In de laatste weken hebben de partijen
in de oorlog in Novorossia overeenkomsten ondertekend die moeten leiden naar
een houdbaar staakt-het-vuren en uiteindelijk een oplossing van het conflict.
Dit is dus een goed moment om te kijken wat de stand van zaken op dit moment
is, en wat de toekomst nog brengen zal. Het kan alleen maar een tussenstand
zijn, want een ding moet duidelijk zijn; het is nog lang niet afgelopen. Niet
in Novorossia, en niet tussen Rusland en het Westen.
Om een goed beeld te krijgen van wat
er in de laatste 6 maanden in Novorossia is bereikt moeten we terug gaan naar
het begin van de opstand. Toen de fascisten in februari in Kiev de macht grepen,
gesteund en gefinancierd door de VS en west Europa, kwam de bevolking van het
zuid oosten in opstand. Men wilde niet door de fascisten van de Maidan
geregeerd worden en een campagne voor aansluiting bij de Russische Federatie
kwam opgang. Dit begon met grote demonstraties in Donetsk Lugansk, Slavyansk en
Odessa, maar toen dit niet voldoende bleek te zijn begonnen kleine groepen
activisten publieke gebouwen te bezetten. Dit waren de voorlopers van de
milities. In feite waren er in maart nauwelijks wapens voor handen. Er waren
wat automatische geweren afgenomen van de veiligheidsdienst, maar de meeste
activisten moesten het doen met wat pistolen, oude geweren uit de Tweede Wereld
Oorlog, benzinebommen en stokken en staven. Dat was eigenlijk alles.
Toen in april het Oekraïense leger in
de aanval ging tegen de steden van Novorossia was deze situatie wat verbetert
en ontstonden er echte milities, maar het bleef een ongelijke strijd. De
overmacht van het Kiev leger, versterkt met fascistische eenheden die zich als
opvolger van de SS zien, en daarnaast steun van de NAVO, maakte dat het maar de
vraag was of de milities het Donbas gebied konden verdedigen. In feite was er
van een echte verdediging geen sprake, en was het meer brandjes blussen op
steeds andere plaatsen. Maar het gebrek aan mankracht en materieel werd
goedgemaakt door de moed en de strijdbaarheid van de militieleden. Regelmatig
werden helikopters en vliegtuigen uit de lucht geschoten en bij Slavyansk
werden de eerste 6 pantserwagens van het Oekraïense leger afgenomen en door de
milities ingezet. Zo kwam er langzaam een omslag, maar steeds opnieuw waren er
crisissen en leek het er op dat de milities niet tegen de druk waren
opgewassen.
Slavyansk moest worden opgegeven om
Lugansk en Donetsk te redden. Dat is uiteindelijk ook gelukt. Maar de prijs was
hoog, vooral op het gebied van burgerslachtoffers. Het Kiev leger vuurde met
zware wapens en zelfs lange afstandsraketten op de steden met alle gevolgen van
dien in schade en slachtoffers. Bijna een miljoen mensen vluchtte naar Rusland.
Er waren andere dreigingen die het hoofd geboden moesten worden. Het eerste
plan om aan te sluiten bij Rusland zoals eerder de Krim had gedaan kon niet
doorgaan omdat dit Rusland in veel problemen had kunnen brengen. De NAVO loerde
constant op een kans om een aanval op Rusland te kunnen beginnen. Dit moest
zonder meer voorkomen worden, dus werd het plan geboren om de twee republieken,
die zich in referenda onafhankelijk hadden verklaard, om te vormen tot
Novorossia, het nieuwe Rusland. Dit plan heeft uiteindelijk zijn beslag gekregen.
Andere dreigingen waren NAVO adviseurs en huurlingen van over de hele wereld
die voor het Kiev leger kwamen vechten. En dan was er de valse vlag operatie,
beter bekend als het neerhalen van de MH17 met 298 slachtoffers. De crash kwam
precies op het moment dat de milities voor het eerst kleine successen begonnen
te boeken.
De verwarring die ontstond werd door
Kiev gebruikt om nog harder aan te vallen. Een aantal keren ging het bijna mis,
wat de omsingeling van Donetsk had betekend en het afsnijden van de verbinding
met Lugansk. Met veel moeite werd dit door de milities voorkomen. Intussen werd
in het geheim in Novorossia een tegenoffensief voorbereid en toen dat van start
ging in het laatste deel van augustus werden de fascisten voor het eerst teruggeslagen.
Het leek er zelfs op dat de milities van Novorossia, die intussen een echt
leger waren geworden dankzij het vele in beslag genomen Oekraïense materieel,
de kustplaats Mariupol zouden innemen. Op dat punt merkte Kiev en vooral de
westerse meesters van de junta dat de fascisten de strijd aan het verliezen
waren. Plotseling stemde men in met een bestand, waar Rusland al maanden om had
gevraagd, en op 5 september ging het staakt-het-vuren in. De gevechten gingen echter
nog gewoon door, maar na het ondertekenen van het tweede protocol in Minsk
lijkt het er nu op dat er toch een soort bestand zal komen wat ook stand houdt.
Er worden gevangenen uitgeruild en er ontstaat nu een echte frontlinie die de
milities in staat stelt om het gebied dat nu in handen is te verdedigen. De
dreiging van een nederlaag is weg, en Donetsk en Lugansk zullen zeker niet meer
in handen van de fascisten vallen. De gebieden krijgen nu een speciale status,
wat er in de praktijk op neer komt dat de beiden republieken voorgoed van de
Oekraïne zijn afgescheiden. Iets wat Kiev enorm steekt, maar niet meer kan
voorkomen omdat het Oekraïense leger meer dan 60 % van haar materieel heeft verloren.
We kunnen dit dus alleen maar neerzetten als een nederlaag voor de fascisten en
hun Westerse meesters, die voor de hele oorlog verantwoordelijk zijn.
Novorossia is zonder mee aan de winnende hand.
Natuurlijk heeft Novorossia steun
gehad van Rusland. In de vorm van humanitaire hulp, maar zeker ook op andere
terreinen. Maar een inval van het Russische leger, die keer op keer door de
leugenaars in Kiev en de NAVO werd aangekondigd, is nooit nodig geweest.
Novorossia heeft het gehouden en kan nu verder bouwen aan een onafhankelijk
bestaan. Sommige zeggen dat het bestand te vroeg kwam en dat het leger van
Novorossia nog veel meer had kunnen veroveren. Maar dit is veel te optimistisch
gekeken. Misschien had er meer terrein gewonnen kunnen worden, maar dan was er
het gevaar van omsingeling en vernietiging geweest, precies dezelfde valkuil
waar het Kiev leger steeds opnieuw in is getrapt. Dat had Moskou ook gezien en
daarom werd er toegestemd in het afkondigen van het bestand. De overwinningen
die waren geboekt mochten niet weer verloren gaan. Het deel van Novorossia dat
in handen is van de milities is nu veilig gesteld en de vele in beslag genomen
tanks en raketsystemen kunnen gebruiksklaar worden gemaakt. Ook de mensen in de
steden kunnen weer opademen en veel vluchtelingen komen weer naar huis.
Misschien naar een beschadigd huis, maar wel naar een huis in Novorossia en
niet het fascistische Oekraïne. Dat is een verworvenheid van maanden keiharde
gevechten. De heropbouw kan nu ter hand worden genomen. Dit alleen al geeft aan
dat de juiste beslissingen zijn genomen, ook al roepen sommige dat er sprake is
van verraad. Verraad zou het pas zijn geweest als door het nemen van onzinnige
risico’s alles verloren was gegaan. Met de tijd kan het gewonnen terrein nog
worden uitgebreid.
De rol van Rusland in dit alles heeft
een groot verschil gemaakt. Rusland had vanaf het begin een agenda die tot op
de letter is uitgevoerd. Want laat niemand betwijfelen dat de hele crisis in de
Oekraïne een lang geplande westerse aanval op Rusland was. Een aanval die
tenminste op dit moment is teruggeslagen, vooral ten koste van de Oekraïne
zelf. De Krim koos voor Rusland en Moskou heeft nu door het ontstaan van Novorossia
een prachtige bufferzone gekregen die de NAVO van de Russische grens zal
weghouden. Het was nooit de bedoeling van President Poetin om de gebieden die
nu Novorossia zijn zelf te bezetten. Dat heeft hij ook steeds duidelijk
gemaakt, alleen wilde niemand daar naar luisteren. In feite heeft Poetin nu
precies gedaan wat hij vanaf het begin heeft gezegd. Met zijn rustige houding
en snelle ingrepen heeft hij de VS en de EU de pas afgesneden en zijn eigen
agenda om Rusland weer tot een wereldmacht te maken uitgevoerd. Niet met
onbezonnen of wilde acties, maar met veel doorzettingsvermogen en koele
planning. Het is dan ook geen wonder de het Westen zijn bloed wel kan drinken.
Zijn er nu nog dreigingen en hoe moet
het verder? Dreigingen zijn er zeker. Het Westen zal de aanval op Rusland zeker
niet afblazen en zoeken naar nieuwe wegen. Er zullen meer provocaties en valse
vlag operaties volgen. Intussen worden de volkeren in het Westen continue met
anti-Rusland propaganda bestookt, waar nog steeds veel mensen intrappen. De
oorlogsdreiging is dus nog lang niet voorbij. Maar Poetin heeft het spel tot nu
toe goed gespeeld en er is geen enkele reden om te denken dat hij dit in de
toekomst niet zal doen. Zijn populariteit in eigen land is nog nooit zo groot
geweest, en de oppositie stelt niets meer voor. Ook al doet de CIA nog zo zijn
best om ook in Moskou een betaalde oppositie op poten te zetten. Het zou
verkeerd zijn om te denken dat de strijd nu voorbij is, maar ondanks dat kan er
met vertrouwen naar de toekomst worden gekeken.
Poetin zal verder bouwen en steeds
meer naar het Oosten kijken. Precies daar is het Westen zo bang voor. De
vooruitgang vinden we in het Oosten terwijl het Westen steeds wat verder
achterop raakt. Vandaar ook dat men wanhopige risico’s neemt. Het conflict in
de Oekraïne was zo’n risico en we zien nu het resultaat. Intussen zal Rusland
de Krim nooit meer loslaten en inmenging in Novorossia zal niet worden getolereerd.
Daar ligt voor Moskou de rode lijn. En hoe moet het verder met Kiev? Daar is de
onderlinge strijd in volle gang. De fanatieke fascisten tegen de iets minder
fanatieke fascisten. Het is nog maar de vraag hoe lang dit kan duren zonder dat
alles tot chaos vervalt. De eerste tekenen aan de wand zijn er al. De economie
is diep door de vloer gezakt, de winter komt er aan en de Westerse steun is een
druppel op een gloeiende plaat. Rusland en Novorossia kunnen nu rustig toekijken
en zien hoe de blauw gele tegenstanders elkaar de kop in slaan. Pas daarna kan
er gebeuren wat Rusland als lange termijn doel heeft genomen. Namelijk regime
change in Kiev. In tegenstelling tot wat veel mensen denken wil Rusland niet
dat de Oekraïne in het door het Westen opengestelde ravijn stort. Daar kan
niemand beter van worden. Moskou wil een onafhankelijk Oekraïne zien, dat best
vriendschapsbanden met het Westen mag hebben, maar dat buiten vijandelijke
instellingen als de NAVO en de EU blijft. Dat is van af het begin de inzet geweest.
Het zal nog wel even duren voordat deze wens in vervulling gaat, maar Moskou
heeft veel geduld.
Wat we niet moeten vergeten is dat dit
voor ons allemaal geen conflict op afstand is. Door de Westerse inmenging in de
Oekraïne is er in Europa weer een fascistische staat ontstaan in Kiev die er
een mensenverachtende politiek opnahoudt. Als de Amerikanen dit soort
kettinghonden in Kiev kunnen loslaten kan dat ook elders, en dat bedreigd ons
allemaal. Laten we nooit denken dat dit hier niet kan gebeuren, want dat
dachten een jaar geleden de mensen in de Oekraïne en Novorossia ook. Er is dus
geen enkele garantie tenzij we die zelf creëren. De imperialisten voeren een
doodsstrijd om te overleven en het is zaak voor ons om er voor te zorgen dat we
daar zelf geen slachtoffer van gaan worden. Dat kan alleen als President Poetin
slaagt in zijn opzet om van Rusland weer een wereldmacht te maken. Een
tegenmacht, die het arrogante, maar ook wanhopige Westen, het hoofd kan bieden.
In dit alles kunnen we een voorbeeld
nemen aan de mensen in Novorossia. Zij hebben bewezen dat opstaan tegen
fascisme en onderdrukking de enige echte weg is naar een beter toekomst. Zij
hebben hun steden en huizen verdedigd en met succes, hoe groot de offers ook
zijn geweest. Zo als een militieman laatste zei; “We hebben de oorlog niet
gezocht, hij is naar ons gekomen.” In de huidige wereld kan ons dat allemaal overkomen.
De enige echte hoop die we hebben om dat tegen te gaan is het begrip dat
niemand van ons machteloos is en dat we allemaal een rol in de strijd kunnen
spelen. Dat heeft Novorossia dubbel en dwars bewezen. Precies daarvoor
verdienen de mensen daar onze diepe bewondering. Het is dan ook aan ons
allemaal om de strijd aan te binden tegen de oorlogshitsers en leugenaars, die
nu nog beweren de leiders van de Westerse wereld te zijn. We hebben allemaal
dezelfde vijanden. Laten we vooral dat nooit vergeten.
