donderdag 25 juli 2013

Hoe lang nog?



Zou ooit iemand wel eens in de ogen van de Europese ministers van financiën hebben gekeken? Waarschijnlijk niet. Het is dan ook geen plezierige belevenis. Of ze nu Dijsselbloem, Schauble of Osborne heten. Hun ogen zijn allemaal hetzelfde; koud als staal en hard als gewapend beton. Een beetje medeleven of menselijkheid valt er in die ogen niet te bespeuren. Ze weten alles van cijfers, maar niets van mensen. De geest van de boekhouder regeert alles wat ze doen. Hun uitspraken, hun acties en hun denken. Alles draait om geld, om rente en om besparing en bezuiniging. In die strategie is voor mensen geen plaats.

Wat weten deze ministers van het leven van een ontslagen Griekse arbeider, die zijn huur niet meer kan betalen en met zijn gezin op straat dreigt te belanden? Wat weten ze van een jongere in Spanje die sinds de school geen werk heeft en ook geen enkele zicht op een baan? Wat voor benul hebben deze ministers van het leven van een gepensioneerde in Portugal die niet meer voor zijn medische zorg kan betalen en dus maar zonder de medicijnen doet die voor zijn gezondheid keihard nodig zijn? En dichter bij huis; wat weten zij van een Nederlander in de bijstand of een laagbetaalde dwangarbeid baan die zijn schulden ziet oplopen en van de voedselbank moet leven? Wat weten deze ministers van het leven van al deze mensen? Van hun zorgen, van hun noden en van hun wensen. Het antwoord is kort: niets! Ze hebben geen idee wat het betekend om te overleven in deze verrotte kapitalistische crisiswereld.

En wat nog veel erger is, het kan ze ook geen moer schelen. Voor hun tellen alleen de cijferkolommen. De rentevoet, de aandelenkoersen en de zogenaamde schatkist. Dat is hun wereld, de wereld van het grootkapitaal, waar voor gewone mensen geen plaats is. Gewone hardwerkende mensen mogen alleen worden uitgebuit en ontslagen. Verder moeten ze hun mond houden en de paar kruimels accepteren die van de volgeladen tafels van de rijken af vallen. Dat is de realiteit van Europa anno 2013. Dat is de realiteit van het kapitalistische systeem door de eeuwen heen. Natuurlijk huilen deze ministers zo af en toe krokodillentranen als er een camera in de buurt is. Zeker als het om een sociaal democraat gaat. Maar dan is de boodschap altijd hetzelfde; er is geen alternatief. Ook het laatste beetje bloed moet nog uit de mensen geperst worden. Er wordt dan altijd bij gezegd dat het later beter zal worden, dat het maar tijdelijk is. Maar dat de bezuinigingen en de ontslagen wel door moeten gaan, want de cijfertjes moeten kloppen. Zoals gezegd; geen alternatief.

En als een van deze ministers dan zijn krokodillentranen heeft gedroogd klimt hij in zijn peperdure dienstwagen, vliegt even later naar de andere kant van de wereld en trekt onderweg nog even een champagnefles open. En dan hebben we het nog niet eens over de rijkelijke maaltijden die genuttigd worden. Allemaal in het algemeen belang natuurlijk. Intussen zijn hun koude ogen al weer gericht op nog meer bezuinigingen, nog meer uitbuiting en nog meer repressie. Toen de Duitse minister vorige week naar Athene ging moest hij door duizenden politieagenten worden beschermd. De Griekse arbeiders weten immers maar al te goed wie hun vijanden zijn. Van de kosten van de hele politieoperatie hadden duizenden arme Grieken wekenlang kunnen eten. En welke boodschap bracht dit goedbeschermde stuk ongeluk? Het was eenvoudig; meer bezuinigingen, meer ontslagen en meer armoede. De consequenties interesseren hem niet. Dat laat zijn soort steenkoud.

Dat brengt ons van zelf bij de vraag: hoe lang nog? Hoelang nog zullen wij accepteren dat onze levens worden geregeerd door dit soort harteloze verlengstukken van het grootkapitaal? Hoe lang nog blijven wij hun leugens geloven? Hoe lang nog geven wij deze parasieten de kans om zich dik en rond te vreten van onze zuurverdiende centen? Hoe lang nog blijven wij geloven dat we in een vrij land wonen waar we invloed hebben op het beleid van de regering? Hoe lang nog zal het duren voor dat de ogen echt opengaan en wij dit soort figuren geven wat ze verdienen? Deze vragen kunnen we nog niet beantwoorden; maar we hebben wel een boodschap voor de Dijsselbloems en de Schaubles van deze wereld. Denk niet dat het geduld van de massa’s eindeloos is. Denk niet dat niemand door de leugens en oplichterspraktijken van de regeringen in alle Europese landen heen kijkt. Denk niet dat jullie mooie leventje voor altijd zo kan doorgaan. Dat er nooit iemand zal zijn die zal zeggen: “Genoeg”. Het moment dat dit wel gaat gebeuren komt steeds dichterbij.

Niemand weet uit welke hoek de opstand zal komen of wat de aanleiding zal zijn. In Turkije begon het met een paar bomen in een klein park. Deze paar bomen waren de ontsteking voor een enorme volkswoede die nog steeds niet voorbij is. In Brazilië waren het de kosten van het openbaar vervoer en de torenhoge rekeningen van het Wereld Kampioenschap voetbal. Ook daar kwam alle woede en frustratie naar buiten doormiddel van problemen die op het eerste gezicht niet direct om een opstand vroegen. In Egypte was het de islamitische grondwet die het volk op straat bracht. Niemand weet nog wat het startsignaal zal zijn voor de volgende opstand. Niemand kan dit alles voorspellen.

Maar een andere voorspelling is wel mogelijk; dit soort opstanden hebben weinig te maken met de aanleidingen. Het gaat veel meer om een kokende lawine van woede en opgekropte haat die onder de mensen leeft. Als dan de juiste lont in het kruitvat wordt gestoken komt de ontploffing. Dat hebben we intussen meerdere malen gezien. En dit is nog maar het begin. De vloedgolf laat zich nu nog enigszins indammen door politiegeweld en kleine concessies. Maar dat is maar tijdelijk. Het water van woede dat nog achter de dijken ligt stijgt in een enorm tempo. We zijn niet ver meer van de dag dat de Tzunami echt zal losbreken, en dan zullen de huidige regeringen, de slippendragers van het grootkapitaal, in de vloedgolf verdwijnen. Om nooit meer terug te keren.

Dan pas kunnen we beginnen aan het opbouwen van een andere wereld. Dan is het gedaan met de leugens dat er geen alternatief zou zijn. Intussen leven de ministers met hun hartloze ogen op gestolen tijd. Ze maken nog steeds duizenden slachtoffers, iedere dag. Maar ze weten ook dat iedere dag hun laatste kan zijn. Laat ze nog maar even op onze kosten genieten. Het zwaard hangt al boven hun hoofd en het is maar de vraag wanneer de lijn wordt doorgeknipt. Een ding is zeker; lang zal het niet meer duren. We leven in een prachtige wereld met veel schoonheid, rijkdom en voedsel in overvloed voor iedereen. Maar we zullen daar pas van kunnen genieten als we afrekenen met het gespuis dat ons onderdrukt. Organiseer en sla terug!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten