donderdag 17 juli 2014

Herdenken terwijl de granaten vliegen



Dit is een wat ander artikel dan normaal het geval is, omdat de huidige situatie in de wereld de tijd rijp heeft gemaakt om wat duidelijke vragen te stellen. Vragen waar snel een antwoord op moet worden gevonden. Al jarenlang bezoeken de meeste van ons de meest uiteenlopende herdenkingen. De meeste van deze herdenkingen hebben betrekking op de Tweede Wereld Oorlog. Om er een paar te noemen; de 4 mei herdenking, de Auchswitz herdenking, de Dachau herdenking en de herdenking van de Februaristaking 1941. Natuurlijk zijn er nog veel meer herdenkingen te noemen, maar daar gaat het nu even niet om.

Velen van ons lopen een aantal van deze herdenkingen af, vaak al vanaf de kinderjaren, en het is zonder meer een traditie geworden. De meeste van deze herdenkingen kunnen we onder een paar slogans samenvatten: nooit meer oorlog, nooit meer fascisme, nooit meer Auchswitz. De hoop is dan dat de wensen die in deze slogans besloten liggen waar zullen worden of blijven. Niemand zal hier iets op tegen hebben of een discussie over voeren. Door hoge opkomsten bij deze herdenkingen lijkt het dan misschien of mensen echt iets van het verleden hebben geleerd en nu met een grote groep op de bres staan om nieuwe tragedies en nieuwe slachtoffers te voorkomen. Maar is dit wel zo? Of is het herdenken een ritueel geworden zonder inhoud en zonder consequenties?

Het lijkt er op dat veel mensen met deze vragen worstelen, want bijna ieder jaar is er wel een of andere controverse die de aandacht vraagt. Maar op dit moment ligt de situatie nog weer anders. De slogans waar we over schreven zijn nu in complete tegenstelling tot de actualiteit. Er is geen vrede in Europa en de dreiging van een nog grotere oorlog neemt met de dag toe. Nog niet zo lang geleden stond de Duitse premier Merkel op te scheppen dat een van de verworvenheden van de Europese Unie is dat sinds 1945 de vrede in Europa bewaard is gebleven. Dit is een makkelijk onderuit te halen leugen waar Merkel zich diep voor moet schamen.

Ze wil natuurlijk niet meer weten dat door toedoen van de Westerse machten Joegoslavië uit elkaar werd gejaagd. Een onderdeel van dit uit elkaar jagen was het bombarderen van Servische steden door NAVO bommenwerpers, deels met Nederlandse piloten. Deze bommen vielen op Europese steden en vermoorden Europese burgers. Laten we vooral niet vergeten dat Duitsland een hoofdrol speelde in dit schandelijk hoofdstuk in de Europese geschiedenis. Maar blijkbaar was het nog niet genoeg. Want nu is er oorlog in de Oekraine, en weer is het Duitsland die het vuur aan het branden heeft gemaakt. Weer oorlog in Europa dus, een echte oorlog met beschietingen en bombardementen op burgerdoelen door het fascistische Kiev leger. Ook nog een oorlog met veel burgerslachtoffers, een feit dat met veel misbaar uit de westerse pers wordt gehouden. Over de stromen vluchtelingen zwijgt men eveneens.

Daarnaast zijn er nog de plannen van de Kiev junta om zogenaamde “filtratiekampen” op te zetten voor mensen die de opstand in het oosten steunen. Niet alleen zijn de oorlog en het fascisme dus weer terug in Europa, er zijn ook plannen voor concentratiekampen. Als we naar al deze zaken kijken moeten we ons wel afvragen of het nog wel zijn heeft om te herdenken. Immers, al de dingen die we herdenken en de dingen waar we resoluut op tegen zijn gebeuren allemaal weer. Op maar een paar honderd kilometer afstand van ons vandaan. Wat betekend het dan nog om daar op 4 mei te staan?

Daar komt nog bij dat het volgend jaar 70 jaar geleden is dat de Tweede Wereld Oorlog is afgelopen en daar zal spectaculair veel aandacht aan worden besteed. Aan het hoofd van de herdenkingen die dan zullen plaatsvinden, staan dan de zogenaamde regeringleiders, precies dezelfde regeringsleiders die de coup in de Oekraine hebben gestart wat vervolgens weer tot de oorlog heeft geleid. Zij staan daar dus te herdenken met bloed aan hun handen. Terwijl de ene hand een krans legt voor de gevallenen, geeft men via de andere hand de orders om nieuwe gevallenen te creëren. En vlak daar achter staan wij dan, en kijken toe. Deze zaken maken de grote algemene herdenkingen tot een farce. Een schouwspel om te misleiden en te bedriegen. Wordt het niet eens tijd dat we aan dit schouwspel een einde maken?

Het is heel goed om de mensen te herdenken die in de Tweede Wereld Oorlog zijn gevallen of vermoord. Er is niets mis met het herdenken van de kampen of een bepaalde gebeurtenis in de geschiedenis. Dat kunnen we individueel doen, of gezamenlijk. Maar de algemene herdenkingen zijn intussen lege ceremonies geworden met daders aan het hoofd die een belediging zijn voor de slachtoffers van toen en de slachtoffers van nu. Waarom steeds opnieuw die slogans herhalen als het oorlogvoeren en moorden gewoon doorgaat? Als het fascisme weer wordt ingezet om de problemen van de heersende klasse op te lossen.

Waarom zouden we de illusie in stand houden dat er na 1945 geen oorlog meer is gevoerd in Europa of dat de Europese leiders niet verantwoordelijk of medeplichtig zijn voor oorlogen in andere delen van de wereld? Het constant verschijnen van deze figuren bij herdenkingen is niets meer dan huichelarij. De tijd is nu gekomen om daar een einde aan te maken. Beter dan mee te doen aan deze schijnvertoningen is het bevechten van het systeem dat steeds weer vervalt tot oorlog en vernietiging. Zolang de huidige heersers hun spelletjes ongehinderd kunnen spelen zal er nooit een einde komen aan het moorden en het bloedvergieten. Er zal ook nooit een einde komen aan de leugens, die keer op keer worden ingezet om oorlogen mogelijk te maken.

Dan is er nog die kwestie van de vrijheid. Het 4/5 Mei Comité beweerd ieder jaar weer dat vrijheid niet vanzelfsprekend is, maar gaat er wel vanuit dat we nu vrij zijn. Zeker er is geen bezetting, zoals in de Tweede Wereld Oorlog. Maar wat voor vrijheid is dit als we op alle mogelijke manieren worden afgeluisterd, getapt, dat er wordt meegelezen en dat we overal worden gefilmd en gefotografeerd? Wat voor vrijheid is dit als alles wat we doen in Washington wordt opgeslagen? Wat voor vrijheid is dit als er in onze naam oorlog wordt gevoerd en slachtoffers gemaakt zonder dat ons ooit om instemming is gevraagd? Met de beste wil van de wereld kun je de huidige situatie niet als vrijheid bestempelen. We kunnen geruststellen dat het vuur in de vrijheidsfakkel van het 4/5 Mei Comité nog maar heel flauwtjes brand. Als er tenminste nog sprake van een vlammetje is.
 
In plaats van al die illusies te laten voortbestaan is het beter om in opstand te komen tegen het systeem, dat de oorzaak is van alle oorlogen en ellende in de wereld. Het is beter om duidelijk te maken dat we aan die waanzin niet meer meedoen en ook geen deelnemers willen zijn in de shows die steeds opnieuw worden opgevoerd. Shows die alleen dienen om de ware aard van het systeem toe te dekken en uit het zicht te houden. Natuurlijk moet iedereen zelf nadenken en de eigen conclusies trekken. Maar het moet wel duidelijk zijn dat de tijd is gekomen om een aantal dingen ter discussie te stellen. Op wat voor manier dan ook.