donderdag 27 maart 2014

Even naar de wereld kijken



Er is in de laatste week zo veel gebeurd dat het moeilijk is om het belangrijkste onderwerp te kiezen. Dus kijken we gewoon even rond in de wereld en maken we, in voetbaltaal, een rondje langs de velden. Wat opviel tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart is dat mensen, waar het mogelijk was, inderdaad communistisch hebben gestemd. In Oldambt won de VCP er twee zetels bij, en hebben de kameraden er nu 4. Het ging zelfs nog verder want Engel Modderman, de lijsttrekker van de VCP, was de kandidaat met de meeste stemmen. Ook in Pekela won de VCP een zetel, en we kunnen dus vaststellen dat de rode vlag in Groningen fier wappert. Ook de NCPN had een succes te melden. In Heiloo ging de partij van 1 naar 2 zetels. Dus ook in Heiloo is het communisme een traditie geworden. Al deze resultaten geven aan de het communisme een heel goede toekomst heeft, als we er zelf maar in geloven.

Wat is er verder te melden over de raadsverkiezingen? De regeringspartijen, VVD en PvdA, kregen de afstraffing die deze leugenaars en oplichters verdienen. De teleurstelling in het beleid zit diep. Vooral de sociaal democraten werden door de mangel gehaald, en terecht. Men verloor zelfs de macht in Amsterdam na meer dan 60 jaar. De Amsterdamse lijsttrekker, Hilhorst, hield de eer aan zichzelf en stapte meteen op. Dat had Diederik Samsom ook moeten doen, maar met veel arrogantie blijft hij gewoon zitten. Hij wil natuurlijk zijn dure baan niet opgeven en terugkeren naar een leven op de woelige baren met Greenpeace. Dat Rutte zijn koffers niet heeft gepakt valt te verwachten. Bij de VVD kennen ze het woord eer niet, dus wat kan het hun schelen dat de kiezer niet tevreden is. Als het groot kapitaal maar blij is met de koers, zijn zij het ook. Een groot deel van de stemmen die bij de PvdA en VVD verdwenen gingen naar D’66 en de christenfundamentalisten. Op zich is dat een rare keuze, want deze twee zijn net zo verantwoordelijk voor het regeringsbeleid als de coalitiepartijen. Het lijkt er op dat de kiezers in plaats van de beul nu hebben gekozen voor het mannetje dat de valbijl slijpt. Van daders naar handlangers zonder enig effect. Winst was er ook voor de SP, maar het was geen doorbraak. Op een PvdA deel 2 zit men dus ook niet te wachten.

Volgens de zogenaamde winnaars hebben de kiezers hun het vertrouwen gegeven omdat zij verantwoordelijkheid nemen. Eigenlijk lijkt het meer op een noodsprong omdat er van het hele zootje niets te verwachten is. Overigens waren er wel meer rare resultaten. In Roermond stemt de halve stad op een corrupte ex-VVD’er, die daarna door de andere partijen prompt buiten spel werd gezet. Allemaal verloren stemmen dus. In Bilthoven stemde men zelfs op een overledene, de vermoorde Borst. Ook via deze route zal er van vertegenwoordiging weinig komen. Dan zijn er toch nog altijd mensen die beweren dat de parlementaire democratie iets prachtigs is!!! Op zich waren de echte winnaars de thuisblijvers omdat zij duidelijk niets te maken willen hebben met deze farce, die een toonbeeld is van de verwording van de kapitalistische politiek.

We hebben het even uit kunnen stellen, maar zo komen we toch bij Wilders. Door al de herrie die is ontstaan over zijn Marokkanen uitspraken, is er maar weinig aandacht voor het feit dat deze neonazi de verkiezingen gewoon heeft verloren. In Almere was de PVV nog wel de grootste maar met een minder resultaat. En dat was nog voordat de nieuwe PVV raadsleden elkaar naar de keel vlogen. In Den Haag dacht het heerschap de grootste te worden. Maar ook dat ging niet door, en men verloor zelfs een zetel. De ondergang zat er dus al aan te komen voordat Wilders, in de stijl van Goebbels, tijdens de uitslagenavond zijn aanhang tegen Marokkanen liet scanderen. En dat is geen onbelangrijke vaststelling. Wat er daarna gebeurde hebben we allemaal kunnen zien. Zijn wij verbaasd of geschokt? Nee, in tegendeel. Wilders heeft eindelijk aan de hele wereld duidelijk gemaakt dat hij een racist van het ergste soort is, die groepen mensen gewoon wil laten wegjagen of nog erger, voor zijn eigen politieke belangen. Hij heeft een achterban door zijn racisme, en hij zoekt een zonde bok om zijn eigen macht te vestigen. Precies dat deed Hitler ook, met het bekende resultaat. Dit is niet nieuw en wij zeggen al jaren dat Wilders en zijn harde kern fascisten zijn. We kunnen alleen maar hopen dat meer mensen dat nu ook gaan in zien.

Dat nu een deel van zijn trawanten hem in de steek laat is niet verwonderlijk. Zij willen in hun eigen omgeving niet te boek staan als de nieuwe NSB’ers, die ze overigens wel zijn. Dat zou hun toekomstige ambities wel eens in de weg kunnen staan. Ondanks dit staan ze nog steeds achter het PVV programma, en zijn dus geen haar beter dan Wilders. Betekent dit het einde van de PVV? Jammer genoeg nog niet. Ze zullen steeds meer hun masker afwerpen en het extremisme tonen, dat ze steeds binnenskamers hebben proberen te houden. Het einde van de PVV zal pas komen als we zelf eigenhandig een einde maken aan dit verwerpelijke en gevaarlijke zootje.

Terwijl Nederland in de ban van de verkiezingen en de zaak Wilders was geraakt, is de Krim onderdeel geworden van de Russische Federatie. De operatie om dit mogelijk te maken is met veel precisie en waardigheid uitgevoerd. De bevolking van de Krim stemde met meer dan 96% voor aansluiting bij Rusland omdat men met de fascisten en bandieten in Kiev niets te maken wil hebben. Het Westen veroordeelde de stemming, maar dat veranderde niets aan het resultaat. Daarna ging het heel snel. Poetin ondertekende de toetredingsdocumenten, de roebel werd ingevoerd en de Krim bewoners hebben allemaal recht op een Russische pas. Het proces is nu afgesloten en onomkeerbaar.

Het enige probleem was nog dat er nog steeds Oekraïense militairen op de Krim zaten. Maar ook dat is opgelost. Een voor een werden de basissen overgenomen en de militairen ontwapend. Geweld werd er nauwelijks gebruikt. Dat hoefde ook niet. Van de 18.000 Oekraïense militaire op de Krim zijn er maar 2000 teruggekeerd naar de Oekraïne. De anderen hebben zich aangesloten bij het Russische leger. Bij de Oekraïense vloot is het beeld hetzelfde. We kunnen dus gerust zeggen dat Rusland de klus zonder veel problemen heeft geklaard. Natuurlijk is het Westen boos en de bandieten in Kiev nog bozer, maar dat maakt geen verschil. De Duitse media roept om oorlog, maar dat gaat men niet riskeren. Het blijft bij wat zielige sancties die niet meer zijn dan een vijgenblad om de Westerse schaamte te bedekken. De gok van de imperialisten is mislukt, en ze zullen er weer rekening mee moeten houden dat Moskou niet meer met zich laat sollen. Net als vroeger. Dat is weer even schrikken voor deze zelfaangestelde heersers van de wereld. De toekomst ligt niet meer vast, en dat is misschien nog wel het belangrijkste resultaat van dit hele conflict.

En dan was er nog de nucleaire top in Den Haag en omstreken. Veel mensen hadden het idee dat het doel van deze top was om over nucleaire ontwapening te praten. Dat was een misvatting want het eigenlijke onderwerp was nucleair terrorisme en de bestrijding hiervan. Ongelooflijk eigenlijk want in feite was de top een duur onderonsje van een hele groep nucleaire terroristen. Een hele week hebben ze half Nederland op zijn kop gezet om te praten over iets waar ze zelf nog het meeste schuldig aan zijn. Want laten we de geschiedenis niet vergeten; de Amerikanen zijn de enige die ooit met atoombommen hebben gesmeten. De Sovjet Unie gaf vroeger de garantie dat zij nooit als eerste nucleaire wapens zou gebruiken. De Amerikanen hebben deze garantie nooit gegeven. Wie dus de grootste nucleaire terroristen zijn is duidelijk.

