Even terug kijken

Soms is het goed om even te gaan zitten en terug te kijken naar de jaren die achter ons liggen. Even terugdenken aan al die dingen die zijn gezegd en geschreven. En die intussen totale onzin zijn gebleken. Neem bijvoorbeeld de jaren 80. Dat was de glorietijd van Thatcher in Engeland, en Reagan in Amerika. Zij hadden een belangrijk ding gemeen, een kompleet geloof in de vrije markt. Het zogenaamde casinokapitalisme, waarbij alles mogelijk was, kwam uit hun koker. Weet je nog hoe ons werd beloofd dat de vrije markt de concurrentie zou bevorderen en de prijzen zou verlagen? Het werd voorgespiegeld alsof we praktisch alles voor weinig zouden krijgen, als we maar geloofden in die markt.

Het resultaat zien we nu iedere dag. De kartels en de geheimen afspraken hebben de prijzen omhoog gejaagd en het hele gedoe over concurrentie heeft alleen het aantal faillissementen doen stijgen. Een paar slimme vogels hebben kapitalen verdiend, en wij allemaal zijn er een stuk armer op geworden. Dan was er ook nog de privatisering. Ook dat zou een heilige oplossing zijn. Het zou de concurrentie bevorderen, overheidsbedrijven uit hun winterslaap halen en de keuze voor de consument enorm doen toenemen. De publieke diensten zouden een enorme sprong voorwaarts maken. En wat was het resultaat? De abonnementen voor bijna alles zijn stukken duurder geworden, de keuze mogelijkheden worden steeds verder beperkt door de hoge kosten en de dienstverlening bestaat niet meer. Maar ook hier weer hebben wat parasieten grote sommen geld verdiend. En wij? Tja, dat is niet moeilijk te raden.

Wij hebben opnieuw dik verloren. Onze essentiële diensten en instellingen zijn nu in handen van gezichtsloze bandieten, in de zorg mag je gewoon dood gaan als je niet voor een behandeling kunt betalen en onze portemonnee word met de dag lichter. De hele Thatcher – Reagan ideologie was een grote leugen. Het was een oplichterstruc om ons te bestelen, en hun kapitalistische vriendjes dik te laten verdienen. En dat hebben ze gedaan, die vriendjes. Hun luchtbel winsten jaagden de beurzen op tot het niet meer kon. Er werden zoveel leningen verstrekt dat er niet genoeg geld in de wereld was om dit allemaal terug te kunnen betalen. De waakhonden die dit in de gaten moesten houden lagen in een comaslaap in hun hok.

Pas toen de zeepbel in 2008 uit elkaar begon te barsten werden ook de waakhonden weer wakker. Ze konden niet begrijpen dat ze de alarmsignalen hadden gemist. Maar nu, zo beloofde zij, zou hier verandering in komen. In het vervolg zou ieder dubbeltje drie keer worden omgedraaid. Een nieuwe leugen, want in feite is er niets veranderd. En hoe zou dat ook kunnen? Thatcher en Reagan waren de voorsprekers en de woordvoerders van het kapitalisme. Zo lang het kapitalisme bestaat zullen dit soort chaotische toestanden zich voordoen.

Roept iemand daar; Schande? Juist, het is schande. Maar wat nog een grotere schande is, is dat wij dit alles toelaten. We zien hoe we iedere dag bestolen worden, hoe de oplichters, of ze nu in de banken zitten of bij de belastingdienst werken, onze zakken leeg roven. En toch zwijgen we. We laten het gebeuren. Weliswaar met wat gemopper en gescheld, maar toch. Echt opstaan en zeggen dat het afgelopen moet zijn is er niet bij. De meeste mensen zitten op een glijdende schaal. Ze praten zichzelf in slaap met dingen als: “Dan maar 1 keer op vakantie in plaats van 2 keer.’, “Als ik de hypotheek nog maar kan betalen,” of “Als ik de auto maar kan houden.” Maar al deze stations worden langzaam gepasseerd. En nog steeds raast de trein gewoon door richting het ravijn.

Er zijn ook mensen die zeggen dat de armoede vroeger veel erger was en dat we toen toch ook leefden. Maar er is veel verandert en het noodlot slaat bliksemsnel toe. Veel sneller dan vroeger. Als je dan straks met je meubels op straat zit, en het begint te regenen, terwijl de kinderen je vragen waar ze vannacht moeten slapen, maakt het niet meer uit of het oude of nieuwe armoede is. De afgrond is dan nog steeds de afgrond.

Wat te doen dus? Een eerste belangrijke stap is om de leugens van het systeem niet meer te geloven. Ook bij het NOS Journaal zitten leugenaars, en niet zulke kleintjes ook. Wees altijd kritisch en blijf zelf denken. De elite wil een slapend volk, dus is het tijd dat we wakker worden. Een andere stap is om niet meer toe te geven aan de eisen van het systeem. Als genoeg mensen de halsband van gehoorzaamheid afgooien staat het systeem machteloos.

Deze stappen zullen vanzelf, en met de nodige organisatie, leiden tot openlijk verzet. En terecht, waarom zouden we ons iedere dag laten uitbuiten en bedriegen? Waarom zouden we ons door de leugens van het systeem steeds een rad voor ogen laten draaien? Waarom laten we de diefstal toe die het systeem iedere dag op ons pleegt? Er is geen enkele reden om aan al deze dingen toe te geven, en het zonder strijd te laten gebeuren.

We kunnen iets veranderen, als we het samen doen. De sleutel hiertoe is de solidariteit. Het is niet voor niets dat het systeem al zo lang werk maakt van het afbreken van de solidariteit. Ze weten dat wij als individuele mensen, met beperkte middelen, weinig kunnen uitrichten. Maar allemaal samen maken we een veel betere kans. Als we een gesloten front vormen is het voor het systeem afgelopen. Of ze nu de politie, de ME of het leger inzetten. Het gaat altijd om krachtsverhoudingen, en dan zijn wij in het voordeel.

Want zij hebben ons nodig om hun systeem gaande te houden. Zonder ons is het afgelopen. Maar wij hebben de elite niet nodig. Sterker nog, wij zijn veel beter af zonder deze parasieten. Niemand hoeft dit alles zo maar te geloven. Kijk zelf om je heen, en denk goed na. Denk aan de leugens van de jaren 80, en wat daar van terecht is gekomen. En kijk dan naar de leugens van vandaag. Dan zal het vormen van een oordeel niet moeilijk meer zijn. En op dat moment is de tijd voor actie aangebroken.

Laten we onze toekomst in eigen hand nemen. Voor dat de leugenaars van het kapitalisme ons mee slepen in de afgrond waar alleen zijzelf thuis horen. Onze leus blijft: organiseer en sla terug!!