Laten we eerst even terugkijken. Het
is een vaststaand feit dat het Joodse volk een enorme invloed heeft gehad op de
linkse beweging. Dit geldt zowel voor het Marxisme-Leninisme als ook de sociaal
democratie. De meeste leiders en ideologen van beide stromingen hadden een Joodse
achtergrond en dat heeft ook een grote invloed gehad op de ideologie op zich.
Daar komt nog bij dat er in Oost en Midden Europa een grote Joodse
socialistische beweging was die Der Bund heette. Deze organisatie had een massa
aanhang onder het Joodse proletariaat. Toen in 1948 Israel ontstond werden deze
invloeden meegenomen naar het beloofde land en jarenlang kende Israel een
socialistisch systeem, waarvan de Kibboetsbeweging de meeste bekende
uitdrukking was, maar zeker niet de enige. De pioniers die het land groot
maakten hadden voor een groot deel een socialistische achtergrond en geloofde
in gemeenschappelijk bezit.
Pas veel later, met het ontstaan van
de rechtse Likud, maakte Israel een ruk naar rechts. Toch zijn er nog veel
sporen van het linkse verleden terug te vinden en ook de sterke
vakbondstraditie is gebleven. Ook bestaat de Kibboetsbeweging nog steeds. De
ruk naar rechts werd door twee zaken beïnvloed. Ten eerste werd Israel in het
Midden Oosten alleen gesteund door Amerika, en als prijs hiervoor moest Israel
optreden als een soort vooruitgeschoven post van het Westen. Ten tweede maakte
het conflict met de Palestijnen dat de bevolking van Israel haar toevlucht
zocht bij rechtse partijen, die zoals gebruikelijk meer veiligheid beloofden.
Een belofte die nooit is waar gemaakt. Op zich is het conflict niet zo moeilijk
op te lossen. De twee staten oplossing waarbij de grenzen die van 1967 zijn is
eigenlijk een uitgewerkt plan dat zo kan worden toegepast. Toch blijven er aan
beide kanten krachten die een oplossing in de weg staan. Omdat we nu vooral
naar de Israëlische kant kijken, laten we de problemen in het Palestijnse kamp
even buiten schot.
Het conflict heeft Israel veel schade
opgeleverd. De prijs voor de Amerikaanse steun is veel te hoog en intussen is
het land binnen de internationale gemeenschap steeds meer geïsoleerd geraakt.
Voor de Israëlische bevolking is de maat meer dan vol. De harde rechtse lijn
van de huidige Likud regering heeft een enorme protestbeweging tot gevolg
gehad. De activisten willen meer gerechtigheid en een einde aan de rechtse
bezuinigingen. Steeds meer stemmen duiken op die Israel terug willen brengen
naar het oude socialistische verleden. Deze beweging gaat in golven, maar het
heeft wel veel veranderingen teweeg gebracht. De regering moest een aantal
maatregelen terugdraaien en meer rechtvaardige voorstellen op tafel leggen.
Maar de strijd is nog lang niet gestreden. Daar komt nog bij dat steeds meer
mensen zich beginnen te verzetten tegen de druk van religieuze orthodoxen, die
het land hun eigen wil op willen leggen. Het moet duidelijk zijn dat er in
Israel een grote strijd aan de gang is die ook voor de linkse beweging hier van
belang is. Deze strijd wordt niet gezien omdat de meeste linkse partijen en
organisaties niet verder kijken dan de Palestijnen.
Dat is een foute benadering omdat een
ander Israel ook een doorbraak kan forceren in het conflict. Nu al is het zo
dat de overgrote meerderheid van de bevolking een twee staten oplossing wil.
Het zijn de rechtse leiders die dit in de weg staan. Ook is 65% van de
bevolking tegen een aanval op Iran. Dit ondanks dat iedereen op de hoogte is
van de potentiële dreiging van een Iraanse atoombom. Het moet dus duidelijk
zijn dat er in Israel veel te winnen is voor links en dat de huidige afwijzende
houding alleen maar averechts werkt. Lenin heeft er altijd opgehamerd dat we
niet moeten isoleren of uitsluiten, maar juist zoeken naar bondgenoten die we
kunnen winnen voor onze ideologie. Dat betekend niet dat we geen kritiek mogen
hebben of overal zo maar achteraan lopen. We moeten altijd onze eigen
standpunten naar voren blijven schuiven en in iedere situatie een
klassenstandpunt innemen.
In het Midden Oosten zijn hier zeker
mogelijkheden voor. We hebben in de laatste 4 jaar gezien dat de regering van
Obama nauwelijks initiatieven heeft genomen om het conflict op te lossen. Dit
is opmerkelijk want bijna iedere VS regering maakte hier een prioriteit van.
Natuurlijk blijft Obama Israel steunen, maar van echte initiatieven of doorbraken
is geen sprake. Volgens sommige kringen komt dit door dat Amerika op energie
gebied zoveel alternatieven heeft ontwikkeld dat het niet langer afhankelijk is
van het Midden Oosten. Dit proces zou nog niet compleet zijn, maar het gaat wel
in die richting. Als dit op waarheid berust, en daar heeft het de schijn van,
is het Midden Oosten, en de zich daar bevindende olie, voor Amerika steeds
minder van belang. Helemaal loslaten zullen ze het nooit uit militaire
overwegingen, maar het zal een veel mindere prioriteit hebben.
Als de Amerikaanse invloed minder
wordt, en Israel weer meer naar links kan schuiven, komt er ruimte vrij voor
hele andere vormen van beleid. Dan kunnen er ook ander bondgenotenschappen
worden gesloten. We noemden eerder de Koerdische kwestie. Een soort Koerdistan
als autonome eenheid begint zich steeds meer af te tekenen. De ontwikkelingen
in Irak, Syrië en Turkije wijzen hier op. Als dit doorzet heeft Israel in de
Koerden goede bondgenoten en kunnen er dus hele andere coalities in het Midden
Oosten ontstaan. Als de 40 miljoen Koerden een eenheid kunnen vormen en een
coalitie met een meer links Israel kunnen sluiten zal hier een enorme kracht
van uit gaan. Dan staat een oplossing van het conflict met de Palestijnen nog
maar weinig in de weg.
Zo’n coalitie heeft twee grote
voordelen; het kan de Amerikaanse invloed in het Midden Oosten terugdringen en
een dam opwerpen tegen de politieke Islam die, in de vorm van de Moslim
Broederschap en nog radicalere stromingen, steeds verder om zich heen grijpt.
Net als Israel hebben ook de Koerden ervaringen met aanvallen vanuit de
politieke islam, en het zou dus niet moeilijk moeten zijn om elkaar op dit
terrein te vinden. Nu al heeft Israel grote problemen met Turkije, de
aartsvijand van de Koerden. Begin volgend jaar zijn er verkiezingen in Israel
en dit kan het begin zijn van een ruk naar links. De ruimte is er nu, en de
bevolking wil duidelijk een andere koers. Het is wel belangrijk dat de
sprookjes over gevaar en dreigingen dan worden weggenomen. Hier in kan ook de
linkse beweging in de rest van de wereld een rol spelen.
In plaats van Israel steeds aan te
vallen zou het belangrijker zijn om bondgenoten te zoeken en gezamenlijk de
strijd met rechts aan te binden. Dit voorkomt isolatie en maakt de weg vrij
voor echte vooruitgang. We willen allemaal een ander Midden Oosten, maar om dit
te bereiken is een positieve en niet een afwijzende houding nodig. Afwijzing
speelt alleen rechts en de Amerikanen in de kaart. Precies die fout mogen we
niet meer maken. Verder is het ook duidelijk dat het antisemitisme in veel
delen van de wereld, inclusief, Europa weer aan het toenemen is. Ook deze vorm
van racisme en uitsluiting vraagt om een gezamenlijke aanpak. Het negatieve
beeld van Israel dat in veel linkse organisaties aanwezig is mag dit niet in de
weg staan.
Lenin heeft altijd gezegd dat politiek
bedrijven een kwestie is van bondgenoten zoeken en waar nodig compromissen
sluiten. Zolang we binnen de kaders van onze ideologie blijven hebben we
absoluut niets te vrezen. Integendeel we kunnen een grote rol spelen in het
vormen van een ander Midden Oosten, dit als een stap naar een federatie van
socialistische staten. Hierbij moeten we een ding goed voor ogen houden. Het
kapitalisme heeft het Midden Oosten alleen maar dood en verderf gebracht, of je
nu kijkt vanuit het standpunt van het Israëlische of het Palestijnse volk, de
Koerden of de Arabieren. Oorlog, uitbuiting en opgeklopte wapenwedlopen, dat
zijn de oplossingen van de imperialisten. Het wordt tijd dat wij, als linkse
strijdorganisaties, de uitdaging aangaan en deze in bloed geschreven geschiedenis
tot een positief einde brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten