Is het misschien iemand opgevallen dat
de meest recente crisis in Egypte veel
minder media aandacht heeft gekregen dan toen Mubarak de laan werd uitgestuurd?
Toen Mubarak op vallen stond gaven de westerse TV stations doorlopend live
commentaar bij de beelden uit Cairo en andere steden. Uitzendingen werden
onderbroken, deskundigen werden er bij gesleept en iedere politicus die maar
ergens een camera kon vinden was bereid om commentaar te geven. Er was immers
iets groots aan de hand; een dictator werd na jaren uit zijn paleis verdreven.
Dat zou opnieuw een bewijs zijn dat de democratie uiteindelijk altijd
zegeviert. Dat er geen alternatief is voor deze democratie, niet in het Midden
Oosten en ook niet hier in het Westen.
Deze keer was het allemaal anders.
Zeker, er waren wat extra nieuwsuitzendingen. Het was immers wereld nieuws.
Daar kon niemand omheen. Maar het werd wel lang geprobeerd en de hoop op een
compromis bleef tot op het laatste moment bestaan. Maar het compromis kwam er
niet, en weer werd er iemand een paleis uitgeschopt. Maar nu waren de
commentaren anders. Morsi, de president van de Moslim Broederschap was immers
gekozen. Er waren verkiezingen geweest die werden begroet als de eerst
fundamenten van de democratie in Egypte. En nu stond daar zomaar een gekozen
staatshoofd in de kou. Niet omdat het Egyptische leger dat ze graag wilde, maar
omdat het volk van Egypte deze groene fascist meer dan zat was. Ze waren zijn
corruptie zat, ze waren zijn steun voor radicale extremisten zat, en ze waren
zijn economische politiek zat die er in voorzag dat alleen de aanhangers van
Morsi zich konden verrijken. Daar hadden ze geen strijd tegen Mubarak voor
gevoerd. Dat was niet het nieuwe Egypte dat de meeste mensen voor ogen hadden.
Dat het uiteindelijk het leger was die Morsi de straat opschopte was alleen
maar een consequentie van het volksverzet.
De rest van de wereld probeert nu nog
te redden wat er te redden valt door schuin naar het leger te kijken. Een
gekozen staatshoofd uit zijn ambt zetten, dat gaat toch eigenlijk niet zo maar.
Het is niet dat de Westerse landen Morsi als een prima president zagen. Ze
wisten beter dan wie dan ook dat organisaties als de Moslim Broederschap de
vijand van het volk zijn, zelfs de vijand van de Moslims. Dat wisten ze, maar
dat interesseerden ze niet. De man was gekozen en daarmee basta. Maar het volk
zag dit anders. Misschien hadden ze tijdens de verkiezingen een fout gemaakt,
misschien viel er ook weinig te kiezen. Maar een ding wisten ze zeker, van deze
Morsi en zijn trawanten moesten ze af. Democratie of geen democratie. Dictators
moeten vertrekken, of ze nu gekozen zijn of niet. Dat was de stem van het volk
en zo is het uiteindelijk ook gegaan.
Maar het Westen zit nu met en
reusachtig probleem. Ze hebben geprobeerd om hun zogenaamde democratie aan het
Midden Oosten en andere delen van de wereld op te leggen. Een keer per 4 of 5
jaar stemmen en verder je kop houden, dat is de democratie die het Westen voor
staat. Tot nu toe zijn ze daar in het Westen mee door gekomen. Ze hebben zich
steeds achter de camouflage van een parlementaire democratie kunnen verstoppen.
En nu blijkt dat plotseling niet meer voldoende. Als het echt te ver gaat komt
het volk op straat en als dat doorzet kunnen de zogenaamde gekozen leiders hun
boeltje pakken. Vandaag is het Morsi, morgen misschien Erdogan van Turkije, een
andere groene fascist die zijn eigen corrupte systeem heeft opgezet.
Maar daar blijft het niet bij. Wat in
Egypte kan en misschien in Turkije kan ook gewoon midden in Europa gebeuren. En
precies daar zit de angst van alle regeringsleiders. Als het zoethoudertje van
de democratie en de gekozen regering niet meer werkt, wat dan? En gebeuren kan
het zo maar. Kijk naar de regeringen in Italië en Portugal, kijk naar de
regeringen in Griekenland en Cyprus. Zij bestelen hun volkeren onder het mom
van de Euro crisis en zijn intussen net zo corrupt als Morsi of Erdogan. En hoe
zit het in Nederland en Duitsland. Ook hier wordt de bevolking uitgezogen en
met open ogen belazerd door zogenaamde gekozen politici. Op een dag zal men het
ook in deze landen zat zijn. Dan zullen de mensen ook op straat komen en niet
meer weg gaan. Dan zullen ze ook de gekozen leiders wegjagen en het vijgenblad
van de parlementaire democratie verscheuren.
En precies daarom kijken alle
regeringsleiders, oost en west, noord en zuid, met angst en beven naar de
beelden van wat er in Cairo is gebeurd. Ze hebben nu met eigen ogen gezien waar
een bedrogen bevolking toe in staat is. En dat vervult ze met afschuw. Want als
het heilige huisje van de parlementaire democratie om ver word geschopt, waar
blijven ze dan? Ze hebben veel te verliezen en daarom ook zal in de komende
tijd de repressie nog verder toenemen. Als dat ook niet helpt zullen ze overschakelen
op de volledige fascistische dictatuur. Maar ook dat zal op termijn niet
helpen.
Precies daarom hoor je in alle
regeringscentrums de tanden klapperen. Voor alle duidelijkheid; een militaire
machtsovername is nooit toe te juichen. Soldaten en politiek kunnen een slechte
combinatie zijn, hoewel er ook uitzonderingen zijn, zoals de verschillende
soldaten en matrozenopstanden die we in de geschiedenis hebben gezien. Maar in
Egypte was het toch vooral het volk dat aandrong op het afzetten van Morsi en
niet het leger. Dat maakt een enorm verschil.
Op verschillende plaatsen in de wereld
wankelt het huis van de parlementaire democratie, die nooit een echte
democratie is geweest. Meer en meer mensen zien in dat de leugenachtige
politici die zich verschuilen achter stembussen en parlementen hun problemen
niet kunnen en willen oplossen. Er is iets in beweging gekomen wat we lang niet
hebben gezien. Dit is nog maar het prille begin. Maar de heersers en de
uitbuiters kunnen zich beter warm aankleden, want de volkeren zijn op mars. Een
mars die offers zal vragen, maar niet meer te stoppen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten