Dit is een wat ander artikel dan normaal
het geval is, omdat de huidige situatie in de wereld de tijd rijp heeft gemaakt
om wat duidelijke vragen te stellen. Vragen waar snel een antwoord op moet
worden gevonden. Al jarenlang bezoeken de meeste van ons de meest uiteenlopende
herdenkingen. De meeste van deze herdenkingen hebben betrekking op de Tweede
Wereld Oorlog. Om er een paar te noemen; de 4 mei herdenking, de Auchswitz
herdenking, de Dachau herdenking en de herdenking van de Februaristaking 1941.
Natuurlijk zijn er nog veel meer herdenkingen te noemen, maar daar gaat het nu
even niet om.
Velen van ons lopen een aantal van
deze herdenkingen af, vaak al vanaf de kinderjaren, en het is zonder meer een
traditie geworden. De meeste van deze herdenkingen kunnen we onder een paar
slogans samenvatten: nooit meer oorlog, nooit meer fascisme, nooit meer
Auchswitz. De hoop is dan dat de wensen die in deze slogans besloten liggen
waar zullen worden of blijven. Niemand zal hier iets op tegen hebben of een
discussie over voeren. Door hoge opkomsten bij deze herdenkingen lijkt het dan
misschien of mensen echt iets van het verleden hebben geleerd en nu met een
grote groep op de bres staan om nieuwe tragedies en nieuwe slachtoffers te
voorkomen. Maar is dit wel zo? Of is het herdenken een ritueel geworden zonder
inhoud en zonder consequenties?
Het lijkt er op dat veel mensen met
deze vragen worstelen, want bijna ieder jaar is er wel een of andere
controverse die de aandacht vraagt. Maar op dit moment ligt de situatie nog
weer anders. De slogans waar we over schreven zijn nu in complete tegenstelling
tot de actualiteit. Er is geen vrede in Europa en de dreiging van een nog
grotere oorlog neemt met de dag toe. Nog niet zo lang geleden stond de Duitse
premier Merkel op te scheppen dat een van de verworvenheden van de Europese Unie
is dat sinds 1945 de vrede in Europa bewaard is gebleven. Dit is een makkelijk
onderuit te halen leugen waar Merkel zich diep voor moet schamen.
Ze wil natuurlijk niet meer weten dat
door toedoen van de Westerse machten Joegoslavië uit elkaar werd gejaagd. Een
onderdeel van dit uit elkaar jagen was het bombarderen van Servische steden
door NAVO bommenwerpers, deels met Nederlandse piloten. Deze bommen vielen op
Europese steden en vermoorden Europese burgers. Laten we vooral niet vergeten
dat Duitsland een hoofdrol speelde in dit schandelijk hoofdstuk in de Europese
geschiedenis. Maar blijkbaar was het nog niet genoeg. Want nu is er oorlog in
de Oekraine, en weer is het Duitsland die het vuur aan het branden heeft
gemaakt. Weer oorlog in Europa dus, een echte oorlog met beschietingen en
bombardementen op burgerdoelen door het fascistische Kiev leger. Ook nog een
oorlog met veel burgerslachtoffers, een feit dat met veel misbaar uit de
westerse pers wordt gehouden. Over de stromen vluchtelingen zwijgt men
eveneens.
Daarnaast zijn er nog de plannen van
de Kiev junta om zogenaamde “filtratiekampen” op te zetten voor mensen die de
opstand in het oosten steunen. Niet alleen zijn de oorlog en het fascisme dus
weer terug in Europa, er zijn ook plannen voor concentratiekampen. Als we naar
al deze zaken kijken moeten we ons wel afvragen of het nog wel zijn heeft om te
herdenken. Immers, al de dingen die we herdenken en de dingen waar we resoluut
op tegen zijn gebeuren allemaal weer. Op maar een paar honderd kilometer
afstand van ons vandaan. Wat betekend het dan nog om daar op 4 mei te staan?
Daar komt nog bij dat het volgend jaar
70 jaar geleden is dat de Tweede Wereld Oorlog is afgelopen en daar zal
spectaculair veel aandacht aan worden besteed. Aan het hoofd van de
herdenkingen die dan zullen plaatsvinden, staan dan de zogenaamde
regeringleiders, precies dezelfde regeringsleiders die de coup in de Oekraine
hebben gestart wat vervolgens weer tot de oorlog heeft geleid. Zij staan daar
dus te herdenken met bloed aan hun handen. Terwijl de ene hand een krans legt
voor de gevallenen, geeft men via de andere hand de orders om nieuwe gevallenen
te creëren. En vlak daar achter staan wij dan, en kijken toe. Deze zaken maken
de grote algemene herdenkingen tot een farce. Een schouwspel om te misleiden en
te bedriegen. Wordt het niet eens tijd dat we aan dit schouwspel een einde
maken?
Het is heel goed om de mensen te
herdenken die in de Tweede Wereld Oorlog zijn gevallen of vermoord. Er is niets
mis met het herdenken van de kampen of een bepaalde gebeurtenis in de
geschiedenis. Dat kunnen we individueel doen, of gezamenlijk. Maar de algemene
herdenkingen zijn intussen lege ceremonies geworden met daders aan het hoofd
die een belediging zijn voor de slachtoffers van toen en de slachtoffers van
nu. Waarom steeds opnieuw die slogans herhalen als het oorlogvoeren en moorden
gewoon doorgaat? Als het fascisme weer wordt ingezet om de problemen van de
heersende klasse op te lossen.
Waarom zouden we de illusie in stand
houden dat er na 1945 geen oorlog meer is gevoerd in Europa of dat de Europese
leiders niet verantwoordelijk of medeplichtig zijn voor oorlogen in andere
delen van de wereld? Het constant verschijnen van deze figuren bij herdenkingen
is niets meer dan huichelarij. De tijd is nu gekomen om daar een einde aan te
maken. Beter dan mee te doen aan deze schijnvertoningen is het bevechten van
het systeem dat steeds weer vervalt tot oorlog en vernietiging. Zolang de
huidige heersers hun spelletjes ongehinderd kunnen spelen zal er nooit een
einde komen aan het moorden en het bloedvergieten. Er zal ook nooit een einde
komen aan de leugens, die keer op keer worden ingezet om oorlogen mogelijk te maken.
Dan is er nog die kwestie van de
vrijheid. Het 4/5 Mei Comité beweerd ieder jaar weer dat vrijheid niet
vanzelfsprekend is, maar gaat er wel vanuit dat we nu vrij zijn. Zeker er is
geen bezetting, zoals in de Tweede Wereld Oorlog. Maar wat voor vrijheid is dit
als we op alle mogelijke manieren worden afgeluisterd, getapt, dat er wordt
meegelezen en dat we overal worden gefilmd en gefotografeerd? Wat voor vrijheid
is dit als alles wat we doen in Washington wordt opgeslagen? Wat voor vrijheid
is dit als er in onze naam oorlog wordt gevoerd en slachtoffers gemaakt zonder
dat ons ooit om instemming is gevraagd? Met de beste wil van de wereld kun je
de huidige situatie niet als vrijheid bestempelen. We kunnen geruststellen dat
het vuur in de vrijheidsfakkel van het 4/5 Mei Comité nog maar heel flauwtjes
brand. Als er tenminste nog sprake van een vlammetje is.
In plaats van al die illusies te laten voortbestaan is het beter om in opstand te komen tegen het systeem, dat de oorzaak is van alle oorlogen en ellende in de wereld. Het is beter om duidelijk te maken dat we aan die waanzin niet meer meedoen en ook geen deelnemers willen zijn in de shows die steeds opnieuw worden opgevoerd. Shows die alleen dienen om de ware aard van het systeem toe te dekken en uit het zicht te houden. Natuurlijk moet iedereen zelf nadenken en de eigen conclusies trekken. Maar het moet wel duidelijk zijn dat de tijd is gekomen om een aantal dingen ter discussie te stellen. Op wat voor manier dan ook.