donderdag 25 oktober 2012

Van onderdrukkers en onderdrukten

In de tweede helft van de 19de eeuw schreven Marx en Engels over de onderdrukte en de onderdrukkende naties in Europa. Daar tussen in waren nog een aantal naties die niet zelf onderdrukten, maar die zich wel lieten gebruiken als verlengstuk van de onderdrukkende naties. Voor Marx en Engels was de grootste onderdrukkende natie het Rusland van de Tsaar. Dit reusachtige land had een super rijke bovenlaag en het volk was gedompeld in de bitterste armoede. Ook deden de tsaren hun best om de bevolking zo dom en achterlijk mogelijk te houden. Het buitenlandse beleid van de Tsaren was er steeds op gericht om iedere poging, waar dan ook in Europa, om volkeren te bevrijden en emanciperen hardhandig de kop in te drukken.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat Marx en Engels prioriteit gaven aan het omver werpen van het Tsarenrijk en veel bewegingen steunden die er op waren gericht om de kleinere landen uit de greep van de Tsaar te bevrijden. Andere onderdrukkende naties in Europa waren Groot Brittannië, Duitsland en ook Frankrijk. De onderdrukte naties waren ondermeer Polen en Hongarije. Pogingen van de volkeren in deze landen om hun eigen weg te gaan werden bloedig neergeslagen. Ook Nederland werd tot de onderdrukkende landen gerekend omdat Nederland een aantal koloniën bezat en er niet voor terug schrok om ook daar met harde hand de Nederlandse belangen te vestigen.
Over de jaren hebben veel landen zich uit deze toestand bevrijdt en is er veel meer democratie ontstaan. Een grote omslag was de revolutie in Rusland in 1917 die tot de geboorte van de Sovjet Unie leidde. Door de twee wereld oorlogen werden de kaarten in Europa opnieuw geschud en ontstond er een lappendeken van verschillende naties die wel samen werkten, maar toch ook hun onafhankelijkheid behielden. Vooral het bestaan van de Sovjet Unie en de angst voor dit machtige land onder de heersers in Europa gaf de arbeidersbeweging in het hele Westen de mogelijkheid om eisen te stellen en verworvenheden binnen te halen.

Op dit moment zien we in Europa weer het beeld ontstaan van onderdrukkende en onderdrukte landen. De onderdrukte landen zijn dit keer Griekenland, Spanje, Italië en Portugal. Deze zuidelijke landen zijn tot armoede gedreven door de Europese Unie en het IMF, met de Eurozone als fysieke uitdrukking van deze onderdrukking. Het was altijd duidelijk dat de beschreven landen niet in staat zouden zijn om aan alle eisen van de Eurozone te voldoen. Toch werden zij toegelaten zodat de Europese Unie haar macht ook in zuid Europa kon laten gelden. De heersende klassen van deze landen speelden het spel mee omdat ze er zelf enorm veel beter van werden. De volkeren zijn nu het slachtoffer van dit alles. Zij worden door de EU en het IMF onderdrukt en zijn door hun eigen heersers verraden. Heersers die nu weer collaboreren om de verstikkende bezuinigingen door te drukken. Dubbel verraad dus. Niet verwonderlijk, maar wel een schande.
Wie zijn nu in deze tijd de onderdrukkende landen. Zonder lang denken kunnen we meteen naar het Duitse imperialisme wijzen. Er bestaat geen twijfel aan dat Duitsland via de EU, en de financiële mechanismen die hiermee verbonden zijn, wil bereiken wat het in twee wereld oorlogen niet is gelukt. Namelijk macht krijgen over heel Europa. Hier en daar wordt nu al gesproken over een Vierde Rijk in navolging van Hitler’s Derde Rijk, en deze observatie zou wel eens niet zo ver van de waarheid kunnen liggen. De Duitse leider Merkel is er in geslaagd om aan vele landen haar wil op te leggen en de conservatieve agenda uit te voeren. Ook nu weer zijn er landen die als verlengstuk van de machtigen optreden. Daaronder valt ook Nederland. Op de Duitse TV werd na de recente verkiezingen gezegd dat Rutte de meest vergaande bondgenoot van Merkel is.

