Wat al een tijdje in de lucht hing is
werkelijkheid geworden. De PKK heeft besloten om een einde te maken aan de
terugtrekking van de guerrillastrijders tot buiten de huidige grenzen van Turkije.
De beslissing werd genomen omdat de Turkse AKP regering geen enkele stap heeft
gezet om een bijdrage te leveren aan het vredesproces. Sterker nog; de regering
heeft al het mogelijk gedaan om het proces te saboteren en onderuit te halen.
Als Erdogan nog een keer durft te zeggen dat hij interesse heeft in een
oplossing van de Koerdische kwestie zal de hele wereld hem zien als de
leugenaar die hij is. Een leugenaar die alleen maar met de kwestie heeft
gespeeld om in een betere positie te komen voor de volgende verkiezingen. En
een leugenaar die hervormingen beloofde alleen maar omdat hij als de dood is
dat er na Irak ook in Syrië een begin wordt gemaakt met het ontwikkelen van
Koerdische onafhankelijkheid. Een onafhankelijkheid die zo maar kan overslaan
naar de Koerdische gebieden die door de Turkse staat bezet worden gehouden.
Het was juist dat de Koerdische
beweging initiatieven heeft genomen om tot vrede en een oplossing te komen.
Maar nu is het juist om heel hard op de rem te trappen, want het is over duidelijk
dat de Turkse staat zich niet aan de afspraken houdt. Dat viel ook moeilijk te
verwachten want na jaren van een beleid van vernietiging en ontkenning te
hebben gevoerd, was de kans klein dat dit zo maar zou veranderen. Het
staakt-het-vuren blijft voorlopig nog wel van kracht, maar ook op dit gebied
moeten we de vraag stellen hoe lang dat nog kan duren. Steeds vaker voert het
Turkse leger operaties uit in de Koerdische gebieden. Er worden steeds meer
militaire posten gebouwd en ook het aantal dorpswachters neemt nog steeds toe.
Dat zijn de acties van een staat die kiest voor oorlog, en niet voor een
vreedzame oplossing.
We moeten het opnieuw duidelijk maken:
van de huidige Turkse staat zijn geen hervormingen en geen democratisering te
verwachten. Niet voor de Koerden en de andere bevolkingsgroepen, en zelfs niet
voor de Turken. Er is wel een soort democratiepakket in de maak, maar dat zal
opnieuw een teleurstelling zijn. Erdogan heeft geen enkele positieve stap
gezet. Zelfs niet op de gebieden waar zeker mogelijkheden waren. Zo heeft de
Koerdische beweging geëist dat er een einde aan de bouw van omstreden dammen
komt in de Koerdische provincies. De dammen zijn omstreden omdat belangrijke
Koerdische cultuurgebieden onder water gezet zullen worden en de natuur sterk
beschadigd. In plaats van de dammenbouw te stoppen en zo de sfeer wat te
verbeteren gaan de bouwwerkzaamheden gewoon door. Naar de Koerdische beweging
en de bevolking in de gebieden die massaal tegen de dammen is word niet
geluisterd. Hetzelfde geldt voor de bouw van militaire posten. Om de sfeer van
vrede te versterken was de regering gevraagd om geen verdere militaire posten
te bouwen. Tegen dit verzoek in zijn er nu 102 militaire posten onder
constructie. Protesten van de bevolking zijn in bloed gesmoord. De strijders
van de HPG hebben uitdrukking aan de protesten gegeven door een in
aanbouwzijnde militaire post in Siirt op te blazen. Het is het enige antwoord
op de oorlogsvoorbereidingen van de Turkse staat.
Zo als gezegd blijft het staakt-het-vuren
nog van kracht, maar de vraag is hoe lang dit volgehouden kan worden. De AKP
regering heeft de kans op vrede weggeworpen als een oude krant. Die houding kan
natuurlijk niet onbeantwoord blijven. De PKK heeft al aangegeven volledig de
strijd te steunen van de mensen die de Turkse protestbeweging in de laatste
maanden hebben opgebouwd. Dat is een juiste keuze. Toen er nog een kans was dat
het vredesproces vruchten af zou werpen was het steunen van de protesten een
riskante zaak. Er was steun, maar gelijktijdig moest er ook op gelet worden dat
de balans niet werd verstoord. Intussen is gebleken dat er van die balans niets
meer over is. De remmen kunnen nu dus los. Als de Koerdische beweging schouder
aan schouder met de Turkse protest beweging de strijd aan bindt tegen Erdogan
en zijn misdadige politie heeft de Turkse staat een groot probleem. Daar zullen
de wolken traangas en de dodelijk rubberkogels niets aan kunnen veranderen.
Het Turkse volk heeft in de laatste
maanden haar eigen staat van nabij leren kennen. Het was een kennismaking die
ongeloof en woede met zich meebracht. Daarnaast omstond er een vastberadenheid
die er in jaren niet is geweest. De Koerden kenden het waren gezicht van de
staat al veel langer. Daarom hebben de gebeurtenissen van de laatste maanden de
weg vrij gemaakt voor een gezamenlijke strijd met als inzet de ware
democratisering van de Turkse maatschappij. De macht van de staatsbureaucraten
moet gebroken worden, er moet worden afgerekend met groene fascisten zoals
Erdogan en Fethullah Gulen. En wat nog belangrijker is; de grondwet die nog
stamt uit de tijd van de militaire coup van 1980 moet vernietigd worden. Niet
verandert en niet herschreven, maar totaal vernietigd. Dan komt de weg vrij
voor een grondwet waar alle bevolkingsgroepen zich in zullen herkennen.
Om het zo ver te brengen zal veel
strijd nodig zijn. De belangen van de machthebbers zijn groot en ze zullen
zeker niet zo maar opgeven. Maar een ding moet duidelijk zijn; met de Turkse
staat valt niet te praten. Op zich is dat niet nieuw want met fascisten praat
en onderhandel je niet. Die bestrijdt je alleen maar, met alle middelen. Dat
zal de weg zijn die zowel de Koerdische als ook de Turkse beweging nu moeten
gaan. Er is in feite al geen terug meer. Daar komt nog bij dat het tijdstip
juist is. De kaarten in het Midden Oosten worden opnieuw geschud. Wat daar
precies uit gaat komen is nog niet te overzien, maar de veranderingen gaan
snel. De volkeren in de regio vechten allemaal voor hun rechten en ook voor hun
leven. De oude structuren en dictaturen worden weggevaagd, stuk voor stuk.
Daaraan zal ook de dictatuur van de Turkse staat niet ontsnappen.
Een ding staat vast; de Koerdische
identiteit is uit het Midden Oosten niet meer weg te denken. Na jaren van
ontkenning en vernietiging merken steeds meer machthebbers dat ze rekening met
de Koerden moeten houden. Doen ze dat niet, krijgen ze de rekening
gepresenteerd. En dat zijn geen kleine rekeningen. De Koerden en de Koerdische
organisaties zijn weer een machtsfactor in het Midden Oosten. Dat is de
opbrengst van jaren strijd en heel veel bloed. De tijd is nu gekomen om de
dividenden van de strijd op te eisen. Als dit lukt, en dat moet lukken, wacht de
Koerden, en ook de andere progressieve volkeren in het gebied een gouden toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten