakt. Dat is tot op de dag van vandaag te merken. De erfenis van Van Gogh en Fortuyn moet dan ook zeker als negatief worden aangeduid. Ze waren goed in wiggen drijven, overal waar ze maar kwamen. Tot ze te ver gingen en iemand of iets er een stokje voor stak. Ze hadden hun werk gedaan en waren nu niet meer nodig. Dus moesten ze weg voor het te veel uit de hand ging lopen.

Over de moord op Fortuyn is al veel geschreven, maar ook de dood van Theo van Gogh is niet zo eenvoudig te verklaren als het mag lijken. Voor de Nederlandse staat is het eenvoudig. Mohammed B. was geradicaliseerd en wilde een heldendaad plegen door een vijand van de Islam te vermoorden. Van Gogh paste prachtig in dit profiel. Maar zo eenvoudig is het allemaal niet. Het is intussen een publiek geheim dat Mohammed B. niet alleen heeft gehandeld, die morgen in Amsterdam Oost en ook daarvoor niet. Tijdens het onderzoek was er al sprake van andere personen, maar dat is altijd ontkend en als speculatie weggezet. Zoals het gaat met dergelijke doofpotten, weigeren de geruchten meestal om helemaal te verdwijnen. Ook al gaan er vele jaren overheen. Er blijft altijd iets hangen omdat de zaak niet af is. Er zal nu wel een soort onderzoek komen, maar dat is weer zo beperkt dat het ware beeld waarschijnlijk niet zichtbaar zal worden.

Wat weten we intussen over deze dingen? Mohammed B. had contact met de Hofstadgroep. Over deze groep radicale moslims in vooral Den Haag, is bekend dat de AIVD een grote hand heeft gehad in het opzetten van deze organisatie. Er werden zelfs handgranaten geleverd die uiteindelijk tegen de politie zijn gebruikt. De werkwijze, het zelf opzetten of aanmoedigen van een groep extremisten is een beproefde methode die vooral door de Amerikanen veel is gebruikt. Deze methode is nog steeds erg geliefd en ligt ten grondslag aan het ontstaan van ondermeer de IS. De zaak rond de Hofstadgroep was natuurlijk veel kleiner van omvang, maar het idee er achter is hetzelfde. Men gebruikt extremisten om onrust en angst te veroorzaken en zo harder optreden van de overheid mogelijk te maken.

Er zijn geruchten over de betrokkenheid van de AIVD bij de moord op Van Gogh, maar die zullen tijdens het nieuwe onderzoek zeker niet echt aan de orde komen. De overheid gaat zich immers niet in het eigen vlees snijden. Daar is men veel te slim voor. Politieke moorden zijn in Nederland geen uitzondering, ook nooit geweest. Dat gaat al terug naar het begin van de ontstaansgeschiedenis. Sommige worden echt als moorden geregistreerd, anderen worden als ongeluk of zelfmoord af gedaan. We kunnen hierbij bijvoorbeeld denken aan de dood van Maarten van Traa, PvdA politicus en parlementslid, op de ring bij Amsterdam. Hij kwam om tijdens een eenzijdige aanrijding, die nooit is verklaard. Hij was bezig met onderzoeken naar de opsporingsmethoden van de politie en velen hadden de in druk dat hij “teveel wist”. Hij kende veel vijanden bij de politie, onder informanten en in de onderwereld. Een onderwereld die deels in de bovenwereld is doorgedrongen, aldus Van Traa.

Bij al deze moorden of sterfgevallen zijn er geruchten, beweringen en delen van bewijzen. Maar zij verdwijnen in de grote machines van de overheid, die altijd wel een weg weet om een nieuwe doofpot van start te laten gaan. De kans om slachtoffer te worden van een politieke moord bestaat ook als je geen bekende persoonlijkheid bent. In Nijmegen deed een activist uit de kraakbeweging onderzoek naar de betrokkenheid van de AIVD en de politie bij het opzetten van de Hofstadgroep. Vrienden zeggen dat hij dicht bij een doorbraak was. Op een avond werd hij op straat vermoord. Later gaf men voor dat het om een ruzie met een andere activist ging, maar dat wordt door velen niet geloofd. De lijn en de methode zijn duidelijk; in Nederland mag heel veel, maar een ieder die te dicht bij de geheimen van de staat komt maakt een goede kans om het niet te overleven. In zulke gevallen twijfelt de overheid niet lang.

We zijn dit artikel begonnen met de moord op Van Gogh, en daarvan kunnen we vaststellen dat een grootmuil is heen gegaan die op geen enkele wijze een positieve bijdrage aan de maatschappij heeft geleverd. Wel heeft hij met zijn geschreeuw veel slachtoffers en dus ook vijanden gemaakt. Iedereen mag zelf concluderen of niet dat hij terecht in zijn eigen zwaard is gevallen. Maar los daarvan moeten we goed begrijpen dat dingen vaak heel anders zijn dan men ons doet geloven. Niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. Waakzaamheid blijft dus geboden, altijd en overal.