Is door dit alles onze wereld veiliger geworden? Zeker niet. Een aantal mensen ziet een parallel als het gaat om de huidige tijd en de periodes voor de Eerste en Tweede Wereld Oorlog. Inderdaad zijn het opnieuw de imperialisten die voor instabiliteit en conflicten zorgen, vooral in Europa. Of dit gaat afglijden tot een Derde Wereld Oorlog hebben wij allemaal zelf in de hand. We komen dan aan de oude vraag: wat gebeurd er als de Derde Wereld Oorlog uitbreekt en niemand gaat er heen om deel te nemen? Vrede, misschien?

donderdag 20 maart 2014

Tony Benn overleden – Een groot socialist is heen gegaan



Op vrijdag 14 maart werd bekend dat de Engelse Labour politicus Tony Benn op 88-jarige leeftijd is overleden. Ondanks het feit dat Tony Benn zijn hele leven in een sociaal democratische partij heeft gewerkt, is het toch van groot belang om bij zijn overlijden stil te staan. Tony Benn was jarenlang het boegbeeld van links in Groot Brittannië. Het feit dat hij voor Labour tientallen jaren in het Lagerhuis zat, weerhield hem er niet van om vaak tegen de partijlijn in, op de bres te staan voor de arbeiders en de onderdrukten waar ook ter wereld. Daar kwam nog bij dat hij jarenlang voorzitter was van de Stop the War Coalition, een van de grootste anti-imperialistische en anti-oorlogs organisaties in het Verenigd Koninkrijk.

Tony Benn werd niet in de arbeidersklasse geboren, maar was zelfs van adel. Iets wat hem altijd dwars heeft gezeten. Hij gebruikte nooit zijn titel en groeide uit tot een van de meeste gevreesde tegenstanders van de Engelse heersende klasse. Hij nam geen blad voor de mond en spaarde nooit de leiding van zijn eigen partij. We kunnen gerust stellen dat Tony Benn geen sociaal democraat was, maar een echte socialist. Hij geloofde in de macht van de arbeidersklasse en in het Marxisme en in alle vragen en vraagstukken was de ideologie zijn handleiding. Hij liet zich niet kopen en had een gruwelijke hekel aan opportunisten en hypocrieten. Na zijn overlijden werd hij geprezen door zijn tegenstanders, zowel binnen als buiten de Labour Partij. Iets wat hij zelf zeker als het toppunt van hypocrisie zou hebben beschreven. In tegenstelling tot veel anderen wist Tony Benn precies wie zijn vijanden waren en bij iedere gelegenheid rekende hij met en af.

Er zijn veel kanten aan de persoon Tony Benn die het verdienen om beschreven te worden. Maar door ruimtegebrek moeten we er een paar uithalen. Zijn hele leven heeft hij de kant van de arbeiders gekozen, en hij was vaak te vinden bij stakingsposten en op manifestaties tijdens arbeidsconflicten. Zijn steun voor de stakende mijnwerkers in 1984 maakte hem tot held van de stakers in de mijngebieden. Dit in tegenstelling tot de leiding van de Labour Partij en de vakbondsfederatie TUC, die alle mogelijk moeite deden om de staking te breken en de stakers te verraden. Tony Benn steunde de staking zowel in het parlement, dat hij als platform gebruikte, als ook buiten. Ook door het veelvuldig ingezette politiegeweld tegen de stakers liet hij zich niet afschrikken. Hij en collega Lagerhuislid Dennis Skinner lieten de stemmen van de mijnwerkers doorklinken in het parlement. Dit tot grote woede en frustratie van premier Thatcher, die de stakers als “interne vijanden” beschreef.

Overigens was de mijnwerkersstaking niet het enige onderwerp waarover Tony Benn en Thatcher de degens kruisten. Ook de Falklands oorlog, een paar jaar eerder, bleef jarenlang een twistpunt. Samen met een ander Labour lid, Tam Dalyell, bleef Tony Thatcher bestoken met vragen en beschuldigingen over het tot zinken brengen van de Generaal Belgrano, een Argentijns troepenschip, dat tijdens de oorlog om de eilanden tot zinken was gebracht met een verlies van 1500 levens. Tam Dalyell en Tony Benn bleven aantonen dat het tot zinken brengen van het schip onnodig was geweest en alleen te wijten was aan de oorlogszucht van Thatcher en haar kabinet. Naast de Falklands oorlog voerde Tony Benn ook campagne tegen de twee Golfoorlogen en de oorlog in Afghanistan. Hij deed dit vanuit zijn positie als voorzitter van de Stop the War Coalition. Zijn standpunt was altijd anti-imperialistisch en goed onderbouwd. Mede hierdoor zagen fanatieke Conservatieven hem als een landverrader. Benn zag dit als een geuzennaam en liet zich niet van zijn standpunten afbrengen.

Toch had hij een nog veel wijdere uitstraling dan boven beschreven. Jarenlang werd hij gezien als het gezicht en het geweten van links in Groot Brittannië. Samen met andere linkse Labour leden en vakbondsleiders voerde hij strijd tegen de opportunisten in zijn partij en hij was een verwoed tegen stander van het zogenaamde “New Labour” van Tony Blair en zijn trawanten. Tony’s mening over Blair en “New Labour” in het algemeen was duidelijk. Hij vond dat ze Labour hadden vervreemd van de arbeidersklasse, die in Engeland nog steeds sterk is, en dat ze van Labour een liberale partij van het midden hadden gemaakt. Hij vond ook dat Blair een soort moderne uitgave van Thatcher was, en dat Labour op een aantal punten niet onderdeed voor de Conservatieven. Als voorbeelden noemde hij de anti-vakbondswetten en het privatiseringsprogramma van de Labour regering onder Blair.

Tony Benn liep voor geen enkele discussie weg, en hij kon zijn tegenstanders in een debat gruisloos afmaken. Ondanks zijn vele verschillen met de partij is hij altijd Labour lid gebleven. Hij was van mening dat er geen ander platform in Groot Brittannië was dat hem de mogelijkheid bood om op de bres te staan voor de arbeiders en iedereen die door het systeem werd onderdrukt. Hij steunde ondermeer de strijd van de Republikeinse gemeenschap in Noord Ierland en verdedigde gemeenschappen in Brixton, Tottenham en Toxteth die in opstand kwamen tegen de uitbuiting van de Conservatieve regering en de onderdrukking door de politie.

Tony Benn heeft zijn strijd nooit stop gezet, zelfs niet op hoge leeftijd. Het was zijn leven en in feite ook zijn levenswerk. Het zal niet makkelijk zijn om iemand te vinden die deze taak succesvol kan overnemen. Maar dat moet wel gebeuren, want de strijd is nog lang niet afgelopen. Met de dood van Tony Benn hebben we een ware socialist en een goede en gewaardeerde kameraad verlopen. Hij zal wereldwijd worden gemist. Zijn aandenken zal een inspiratie voor ons allemaal zijn.

donderdag 13 maart 2014

Stem principieel, of stem niet, we laten ons niet langer belazeren



Het zal de meeste mensen niet zijn ontgaan dat er op 19 maart verkiezingen worden gehouden voor de gemeenteraden in Nederland. De vele beloften en leugens die ons uit de verschillende partijen tegemoet rollen zijn over het algemeen een duidelijk teken dat er weer een stemming in de lucht hangt, en ook dit keer is het weer niet anders. Kandidaten komen langs de deur of sluipen over de markten en winkelstraten, overal op zoek naar een paar stemmen. In de media verschijnen intussen ook zenuwachtige berichten van politici die bang zijn dat de opkomst laag zal zijn. Dat zou immers een klap zijn voor hun zogenaamde parlementaire “democratie”. Deze zorgen zijn zeker niet uit de lucht gegrepen.

Nu al is duidelijk dat veel mensen die bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2012 op de PvdA of de VVD hebben gestemd, hier dik spijt van hebben. Ze voelen zich belogen en bedrogen en weten dan ook niet waar ze op 19 maart op moeten stemmen. Logisch, want in de meeste plaatsen doen er alleen partijen mee die loyaal zijn aan het systeem en allemaal hetzelfde zeggen. Het gaat zelfs zo ver dat leden van de PvdA in Den Haag een campagne zijn gestart om kiezers er van te weerhouden om op hun eigen partij te stemmen. Dit heeft te maken met een prestige project dat volgens de actievoerders niet past in deze tijd van bezuinigingen. Je moet als partij wel erg laag gezonken zijn als zelfs je eigen leden een anti campagne gaan voeren.

Eigenlijk zouden we niet verrast moeten zijn. Bijna geen enkele partij doet daadwerkelijk wat er wordt beloofd. Er wordt gelogen, opgelicht, gestolen en verduistert. Het is dus geen wonder dat veel mensen spijt hebben van de stem die ze in het verleden aan een bepaalde partij hebben gegeven. Naar een andere partij uitzien heeft meestal ook geen zin, want de een is geen haar beter dan de ander. Daarnaast is er nog de explosie aan lokale partijen waarvan bijna niemand weet waar ze eigenlijk voor staan. Over het algemeen gaat het om een triest zootje dat alleen uit is op eigen gewin en eigen belang. Het feit dat de PVV oproept om op lokale partijen te stemmen zegt al genoeg. Veel lokale partijen worden bevolkt door reactionairen en het is dus niet verwonderlijk dat het Wilderstuig zich daar bij thuis voelt.

We hebben al in een eerder artikel aangekondigd dat de tijd is gekomen om principiële keuzes te maken. Dat betekend niet langer stemmen uit opportunisme of voor een bepaalde partij kiezen omdat er geen betere is. Op deze manier omgaan met de verkiezingen zal alleen maar het systeem in stand houden en de illusie voortzetten dat er vanuit het parlementarisme echte veranderingen mogelijk zijn. Parlementen en gemeenteraden kunnen op zijn hoogst dienen als platform voor de protestbeweging buiten. Echte veranderingen zijn door dit systeem niet mogelijk omdat het kapitalisme dit niet toestaat. Het systeem is er op gebouwd om ons bezig en stil te houden. Precies daar moeten we niet meer aan meewerken. Ook het stemmen op sociaal democraten zoals PvdA, SP en GroenLinks, houdt die illusie in stand.

Daarom roepen wij op om alleen maar te stemmen als het mogelijk is om op een communistische of een antikapitalistische partij te stemmen. Het klopt dat de mogelijkheden beperkt zijn. Maar in Oldambt en Pekela in Groningen kan op de Verenigde Communistische Partij (VCP) gestemd worden. De VCP is ideologisch sterk en zeer actief in de gemeenschap. In Oldambt heeft de VCP lijstnummer 5 en in Pekela lijstnummer 7. Voor zover wij hebben kunnen ontdekken doet de NCPN bijna nergens mee met de raadsverkiezingen. Een uitzondering is Heiloo, waar Willem Gomez van de NCPN zich opnieuw verkiesbaar heeft gesteld. Het lijstnummer is 5. In andere delen van het land zijn geen communistische kandidaten te ontdekken.

Maar hier en daar zijn wel partijen die zich tegen het systeem verzetten, en het is daarom de moeite waard om wel even de plaatselijke stemlijsten door te nemen. Als voorbeeld halen we er Amsterdam even uit. Daar is het mogelijk om op RED Amsterdam of op de Radicale Oppositie Beweging (R.O.B) te stemmen. Dit zijn geen revolutionaire partijen, maar ze hebben wel belangrijke programmapunten die we kunnen steunen. In de meeste gevallen zal het om proteststemmen gaan, maar dat is toch een belangrijk signaal. Wees bij de zoektocht wel kritisch en kijk vooral achter de slogans.

Als het niet mogelijk is om communistisch of antikapitalistisch te stemmen, STEM DAN NIET. Het beste is dan om helemaal niet te gaan en de verkiezingen te boycotten. Wees niet bang dat je stem dan bij de grootste partij terecht komt, want dat is niet het geval. Als je niet stemt wordt er ook niet geteld. Ga je wel stemmen, maar doe je dat blanco of ongeldig dan wordt je wel meegeteld voor de opkomst. Precies dat is niet de bedoeling. We zien nu al dat de systeempolitici zich zorgen maken over een lage opkomst. Ze zijn bang dat ze op deze manier hun mandaat en bestaansrecht verliezen.

Door niet te stemmen en de opkomst zo laag mogelijk te houden veranderen we de verkiezingen in feite in een protestreferendum waarbij de lage opkomst als de verwerping van de huidige politiek, zowel landelijk als plaatselijk, moet worden gezien. Het vertrouwen in de burgerlijke politiek is nog nooit zo laag geweest en de leugenmachine in Den Haag zorgt er dagelijks voor dat dit gebrek aan vertrouwen alleen maar toeneemt. Door niet te stemmen omdat er niets te kiezen is bouwen we allemaal aan een platform dat er op is gericht het huidige systeem omver te werpen. We moeten ons niet langer laten verleiden door iets wat ons uiteindelijk kapot maakt.

