Een beweging met veel gezichten

Als je naar de commentaren luistert die regelmatig voorbij komen zou je zeggen dat de strijd voor het socialisme een gelopen race is. Het socialisme wordt neergezet als iets uit het verleden, dat geen toekomst meer heeft. Het tegendeel is waar. De crisis, die sinds 2008 de westerse wereld in zijn greep houdt, geeft juist aan dat het kapitalisme steeds meer richting een totale instorting afglijdt. In de vroege jaren 90 dacht men nog dat het kapitalisme voor altijd overwonnen had. Nu weet men wel beter. En het is een wetenschap dat het enige alternatief het socialisme is. Het is dus bewezen dat juist het socialisme de toekomst heeft. Toch is deze vaststelling alleen niet voldoende. Sinds de val van de muur en het wegvallen van de Sovjet Unie is er natuurlijk wel het een en andere gebeurd. Het socialisme is aan alle kanten zwart gemaakt en bekritiseerd. Maar de ideologie is niet verloren gegaan en heeft haar bestaansrecht zondermeer bewezen. De mensheid ziet nu meer en meer dat de huidige situatie geen toekomst biedt, en dat plaatst voor een toenemend aantal mensen het socialisme weer op de agenda.

Op dit moment zien we hoe de communistische beweging langzaam aan uit een diep dal tevoorschijn komt. Het is ook niet zo dat de nieuwe opkomst overal hetzelfde verloopt. De beweging heeft vandaag de dag vele vormen en vele gezichten. Maar toch kunnen we vaststellen dat steeds meer mensen bereid zijn om zich in te zetten voor het socialisme en steun geven aan communistische partijen en organisaties. Er zijn weer bijeenkomsten waar communistische partijen uit vele landen bij elkaar komen. En we zien ook voordurend nieuwe initiatieven om weer te komen tot revolutionaire partijen. Daar komt nog bij dat ook de kiezers weer bereid zijn om op communistische partijen te stemmen.

Recent hebben we dit gezien in Tsjechië, waar de communistische partij bij de regionale verkiezingen meer dan 20% van de stemmen kreeg. De verwachting voor de algemene verkiezingen in de komen de jaren zijn hooggespannen. Dit in een land waar nog niet zo lang geleden getracht werd om communistische organisaties te verbieden. Ook in België verbeterde de communistische PvdA haar kracht tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Het zijn de eerste tekenen dat de lange mars terug van het dieptepunt in de jaren 90 vruchten begint af te werpen. Dit betekend niet dat het meeste werk nu is gedaan. Het werk zal in de komende jaren alleen maar toenemen. Er is nog een lange weg te gaan.

Als we naar Europa kijken zien we dat in sommige landen communistische en revolutionaire partijen sterk
genoeg zijn om invloed te hebben op de steeds toenemende strijd. Een voorbeeld is Griekenland, waar de KKE sterke wortels heeft in de arbeidersklasse. Jammer genoeg is in andere zuidelijke landen de communistische partij vaak op gegaan in een of andere links blok. Dit werkt absoluut niet en in deze landen moet de taak om de communistische partij te herbouwen nog ter hand worden genomen. In Frankrijk is de PCF steeds verder afgeleden naar het reformisme en zal er een harde strijd nodig zijn om dit proces om te keren. Mocht dit niet lukken, dan is er een nieuwe partij nodig.

In Duitsland zien we veel versplintering en daarom zijn de verschillende communistische partijen nu nog klein. Er zijn pogingen om tot eenheid te komen, ondermeer van Der Kommunistische Initiative. Precies deze pogingen zijn nu van cruciaal belang. Er is veel te veel energie gestoken in het bestrijden van elkaar terwijl de klassevijand de lachende derde was. In Groot Brittannië zien we een zelfde versplintering. Ook daar zijn pogingen gedaan om tot eenheid te komen, maar zonder veel succes, of maar met tijdelijke werking. Toch kunnen we optimistisch zijn. Overal zien we kameraden bezig om het socialisme weer onder de aandacht te brengen, en de veelzijdigheid te tonen. Sommige doen dit door arbeidersfilms op internet te zetten. Anderen houden websites bij die een bijdrage leveren aan het verspreiden van onze ideologie. En in sommige gebieden wordt er met het wapen in de hand gevochten. Verder heeft Chavez in Venezuela aangetoond dat het socialisme sterk genoeg is om alle dreigementen en sabotage te doorstaan. En wat nog belangrijker is, hij is er in geslaagd om het volk mee te nemen. Niet eenmaal, maar steeds opnieuw.

We werken op zoveel verschillende manieren en wegen, maar wel allemaal bezig met hetzelfde doel. En precies dat is nu van levensbelang. We zien zeker in Europa, maar ook elders, dat de arbeidersklasse zich steeds meer begint te roeren. De bezuinigingen van Europa en de plaatselijke heersers worden niet meer gepikt. We zien steeds meer stakingen, protesten, manifestaties en bezettingen. Maar deze acties hebben leiding nodig. De tegenstander is op alles voorbereid en is bovendien tot de tanden gewapend. Daarom is het van belang dat de protestbeweging een duidelijke leiding heeft die de tactiek kan uitzetten en de strategie bepalen. Dit kan alleen worden gedaan door een revolutionaire communistische partij. Zonder deze leiding verwateren de protesten of loopt de beweging in het open mes van de heersende klasse.

Ook in de vakbonden moeten weer een ideologisch elementen worden ingebouwd. De tijd dat vakbonden alleen maar zaakwaarnemers waren is voor goed voorbij. Iedere bond zal weer tot strijdorganisatie moeten worden omgevormd. Als dit niet gebeurd komt het bestaansrecht in het geding. Aan tandeloze vergadertijgers hebben de arbeiders niets. En bonden die beweren zich buiten de politieke te willen houden zijn wereldvreemd en aan vervanging toe. De politiek bemoeid zich immers wel met ons, dus is een neutrale vakbondsopstelling geen optie meer.

De komende jaren zal de strijd alleen maar toenemen en veel mensen zien dit nu ook zo. Daarom zie je steeds meer dat mensen nu weer serieus beginnen op te komen voor hun rechten. Ze weten dat dit van levensbelang is. Griekenland moet voor iedereen aan afschrikwekkend voorbeeld zijn. Het geeft aan hoe het kapitalisme een heel volk ten gronde kan richten. Maar iedere strijd heeft leiding nodig zodat winnen mogelijk wordt. We voeren immers geen strijd omdat het een hobby is, maar we komen in actie om vooruitgang te boeken. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de toekomstige generaties. En daar hoort een sterke communistische partij bij.

Laten we dus niet meer genoegen nemen met sociaal democraten en nep radicalen die erg links mogen lijken af en toe, maar binnen de kortst mogelijke tijd weer naar het midden vluchten. Als tussen oplossing kunnen zij soms een rol spelen. Maar dat is tijdelijk, want we weten aan welke kant ze uiteindelijk zullen staan. Het is van het grootste belang dat we nu beginnen aan de herbouw van sterke communistische partijen, die de motor van de protestbeweging zullen zijn. Dit is de enige weg naar een andere, duurzame, maatschappij. Een socialistische maatschappij. Voeg dus de daad bij het woord: organiseer en sla terug.