Duitsland; een land met een gespleten persoonlijkheid

Een paar weken geleden werd in Berlijn de traditionele Liebknecht-Luxemburg demonstratie gehouden. Deze demonstratie wordt jaarlijks georganiseerd om te moord te herdenken op de arbeidersleiders Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg in 1919. De twee revolutionairen werden door leden van de fascistische freikorpsen opgepakt en op gruwelijke wijze vermoord. Het was een van de meest tragische episodes in de geschiedenis van de Duitse arbeidersbeweging. Ieder jaar doen bijna 10.000 mensen aan de demonstratie, die een strijdbaar karakter heeft, mee, om te laten zien dat de helden van de Duitse revolutie en de oprichters van de Communistische Partij Duitsland (KPD) niet vergeten worden. Dit jaar was er zelfs een tweede, veel kleinere, demo omdat een aantal sociaal democraten het nodig vond zich van de grote demonstratie te distantiëren. De reden was dat er teveel Stalin portretten in de demo zouden worden getoond. Zo als bekend weten de sociaal democraten en hun reformistische consorten altijd wel een reden te bedenken om de arbeiderseenheid te breken.

Ondanks deze onnodige verdeeldheid blijft de Liebknecht-Luxemburg demonstratie een van de grootste revolutionaire demonstraties in West Europa. Voor veel mensen een enorme inspiratie bron. Helaas is dit maar een van de vele gezichten van het moderne Duitsland, dat nog steeds zijn uiterste best doet om de macht in Europa te krijgen en te behouden. Het is niet voor niets dat kanselier Merkel in veel landen van Europa gehaat is en tot symbool van de crisis en de bezuinigingen is geworden. Merkel is het toonbeeld van de moderne parlementaire politicus. Naar buiten toe een overtuigd democraat, maar achter de schermen een aartsimperialist die geen cent geeft om de armoede in haar eigen land en de rest van Europa. Kortom, het soort regeerder dat over lijken gaat.

Maar ook hiermee is het verhaal van Duitsland niet verteld. Want achter de moderne en democratische façade van het voormalige rijk gaat nog een heel andere karaktertrek schuil waar maar weinig over wordt gesproken. Het fascistische en extreem rechtse gedachtegoed heeft een steeds grotere aanhang gekregen, en dan hebben we het niet alleen over de nazi knokploegen die in verschillende delen van het land opereren. Het gaat om de gewone Duitsers. Kortgeleden bracht een Amerikaans Joodse schrijver een boek uit over het doen en laten van de huidige Duitsers. Tuvia Tenenbom reisde door Duitsland waar hij in meer dan 40 verschillende steden interviews maakte met gewone Duitsers met de meest uiteenlopende achtergronden. Het boek “Alleen onder Duitsers” is intussen ook in Duitsland uitgebracht en doet veel stof opwaaien.

De interviews die Tenenbom afnam geven een afschrikwekkend voorbeeld van hoe veel Duitsers tegenwoordig denken. Volgens Tenenbom hebben een groot aantal Duitsers van alle leeftijden er geen enkele moeite mee om openlijk te zeggen dat ze nog steeds een hekel aan de Joden hebben. Dit ondanks de Holocaust die aan 6 miljoen mensen het leven heeft gekost. De interviews laten zien dat veel Duitsers nog steeds de mening hebben dat de Joden de financiële sector en de media beheersen. Ze gaan er ook vanuit dat de Amerikaanse economie volledig door de Joden wordt gecontroleerd. Tenenbom zegt dat de moderne Duitser veel aandacht heeft voor de Joden die tijdens de oorlog zijn omgebracht, maar dat hij de hedendaagse Joden niet wil kennen en zonder nadenken afwijst. De conclusie kan dus alleen maar zijn dat de Duitsers van de Tweede Wereld Oorlog niets hebben geleerd. Dat is opmerkelijk omdat er steeds op wordt gehamerd dat de Duitse bevolking er veel aan heeft gedaan om haar gewelddadige verleden te verwerken. Het lijkt er op dat dit alleen maar schijn is.

Al langer was bekend dat veel Duitsers extreemrechts steunen als het gaat om asielzoekers en immigranten. Het was natuurlijk ook geen toeval dat de zogenaamde Nationaal Socialistische Ondergrondse (NSU) jarenlang haar gang kon gaan en 11 mensen vermoorden zonder dat er werd ingegrepen. Nu nog maken de verschillende autoriteiten hier ruzie over en is er veel in de doofpot verdwenen. Ook het verbod op de naziepartij NPD is er nog steeds niet door. We kunnen dus alleen maar concluderen dat fascisten en ander extreem rechts tuig in Duitsland gewoon hun gang kunnen gaan. Af en toe verschijnt er een zorgwekkend berichtje in de media, maar verder blijft alles bij het oude.

Toen de Tweede Wereld Oorlog was afgelopen zeiden de meeste Duitsers dat ze van de misdaden van de Hitler fascisten niets hadden geweten. En de paar die het wel wisten gaven aan dat ze het niet wilden. Onderzoeken hebben intussen aangetoond dat dit pertinente leugens waren. Een groot deel van de Duitsers wist maar al te goed wat er in hun land met de Joden, communisten en anderen gebeurden. Maar ze keken weg of deden actief mee. Het schijnt dat de opstelling van toen nu nog steeds van kracht is. Achter de mooie woorden over democratie en vrijheid gaat een bruin moeras schuil waar we nog maar een fractie van hebben gezien.

Nu dat het Duitse imperialisme steeds meer macht krijgt in Europa is dit een uiterst zorgwekkende toestand. We moeten ons afvragen wat nu eigenlijk het ware karakter van Duitsland is. Het land heeft een gespleten persoonlijkheid en de veranderingen sinds 1945 lijken alleen maar van cosmetische aard te zijn. Gelukkig maar dat er ook nog dat andere Duitsland is. Het Duitsland van de Liebknecht-Luxemburg demonstratie en de sterke arbeidersbeweging. Deze beweging kon Hitler in 1933 niet stoppen omdat er te veel verdeeldheid was. Van een eenheidsfront tegen de fascisten wilden de meeste sociaal democraten niets weten. Op de straten van Berlijn zien we nu weer dezelfde mentaliteit ontstaan. Laten we hopen dat de ogen spoedig open gaan en dat de strijd tegen racisme en fascisme de arbeidersbeweging samenbrengt, en niet opnieuw verdeeld. We weten uit het verleden hoe hoog de prijs van die verdeeldheid is geweest.