Sommige zullen zeggen dat mensen die niet stemmen ook niets te zeggen of te klagen hebben. Dat is weer een van de systeemleugens waarmee ze ons proberen te chanteren om hun uitgeholde beleid toch het voordeel van de twijfel te blijven geven. Het omgekeerde is waar. Als je gaat stemmen blijf je deel van het leugenachtige systeem en hou je het in stand. Dan mag je eens per vier jaar een papiertje invullen. Als je niet stemt stel je jezelf buiten dit systeem en dan heb je juist de vrijheid en het recht van spreken. We laten ons niet weer 4 jaar monddood maken zodat de leugenaars en oplichters die zich politici noemen ons geruisloos verder kunnen uitbuiten. Stemmen is met het systeem meewerken, niet stemmen is een begin maken met het omverwerpen van het systeem. STEM DUS COMMUNISTISCH OF STEM NIET!! DE ECHTE BESLUITEN WORDEN OP DE BARRICADEN GENOMEN. NIET IN DE PARLEMENTEN!

donderdag 6 maart 2014

De strijd om de macht in Midden Europa



De laatste weken worden de media gedomineerd door de Oekraïne, en we zijn getuigen van een enorme westerse propagandacampagne. Met hartverscheurende beelden en gelijkluidende commentaren wordt de strijd in het grootste land van Midden Europa beschreven als een gevecht voor democratie en mensenrechten. Nu weten we wat er meestal achterzit als de Europese leiders en hun Amerikaanse steunpilaren deze twee woorden in de mond nemen. Het is dus goed om door de propaganda heen te kijken en een blik te werpen op wat er werkelijk aan de hand is. Als we dat doen zien we al snel dat het niet gaat om de Oekraine op zich, maar om een heftige strijd om de macht in Midden Europa.

Deze strijd kabbelt al jaren voort onder de oppervlakte, maar nu is het een open gevecht geworden tussen de leiders van de Europese Unie en Rusland. Natuurlijk spelen de Amerikanen op de achtergrond een sturende rol, maar voor echte betrokkenheid schrikken ze toch nog terug. Dit komt overeen met de huidige Amerikaanse buitenlandse politiek waarbij we op alle fronten een terugtrekkende beweging zien. Men wil af van het imago van de politieman van de wereld, ondermeer omdat de Amerikaanse bevolking de vele oorlogen en interventies, die steeds op een fiasco uitdraaien, meer dan zat zijn. Wat natuurlijk niet betekend dat de Amerikanen hun invloed niet meer gebruiken, ook dat hebben we in de laatste dagen kunnen zien. Maar om dingen ook werkelijk af te dwingen hebben ze op dit moment geen mogelijkheid meer. Alle dreigementen roepen dan ook meer de indruk van een papieren tijger op.

De wilde staatsgreep door nationalisten en fascisten in de Oekraïne was alleen mogelijk omdat de Europese agenten, die ook wel de oppositieleiders worden genoemd, de Duitse orders uitvoerden om het land te destabiliseren. Deze orders kwamen direct van Merkel die de leider is van de EU campagne om de macht te verwerven in Midden Europa. Het gaat hierbij om een oude Duitse wens, die tot nu toe steeds is afgestraft. De agenda is duidelijk; de invloed van de Europese Unie en dan vooral het Duitse imperialisme moet worden uitgebreid tot de grenzen van Rusland. Dit betekent dat niet alleen de Oekraïne, maar ook Wit Rusland en Georgië door de Europese imperialisten moeten worden veroverd. Met de Oekraïne is nu dus het begin gemaakt, hoewel daar wel wat problemen aan kleefde.

