donderdag 31 mei 2012

Politie buiten alle controle

In het laatste half jaar hebben we kunnen zien hoe het politiegeweld tegen verschillende groepen, maar ook individuele burgers, steeds verder toeneemt. We kunnen een paar voorbeelden geven. Toen het Koerdische Centrum in Amsterdam vorig jaar werd aangevallen door Turkse fascisten die onder politie begeleiding naar het centrum waren gebracht, sloeg de politie wild in op de mensen in het centrum en liet de fascisten lopen. Er werden honden ingezet en iedereen die aanwezig was werd in het centrum gegijzeld. De slachtoffers van de fascistische aanval werden dus ook nog een keer door de politie in elkaar geslagen. In de dagen die volgende waren de politiewoordvoerders niet uit het centrum weg te slaan. Zowel zij als de scherpslijper, die zich burgemeester van Amsterdam durft te noemen, gaven toe dat er van alles was mis gegaan en dat het geweld nooit de bedoeling was geweest. Alles zou worden onderzocht en buitensporig gedrag zou worden bestraft. Allemaal leugens. Veel mooie woorden, maar geen enkele smeris die verantwoordelijk is gesteld. Voor alle duidelijkheid, het ging hierbij om gewone straatpolitie, niet de ME.

Vervolgens, begin mei, ging de politie helemaal door het lint toen er een huis in Amsterdam Oost werd gekraakt. Ook hier werden honden ingezet en de politie sloeg er als een wilde op los. Vooral een grijsharige smeris ging zich totaal te buiten en vertoonde duidelijke sporen van fascistisch gedrag. De nasleep is vergelijkbaar met wat er bij het Koerdische Centrum gebeurde. Weer zei de zogenaamde burgemeester dat het “er niet goed uit zag”, en dat alles onderzocht zou worden. Er werd ook ontkend dat de er een buurtagent betrokken zou zijn. Wie de grijsharige hooligan dan wel was wil de politie natuurlijk niet zeggen. We kunnen nu al weten wat de uitkomst van het onderzoek zal zijn. Veel mooie woorden, en verder helemaal niets. Geen enkele smeris zal zich hoeven te verantwoorden.
Op een andere website is weer te zien hoe zowel de vervoerspolitie als een stel andere smerissen bij het Centraal Station een toerist in elkaar rammen omdat hij op zijn fiets de verkeerde kant op ging. En dan zijn er nog de ontelbare keren dat de politie bij voetbalwedstrijden geweld probeert uit te lokken. Gewoon omdat ze er op los willen rammen. Als het dan te veel uit de hand loopt wordt er weer een waardeloos onderzoek ingesteld, waar je vervolgens nooit meer iets van hoort. Kortom de politie lijkt meer dan ooit een vrijbrief te hebben om maar tegen iedereen en alles geweld te gebruiken.

Daar komt nog bij dat er ook steeds vaker geschoten wordt. Dan is altijd het excuus dat de betrokken smeris zich bedreigt voelde. Als er dan meer feiten naar buiten komen blijkt meestal dat het om verwarde mensen ging en dat het optreden buiten alle proporties was. Op echte criminelen zie je smerissen bijna nooit schieten. Waarschijnlijk omdat dan de kans bestaat dat er echt teruggeschoten wordt. Ook in de bovengenoemde gevallen wordt er meestal geen verantwoording afgelegd. Ook hier weer mooie woorden van sympathiek ogende woordvoerders en de zaak verdwijnt in de doofpot.
Wat is de reden van het toenemend politie geweld? Ten eerste moeten we stellen dat de politie altijd gewelddadig is geweest. Er zijn altijd burgers in elkaar gemept, en als je per ongeluk op de verkeerde plek was had je pech. Maar er is nu een nieuw element. Steeds vaker worden dit soort incidenten door voorbijgangers of buurtbewoners gefilmd of op de foto gezet. Bijna iedere telefoon kan immers filmen en hierdoor komen de politiemisdaden steeds vaker naar buiten. De bewijzen zijn dan geleverd. Niet dat dit inhoud dat de losgaande smerissen dan op de vingers worden getikt, misschien alleen voor het feit dat ze zo stom zijn geweest om zich te laten filmen. Maar hun daden worden wel steeds meer zichtbaar voor het grote publiek. En dat is een belangrijke stap naar voren.

Om goed te begrijpen waarom deze dingen gebeuren moeten we kijken naar de rol van de politie in de huidige maatschappij. Naar buiten toe wordt beweerd dat de politie er is om de wet te handhaven en ons allemaal te beschermen. Dit is totale onzin. Natuurlijk worden er ook gewone zaken opgelost, omdat dit als dekmantel voor de politie dient. Maar de ware rol van de politie, net als het leger en de inlichtingendiensten, is om het voortbestaan van de kapitalistische maatschappij te verzekeren en de elite te beschermen. Met de gewone burgers heeft dit niets te maken.
Veel dingen zijn ook niet wat ze lijken. Zo worden buurt of wijkagenten altijd voorgesteld als goedwillende “bromsnors” die samen met ons willen werken aan een betere buurt. Als je verder kijkt blijkt meestal dat deze bromsnors intussen ook bij de ME zitten of een andere meer “spannende” politiedienst. In de ochtend lopen ze vriendelijk door hun wijk, in de avond knuppelen ze er vrolijk op los.

Vergeet ook niet dat deze wijkagenten hun wijk ook heftig in de gaten houden met betrekking tot opstandige elementen of mensen die opkomen voor hun rechten. Dat wordt allemaal netjes gerapporteerd voor toekomstig gebruik. Net als de buurthuizen of posten waar ze rond hangen hebben ze een directe draad naar de verschillende inlichtingendiensten.
Dat het geweld nu toeneemt, heeft ook te maken met de toenemende spanningen binnen de maatschappij. De crisis en de bezuinigingen worden door steeds meer mensen als een aanslag op hun levens gevoeld. Deze gevoelens kunnen snel omslaan naar verzet. Het zal de taak zijn van de politie om dit verzet neer te slaan. Daarvoor wordt nu al volop geoefend. We zeiden het al eerder, de staat en haar diensten zijn beter bewapend dan ooit. Deze kracht zal zich uiteindelijk tegen iedereen keren als we het niet meer pikken. Laat er dus geen enkel misverstand over bestaan wat je van de politie kun verwachten. Hun rol tijdens de Tweede Wereld Oorlog is tussen goed gedocumenteerd, en dient als waarschuwing. Het moet duidelijk zijn dat als de tijd komt zij weer lijnrecht tegenover ons zullen staan. In feite is dat nu al het geval. Laten wij zorgen dat we daar klaar voor zijn. Organiseer en sla terug!

maandag 28 mei 2012

Opstand of passiviteit?

Er bestaat geen twijfel aan dat we in interessante politieke tijden leven. De kapitalisten zijn in crisis, banken zweven op de rand van de zelfgecreëerde afgrond, en de vele bezuinigingen slaan grote gaten in de maatschappij. Veel mensen hebben het nog niet door, maar de klassenstrijd staat weer bovenaan op de agenda. Niet alleen in Nederland, maar in Europa en zelfs wereldwijd. Niet dat de klassenstrijd ooit is weggeweest. Dat zou nooit kunnen, want we leven in een maatschappij die gebaseerd is op klassen. In de landen om ons heen is deze strijd altijd heel zichtbaar gebleven. België, Duitsland, Frankrijk en vooral Groot Brittannië laten er geen twijfel over bestaan hoe de klassen in elkaar zitten.

In Nederland was dat een beetje anders. Het Nederlandse kapitalisme is er aardig in geslaagd om de bevolking ervan te overtuigen dat er geen klassen meer bestaan. “We moeten er samen uitkomen, want we hebben dezelfde belangen” was het motto dat onder meer heeft geleid tot het poldermodel. De arbeiders kregen meer rechten, er kwam een welvaartsstaat en er werden spelletjes gespeeld met woorden. Arbeiders werden werknemers, of liever nog medewerkers. Er kwamen ondernemingsraden in de bedrijven en medezeggenschap was heel lang een modewoord. Armoede bestond niet meer, en wie daar wel mee te maken kreeg was werkschuw of spoorde niet helemaal.
Problemen losten we samen op, als beschaafde mensen, in goed overleg. Als je terug kijkt zou je kunnen denken dat we sinds de Tweede Wereld Oorlog in een paradijs hebben geleefd. Natuurlijk is dat allemaal maar schijn, nodig om de Nederlandse arbeidersklasse in slaap te wiegen en de strijd organisaties af te breken. De oude repressie, en de onderdrukking en uitbuiting waren er nog steeds. Maar het was goed verscholen achter een web van mooie woorden en schijnwerkelijkheden. Het echte karakter van de klassenmaatschappij is nooit weggeweest.

Zeker, wat boven wordt beschreven was voor veel mensen de werkelijkheid, maar dan tot op zekere hoogte. Er kwamen meer rechten, maar de werkdruk nam gelijktijdig enorm toe. Zo erg zelfs dat veel mensen er ziek van werden. En wie niet mee kon, mocht vertrekken, want het leger werklozen is altijd in stand gehouden. Voor alle zekerheid. Armoede werd een taboe onderwerp en ging over in stille armoede. Een variant die veel erger is omdat hulp vanuit de omgeving ontbreekt. Iets wat vroeger gebruikelijk was.
Het kapitaal stond een aantal dingen toe, onder meer uit angst voor de Sovjet Unie. Verder waren de winsten toch hoog, dus mochten de werkers wel een beetje meeprofiteren. Uiteindelijk zijn dat kruimels van de rijke man’s tafel gebleken. Toen de Sovjet Unie wegviel ging de bijl meteen in de verworvenheden, ook in die waar heftig strijd voor was gevoerd. Er was immers toch geen tegenmacht meer. Langzaam aan lieten de kapitalisten weer hun ware gezicht zien.

Intussen is er de crisis en word deze kans benut om alles af te breken wat over tientallen jaren was opgebouwd. Je kunt weer sneller en makkelijker ontslagen worden. De werkverschaffing van voor de oorlog is weer terug, weliswaar in een wat andere vorm, Maar toen was het al slavenarbeid en dat is het nu weer. Van het sociale vangnet is nog maar weinig over, en de staat en haar repressieapparaat zijn beter bewapend dan ooit. De klassenstrijd is weer zichtbaar en neemt steeds duidelijker vormen aan. Veel mensen zijn geschokt en diep teleurgesteld over hoe het allemaal is gelopen. De bomen zouden toch tot in de hemel groeien, of niet? Niet dus.
Dat we allemaal dezelfde belangen hebben was en is een leugen. Hoe kunnen wij dezelfde belangen hebben als de elite? Deze op zich kleine groep heeft de productiemiddelen en het kapitaal in handen. Wij, de overgrote meerderheid van de bevolking, zijn nog steeds gedwongen om onze arbeidskracht te verkopen. En dan ook nog tegen een te lage prijs. Net als de arbeiders in de eeuwen die achter ons liggen. De huidige situatie geeft aan wat alle mooie woorden van de elite en hun woordvoerders in het parlement en de media waard zijn. Helemaal niets, want als ze de kans krijgen worden de duimschroeven weer aangedraaid.

Zo lang we zelf niet de macht in handen hebben, kan iedere verbetering morgen weer verleden tijd zijn. Dat is het proces wat we nu zien. Net als in het verleden wordt de rekening van de crisis bij ons neergelegd. “Maar we hebben toch stemrecht,” zal menigeen zeggen. “Er is een rechtsstaat en een parlement. We kunnen toch beslissen wie over ons regeren?” Klinkt mooi, maar ook dat is niet waar. We mogen stemmen, dat zeker, eenmaal in de 4 jaar. Maar de verkiezingsprogramma’s waar we onze stem aangeven, verdwijnen de volgende dag in de prullenmand. Zo werden veel verslechteringen zogenaamd democratisch doorgevoerd. Maar wat voor democratie? In werkelijkheid kun je er via deze weg praktisch niets tegen ondernemen. Nog niet, tenminste.
We moeten begrijpen dat het parlement voor grote delen een schijnvertoning is. Het systeem zet de agenda, niet in het parlement, maar in de directiekamers van de grote bedrijven. Het beleid wordt vervolgens uitgevoerd door de hoge ambtenaren die aan niemand verantwoording schuldig zijn en nooit worden gekozen. Het parlement is er eigenlijk alleen maar voor de presentatie naar buiten toe. Meer niet. Het is een rookgordijn waarachter de ware machthebbers schuilgaan. De politieke partijen spelen voor grote delen dit spel mee. Tegen mooie beloningen natuurlijk. Een riant salaris, aanzien en status.

Als we naar alle partijen in het Nederlandse parlement kijken zien we dat geen enkele de huidige productieverhoudingen in vragen stelt of wil aanvechten. Mee doen word als veel belangrijker gezien. Dit alles wetende zouden we kunnen concluderen dat we eigenlijk niets kunnen doen. Maar ook dat klopt niet. Echte politieke veranderingen komen van buiten het parlement. Als we het niet meer pikken en massaal op straat komen, zal duidelijk worden dat het hele systeem een kaartenhuis is dat instort als wij dat allemaal willen. Maar daar voor moeten wij begrijpen dat wij, als werkende klasse, ons moeten organiseren.
Als we een andere maatschappij willen is hier strijd voor nodig. En strijd kan alleen slagen als er organisatie is. Het parlement kan alleen een tribune zijn om deze strijd een stem te geven. Intussen moeten we het zo moeilijk mogelijk maken voor het systeem. We moeten proberen om de bestaande partijen naar links te duwen. We moeten de vakbonden heroveren op de bonzen die van onze strijdorganisaties zaakwaarnemers hebben gemaakt. En, we moeten het systeem ontmaskeren waar we maar kunnen. Zo wakkeren we het verzet aan en voeren we de druk op.

Het mag lijken dat we tegen een grote overmacht vechten, maar dat is niet de werkelijkheid. Het kapitalisme probeert al sinds 2008 uit de crisis te komen, maar slaagt hier niet in. Dit biedt ongekende kansen om de stormloop naar een andere maatschappij met succes in te zetten. Passief toekijken, zal niets opleveren. De strijd die we samen moeten en kunnen voeren is zo groot en zo veelzijdig dat we allemaal een rol kunnen spelen. Allemaal kunnen we bijdragen aan het opbouwen van een machtige revolutionaire organisatie, die niet te stoppen zal zijn.
Dit alles is mogelijk als wij het allemaal willen. De toekomst behoord aan hen die het lot in eigenhand nemen. Waar wachten we nog op? Organiseer en sla terug!

donderdag 24 mei 2012

Laten we Griekenland alleen?

Er klinken stemmen in veel Europese landen die een zelfde geluid geven. Griekenland hoeft niet meer geholpen te worden. Er is genoeg geld gegeven en nu moeten ze het zelf maar uitzoeken. Volgens een peiling vindt 46% van de Nederlanders dit ook. Als of het de schuld van het Griekse volk is dat het land in de armoede is gestort. Het lijkt er op dat veel mensen zich niet realiseren hoe het Griekse volk getroffen is. Natuurlijk zullen velen zeggen dat het eigen schuld is. Maar dat is een leugen die wordt verspreid door het Europese kapitaal, met aan het hoofd het Duitse imperialisme, en haar media.

Niet de Grieken hebben voor deze problemen en de euro gekozen. Ze werden niets gevraagd, net zo min als de Nederlanders trouwens. De beslissingen werden genomen door de politieke en economische elites. De bevolking kwam hier niet aan te pas. Laten we niet om de feiten heen draaien. Voor 2008 hebben de banken en andere geldschieters monsterbedragen verdiend en leningen gegeven aan landen zoals Griekenland, terwijl het erg twijfelachtig was of dit geld zou worden terugbetaald. De winsten uit die tijd kwamen niet ten goed aan de burgers, maar verdwenen in de zakken van de aandeelhouders, de speculanten en de bestuurders van de banken. Zij gokten en wonnen.
Toen kwam de kredietcrisis en draaiden de winsten om naar verliezen. Normaal gesproken zouden de gokkers van het monopoliekapitaal nu hun gokschulden moeten betalen. Maar het systeem zit zo in elkaar dat dit niet gebeurde. De schulden, die torenhoog zijn, worden afgeschoven op de burgers. De resultaten van dit alles zien we nu. Wij mogen betalen voor de fouten van de geldhaaien. In de normale wereld zou je dat diefstal noemen, met gevangenisstraf als gevolg. Maar de woordvoerders van het systeem krijgen het steeds weer voor elkaar, dat de meeste burgers geloven dat het normaal is dat wij moeten dokken voor de fouten van de financiële parasieten.

Tenminste, dat was tot nu toe het geval. Nu beginnen mensen eindelijk wakker te worden. Ze zien de rekeningen opstapelen en komen er zelf niet meer uit, hoe hard ze ook werken. Anti-Europa sentimenten beginnen meer en meer kiezers te beïnvloeden. Dit tot grote schrik van de heersers. Hun nieuwe wapen is nu om de volkeren tegen elkaar op te zetten. Om te voorkomen dat de schuld wordt neergelegd waar hij thuis hoort, worden de volkeren aangezet om met een beschuldigende vinger naar elkaar te wijzen.
De Grieken zouden lui zijn en niet willen werken. Binnenkort zal hetzelfde worden gezegd over de Spanjaarden, de Portugezen en de Italianen. Verdeel en heers, er is geen spel dat de kapitalisten beter beheersen. Laten we niet in deze nieuwe valstrik trappen. We zien nu al hoe de volkeren in de meer stabiele landen verarmen, ook in Nederland. De bezuinigingen van de Kunduzcoalitie zijn nog maar het begin. Nu al worden veel mensen door de eigen bijdragen van de zorg uitgesloten, en de BTW verhoging is een indirecte belasting die ook de meest arme gezinnen treft.

En zoals gezegd; dit is nog maar het begin. In de zuidelijke landen is dit proces al veel verder gegaan. Het is dus logisch en toe te juichen dat de Grieken op linkse antisysteem partijen stemmen. Dat moeten ze ook zeker blijven doen. Hulp voor Griekenland betekent niet zo zeer meer geld geven. Veel belangrijker is het dat we ook hier de strijd met het systeem aanbinden. Het omverwerpen van de conservatieve agenda en uiteindelijk het hele systeem helpt Griekenland veel meer dan nog weer een financiële injectie. Dat laatste is mee gaan in de kapitalistische logica, en daar willen we juist van af.
De boodschap is dus duidelijk: hulp voor Griekenland is de strijd aanbinden met de financiële parasieten en hun repressieve vrienden. We moeten ons goed realiseren dat we dezelfde vijanden hebben. Die zitten niet alleen in Brussel, maar in de heersende elites van alle betrokken landen. De euro was een gok van het kapitalisme en verliezen is altijd onderdeel van iedere gok. Laten we er allemaal samen voor zorgen dat niet de volkeren de verliezer zijn maar de parasieten die voor de euro verantwoordelijk zijn. Dus ons leus blijft: organiseer en sla terug!

woensdag 23 mei 2012

Keuzes

\De kranten en de andere media staan er vol van; de euro en de euro crisis. En natuurlijk ook de bezuinigingen die hier bij horen. En steeds is de boodschap hetzelfde; er is geen alternatief. We moeten mee in de euro gekte want het alternatief zou het instorten van de economie betekenen. Dat is een leugen die er alleen op is gericht om mensen bang te maken. Zonder euro, geen export. Zonder export geen inkomen, en zonder inkomen dreigt het faillissement. Dat is de logica die ons steeds opnieuw word voorgehouden. Als of we geen export hadden voor de euro.

En wat te denken van Groot Brittannië, een land dat buiten de euro is gebleven. Daar is nog niets ingestort en de situatie is vergelijkbaar met hier. De crisis komt niet door de euro en de verdragen die daar bij horen. Het is een algemene crisis van het kapitalisme. Zoals Marx al lang geleden zei; crisis hoort bij het kapitalisme, en op een zeker moment zal er zo’n grote crisis ontstaan dat het systeem in stort. In die richting gaat het nu. Het is een wetmatigheid die al veel ouder is dan de euro en de Europese eenwording.
Op zich zouden we dus gewoon kunnen wachten tot de grote klap komt, en dan een Socialistische maatschappij opbouwen. Maar zo eenvoudig ligt het niet. Voor dat die klap komt zal het kapitalisme en haar crisis nog veel schade aanrichten. Dus moeten we de strijd nu al aangaan. Een van de speerpunten van die strijd is het gevecht tegen het Europa van de banken en de speculanten. Dus komt ook de euro weer in zicht.

Een enorm schadelijk onderdeel van dit alles is het ESM, een permanent noodfonds om in de toekomst de schulden af te betalen van gokkende en verliezende bankiers. Op dit moment wordt het geld voor deze schulden willekeurig gestolen uit de zakken van de burgers. Maar dat is voor de elite niet meer voldoende. Ze willen nu al vast een noodfonds van 40 miljard om hun toekomstige schulden veilig te stellen. Waar dat geld vandaan komt is makkelijk te raden. Natuurlijk, uit onze zakken.
In Ierland wordt over dit fonds een referendum gehouden en kunnen de burgers vrij kiezen. Ook hier moet er een keuze worden gemaakt, maar daar worden wij buiten gehouden. De Tweede Kamer weet het immers beter. Arrogantie van de macht noemen we dat. Intussen beginnen meer en meer mensen zich te realiseren wat er aan de hand is. Niet alleen verliezen we veel geld, maar ook een stuk controle over onze eigen economie. Het tij begint zich tegen het Europese kapitaal te keren.

De partijen in de Tweede Kamer kijken hier liever overheen. Nog meer arrogantie dus. Zij realiseren zich blijkbaar niet dat dit een groot issue gaat worden tijdens de verkiezingen in september. Partijen die nu voor het ESM kiezen zullen dan de rekening gepresenteerd krijgen. Er is dus veel te verliezen. Vooral de positie van de PvdA is cruciaal. Kiest de partij voor het Europa van de volkeren of het Europa van de banken.
Van deze keuze kan de toekomst van de partij afhangen. We hebben recentelijk gezien dat de PvdA niet meer kritiekloos achter de elite aanloopt, zoals in de tijd van Bos. Maar de ruk naar links gaat nog niet ver genoeg. Op dit moment steunt de PvdA top het ESM. De sociaal democraten zeggen dat ze voor groei gaan. Dat is prima, als tussen oplossing. Maar je kunt niet groeien als je nu 40 miljard euro uit de Europese economieën steelt om de toekomstige schulden van de bankparasieten te betalen. Daar moet men bij de PvdA en bij andere sociaal democratische partijen maar eens goed over nadenken. De keuzes die nu worden gemaakt zijn cruciaal. Het is de keuze voor of tegen het volk. Niet meer en niet minder.

woensdag 16 mei 2012

Armoede is geen toeval


Ondanks de crisis is Nederland nog steeds een van de rijkste landen ter wereld. Een paar jaar geleden werd er met trots gesproken over de VOC traditie. Dat de VOC met roven en plunderen de Nederlandse welvaart bij elkaar stal werd minder belicht. Door de crisis zijn de VOC geluiden intussen weer verstomd. Er is immers weinig meer om de triomfhoren over te blazen. Maar de rijkdom is er nog steeds. De elite kan zich nog altijd alles permitteren en van bezuinigingen heeft deze parasitaire bovenlaag nog nooit iets gehoord. Intussen is er in rap tempo een onderklasse aan het ontstaan, die steeds meer buiten de samenleving valt. Kortom; de kloof tussen arm en rijk word alleen maar groter.

Een goede graadmeter zijn de voedselbanken. Dit jaar hebben zich al even veel mensen bij de voedselbanken aangemeld als in heel 2011. Het gaat intussen om meer dan 60.000 personen. Daarbij komt dat 1 op de 10 kinderen opgroeit in armoede. Bij al deze mensen is de nood tot het uiterste opgelopen. Met de nieuwe bezuinigingen van de zogenaamde Kunduz coalitie zal dit alleen maar meer worden. Waar we steeds aan moeten denken is dat dit alles niet toevallig gebeurd, maar dat het deel uit maakt van het kapitalistische systeem.

In een systeem waar het alleen gaat om de winst en niet om de mensen zullen alleen de bemiddelden zich volledig kunnen ontplooien. Als je niet tot die groep behoord, heb je eigenlijk geen leven. Wat de huidige machthebbers willen is een maatschappij op Amerikaanse grondslag. In feite een ‘sink or swim’ maatschappij. Een handje vol mag boven komen drijven en de rest mag verzuipen. Als je dan verzuipt is het ook nog je eigen schuld.

De vraag is of we een dergelijk maatschappij willen of niet. Willen wij een maatschappij waar je alleen maar medische hulp krijgt als je kunt betalen, of anders maar gewoon doodgaan? Willen wij een samenleving waarin ouderen alleen worden opgevangen als ze een behoorlijk pensioen hebben, zo niet zoek je het zelf maar uit? Studeren kan in een dergelijk maatschappij als je geld hebt en voor wonen geldt al hetzelfde. Bij alles is geld de doorslaggevende factor. Die kant gaat het op, en snel ook.

Eigenlijk gaat het om het recht van de sterkste, en dat is het begin van een fascistische maatschappij. Nog steeds blijft de vraag of we dit willen. De meeste mensen zullen Nee zeggen. Maar dit is niet voldoende. Echt Nee zeggen doen we alleen als we in verzet komen. Zo als de bevolking in Griekenland, Spanje, Italië en Portugal nu in verzet komt.

Verzet betekend niet eens per jaar even demonstreren en dan weer naar huis gaan. Echt in verzet komen betekend deze overheid en dit systeem afwijzen en strijd voeren voor een alternatief. Een alternatief dat alleen het socialisme kan zijn. In verzet komen betekend breken met het verleden en het aandurven om een nieuwe toekomst te eisen. Van dit laatste zullen mensen schrikken, maar het is de enige weg. En die weg moeten we samen gaan. Samen hebben we de kracht die we als individu missen. Het is niet voor niets dat de overheid het individualisme propageert. Van de massa, van ons, zijn ze bang. Individuele personen kunnen ze gemakkelijk monddood maken of wegwerken.

Als we echt willen is het morgen gedaan met de elite, zowel in De Haag als in Brussel. We hebben die macht. Als wij, als gewone mensen, vandaag al ons geld uit de banken halen, ligt het systeem morgen plat. Als we staken beweegt er niets meer, en als we het niet pikken dat we iedere dag belazerd worden, kunnen we op heel kort termijn het hele systeem lam leggen.

Want wat we echt nooit moeten vergeten is dat zij zonder ons nergens zijn. Als wij niet meer het werk voor hen opknappen is hun macht geen stuiver meer waard. Het is in onze hand en wij hebben de mogelijkheden en de macht om een ander leven tot stand te brengen. We hoeven alleen maar in onze eigen kracht en onze eigen macht te geloven. Laten we niet wachten tot we allemaal in doffe armoede verzinken. Organiseer en sla terug!

woensdag 9 mei 2012

Verkiezingen in Europa; de conservatieve agenda moet van tafel

Het politieke gezicht van Europa is aan het veranderen. De conservatieve agenda die de laatste jaren het beeld heeft bepaald komt onder druk te staan. Deze agenda bestaat uit keiharde bezuinigingen en een ongekende aanval op de levens van de werkende mensen in heel Europa. Dit alles onder de leus dat er geen alternatief zou zijn om de crisis van het kapitalisme te bestrijden. Maar intussen laten de kiezers van zich horen, en dat levert meteen een heel ander geluid op. De partijen die de conservatieve agenda uitvoeren worden genadeloos de grond ingeboord. En terecht.

Laten we het rijtje maar aflopen. Tijdens de lokale verkiezingen in Groot Brittannië verloren de conservatieven honderden zetels, en de coalitiepartner, de Liberal Democrats, werden bijna weggevaagd. Vooral Labour profiteerde hiervan en in Bradford scoorde de meer radicaal linkse Respect Partij een stevige overwinning. In Frankrijk werd de zittende rechtse president gewipt en komt er nu een socialistisch president. Duizenden Fransen vierden dit op straat. Het is de eerst keer in 17 jaar dat Frankrijk weer een socialistische president heeft.
In Servië maakte de socialistische partij stevige vorderingen door campagne te voeren tegen de pro-Europese agenda van de zittende regering. In Griekenland kregen zowel de conservatieven als ook de sociaal democraten klop omdat zij de vele IMF bezuinigingen hebben doorgevoerd en grote delen van de bevolking in de armoede hebben gestort. De linkse partijen wonnen veel stemmen en de radicaal linkse Syriza partij werd zelfs tweede. Ook hier heeft de conservatieve agenda geen meerderheid meer. Welke regering hier uit gaat komen is nog niet duidelijk, maar de boodschap die uit al deze resultaten spreekt is niet mis te verstaan. In Italië is ook van alles gaande en in september is Nederland aan de beurt om de gang naar de stembus te maken. De uitkomst is nog onzeker en het lijkt een harde campagne te worden.

De Europese volkeren laten merken dat ze de bezuinigingen en hen die deze agenda uitvoeren meer dan zat zijn. Ze pikken de verslechteringen niet meer en het politieke landschap krijgt langzaam een andere kleur. Het is nog maar licht rood, maar de trend is duidelijk naar links. Dat is een hoopvol teken, maar niet voldoende. Als we daadwerkelijk een ander Europa willen zal er veel meer moeten gebeuren dan een bezoek brengen aan het stemlokaal. De parlementaire democratie is immers maar een klein onderdeel van het systeem. De macht ligt elders en daar worden ook de beslissingen genomen.
Een groot deel van onze strijd moet dus buiten het parlement liggen. Demonstraties, stakingen, bezettingen enzovoort zijn de wapens om echte veranderingen af te dwingen. Pas door deze strijdervaringen zal een massabeweging ontstaan die het kapitalisme in een hoek kan drukken en uiteindelijk omver werpen. Verkiezingen spelen in dit alles maar een beperkte rol. Toch zijn ze niet onbelangrijk als ze gebruikt worden om de strijd aan te drijven. Om de verschillende mogelijkheden en alternatieven onder de aandacht te brengen.

Als de huidige trend zich voortzet zal alles een beetje beter worden. Maar dat is nog geen overwinning. Wat kruimels van de rijke man’s tafel zijn niet meer genoeg. We willen de hele bakkerij in onze handen krijgen. Tijdelijke verbeteringen kunnen met een pennenstreep weer worden afgenomen. Dat heeft de huidige crisis opnieuw bewezen. Crisis en oorlog zijn de kenmerken van het kapitalistische systeem. Ga dus zeker stemmen en maak het het rechtse geteisem zo moeilijk mogelijk. Maar laat het daar niet bij. Onze strijd ligt op de straat, niet in het parlement alleen. Dus organiseer en sla terug!

vrijdag 4 mei 2012

Herdenken, maar ook leren; levende geschiedenis

Met het verstrijken van de tijd vervagen de herinneringen. Dit is logisch en ook niet te stoppen. Maar met vervagen kunnen er gevaarlijke open ruimtes ontstaan die door tegenstanders snel kunnen worden ingevuld. De gebeurtenissen in de Tweede Wereld Oorlog hebben meer dan een halve eeuw als waarschuwing gediend. Maar nu dat de herinneringen afnemen of verdwijnen, vallen ook de waarschuwingen weg. De resultaten zien we elke dag. Steeds vaker word de Holocaust ontkend. Op sommige plaatsen worden op 4 mei ook Duitsers herdacht en bijna werd er een “fout” gedicht gelezen op De Dam. Er was veel tegengas voor nodig om dit te voorkomen.

Het kan gebrek aan historisch besef zijn, maar vaak speelt geschiedvervalsing een grote rol. Duitsland is een belangrijke handelspartner, en het Duitse imperialisme begint langzaam aan Europa te domineren. Als reactie hierop word het als gepast gezien om slachtoffers en daders gelijktijdig te herdenken. Eigenlijk wil men ook de daders tot slachtoffers verklaren. Hoe pijnlijk dit is voor de nabestaanden word terzijde geschoven.
Het vervalsen van de geschiedenis is al jaren aan de gang. Het begon met het ontkennen of verkleinen van de rol van communisten en de CPN in het verzet. Bondgenoot de Sovjet Unie werd al snel tot de nieuwe vijand verklaard. Ook de berechting van oorlogsmisdadigers was vaak een zaak van willekeur. Nu gaat het allemaal nog verder. De weg hier naar toe is open omdat de kennis over de oorlog sterk is afgenomen. Dan word het moeilijk om leugen van waarheid te onderscheiden.

Oorlog wordt nog wel steeds als iets verschrikkelijks gezien. Maar gelijktijdig word ons oorlog na oorlog door de strot geduwd. Afghanistan, Irak, Libië, misschien binnenkort weer Iran en Syrië. Al deze oorlogen of interventies worden door een groot propagandaoffensief omringd. En altijd gaat het om “mensenrechten en democratie”. Natuurlijk ligt het anders. Oorlog hoort bij het kapitalistische systeem. Het gaat dan om invloed en grondstoffen, vooral olie.
Om deze oorlogen steeds te kunnen verkopen is geschiedvervalsing noodzakelijk. En velen trappen er helaas nog steeds in. Het blijft dus zaak om kritisch en waakzaam te zijn en te blijven. Oorlog in Europa is nu nog niet aan de orde. Maar het gevaar is er altijd. We moeten dus niet alleen herdenken, maar ook zelf blijven denken en door de propaganda heen kijken.

We moeten nooit meer toestaan dat arbeiders uit verschillende landen elkaar afslachten. Dat soort conflicten verliezen we altijd. Alleen de kapitalisten, die van oorlog profiteren, zijn dan de overwinnaars. Laten we die fout nooit meer maken. De prijs van de gemaakte fouten in het verleden is al veel te hoog geweest.