donderdag 30 augustus 2012

Voetbal is nog steeds van het volk

Overal spreekt het grote geld, en nergens is dat meer zichtbaar dan in het betaald voetbal. Enorme transferbedragen en salarissen die het denkvermogen te boven gaan zijn aan de orde van de dag. Gelijktijdig lopen de schulden van de topclubs enorm op, en op een zeker moment zal ook hier de zeepbel tot ontploffing komen. Het meest recente voorbeeld is Rupert Murdoch, die de TV rechten voor de Ere Divisie heeft gekocht. Murdoch is een voorbeeld van alles wat puur slecht is in het kapitalisme. Voor hem telt alleen geld en het is wel bekend dat hij daarvoor over lijken gaat. Het is dan ook zijn streven dat al het voetbal binnen niet al te lange tijd achter zijn decoders verdwijnt. Een paar wetjes houden dit nu nog tegen, maar de vraag is hoe lang.

Je kunt je afvragen of je je hier druk om moet maken. Toch wel, want voetbal is vanaf haar geboorte een volkssport en in feite een sport van de arbeidersklasse. En dat is nog steeds zo als we naar de tribunes kijken. Dan hebben we het over de gewone vakken en niet de VIP plekken en de skyboxen. Op de tribunes kom je nog steeds de zonen en dochters tegen van de arbeiders die de clubs ooit groot hebben gemaakt. Toch dreigt voor hen het voetbal langzaam aan een luxe te worden die niet meer te betalen is. Want met iedere verandering gaan ook de prijzen verder om hoog. Niet alleen in Nederland, maar ook in de landen om ons heen.
In Engeland, bijvoorbeeld is deze ontwikkeling al veel verder en hebben veel mensen moeten afhaken. Ze gaan nu naar de clubs in de lagere divisies of naar de amateurclubs. Alles om de kosten te drukken. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. De clubs moeten zich realiseren dat ze zonder hun aanhang totaal nergens zijn. En die aanhang zit echt niet in de skyboxen waar in het algemeen alleen parasieten zich ophouden. Het is opvallend hoe supportersgroepen zich weten te organiseren. De sfeervakken hebben intussen ongekende vormen aangenomen en het zijn de gewone supporters die daar de regie voeren. Daar komt geen clubdirecteur of geldschieter aan te pas.

Maar alleen voor goede sfeer zorgen is belangrijk, maar niet voldoende. Het wordt tijd dat de supporters het voetbal terugpakken van de graaiers. De organisaties die hier voor nodig zijn bestaan in de meeste gevallen al. Ze moeten alleen nog de juiste prioriteiten stellen. Sommige zullen zeggen dat het hierbij om politieke acties zal gaan, en daar zijn de meeste voetbalsupporters niet warm voor te krijgen. Een onzinnige bewering. Toen een paar jaar geleden de fascisten van de Engelse EDL naar Amsterdam kwamen om Wilders te ondersteunen, waren het de Ajax supporters van AFCA die massaal naar het Westelijk Havengebied trokken om duidelijk te maken dat ze dit soort tuig niet in Mokum wilden zien.
Ook in andere landen zie je supporters actief bezig. Bij de Hamburgse club St Pauli bijvoorbeeld, zie je rode vlaggen op de tribune naast de piratenvlag die het logo van de club vormt. De supporters houden het Rode Hamburg van voor de Tweede Wereld Oorlog in ere en hebben hun steun aan veel linkse bewegingen gegeven, ondermeer aan de Ierse vrijheidsstrijd. De Ierse en ook andere politiek hebben ook altijd een grote rol gespeeld onder de Schotse supporters.

Waar het op aan komt is dat de supporters de clubs terug pakken van het grootkapitaal en hun rechten laten gelden. De prioriteit moet dan zijn om het voetbal betaalbaar te houden voor iedereen. Want waar zouden de clubs zijn zonder de trouwe supporters? Precies, nergens. Er is dus veel te winnen. Het wordt ook tijd dat geldhaaien zoals Murdoch de toegang tot het voetbal wordt ontzegd. Figuren als hij denken dat het in het voetbal alleen om ronde dingen moet gaan, waar mee ze harde euro’s bedoelen.
In feite gaat het om een ander rond ding; de bal. En precies die bal willen we nu terug hebben. Anders zijn we straks allemaal veroordeeld tot voetbal kijken in de kroeg. Zover mag het niet komen. Dus laten we de uitdaging aanpakken en laten zien wat fanpower is. Mochten er voetbalsupporters zijn die zich niet met politiek willen bemoeien, is het goed om te weten dat de politiek zich wel degelijk met het voetbal bemoeid. En dat lijkt alleen maar meer toe te nemen, in negatieve zin.

Kijk maar naar de repressieve voetbalwet en de onzinnige combiregeling. Allemaal fanvijandige maatregelen, die om tegenactie schreeuwen. Dus ook in het voetbal en op de tribunes geldt onze bekende leus: organiseer en sla terug!   

donderdag 23 augustus 2012

Stem Rood!!

Zoals in onze beginselverklaring staat te lezen, staan wij voor de oprichting van een revolutionaire partij in Nederland. Op zich is een partij gebaseerd op het Marxisme-Leninisme altijd nodig om de weg te bereiden voor het socialisme, de rechten van de arbeiders op te eisen en te verdedigen. Maar in de huidige crisis situatie, waarin al onze verworvenheden op de helling worden gezet, is zo’n partij absoluut noodzakelijk en zelfs van levensbelang. Helaas is er op dit moment in Nederland nog geen enkele partij die aan bovengenoemde beschrijving voldoet. Toch komen er op 12 september verkiezingen en zullen wij een keuze moeten maken uit die partijen die nu aan de stembusgang deelnemen. Laten wij voorop stellen dat geen van de deelnemende partijen de socialistische samenleving zal realiseren zoals wij die voor ogen hebben. Alle deelnemende partijen hebben zich verbonden aan het huidige systeem, en zullen het kapitalisme op geen enkele wijze ondergraven.

Toch zijn er verschillen in benadering, en wij zijn tot de conclusie gekomen dat het ondanks alles juist is om een stemadvies uit te brengen. Het spreekt voor zich dat we er ook voor hadden kunnen kiezen om niet te stemmen en dat ook te adviseren. In feite dus oproepen tot een boycot. Dit soort geluiden horen we vooral uit anarchistische hoek, en hoewel we begrip hebben voor dit standpunt, kunnen we er toch niet mee akkoord gaan. De beste wijze om met dit soort zaken om te gaan is door te kiezen voor een klassestandpunt. Als we hier Lenin op naslaan zien we in “De Linkse Stroming” dat Lenin geen voorstander is van het totaal afstand nemen van het parlement. Zijn standpunt is dat wij, als revolutionairen, overal vertegenwoordigd moeten zijn, ook onder de moeilijkste omstandigheden. Zo kunnen we de beweging op straat ondersteunen en een platform bieden voor onze revolutionaire politiek.
Het spreekt vanzelf dat Lenin ook niet geloofd dat het parlement een andere samenleving gaat opleveren. Het is een middel dat onderdeel vormt van het grote werkterrein dat ons uiteindelijk naar een socialistische samenleving zal brengen. Voor Lenin is onthouding en afstand nemen in de meeste gevallen geen optie. De reden hiervoor is dat het totaal afwijzen van de mogelijkheden die het huidige systeem biedt sektarisch is en tot isolatie leidt. Immers, de grote meerderheid van de arbeidersklasse heeft het vertrouwen in het parlementaire systeem nog niet verloren. Voor een deel overigens wel in de politiek. Als we Lenin volgen moeten we dus wel kiezen, maar zonder onze principes op te geven.

Als we dan een stemadvies moeten geven, moeten we kijken welke partijen de rechten en de verworvenheden van de arbeidersklasse het beste verdedigen en vertegenwoordigen kunnen. Onze keuze met kritische kanttekeningen komt dan uit op de Partij van den Arbeid en de SP. Beide partijen zijn naar onze mening onderdeel van de sociaal democratie. Wij verklaren onze keuze op de volgende wijze: de SP zal zich zeker verzetten tegen de dictaten van de EU en proberen om toch nog enigzins de rechten van de mensen in stand te houden. De partij staat niet voor een andere samenleving, en plaatst zich niet buiten het kapitalisme, maar op cruciale punten zal men toch wel principiële standpunten in nemen.

De Partij van de Arbeid heeft weliswaar een lange traditie als regentenpartij opgebouwd, en onder Bos ging de partij totaal van de rails, maar intussen is er wel een ruk naar links te bespeuren. We hebben ook de indruk dat de PvdA weer wat meer oog begint te krijgen voor haar traditionele achterban. Verder heeft de PvdA nog steeds een bepaalde arbeidersbewegingtraditie en nauwe banden met de vakbonden. De meeste arbeiders die zich politiek inzetten zijn nog steeds in deze partij te vinden. Daarom vinden wij dat wij onder de huidige omstandigheden ook de PvdA moeten steunen. Alle andere partijen vallen wat ons betreft af. Groen Links heeft met haar standpunt over Afghanistan en het deelnemen aan de Kunduzcoalitie iedere legitimiteit als linkse partij verloren en haar eigen achterban verraden.
Het verliezen van die legitimiteit geldt in ieder geval voor de partijleiding, die, verblind door ambitie, een verraderlijke opstelling heeft gekozen. Dit geldt niet voor de leden, maar door zich niet voldoende te verzetten tegen de praktijken van de leiding, dragen zij ook een bepaalde verantwoordelijkheid voor de verwording van de partij. D’66 wordt onder Pechtold steeds meer reactionair en is hard op weg naar het rechts liberale kamp, waar ook Groen Links steeds meer thuishoort. Alle andere partijen, CDA, VVD, Christen Unie en SGP zijn systeempartijen die het kapitalisme vertegenwoordigen en dus gemeden moeten worden. Over de PVV kunnen we kort zijn; deze populistische club is een fascistische partij in wording die een vijand is van de arbeidersbeweging. Blijven nog de ouderen partij en de Partij van de Dieren. Naar onze mening zijn dit one issue clubs die geen enkele oplossing bieden voor de huidige problemen. Een stem op deze partijen is een verloren stem.

Ons advies is dus stemmen op de PvdA of de SP, in de hoop dat hier een zo links mogelijk kabinet uit gaat ontstaan. Meer is er op dit moment niet uit te halen. Toch betekend dit niet dat we de PvdA en de SP kritiekloos moeten volgen. Integendeel, het is van belang om onze stem zo duur mogelijk te verkopen. Dit betekend dat we als kiezers druk moeten uitoefenen op de partijen zodat ze meer aan onze eigen standpunten gaan voldoen. Dit geldt onder meer voor de situatie rond Europa. De SP is kritisch richting Europa, maar niet echt afwijzend, en de PvdA neemt nog steeds een positief standpunt in met betrekking tot de EU.
Wij als kiezers kunnen beide partijen dwingen om de discussie over deze zaken eindelijk serieus te gaan voeren. De sociaal democraten neigen er naar om tegenover de heersende klasse te tonen en te willen bewijzen dat ze een kans om te regeren verdienen. Daar mogen we niet in mee gaan. Onder onze druk kunnen de partijen hun standpunten aanscherpen en eindelijk de heilige huisjes van het systeem loslaten. Dit zal een langzaam proces zijn, maar we moeten niet vergeten dat ze onze stem nodig hebben. Andere onderwerpen die hierbij van belang zijn, zijn de AOW leeftijd en het ontslagrecht.

Deze verworvenheden zijn met veel strijd gewonnen door onze voorouders We mogen niet toelaten dat ze nu zo maar worden losgelaten om het binnenlandse en buitenlandse kapitaal, en niet te vergeten Brussel, te behagen. Nog een punt dat we niet mogen vergeten: de partijen die we onze stem geven neigen er naar om de dag na de verkiezingen alle beloften te vergeten en de verkiezingsprogramma’s in de prullenbak te gooien. We moeten nu al duidelijk maken dat we dit niet zullen accepteren. De partijleiders mogen denken dat ze na de verkiezingen weer 4 jaar alleen heersers zijn. We moeten laten zien dat dit niet het geval is. Mochten ze hun beloften toch weer breken zullen ze tegenover een beweging komen te staan, die vanaf de straat zal opereren. Daar ligt immers toch de macht. We moeten alleen leren die macht opnieuw te gebruiken. De huidige toestand laat geen andere optie.
Dus stem Rood, maar houdt de macht in eigen hand. Het gaat om onze toekomst en het is het waard om daarvoor te vechten. Met alle middelen.

donderdag 16 augustus 2012

Een land van melk en honing?

Door de problemen die we in de kapitalistische maatschappij tegen komen is het soms moeilijk om voor te stellen dat het ook anders kan. Dat we ons leven een hele andere invulling zouden kunnen geven. Vaak komt dan de vraag hoe het zou zijn om in een socialistisch land te leven. Hoe groot zouden de verschillen zijn, en wat zou onze eigen taak en onze eigen inbreng kunnen zijn? Als we dit beeld een beetje realistisch voor ogen willen krijgen, is het belangrijk dat we eerst vergeten wat ons allemaal door het kapitalisme is verteld over het leven in de Sovjet Unie en de andere socialistische landen. Deze bloedsprookjes zijn enorm gekleurd door de kapitalistische propaganda.

Het is immers in het belang van het kapitalisme om het socialisme zo zwart mogelijk te maken, en daarvoor worden alle middelen ingezet. Even vergeten dus, al de onzin die ons sinds het begin van de Koude Oorlog tot de dag van vandaag is verteld. Niet dat er in de socialistische landen geen fouten zijn gemaakt. Natuurlijk was dat wel het geval, en soms waren dat ook erg kostbare fouten. Dat is ook logisch. Overal waar mensen werken worden fouten gemaakt. Laten we eerlijk zijn, het kapitalisme kost iedere dag duizenden en misschien wel tienduizenden levens. Een paar redenen; honger, onderdrukking, een foute omgang met gezondheid en zorg, een foute omgang met de natuur en het milieu, en natuurlijk de nodige oorlogen en andere conflicten die een constant onderdeel van het kapitalisme zijn.
Daar hoor je bijna niemand over, omdat we ons hebben laten aanpraten dat dit alles normaal is, en onderdeel uitmaakt van het gewone leven. Maar dat is een enorme leugen en bestanddeel van de kapitalistische PR machine. Er is een andere manier en die willen we hier in het kort proberen te beschrijven. Laten we voorop stellen dat er geen blauwdruk is van hoe een socialistische maatschappij er uit moet zien. Daar hebben Marx, Engels en Lenin nooit een geheim van gemaakt.

Hoe zo’n maatschappij er uit gaat zien hangt af van de locatie, de omgeving, de bevolking, het klimaat en de mogelijkheden ter plekke. Er zullen dus altijd verschillen zijn in de vorm die het socialisme gaat aannemen. Ook is het zo dat een socialistische maatschappij niet automatisch een paradijs zal zijn waar we alleen maar hoeven te gaan zitten en verder komt alles vanzelf. Dat is een utopie, en daar houden we ons niet mee bezig. Het grote voordeel van de socialistische maatschappij is dat de productiemiddelen in handen zijn van de gemeenschap en dat het winstmotief, dat zo veel schade in het kapitalisme aanricht, verdwijnt.
Taken worden uitgevoerd omdat ze nodig zijn en in het belang van allemaal, niet omdat er geld aan verdiend kan worden. Onderlinge concurrentie is er ook niet meer, dus komt er veel ruimte vrij voor andere dingen. Ondermeer het meedenken en meewerken aan het besturen van het land. Het hoofdmotief is om in de behoeften van de gemeenschap te voorzien. Dit kan perfect, mits er sprake is van een goede planning. Het kapitalisme maakt een planning voor de korte termijn, omdat er constant winst gemaakt moet worden. In het socialisme plannen we voor de lange termijn. Dat geeft stabiliteit en maakt het mogelijk om op de behoeften van de gemeenschap in te spelen. Er zullen er zijn die zeggen dat dit niet mogelijk is. Ze liegen.

Kijk naar de enorme technische mogelijkheden die er nu zijn. We kunnen eigenlijk bijna alles. Alleen worden deze ontwikkelingen onder het kapitalisme gebruikt om winst te maken. Onder het socialisme zal de technologie worden ingezet om de levens van de mensen te verbeteren en makkelijker te maken. Nu worden sommige uitvindingen gewoon afgewezen of verdwijnen in de la, omdat ze geen winst zouden opleveren of de concurrentie zouden beïnvloeden.
Een klein voorbeeld; er is de mogelijkheid om een fietsband te maken die nooit lek gaat, of een gloeilamp die nooit doorbrand. Dit gebeurd echter niet omdat het winstmotief dicteert dat we steeds nieuwe producten moeten kopen. Is het verder bijvoorbeeld nodig dat we uit 20 soorten vla of yoghurt kunnen kiezen? Nee, natuurlijk niet! Toch gebeurt dit, en ook steeds meer omdat de bedrijven ons willen dwingen steeds iets nieuws uit te proberen. Steeds meer consumeren, iedere dag, zelfs in een crisis.

De andere kant van dit onzinnige systeem is dat er in grote delen van de wereld honger en armoede heerst. Dat veel kinderen nooit volwassen worden, maar jong sterven, en dat mensen naar voedselresten en andere producten graven in afvalhopen en vuilnisbelten. Ook iedere dag, en ook steeds meer. Deze mensen hebben geen 20 soorten vla om uit te kiezen. Ze mogen al blij zijn als ze de avond halen zonder dood om te vallen van honger of ziek te worden door gebrek aan schoon drinkwater.
Dat laat de waanzin en de criminele inslag van het kapitalistische systeem zien. Crimineel omdat de aarde een prachtige plek is. Een plek met zo veel producten en mogelijkheden dat we allemaal een goed en gezond leven zouden kunnen leiden. Maar daar zou niet aan verdiend worden, en dan gebeurd het onder het huidige systeem natuurlijk niet. Onder het socialisme is het juist de bedoeling dat we alle mogelijkheden inzetten en gebruiken ten behoeve van ons allemaal. Het spreekt vanzelf dat wij ook zelf daar veel voor moeten doen. Het socialisme is niet automatisch een land van melk en honing.

We moeten een socialistische maatschappij zelf opbouwen, met onze eigen handen en onze eigen hoofden. Maar het verschil is dat we het voor onszelf zullen doen, en niet voor een elite van parasieten die opvreten wat wij produceren. Omdat er geen winstmotief is en dus ook geen uitbuiting, zal iedereen de kans hebben om zichzelf volledig te ontplooien en alle voorhanden zijnde talenten in te zetten. Niet alleen voor jezelf, maar voor het algemeen belang. Ook zal iedereen een taak hebben in het besturen van het land. Dit alles onder leiding van de georganiseerde arbeidersklasse. Het zal een einde betekenen van de vervreemding die miljoenen mensen nu voelen. Onder het kapitalisme worden we geleefd, met als doel het maken van winst. Onder het socialisme leven we met als doel het creëren van een beter leven voor onszelf en de hele gemeenschap.
Weer zullen er zijn die zeggen dat dit alles niet kan, omdat wij als arbeiders niet in staat zijn om dit soort taken te volbrengen. Zij zullen volhouden dar er bazen en hoogopgeleide deskundigen nodig zijn. Dit is totale onzin, en het tegendeel is ook vaak genoeg bewezen. De arbeiders weten over het algemeen veel beter wat er in hun bedrijf gebeurt dan de bazen en de rest van de directie. Het kapitalisme heeft de arbeidersklasse nodig om te kunnen functioneren. Maar wij hebben deze geldparasieten niet nodig. Waarom werken voor deze uitbuiters met uitzicht op nog meer uitbuiting, als we ook voor onszelf en de gemeenschap kunnen werken en iets opbouwen.

De geschiedenis heeft bewezen dat een goed georganiseerd volk, gebruikmakend van een ideologie als het socialisme bergen kan verzetten en wonderen kan volbrengen. Kijk maar naar de feiten. Toen de Sovjet Unie ontstond na de revolutie van 1917 was het een arm, achtergebleven land dat onder de tsaren dom was gehouden. De grote meerderheid van de bevolking was analfabeet en geloofde nog in boze geesten en zwarte magie. Van industrie was nauwelijks sprake en de armoede was onvoorstelbaar. Toen de elite, die verantwoordelijk was voor dit alles, was weggejaagd kon de opbouw beginnen. Het was een enorme strijd met veel tegenstand, zowel van binnen als van buiten, maar de mensen leerden lezen en schrijven, de industrie werd ontwikkeld en de vooruitgang werd uiteindelijk een feit. De offers waren groot maar er werd tegen alles in iets bereikt. Onder de mensen werd de dorst naar kennis zo groot dat zelfs in de donkerste dagen van de Tweede Wereld Oorlog veel mensen honger en koude trotseerden, en naar de bibliotheken gingen om te lezen en te leren.
Het was inderdaad geen land van melk en honing, maar wel een land om in te leven op een manier die eerder nooit mogelijk was geweest. Pas toen de Sovjet Unie vernietigd was realiseerde de mensen zich wat ze hadden verloren. Velen zouden nu terug willen naar die dagen, wat uiteindelijk ook zal lukken want het kapitalisme kan de problemen niet oplossen. Uit nederlagen komen immers altijd weer grotere overwinningen te voorschijn.

Een ander voorbeeld is Israel. Bij het ontstaan in 1948 had het nieuwe land een socialistische inslag die zijn vorm vooral vond in de Kibboets beweging. Ook het gedachtegoed van de Jiddische Bund speelde een grote rol. Met veel hard werken en vasthoudend aan de ideologie werd de woestijn tot bloei gebracht op een manier zo als dat nergens op aarde is gebeurd. De mensen die dit werk volbrachten deden dat niet voor de winsten van een elite, maar voor de gemeenschap en om het land op te bouwen voor iedereen. De ruk naar rechts in de Israëlische politiek, die veel later kwam, heeft veel vernietigd, maar de Kibboetsbeweging bestaat nog steeds en haar ideologie ook. Het was niet voor niets dat de Sovjet Unie in haar tijd en Israel ook vandaag nog wereldleiders waren en zijn in de ontwikkeling van nieuwe technologie en voortgang op onder meer het medische vlak.
Dan is er ook nog Cuba. Een socialistisch land dat in feite totaal is geïsoleerd door de Verenigde Staten, de aartsvijand. Toch heeft de bevolking van Cuba het socialisme niet opgegeven, en zijn de VS er niet in geslaagd om Cuba te vernietigen. Ook hier zien we het voordeel van de kracht van de ideologie. Er is nog veel meer over dit onderwerp te zeggen, maar dat is voor een volgende bijdrage. Vast staat dat het een geweldig gevoel moet zijn om een socialistische maatschappij op te bouwen. Immers, het werk dat wordt gedaan en de successen die worden bereikt zijn niet voor een elite van parasieten, maar voor ons allemaal. En dat maakt een wereld van verschil.

donderdag 9 augustus 2012

Onze gezondheid in hun handen

Als mens zijn we goed gelovig. Helaas, moeten we zeggen, omdat we onszelf op die manier veel schade berokkenen. Ondanks het feit dat het systeem ontelbare keren heeft bewezen niet te vertrouwen te zijn, geloven we nog steeds dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Helaas word onze goedgelovigheid steeds opnieuw uitgebuit en tegen ons gebruikt. Kijk maar weer naar de asbestcrisis in Utrecht.

Al jaren wordt ons verteld dat asbest levensgevaarlijk is. We moeten asbest mijden en het rapporteren als we het ergens tegen komen. Jammer genoeg is dit vaak want asbest werd tot in de jaren 90 in heel veel, vooral sociale huurwoningen, gebruikt. We weten dit en gaan er van uit dat als asbest ergens opduikt het door de autoriteiten veilig en snel wordt verwijderd. Natuurlijk is dit een enorme fout, want we hebben te maken met het kapitalistische systeem waar de winsten altijd voor de mensen komen.
Als er asbest wordt gevonden gaan de autoriteiten, in dit geval de woningbouwverenigingen en de gemeentes, op zoek naar niet de veiligste maar de goedkoopste manier om het te verwijderen. Dit betekend dat er bedrijven in de arm worden genomen die het met de veiligheid niet zo nauw nemen. De winst moet immers ergens vandaan komen. In Kanaleneiland, in Utrecht, werd het asbest in 2 flats zo onveilig verwijderd, dat de omliggende straten totaal verontreinigd raakten.

De gebeurde op een maandag, maar pas de volgende zondag werd alarm geslagen en werden de mensen hals over kop geëvacueerd. Ze hadden toen al bijna een week in het asbest geleefd. Door de woningbouwvereniging Mitros en de Gemeente Utrecht werd gelogen, gedraaid, overdreven en paniek veroorzaakt. Het enige wat niet echt gebeurde was het voorzien van betrouwbare informatie. En precies daar hadden de bewoners behoefte aan. Nu keren de mensen deels naar huis terug. Maar is het veilig? Niemand die het echt weet.
Als er zoiets gebeurd staan we steeds opnieuw verbaasd te kijken. Het zou ons helemaal niet moeten verbazen, want we hadden al lang kunnen leren dat onze gezondheid in hun handen niet veilig is. Integendeel. Dus laten we nu de lessen trekken. Kijk altijd zelf kritisch bij alles wat er om ons heen gebeurd. Blijf zelf denken en laat je niet in de luren leggen door mooie woorden en schijnbaar betrouwbare personen.

Als er iets gebeurd of dreigt te gebeuren zijn de autoriteiten experts in liegen en om de tuin leiden. Dat is in hun belang, maar niet in het onze. Vertrouw dus niemand in autoriteit. Zij werken in het belang van het systeem, niet in ons belang. Dat mogen we nooit vergeten.

donderdag 2 augustus 2012

Even terug kijken

Soms is het goed om even te gaan zitten en terug te kijken naar de jaren die achter ons liggen. Even terugdenken aan al die dingen die zijn gezegd en geschreven. En die intussen totale onzin zijn gebleken. Neem bijvoorbeeld de jaren 80. Dat was de glorietijd van Thatcher in Engeland, en Reagan in Amerika. Zij hadden een belangrijk ding gemeen, een kompleet geloof in de vrije markt. Het zogenaamde casinokapitalisme, waarbij alles mogelijk was, kwam uit hun koker. Weet je nog hoe ons werd beloofd dat de vrije markt de concurrentie zou bevorderen en de prijzen zou verlagen? Het werd voorgespiegeld alsof we praktisch alles voor weinig zouden krijgen, als we maar geloofden in die markt.

Het resultaat zien we nu iedere dag. De kartels en de geheimen afspraken hebben de prijzen omhoog gejaagd en het hele gedoe over concurrentie heeft alleen het aantal faillissementen doen stijgen. Een paar slimme vogels hebben kapitalen verdiend, en wij allemaal zijn er een stuk armer op geworden. Dan was er ook nog de privatisering. Ook dat zou een heilige oplossing zijn. Het zou de concurrentie bevorderen, overheidsbedrijven uit hun winterslaap halen en de keuze voor de consument enorm doen toenemen. De publieke diensten zouden een enorme sprong voorwaarts maken. En wat was het resultaat? De abonnementen voor bijna alles zijn stukken duurder geworden, de keuze mogelijkheden worden steeds verder beperkt door de hoge kosten en de dienstverlening bestaat niet meer. Maar ook hier weer hebben wat parasieten grote sommen geld verdiend. En wij? Tja, dat is niet moeilijk te raden.
Wij hebben opnieuw dik verloren. Onze essentiële diensten en instellingen zijn nu in handen van gezichtsloze bandieten, in de zorg mag je gewoon dood gaan als je niet voor een behandeling kunt betalen en onze portemonnee word met de dag lichter. De hele Thatcher – Reagan ideologie was een grote leugen. Het was een oplichterstruc om ons te bestelen, en hun kapitalistische vriendjes dik te laten verdienen. En dat hebben ze gedaan, die vriendjes. Hun luchtbel winsten jaagden de beurzen op tot het niet meer kon. Er werden zoveel leningen verstrekt dat er niet genoeg geld in de wereld was om dit allemaal terug te kunnen betalen. De waakhonden die dit in de gaten moesten houden lagen in een comaslaap in hun hok.

Pas toen de zeepbel in 2008 uit elkaar begon te barsten werden ook de waakhonden weer wakker. Ze konden niet begrijpen dat ze de alarmsignalen hadden gemist. Maar nu, zo beloofde zij, zou hier verandering in komen. In het vervolg zou ieder dubbeltje drie keer worden omgedraaid. Een nieuwe leugen, want in feite is er niets veranderd. En hoe zou dat ook kunnen? Thatcher en Reagan waren de voorsprekers en de woordvoerders van het kapitalisme. Zo lang het kapitalisme bestaat zullen dit soort chaotische toestanden zich voordoen.
Roept iemand daar; Schande? Juist, het is schande. Maar wat nog een grotere schande is, is dat wij dit alles toelaten. We zien hoe we iedere dag bestolen worden, hoe de oplichters, of ze nu in de banken zitten of bij de belastingdienst werken, onze zakken leeg roven. En toch zwijgen we. We laten het gebeuren. Weliswaar met wat gemopper en gescheld, maar toch. Echt opstaan en zeggen dat het afgelopen moet zijn is er niet bij. De meeste mensen zitten op een glijdende schaal. Ze praten zichzelf in slaap met dingen als: “Dan maar 1 keer op vakantie in plaats van 2 keer.’, “Als ik de hypotheek nog maar kan betalen,” of “Als ik de auto maar kan houden.” Maar al deze stations worden langzaam gepasseerd. En nog steeds raast de trein gewoon door richting het ravijn.

Er zijn ook mensen die zeggen dat de armoede vroeger veel erger was en dat we toen toch ook leefden. Maar er is veel verandert en het noodlot slaat bliksemsnel toe. Veel sneller dan vroeger. Als je dan straks met je meubels op straat zit, en het begint te regenen, terwijl de kinderen je vragen waar ze vannacht moeten slapen, maakt het niet meer uit of het oude of nieuwe armoede is. De afgrond is dan nog steeds de afgrond.
Wat te doen dus? Een eerste belangrijke stap is om de leugens van het systeem niet meer te geloven. Ook bij het NOS Journaal zitten leugenaars, en niet zulke kleintjes ook. Wees altijd kritisch en blijf zelf denken. De elite wil een slapend volk, dus is het tijd dat we wakker worden. Een andere stap is om niet meer toe te geven aan de eisen van het systeem. Als genoeg mensen de halsband van gehoorzaamheid afgooien staat het systeem machteloos.

Deze stappen zullen vanzelf, en met de nodige organisatie, leiden tot openlijk verzet. En terecht, waarom zouden we ons iedere dag laten uitbuiten en bedriegen? Waarom zouden we ons door de leugens van het systeem steeds een rad voor ogen laten draaien? Waarom laten we de diefstal toe die het systeem iedere dag op ons pleegt? Er is geen enkele reden om aan al deze dingen toe te geven, en het zonder strijd te laten gebeuren.
We kunnen iets veranderen, als we het samen doen. De sleutel hiertoe is de solidariteit. Het is niet voor niets dat het systeem al zo lang werk maakt van het afbreken van de solidariteit. Ze weten dat wij als individuele mensen, met beperkte middelen, weinig kunnen uitrichten. Maar allemaal samen maken we een veel betere kans. Als we een gesloten front vormen is het voor het systeem afgelopen. Of ze nu de politie, de ME of het leger inzetten. Het gaat altijd om krachtsverhoudingen, en dan zijn wij in het voordeel.

Want zij hebben ons nodig om hun systeem gaande te houden. Zonder ons is het afgelopen. Maar wij hebben de elite niet nodig. Sterker nog, wij zijn veel beter af zonder deze parasieten. Niemand hoeft dit alles zo maar te geloven. Kijk zelf om je heen, en denk goed na. Denk aan de leugens van de jaren 80, en wat daar van terecht is gekomen. En kijk dan naar de leugens van vandaag. Dan zal het vormen van een oordeel niet moeilijk meer zijn. En op dat moment is de tijd voor actie aangebroken.
Laten we onze toekomst in eigen hand nemen. Voor dat de leugenaars van het kapitalisme ons mee slepen in de afgrond waar alleen zijzelf thuis horen. Onze leus blijft: organiseer en sla terug!!