Toch is het helemaal niet zeker dat het Duitse imperialisme er in zal slagen om de conservatieve agenda volledig uit te voeren. De ogen van de volkeren zijn open gegaan en de tegenstand tegen de vele bezuinigingen neemt met de dag toe. De Europese media proberen de berichten over opstanden en protesten te dempen of neer te zetten als de acteis van een paar raddraaiers. Maar de werkelijkheid is anders.
Toen Merkel midden oktober naar Athene ging om haar macht te tonen gingen duizenden mensen de straat op om tegen haar beleid en haar aanwezigheid te protesteren. De straten van Athene waren vol, ondanks het feit dat de autoriteiten alle demonstraties hadden verboden. De bevolking liet zich hierdoor niet afschrikken. Natuurlijk waren er ook gevechten met de fascistische politie, maar niet daar in lag de kracht van het protest, maar in de enorme aantallen mensen die bereid waren om deel te nemen aan door de autoriteiten illegaal verklaarden demonstraties. Daar in lag de overwinning op Merkel, die met haar gezedenpreek resoluut de deur werd gewezen. De Griekse bevolking maakte op allerlei manieren duidelijk dat met niet op een tweede Hitler zat te wachten.

Ook in andere landen wordt nu naar de ware schuldigen van de crisis gewezen, en daarbij komt het Duitse imperialisme steeds op de eerste plaats. Als het Duitse imperialisme denkt dat het Europa zo maar kan overwinnen zal het nog voor een aantal verrassingen komen te staan. Wel is belangrijk dat we steeds in de gaten houden dat niet de volkeren tegen over elkaar komen te staan. We moeten ons verzetten tegen het Duitse imperialisme en de conservatieve agenda, maar niet tegen het Duitse volk. Ook in Duitsland wordt bezuinigd en is de werkloosheid torenhoog. Ook daar leven miljoenen mensen in armoede. Ook zij hebben dezelfde vijanden. Een van de oprichters van de KPD (Communistische Partij van Duitsland) aan het begin van de vorige eeuw, Karl Liebknecht, zei ooit: “De vijand staat in eigen land”. Voor het Duitse volk geldt deze uitspraak nu weer meer dan ooit.
Er zullen mensen zijn die zeggen dat Duitsland toch een democratisch land is en dat het dus wel niet zo’n vaart zal lopen. Dat is een foute gedachte. Er werd ooit ook gezegd dat een land met zo’n hoogstaande cultuur als Duitsland nooit een barbaar als Hitler aan de macht zou laten. We weten nu dat ook dat een verkeerde inschatting was. Een inschatting die miljoenen het leven heeft gekost. De aanvallen op linkse partijen in Duitsland nemen nu al toe. Soms gebeurt dit door extreem rechtse knokploegen, maar soms neemt het ook een heel andere vorm aan.

Ook hiervoor levert het bezoek van Merkel aan Athene een goed voorbeeld. Tijdens het bezoek reisde Bernd Riexinger, een van de leiders van Die Linke, ook naar de Griekse hoofdstad. Niet om Merkel te steunen, maar om aan de demonstraties tegen Merkel deel te nemen en zijn solidariteit te tonen met de Griekse arbeiders. Dagenlang werd hij door de Duitse pers aangevallen omdat hij Merkel in de rug zou hebben gestoken. Hij werd in sommige kranten neergezet als een soort landverrader. Alleen omdat hij zijn mening duidelijk wilde maken en tonen dat niet heel Duitsland achter de omhooggevallen predikantendochter staat. De democratie in Duitsland staat dus maar op wankele voeten.
Het is goed om te zien dat veel volkeren in Europa nu de dreiging zien en zich er niet bij neer leggen. Dat men de straat op gaat en misschien binnenkort de opstand zal ontketenen. Daarvoor is eenheid nodig. We schreven het al eerder, hulp aan Griekenland is niet meer geld storten in failliete banken, maar samen met de Grieken en de andere onderdrukte volkeren de strijd aan gaan tegen de dictaten van Brussel en het Duitse imperialisme. Kortom; organiseer en sla terug!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten