Op zich is iedere Newroz een bijzonder
moment, dat wordt omgeven door hoop op verbetering en vernieuwing. Maar we
kunnen gerust stellen dat Newroz 2013 als een historische dag de geschiedenis
in zal gaan. Al weken van te voren kwam er steeds meer informatie naar buiten
over het ophanden zijnde vredesproces. Verschillenden Koerdische delegaties
kregen de gelegenheid om de Koerdische leider Abdullah Öcalan te bezoeken in de
gevangenis op Imrali, en kort voor Newroz werd bekend gemaakt dat op de grote
dag Öcalan een nieuw vredesvoorstel zou doen. Eerder al waren er brieven
geschreven aan de Koerdische vrijheidsbeweging in de bergen en in Europa. Deze
brieven werden ook beantwoord en in de pers ontstond veel speculatie over
plannen van de PKK om de wapens neer te leggen. Natuurlijk zaten daar ook veel
geruchten tussen, maar dat er iets belangrijks stond te gebeuren was intussen
voor iedereen duidelijk.
In Amed (Diyarbakir), de hoofdstad van
Koerdistan, trokken meer dan 2 miljoen mensen naar het grote Newroz feest om de
boodschap van Ocalan te horen. Op zich was alles al anders dan in voorgaande
jaren. Er waren geen politie of leger provocaties en geen enkel Newroz feest
werd dit keer verboden. Ook in Amed gebeurde dingen die een paar maanden eerder
nog onmogelijk waren geweest. Achter het podium op het grote feestterrein was
een stralende gigantische afbeelding van Abdullah Ocalan te zien. Ook waren er
foto’s van andere gevallen helden van de Koerdische strijd. Er werd gewoon
Koerdische gesproken en de vlaggen en symbolen van de PKK waren overal. In
feite leek het als of Amed was bevrijdt. Natuurlijk was er ook spanning want
iedereen wilde weten wat Ocalan in zijn verklaring zou zeggen. Toen de verklaring
werd voorgelezen in het Koerdisch en het Turks viel de menigte stil. De vele
geruchten en speculaties werden nu bewaarheid. Abdullah Ocalan riep op tot een
onmiddellijk staakt-het-vuren. Dit zou op termijn gapaard gaan met de
terugtrekking van de Koerdische strijders buiten de Turkse grenzen. Ocalan gaf
aan dat er een nieuwe periode is aangebroken voor zowel Turkije en Koerdistan,
als ook de rest van het Midden Oosten. Hij zei dat de wapens nu moeten zwijgen
en de ideeën spreken. Met andere woorden een overgang van de gewapende strijd
naar de politieke strijd. Zijn woorden werden met gejuich begroet.
Ook in Europa was er veel bijval en de
Turkse premier Erdogan verwelkomde het initiatief. Maar hij kon zijn
kleinzieligheid niet bedwingen en moest toch opmerken dat hij geen Turkse
vlaggen had gezien in Amed. Erdogan heeft duidelijk genoeg nog wat moeite met
de nieuwe situatie. Maar op zich heeft hij wel ruimte gegeven voor de
gebeurtenissen van de laatste weken, en dat is al een belangrijke stap. Na de
Newroz verklaring maakte de PKK op 23 maart bekend dat er nu een onmiddellijk
staakt-het-vuren van kracht is. Maar de Guerrilla zal terugschieten als het
Turkse leger aanvalt en ook zal er gebruik gemaakt worden van het recht op
represaille. Dit alles valt onder het recht op zelfverdediging dat
internationaal is vastgelegd. Wat betreft het terugtrekken van de strijders uit
Turkije heeft de PKK aangegeven dat dit alleen zal gebeuren als de Turkse
regering hier de faciliteiten voor beschikbaar stelt. Gebeurd dit niet, dan zal
er geen sprake van terugtrekking zijn.
De stappen die nu zijn gezet door de
PKK zijn niet nieuw. Sinds 1993 zijn er een aantal bestanden geweest en in 1999
werden ook de strijders uit Turkije teruggetrokken. Dat heeft toen veel
strijders het leven gekost omdat het Turkse leger hen aan de grenzen opwachtte.
Deze fout zal de PKK voor geen tweede keer maken. Er is duidelijk gezegd dat
het Turkse parlement wetten zal moeten aannemen die een vreedzame en veilige
aftocht mogelijk maken. Ook zal worden gekeken hoe het Turkse leger zich gaat
opstellen in de komende tijd. Als er weer aanvallen en bombardementen volgen is
dit een teken dat de Turkse staat de vrede opnieuw afwijst en dat men terug is
naar af. Tot nu toe is het rustig gebleven, hoewel er wel oorlogsvliegtuigen
boven de Koerdische stellingen in Kandil zijn gezien. Ook zijn er onbemande
spionagevliegtuigjes waargenomen. Door de Koerdische strijders worden deze
vluchten als een provocatie gezien en de situatie wordt scherp in de gaten
gehouden.
De Koerdische zijde heeft getoond dat
het bereid is om stappen te zetten, maar dan moeten er ook stappen van de
andere kant komen. In het vredesplan van Ocalan staat dat er een aantal
commissies gevormd moeten worden om het proces vorm te geven en te begeleiden. Veel van zijn voorstellen zijn eerder
gebruikt tijdens vredesprocessen in Zuid Afrika en Noord Ierland. Het
sleutelwoord hierbij is vertrouwen. Beiden zijden moeten voordurend stappen
zetten die getuige van goede wil en de bereidheid om samen te werken. Als er
genoeg vertrouwen is opgebouwd kunnen de werkelijke vredesonderhandelingen
beginnen. Zover is het op dit moment nog niet. We staan nu pas aan het begin
van het proces en het valt nog te bezien of de voortgang van de laatste maanden
kan worden voortgezet. Op zich heeft de Turkse staat nog geen enkele concessie
gedaan. Maar het heeft de stappen gezet door de PKK ook niet verhinderd of
geblokkeerd. Dat is in het verleden wel anders geweest. Erdogan en de AKP geven
nu ruimte, waarschijnlijk ook omdat ze zich gedwongen voelen door de situatie
in Syrië. Het Koerdische deel dat door Syrië bezet wordt gehouden heeft
zichzelf praktisch bevrijdt, en Turkije kijkt niet uit naar het ontstaan van
weer een onafhankelijk deel van Koerdistan. Dat zou wel eens heel erg
aanstekelijk kunnen werken op de Koerden in het deel dat Turkije bezet houdt.
Men moet dus wel iets doen om de boel
nog enigszins in de hand te kunnen houden. Dit is een begin, maar het is niet
voldoende voor een volwaardige vrede. Om echt tot vrede te komen moet de Turkse
staat veel verder gaan en moeten de eisen van de Koerdische vrijheidsbeweging
worden ingewilligd. Het zijn immers geen onredelijk eisen. Het gaat alleen maar
om culturele en politieke rechten voor het Koerdische volk binnen de grenzen
van Turkije. Verder zal er ook een verstrekkende democratisering van Turkije
moeten plaatsvinden. Dit zijn allemaal basisrechten die international als de
norm gelden. Turkije wordt dus niet gevraagd om uitzonderlijke dingen te doen.
De komende weken en maanden zullen bewijzen hoe sterk de vredeswil van de
Turkse staat is. Sommige tekenen stemmen optimistisch, maar er is nog een lange
weg te gaan.
De PKK heeft de bal duidelijk bij de
Turkse staat neergelegd. Het huidige staakt-het-vuren zal voortduren als het
Turkse leger zich van aanvallen en bombardementen onthoudt. De strijders zullen
zich terugtrekken als hiervoor veilige mogelijkheden worden geboden. Maar de
wapens zullen pas echt worden neergelegd als blijkt dat Turkije bereid is om
een politieke oplossing te accepteren en niet langer kiest voor de militaire
optie. Erdogan heeft gezegd dat hij een commissie van wijze mannen wil opzetten
in een poging om verder te komen. Dat is een stap, maar er moet nog veel meer
gebeuren. Dit alles zal tijd kosten, en dat is ook juist. Snelle overeenkomsten
zijn meestal slechte overeenkomsten omdat ze alleen over de grote lijnen gaan.
Daar is de Koerdische kwestie veel te gecompliceerd voor. Het woord is nu aan
Ankara. De wereld wacht af.
Naschrift: Zowel de Turkse staat als
Europa hebben in de laatste dagen laten zien dat ze de vredesboodschap nog niet
echt hebben begrepen. In Amed werden 70 mensen gearresteerd, inclusief
functionarissen van de Koerdische BDP. Dit gebeurde tijdens een aantal politie
invallen, voornamelijk in huizen. In Brussel werd Yilmaz Orkan gearresteerd,
een bestuurslid van de Koerdische koepelorganisatie KON KURD. Hij stond op het
punt een vliegtuig naar Tunesië te nemen om deel te nemen aan het Wereld
Sociaal Forum. Hij is nu een van de vele Koerdische politici die in Europa
worden vastgehouden. Politici die een rol moeten spelen in het vredesproces.
Dit werpt de vraag op of Europa eigenlijk wel vrede in Koerdistan wil. Of heeft
de Europese wapenindustrie te veel belangen bij de voortzetting van de oorlog?
Dit laatste lijkt het geval.
Sinds 2008 en het begin van de crisis,
zijn ministers, bankdirecteuren en economen over elkaar heen gevallen met
beweringen dat koste wat kost de gelden van spaarders op de banken veilig zijn.
Er kwam zelfs een garantie van 100.000 euro voor alle spaarders in Europa om er
toch maar voor te zorgen dat men het vertrouwen in de banken behield. Nu zien
we wat al die garanties en die mooie woorden waard zijn geweest. Het plan om
een deel van de spaarcenten van de mensen op Cyprus in te pikken laat zien dat
het allemaal leugens waren. Leugens om ons in slaap te wiegen. Leugens om het
ware gezicht van het systeem te verhullen.
Maar het masker is nu gevallen. De
Europese ministers van financiën, met de Nederlandse minister Dijsselbloem
voorop, hebben bewezen dat ze niets meer zijn dan ordinaire straatdieven. Als
criminelen doormiddel van zogenaamde cyber criminaliteit in onze bankrekeningen
in breken en geld overboeken naar hun eigen rekening wordt dit met recht
criminaliteit genoemd. Nu doen de Europese ministers precies hetzelfde in
Cyprus en volgens hen is het nog volkomen legaal ook. Zo makkelijk is het dus.
Zo makkelijk om mensen geld afhandig te maken waar ze jaren voor hebben
gewerkt. Want laten we niet de fout maken door de leugens te geloven dat vooral
rijke Russen en de maffia hierdoor worden getroffen. Alle spaarders in Cyprus,
zelfs de armste, zullen door de Europese Unie worden bestolen. De dieven in
Brussel drukken op een knop, en flits, een deel van je spaarcenten is verdwenen.
Centen die je nooit meer terug zal zien. Want de zogenaamde bankaandelen die je
voor je geld gaat krijgen zijn net zo veel waard als de garanties van Dijsselbloem
en zijn bende straatdieven. Helemaal niets dus.
Maar dit alles gaat nog veel verder.
Het is logisch dat de mensen in Cyprus proberen om hun geld te redden door het
van de banken te halen. Om dit te voorkomen houdt men de banken gesloten, het
internetbankieren is uitgeschakeld en de geldautomaten werken met beperkingen.
Kortom, je bent niet meer de baas over je eigen geld. Door de vele
elektronische toepassingen binnen het systeem is het voor de overheid een koud
kunstje om alles onder haar controle te brengen. En de rekeninghouders hebben
het nakijken. Het is niet voor niets dat hier grote onrust door is ontstaan.
Want als de dieven eenmaal beginnen met toeslaan zullen ze echt niet zo maar
stoppen. Er is hier met Cyprus een precedent geschapen dat in veel meer landen
gevolgd kan worden. Dat het parlement van Cyprus tegen de maatregel heeft
gestemd doet overigens niets af aan de ontwikkelingen van de laatste dagen,
want de intentie is duidelijk. Nu al wordt er gezegd dat er geen garantie is
dat dit niet nog eens zal gebeuren. En zelfs al was die garantie er wel, we
weten intussen wat de garanties van de leugenachtige EU ministers waard zijn.
We kunnen hier maar een conclusie
uittrekken die voor iedereen geldt binnen de Europese Unie; ons geld is niet veilig
binnen de banken. Je mag denken dat het geld in je rekening je eigendom is,
maar wat er nu gebeurd bewijst dat dit niet het geval is. Een gril van de
overheid is voldoende om het geld zo maar te laten verdampen. En dan hebben we
het nog niet eens over de mogelijkheid van banken die gewoon failliet kunnen
gaan. Bank weg, geld weg. Er is dus geen enkele garantie en geen enkele
veiligheid. We kunnen hier maar op een manier op reageren. Laat alleen dat geld
in je rekening wat nodig is voor vaste lasten. Haal al het andere geld van de
bank, voor dat de overheid beslist het voor je te doen. Hou de ministeriele
dieven goed in de gaten en haal bij het minste alarmsignaal alle rekeningen
leeg. Dat is de enige manier om je eigendom te beschermen. We kunnen het niet
vaak genoeg zeggen; geen enkele bankier is te vertrouwen, en in een crisis
liegt de overheid alle sterren van de hemel. Laat je dus niet verrassen en kom
in actie voor het te laat is.
Hecht geen enkel geloof aan de mooie
woorden die er uit de Europese hoofdsteden komen. Vandaag zijn het de spaarders
van Cyprus, morgen is Portugal, Griekenland of Spanje aan de beurt. En dat is
nog maar het begin. Want ga er niet van uit dat dit soort dingen in Nederland
niet kunnen gebeuren. Ook Nederland haalt de 3% norm niet. Ook hier ligt de
economie op sterven en ook hier gebruikt de regering ons belastinggeld om
failliete banken zoals de SNS Reaal van de ondergang te redden. Is ons ooit
gevraagd of we dit willen? Natuurlijk niet, net zo min als de spaarders in Cyprus
om een vrijwillige bijdrage zijn gevraagd. Ze worden gewoon op legale manier
bestolen en daar is het mee uit. Vroeger of later zullen we allemaal in
dezelfde boot terecht komen.
En laten we niet de rol van de media
vergeten. Die worden door de overheid in gezet om paniek te voorkomen. Zo zie
je journalisten op TV verschijnen die dit soort diefstal verdedigen alsof het
heel normaal is. In plaats van deze ministeriele dieven hard aan te pakken en
het publiek te waarschuwen, praten ze alles recht zelfs dat wat krom is. Meer
betaalde leugenaars dus. Het oude spreekwoord is nog steeds waar; hij die het
orkest huurt, kan uitmaken welke muziek er gespeeld wordt.
We hebben het eerder gezegd; het hele
kapitalistische systeem staat op instorten met de zogenaamde Eurozone als de
eerste in een lange rij. Om deze instorting uit te stellen worden er steeds
hardere maatregelen genomen die gerust als criminaliteit kunnen worden
beschreven. De hoge heren en dames zijn de controle kwijt en daar mogen wij
voor op draaien. Zo gek moeten we dus echt niet zijn. Blijf daarom waakzaam en
volg de ontwikkelingen op de voet. Kijk door de leugens van Dijsselbloem en
zijn soort heen en haal de banken leeg als de eerste signalen komen dat het
fout gaat. Maar doe het wel voordat de overheid alles elektronisch blokkeert.
Er wordt gezegd dat een kat in het
nauw rare sprongen maakt. De EU, de Europese centrale bank en andere
gelijksoortige semicriminele organisaties zitten enorm in het nauw en daar
komen ze niet meer uit. Geloof nooit dat de overheid er is om ons te
beschermen. De overheid is er om de belangen te dienen van de rijken en de
machtigen. En daarbij gaat men over lijken. Een groot arbeidersleider heeft
ooit gezegd dat de vijand in eigen land staat. Deze uitspraak is nu meer waar
dan ooit te voren. Laat niemand later zeggen dat hij het niet heeft geweten. In
dit soort zaken is er geen rechtvaardigheid en geen gerechtigheid. Maar laten
we vooral niet vergeten dat we het allemaal in eigen hand hebben. Als we morgen
de banken leeg halen en ons eigendom terugtrekken stort dit hele verrotte
systeem in. Die dag kan niet vroeg genoeg komen, want dat zal de dag zijn dat
we ons zelf bevrijden. Voor eens en voor altijd.
Soms krijg je het idee dat er in de
regerende kringen maar weinig wordt nagedacht. We gaan er dan meestal vanuit
dat het komt omdat de regeerders hun tijd doorbrengen in ivoren torens en dus
nauwelijks contact hebben met de gewone wereld. Maar in feite is het nog veel
erger. Er wordt echt nauwelijks nagedacht en het kabinet Rutte II is hier een
glanzend voorbeeld van. Als we vandaag van een kleine afstand naar Den Haag
kijken dan zien we dat de regering in een totale chaos is vervallen. Wat de ene
dag wordt besloten wordt een dag later weer teruggetrokken. Niemand lijkt te
weten wat de ander precies doet, en die ander weet zelf ook niet waar hij nu
eigenlijk mee bezig is, dus volgt de ene ramp de ander op.
We weten allemaal nog hoe het al
meteen mis ging met de zorgpremie. De VVD kapitalisten begonnen te krijsen dat
zij een paar centen meer moesten betalen en het kabinet trok het plan meteen
in. Toen kwam het gedoe over de woningmarkt. Na de formatie waren er prachtige
uiteenzettingen over hoe dit kabinet de woningmarkt eindelijk vlot zou trekken.
Dit was nog nooit vertoond, werd erbij gezegd. Alleen dit laatste klopte want
het hele plan is intussen wel tien keer door de mangel gehaald en daarna weer
opgepoetst. Minister Blok moest met zijn pet in de hand de boer op bij de
oppositie om een woonakkoord door de Eerste Kamer te krijgen. Op zich was dat
al een afgang, maar er komt nog bij dat het hele akkoord puur slecht is voor de
woningmarkt. De huren stijgen, er is geen geld meer voor onderhoud aan de
bestaande woningvoorraad en de nieuwbouw ligt praktisch stil. Dit omdat het
kabinet de woningmarkt niet hervormd, maar gewoon ordinair uitmelkt. Wie de
rekening voor dit alles mag betalen is geen geheim, de gewone huurder
natuurlijk. Wie anders?
Overigens was de vernedering voor Blok
nog niet voorbij. Nu weer zegt een deel van de PvdA in de Eerste Kamer dat ze
grote moeite heeft met de afdracht die de woningcorporaties moeten ophoesten.
De huurverhogingen hebben ze dan weer geen moeite mee. Blok heeft net de
oppositie zo ver dat ze hem steunen, nu wordt hij schietschijf voor zijn eigen
collega’s. Kortom, de chaos wordt alleen maar groter. Dan was er nog minister
Asscher van Sociale Zaken die durfde voor te stellen dat de lonen misschien
toch maar wat om hoog moeten om de economie weer aan het draaien te krijgen. Op
zich een verstandig voorstel. Maar binnen enkele uren werd hij teruggefloten,
want dat paste niet in het plan van het kabinet. Nu zijn de vakbonden en de werkgevers
aan het onderhandelen om zelf met een oplossing te komen. Het kabinet mag hier
nog niet aan mee doen. Maar het wil wel een snel akkoord. Wat men maar niet wil
begrijpen is dat snelle akkoorden vaak slechte akkoorden zijn. De lessen van de
formatie hebben ze nog steeds niet geleerd. Ook dat was een snel akkoord. Maar
het was een akkoord op grote lijnen, terwijl het venijn altijd in de details
zit. Dat begrijpen de warhoofden in het kabinet nog steeds niet.
Diederik Samsom maakte het nog bonter
door op TV een grote show te maken van een zogenaamd “Oranjeakkoord” dat er nog
voor het koningsdrama moest komen. Hij moest tegenover de Tweede Kamer, en in
het volle licht van de TV lampen zijn excuses aanbieden. Weer te voorbarig
geweest, weer te vroeg gejuicht. Zo struikelt Rutte II van de ene mislukking
naar de volgende afgang. In feite zou je het als een grote comedyshow kunnen
zien als de resultaten niet zo droevig waren. Want dat we met z’n allen op een
nog grotere crisis afstevenen is niet over het hoofd te zien. De economie ligt
aan puin, de werkeloosheid is in jaren niet meer zo hoog geweest en stijgt
verder, en de armoede strekt zijn benige vingers naar steeds meer gezinnen uit.
Zo’n situatie vraagt om heldere geesten en een positieve aanpak. In plaats hiervan
zitten we opgescheept met een parlement vol malloten, warhoofden en in sommige
gevallen gevaarlijke gekken.
Natuurlijk is er ook tegengas. Vooral
de plannen om de WW te korten en het sluiten van verzorgingshuizen stuiten op
verzet. Maar het is vooral institutioneel verzet. Het komt vanuit instellingen
en vakbondstoppen die er in de praktijk niets tegen ondernemen. Waar blijft de
stem van de gewone mensen? Wie staat als eerste op en zegt dat hij of zij het
niet meer pikt? Wanneer komt er verzet tegen deze waanzin vanuit de mensen die
er het hardste doorgetroffen worden? In tegenstelling tot andere landen blijft
het hier angstwekkend stil.
Het lijkt als of de bevolking verlamd
is door al het slechte nieuws en als enige reactie de hand op de knip legt om
minder uit te geven. Maar daar mee zijn de problemen niet opgelost. Als we nu
niets doen zal het alleen maar erger worden. Het probleem is dat er geen enkele
partij of organisatie is die daadwerkelijk voor de Nederlandse arbeidersklasse
spreekt. De linkse partijen die er zijn, zijn sociaal democratisch en hebben
helemaal niet de intentie om de strijd met het systeem aan te gaan. De
vakbonden zeggen dat sommige dingen onbespreekbaar zijn, maar alle oproepen tot
actie worden door de bonzen aan de top de kop ingedrukt. Het is dus duidelijk
dat we met dit soort figuren in de huidige tijd nergens komen.
De vakbonden moeten heroverd worden op
de bestuurskliek en de arbeidersklasse moet weer een stem krijgen. Zo’n stem
kan alleen komen van een goed georganiseerde revolutionaire communistische
partij. Een partij die zich niet bezighoudt met allerlei deelbelangen, maar
optreedt voor de werkende bevolking. We moeten ons zelf niets wijs maken. Het
systeem heeft ons niets te bieden, alleen maar meer ellende en armoede. De
sociaal democraten gebruiken mooie woorden, maar in de praktijk zullen ze
altijd weer optreden als de slippendragers van het systeem. Dat maakt alles
alleen maar erger. De opstand moet van onderaf komen. We hebben veel
mogelijkheden van de bedrijven tot de straat. Van de sociale media tot het
wapen van de sabotage. Als wij vandaag zeggen dat we het niet meer pikken kan
niet alleen Rutte II inpakken, dan kan het hele kapitalistische systeem op de
vuilnisbelt van de geschiedenis. Maar dan moeten we wel in actie komen, en snel
ook.
Laatst zei iemand dat we op het moment worden
geregeerd door een generatie van snotneuzen. Ze hebben niets meegemaakt, kennen
de prijs van alles en de waarde van niets. Overal hebben ze een antwoord op,
maar geen enkele oplossing. Deze korte analyse zegt eigenlijk alles. Het geeft
het ware beeld van het kapitalisme dat op zijn eigen ondergang af rent. Als we
niet in die ondergang meegesleurd willen worden moeten we ons weren. Dus
daarom; organiseer en sla terug!!
Het was wel even schrikken voor de
Nederlandse kapitalisten. Al jaren vertellen ze andere landen in Europa dat ze
moeten bezuinigen, het huishoudboekje op orde krijgen en hun bankensector in de
gaten houden. En nu plotseling stond een Nederlandse bank voor het
faillissement. Het was bijna ondenkbaar. Plotseling stonden de vingerwijzende
beterweters met hun mond vol tanden. Met grote spoed en veel tandengeknars werd
er aan de noodrem getrokken. De SNS Reaal bank werd genationaliseerd.
Natuurlijk gelooft het VVD-PvdA kabinet niet in nationalisatie in de juiste zin
van het woord, maar als de vriendjes in de bankensector in de problemen komen
gaan de geldkoffers meteen open. Het instorten van de bank zou immers een
enorme nederlaag voor het kapitalistische systeem zijn. Dus zoals eerder
gezegd, ondenkbaar.
Aan dit alles hangt natuurlijk wel een
prijskaartje. Het kost ons allemaal 3.7 miljard euro om de failliete SNS boedel
drijvende te houden en daar komt nog een garantie bij die het bedrag dik over
de 5 miljard euro tilt. Het komt er op neer dat het hele SNS debacle ons
allemaal persoonlijk meer dan 300 euro per jaar zal kosten. Geld dat allemaal
hard nodig is om de crisis te bestrijden, de zorg gaande te houden, het onderwijs
op peil te houden, de verzorgingshuizen open te houden, de pensioenen te
beveiligen en de werkloosheid te bestrijden, inclusief het behouden van een
behoorlijk WW. Maar in plaats van dat het geld, ons geld, voor deze boordnodige
dingen wordt gebruikt, wordt het gestopt in de altijd hongerige muilen van de
witte boorden criminelen die onder het mom van bankdirecties door het leven
gaan.
Leren van dit soort buitensporigheden
is er ook niet bij. De nu genationaliseerde SNS krijgt een nieuwe directeur die
meteen maar weer 550.000 euro per jaar gaat verdienen. Weer een uitvreter erbij
dus, die zijn luxe leven kan bekostigen van onze centen. De vorige parasieten
zijn nog maar nauwelijks vertrokken, natuurlijk met hun bonussen en andere
lekkernijen in de achterbak. De top crimineel, Sjoerd van Keulen, een misselijk
stuk vreten dat een verpersoonlijking is van alles wat er mis is in de
bankensector, kreeg van de politie het advies om maar naar het buitenland te
vertrekken. Hij was immers bedreigd in de sociale media. Het systeem zorgt
natuurlijk goed voor haar trouwe zonen. Als een gewone dief tijdens een inbraak
door de politie wordt neergeschoten wordt er gezegd dat dit zijn eigen risico
was. Maar dieven als van Keulen worden in de watten gelegd. Het zou immers toch
jammer zijn als deze uitzuiger wat overkwam.
Als de storm wat is gaan liggen kan
hij weer terug komen uit zijn rattenhol, om te kijken wat er verder nog te
stelen valt. Misschien heeft Shell nog wel een commissaris nodig. Jammer dat er
intussen een andere uitvreter topman bij de KLM is geworden. Die kans heeft
uitvreter Sjoerd net gemist. Maar geen nood, hij heeft nog wel een paar miljoen
aan SNS geld in de achterzak voor een regenachtige dag. Met pensioen zal hij
nog niet gaan, want dit soort parasieten heeft immers nooit genoeg. Op naar het
volgende bedrijf dus, om de boel daar leeg te zuigen. Intussen zijn ook een
paar andere SNS criminelen ondergedoken. Het is opvallend dat in dit land
criminelen als de voormalige SNS directie met fluwelen handschoenen worden
aangepakt. Dit terwijl uitwijzer Teeven dagelijks roept om hardere straffen
voor criminelen. Maar dat geldt natuurlijk niet als het om de vriendjes gaat.
Dan knijpt men gewoon een oogje toe. Terwijl België de voormalige Fortis
directie voor de rechter sleept op beschuldiging van oplichting en valsheid in
geschriften, zorgt de Nederlandse politie er voor dat de SNS criminelen veilig
op vakantie kunnen. Van onze centen natuurlijk.
Interessant was om te zien hoe de PvdA
bewindslieden in het kabinet op het debacle reageerden. Ten eerste zei minister
van financiën Dijsselbloem dat het wel vervelend was dat de nieuwe SNS topman
zo’n hoog salaris gaat krijgen. Maar ja, hij had nu eenmaal een topman nodig om
de kar uit de mest te trekken. En hoewel het wel wat minder gekund had, waren
de contracten nu eenmaal getekend en was er niets meer aan te doen. Toppunt van
schijnheiligheid, want hij had die contracten zelf laten opstellen. Ook andere
PvdA woordvoerders beweerden dat ze al dagen hoofdpijn hadden van de hele zaak.
Maar zo als gezegd door Dijsselbloem, er was geen terug meer. Dijsselbloem zal
na zijn ambtsperiode wel een leuke baan in een bank krijgen aangeboden, met een
topsalaris. Hij ziet er nu al uit als een bankier en handelt daar ook naar. Dat
gedoe over hoofdpijn is dus weer gewoon een sociaal democratisch doekje voor
het bloeden. Want het Nederlandse volk gaat bloeden voor het SNS schandaal,
natuurlijk niet de bewindslieden zelf. Die drinken er geen glas rode wijn
minder om.
Diederik Samsom mompelde nog wat over
pogingen om de bonussen van de voormalige SNS directie terug te halen. Maar hij
zei al meteen dat dit moeilijk zou worden. Speculeren en winst maken zijn
volgens hem nu eenmaal geen misdaden. Misschien wordt het tijd dat hij dit tot
misdaden gaat maken. Maar dat is natuurlijk te veel gevraagd. Immers als het er
op aan komt kiezen de sociaal democraten altijd de kant van het systeem, tegen
het volk. Daar zijn ze al een eeuw mee bezig, dus kunnen we ook in dit geval
van Samsom en Co niets verwachten. En dit is nog maar het begin. Er komen nog
veel meer kruispunten waar de PvdA zal moeten kiezen. Welke keuzes dat gaan
worden is nu wel duidelijk. Ooit beloofde de PvdA de pijn van de crisis eerlijk
te zullen verdelen. De sterkste schouders zouden daarbij de zwaarste lasten
dragen. Intussen is duidelijk hoe die verdeling er uit ziet: de armen krijgen
de kosten en nog meer armoede, en de rijken krijgen de weelde. Je zou toch
denken dat eerlijk delen er anders uit ziet.
Bij iedere gelegenheid roepen de
ministers dat er geen geld is. We moeten allemaal inleveren en er is een enorme
versoberingsoperatie aan de gang. Maar om de failliete boedel van SNS te redden
is er natuurlijk wel geld. En ook om weer aan een onnodig militair avontuur in
Mali mee te doen. Als het om de belangen van het kapitalistische systeem gaat
is er altijd wel een pot met euro’s te vinden. Daar in onderscheid zich de PvdA
op geen enkele manier van de VVD. Als de grote betaalmeester roept komt er
altijd meteen antwoord. Als de mensen die het veel meer nodig hebben roepen
wordt er oorverdovend gezwegen.
Aan alles is te merken dat de tijd van
het kapitalisme bijna voorbij is. Het hele systeem staat op instorten en wordt
alleen nog met noodgrepen in stand gehouden. Maar hoe lang nog? Ook aan de
noodgrepen komt eens een einde en het geduld van de bevolking begint op te
raken. Binnenkort komt de grote klap en spat de zeepbel uit elkaar. Daar kan dan
ook geen enkele sociaal democraat meer iets aan veranderen. En dat is maar goed
ook.
Het is met grote droefenis dat wij
vanavond het bericht ontvingen van het overlijden van President Hugo Chavez van
Venezuela. Na een lange en oneerlijke strijd tegen kanker moest Hugo Chavez het
vandaag opgeven. De kanker heeft uiteindelijke gedaan wat zijn vijanden, met
voorop de Verenigde Staten van Amerika, nooit voor elkaar hebben kunnen
krijgen, namelijk het verslaan van Hugo Chavez. Hij was een politieke overlever
die Venezuela tot een nieuw land heeft gemaakt. Ondanks druk vanuit de VS en
andere neoliberale landen heeft Chavez nooit zijn koers gewijzigd en samen met
het volk van Venezuela verdiende hij het om de eindoverwinning binnen te
slepen. Jammer genoeg zal hij deze overwinning niet meer meemaken.
Hugo Chavez kwam in 1998 aan de macht
en bracht de socialistische revolutie naar Venezuela. Met steun van zijn volk
gaf hij hoop aan de linkse beweging wereldwijd. Hij gaf de strijd tegen onrecht
nooit op en kreeg steeds grotere delen van zijn volk achter hem. Dit tot grote
woede van de Amerikaanse regering en de andere lakeien van het kapitalisme die
Washington op de voet volgen. We willen er nadrukkelijk op wijzen dat met de
veel te vroege dood van Chavez de revolutie in Venezuela niet ten einde is. In
tegendeel, juist nu is het belangrijk om aan de koers vast te houden die Hugo
Chavez heeft uitgezet en die hem vorig jaar nog een grote verkiezingsoverwinning
opleverde. Hij werd opnieuw voor 6 jaar gekozen.
Zoals bij iedere gevallen
revolutionair zullen zijn kameraden zijn plaats innemen en de strijd voorzetten
voor het socialisme en een rechtvaardige wereld. Wij wensen onze kameraden in
Venezuela veel kracht en wijsheid in deze moeilijke dagen. De fakkel van de
revolutie zal veilig in hun handen liggen en samen met het volk zullen zij de
aanvallen afweren die zeker zullen volgen. Deze strijd is een strijd van ons
allemaal. Een strijd die we moeten en zullen winnen.
Hugo Chavez is maar 58 jaar geworden.
Wij condoleren zijn familie en al zijn medestrijders. De President zal voortleven
in de harten van zijn volk. De doden die wij in onze harten dragen sterven
niet. Zij
zijn ons tot inspiratie.
Redactie
Het Rode Vaandel
