donderdag 30 oktober 2014

HET AMERIKAANSE KEIZERRIJK Deel I



Als we de geschiedenis bekijken van de eerste dagen tot aan de dag van vandaag zien we enorme rijken die met veel bloed en tranen werden opgebouwd. Rijken waarvan men zei dat ze voor eeuwig zouden duren. Rijken ook waaraan miljoenen mensen te gronde zijn gegaan. Vandaag zijn van deze enorme rijken alleen nog de namen over; het Romeinse rijk, het Ottomaanse rijk, Oostenrijk-Hongarije, en zelfs het zogenaamde “Derde Rijk” van Hitler. Al deze rijken, die in hun tijd grote delen van de wereld beheersten zijn ten onder gegaan. Meestal aan de eigen hebzucht en grootheidswaanzin.

Ook vandaag zien we zo’n rijk; het Amerikaanse Keizerrijk. Ook dit rijk beheerst grote delen van de wereld en probeert met alle middelen invloed te krijgen op die werelddelen die men nog niet in bezit heeft. Hierbij zijn alle middelen geoorloofd, staatsgrepen, moordpartijen en zelfs hele oorlogen. Het menslijk lijden dat hier uit voortkomt wordt door het Keizerrijk met een glimlach af gedaan. Naast alle militaire macht heeft dit rijk nog een ander wapen: de leugen. Er is geen land of rijk ter wereld dat de leugen zo goed beheerst als het Amerikaanse Keizerrijk. Met haar leugens bespeelt het rijk de media in Amerika zelf en over de rest van de wereld. Een van die leugens is dat men overal democratie en vrijheid wil brengen. Deze leugen wordt zo vaak herhaald dat veel mensen nog steeds geloven dat het de waarheid is. Helaas hebben velen voor dit geloof met hun bloed moeten betalen.

Het is niet de bedoeling dat we hier de geschiedenis van dit rijk tot in detail gaan beschrijven. Het gaat er veel meer om waar het rijk nu staat en wat de invloed op onze wereld is. Misschien kunnen velen zich nog het optimisme herinneren dat over de wereld vloeide toen Obama als hoofd van het Amerikaanse Keizerrijk werd gekozen. Hij was de eerste zwarte president, en ook nog een democraat, dus de hoop op een betere wereld leek gelijktijdig met hem aan de macht te komen. Intussen zijn we een aantal jaren verder en we kunnen vaststellen dat Obama geen enkel verschil heeft gemaakt als het gaat om het beleid van het rijk. Hij is een handig werktuig gebleken in handen van het reusachtige systeem dat de Amerikaanse diepe staat is. Er was ook niets anders te verwachten. Het beleid van het Keizerrijk staat vast, wie de president ook moge zijn. Wel zitten er verschillende lagen en niveaus in dit systeem, maar de afloop is altijd even dodelijk. De resultaten zien we iedere dag om ons heen.

Zo als we zagen zijn deze grote rijken in de geschiedenis altijd uiteindelijk te gronde gegaan. Hier aan vooraf komt meestal een periode van onzekerheid, bloedvergieten en een vaak dodelijke bedreiging van de vrede. Het lijkt er intussen op dat het Amerikaanse Keizerrijk nu in deze periode van neergang is terecht gekomen. Tegen deze neergang verzet men zich met grof geweld. De leidende figuren weten dat hun tijd bijna ten einde is, maar ze willen nog redden wat er te redden valt. Dat zien we nu gebeuren over de hele wereld. De Amerikanen dachten na de val van de Sovjet Unie heer en meester te zijn over de aarde. Van Rusland had men geen gevaren meer te duchten en andere oppositie stromingen werden hard aan gepakt en meestal vernietigd. Intussen zitten we in een heel andere periode waarin de rollen langzaam maar zeker worden omgedraaid. Om hier een beter beeld van te krijgen moeten we een blik werpen op de ontwikkeling van Rusland.

Na de val van de Sovjet staat en het Warschau Pact kwam Rusland in een neerwaartse spiraal terecht. Onder eerst Gorbachov en later Yeltsin werd alles aan het westen verkocht of gewoon weg gestolen en verloor Rusland in feiten zijn soevereiniteit. Het reusachtige land werd een trouwe volgeling van het westen, dus van het Amerikaanse Keizerrijk, en van een eigen inbreng was nauwelijks nog sprake. Het land leek verslagen en een kleine groep criminele kapitalisten werd ontstellend rijk. Toen ongeveer 10 jaar later Poetin aan de macht kwam erfde hij deze puinhoop. Lang heeft het westen gedacht dat Poetin een zelfde weg zou gaan als zijn voorgangers. Er was immers veel geld te verdienen en het volgen van de Amerikaanse weg betekende ook prestige. Rusland mocht zich bij allerlei westerse clubjes aansluiten en zo een beeld geven dat het toch belangrijk was. Het Keizerrijk was er van overtuigd dat Poetin hiermee tevreden zou zijn. Het was de eerste keer, maar zeker niet de laatste keer dat het westen President Poetin heeft onderschat.

Terwijl het westen Poetin met veel misbaar binnenhaalde was hij rustig bezig om Rusland te herstellen tot een land wat er weer toe deed. Zijn eerste grote gevecht was tegen de zogenaamde nieuwe rijken, de oligarchen, die nog steeds bezig waren het Russische tafelzilver aan het westen te verkopen. Het was een heftig gevecht dat zich vooral achter de schermen, binnen Rusland, afspeelde. Dit gevecht werd door Poetin voor een groot deel gewonnen. Hij liet sommige van de top criminelen in de gevangenis zetten en liet hun bedrijven tot de grond toe afbreken. Dit als waarschuwing aan de rest. Toen dit gevecht was gewonnen kon Poetin verder met het herstel. Hij was vriendelijk naar het westen, maar bouwde ondertussen een nieuwe Russische machtsbasis. Hij verzette zich lang niet tegen de Amerikaanse interventies over de hele wereld, omdat hij eerst Rusland weer tot een echte macht moest maken. De grens werd voor de eerste keer getrokken toen het westen, met het Keizerrijk voorop, Syrië wilde aanvallen. Voor het eerst liet Poetin merken dat hij zijn veto zou gaan gebruiken, met steun van China.

Voor Washington was dit een enorme schok. Rusland bleek weer een eigen mening en een eigen beleid te hebben. Al snel bleek dat Poetin inderdaad niet meer bereid was de leidende rol van Amerika in de wereld te accepteren. Poetin heeft een wereld voor ogen waarin er meer machtsfactoren zijn en de dominantie van een land niet langer mogelijk is. Niet alleen begon hij het westen stap voor stap de voet dwars te zetten, hij zocht zelf naar nieuwe bondgenoten waar mee hij de Euro Azië Unie vormde. Er kwamen ook andere verbindingen en het Amerikaanse Keizerrijk raakte langzaam in paniek. In onderhandelingen bleek Poetin veel slimmer en handiger te zijn dan men ooit had gedacht.

Naast het aanmoedigen van meerdere machtsfactoren in de wereld, ging Poetin ook steeds meer bezig met een project waar hij al jaren aan werkte, namelijk het weghouden van de NAVO van de Russische grenzen. Het westen is al jaren bezig met een omsingeling van Rusland. Men heeft het geprobeerd in Georgië, maar dat is door Russisch ingrijpen deels mislukt. In Moldavië zien we een zelfde verhaal. Het westen bedreigt ook voortdurend Wit-Rusland, een van de meeste trouwe bondgenoten van de Russische Federatie. Toen bleek dat Poetin dit hele project steeds meer dwarsboomde, ontketende Amerika, met hulp van de EU, de oorlog in de Oekraïne. Niet dat men meteen op een oorlog uit was, Oekraïne moest gewoon omgedraaid worden door een westerse coup met steun van Oekraïense nationalisten. Toen dit niet meteen lukt werd er een beroep op de fascisten gedaan. Dat waren de eerst stappen op weg naar oorlog, want Rusland kon niet accepteren dat er een fascistische staat aan haar eigen grenzen ontstond.

Opnieuw onderschatte het westen Poetin. Hij liet de Krim lid worden van de Russische Federatie na een referendum waarin dit belangrijke gebied met grote meerderheid voor aansluiting stemde. Voor het Amerikaanse Keizerrijk was dit een enorme klap. Zonder de Krim had men eigenlijk niets aan de Oekraïne, dus gaf Washington opdracht voor een militaire operatie in het zuid oosten waar de bevolking weigerde om de fascistische regering in Kiev te accepteren. In deze oorlog, die de hele zomer van 2014 woedde, hebben de fascisten, met Amerikaanse steun, ontelbare oorlogsmisdaden begaan. Een proces dat nog steeds gaande is. Maar de onafhankelijke republieken, beter bekent als Novorossia, bleven overeind en drongen de fascisten terug. Om niet geheel verslagen te worden stemde Kiev in met een bestand. Dit was niet alleen een nederlaag voor Kiev, maar veel meer nog voor het Amerikaanse Keizerrijk.

Het ging in feite helemaal niet om de Oekraïne, maar het hele conflict was een grootscheepse aanval op Rusland. Een aanval die nog steeds gaande is en die vooral is gericht op het zwart maken van President Poetin. Vooral de Amerikaanse conservatieven hebben het op hem gemunt. Het gaat hierbij om de zogenaamde “neo-cons”. Maar ook Hillary Clinton, die waarschijnlijk de Democratische kandidaat zal worden voor de komende presidentsverkiezingen, is constant bezig met haatpropaganda. De Amerikanen weten dat alleen Rusland hen kan beschadigen en dat willen ze ten kosten van alles onderbinden. De neo-cons hebben een eenvoudig strategie; bombardeer alles wat zich tegen de Amerikaanse belangen keert. Naast het militaire apparaat steunen zij vooral op de massamedia. Daarom ook zie je bijna iedere dag anti-Rusland of anti-Poetin propaganda in de media verschijnen over de hele wereld. De ene keer zouden Russische hackers een groot aantal internet wachtwoorden hebben gestolen. Weer een andere keer zou er een Russische onderzeeboot in Zweedse wateren bivakkeren. De verhalen worden steeds fantastischer, maar zijn daarom niet minder gevaarlijk. De Amerikaanse conservatieven, maar zeker ook Obama en de NAVO leiding wilde het laatste half jaar maar een ding; dat Rusland militairen naar de Oekraïne zou sturen. Toen dit niet gebeurde omdat Poetin slimmer was kwamen zij met sancties om Rusland verder te provoceren. Maar ook dat heeft weinig effect.
 
Het moet duidelijk zijn dat het Amerikaanse Keizerrijk de aanval op Rusland niet zo maar zal afblazen. Dit maakt Amerika en haar dienaren in Europa een grote bedreiging voor de wereldvrede en daarmee voor ons allemaal. We zullen de komende tijd meer over deze bedreiging schrijven omdat het heel belangrijk is om de Amerikaanse propaganda die dagelijks over ons wordt uitgestort tegen te gaan. De volgende keer zullen we kijken naar de rol van de Europese landen in dit conflict, en verder zullen we aandacht besteden aan de 5de colonne binnen Rusland. We moeten niet vergeten dat de strijd die nu gaande is over de toekomst van ons allemaal zal beslissen. Om die strijd op de juiste wijze te kunnen aangaan  proberen wij bruikbare informatie te leveren. Al was het alleen maar om er voor te zorgen dat niemand kan zeggen “we hebben het niet geweten”.