De Europese agenten waren niet sterk genoeg om zelf de macht te grijpen en hadden te weinig aanhang. Dus werd er tijdens de gevechten teruggegrepen op de fascisten. Zij zijn immers de eeuwige stoottroepen van de kapitalisten. Het was de bedoeling dat zij na de overwinning weer in hun holen terug zouden gaan. Maar dit gebeurde niet. Het straatbeeld in Kiev wordt nog steeds beheerst door deze extremisten die jacht maken op mensen met een Joodse of Russische achtergrond. Het is niet voor niets dat een leidende Rabbijn in de Oekraïne de Joodse gemeenschap heeft opgeroepen om Kiev en liever nog de hele Oekraïne te verlaten. De huidige fascisten zijn immers de erfgenamen van de Nazi hordes die in de Tweede Wereld Oorlog duizenden Joden vermoorden in de Oekraïne.

Dit alles is natuurlijk een probleem voor de westerse leiders want dit beeld past niet in hun met veel zorg opgebouwde “democratische” imago. Ze willen niet laten zien dat ze zelf geen haar beter zijn dan de bendes in Kiev. Maar de problemen nemen nog verder toe. Blijkbaar hadden Merkel en Co gedacht dat Rusland dit alles zou accepteren als een voldongen feit. Maar dit bleek een vergissing, en nog een heel dure ook. Na enkele dagen verschenen er Russische troepen in de Krim om de Russische bevolking en de militaire basis te beschermen. 

Deze aanwezigheid wordt langzaam uitgebreid en de zogenaamde nieuwe leiders in Kiev staan machteloos. Ze dachten dat de buit binnen was, maar dat bleek een vergissing. Nu zien we paniek in de westerse hoofdsteden. Obama gaat door het lint, de NAVO komt met loze dreigingen en de VN houdt de ene vergadering na de andere. Rusland trekt zich hier weinig van aan. Poetin, met achter hem de Russische Federatie, behoudt zich het recht voor om militair in te grijpen om de Russische bevolking en de Russische belangen te beschermen. Dat betekend dat de strategie van het westen in een chaos is terecht gekomen. Dat is alvast een overwinning voor iedereen die partij kiest tegen de imperialistische politiek van de westerse leiders.

Hoe het verder zal gaan is nog niet helemaal duidelijk. Maar wat wel duidelijk is, is dat de Oekraïne alleen verder kan bestaan als land als de belangen van Rusland worden geaccepteerd en veilig gesteld. Verder hebben de westerse leiders, inclusief de NAVO, een stevige waarschuwing gekregen dat Rusland niet stil zal zitten als de EU landen proberen om hun rijk tot aan de Russische grenzen uit te breiden.

Veel mensen zullen de strijd in de Oekraïne als iets zien wat ver weg gebeurd en niet meteen van het grootste belang is. Maar dat is een verkeerde manier van kijken. In de laatste jaren hebben we gezien hoe de EU dictators hun macht steeds meer hebben laten gelden tegen de bevolkingen van de Europese landen. Dit is vooral op economisch gebied gebeurd. Veel mensen zijn in de armoede gestort door deze politiek die als een vraatzuchtig monster onze verworvenheden heeft gestolen. Als de macht van de EU nog verder wordt uitgebreid zal dit beleid alleen maar bruter worden.

Het wordt dus tijd dat er een tegenmacht opstaat die er voor zorgt dat de dictatuur uit Brussel een halt wordt toegeroepen. Rusland heeft nu laten zien dat het die rol kan en wil spelen. Precies dat verklaart de paniek in Europa en Washington. Men had geen tegenstand meer verwacht, maar dingen lopen soms anders. Voor alle duidelijkheid; als we spreken over Rusland is het niet zo dat de dagen van de Sovjet Unie herleven. Zo ver is het helaas nog niet. Maar dat er nu wordt opgetreden tegen de roofzucht van Merkel en de andere uitbuiters is een goede en belangrijke stap. Een stap die ook voor ons in het dagelijks leven van belang zal zijn. Het is duidelijk geworden dat er nog niets vastligt. De Europese Unie van de banken en het groot kapitaal zal niet voor eeuwig leven. Er is ruimte voor een alternatief en dat is misschien wel de belangrijkste vaststelling van de laatste 30 jaar.

We moeten streven naar een Europa van de volkeren, en een einde maken aan het Europa van de uitbuiters en de economische criminelen. Het einddoel is een socialistisch Europa. Er is een grote kans dat de ontwikkelingen die we nu zien de eerste stappen zijn die in deze richting gaan. Verandering wordt geboren uit chaos, en het is juist deze chaos die de hoop doet herleven. Daar kunnen we allemaal een rol in spelen. Dus; organiseer en sla terug!